James Yaser
"Ik zie dat je mijn kantoor hebt kunnen vinden." zei Sharp. Ik knikte wezenloos. Ik had een heel verhaal verzonnen, maar nu leek het allemaal zielig, dus ging ik het niet aan haar vertellen. Ik bekeek haar terwijl ze mijn dossier pakte. Ik wist totaal niet wat te doen, tot een idee in mij opkwam. Ik zou mijn fouten goed maken, doen alsof het niks was en alsnog wraak nemen. "Mevrouw, ik zie dat ik fout ben gegaan. Ik geef het geheel toe. Het zal nooit meer gebeuren. Ik was mezelf niet, ziet u. Ik wist niet wat me overkwam. De razernij nam mij over, als u begrijpt wat ik bedoel. Alstublieft, u gaat mij toch niet wegsturen? U mag mij huisarrest geven ofzoiets ik zal het braaf uitzitten. Ik beloof het." Uhumm... Dus niet. Ach ja, dat hoefde zij niet te weten. Ik keek naar haar, mijn ogen vol spijt maar toch niet zielig.
"Oh, mevrouw. Volgens mij bent u een best goede dokter, wilt u even kijken of ik mijn enkel goed gezet heb? Loki heeft hem gebroken." zeik ik er droogjes achteraan.
Ik negeerde zijn laatste opmerking. Daar zou ik later wel naar kijken. 'Goed James, vertel eens in je eigen woorden wat er gebeurd is,' beval ik hem. Ondertussen trok ik mijn macbook korterbij en beweegde de muis heen en weer om hem van zijn sluimerstand af te halen. Ik typte het wachtwoord in en opende een worddocument waarin ik Loki's verhaal begon te typen in een paar zinnen. Toen verlegde ik mijn aandacht naar James. 'Zeg het maar,' zei ik toen als teken dat hij mocht beginnen. De zon scheen kleintejs door het raam naar binnen, in mijn nek. Het was nu pas het begin van de winter en ik moest nog vanalles bedenken om Thanksgiving goed te regelen.
Gregory McEwan
Rose wees me d 'r niet al te subtiel op dat het net nog gesneeuwd had en dat we voetstappen dus wel konden vergeten, fijn, zometeen waren we iemand kwijt!
"We kunnen een rondje rond het huis lopen en hun namen roepen? " stelde Roos voor.
"Op zich geen slecht idee Roos, maar volgens mij zijn ze hier niet meer in de buurt, aangezien ieder normaal persoon daarnet wel binnen was gekomen als ie kon, nee, ik denk dat ze verder zitten, ik hoop maar dat er niets gebeurt is! " de bezorgdheid in mijn stem was duidelijk te horen en ik keek Rose aan, benieuwd of ze nog andere ideen had.
De ene kant van het huis, de voorkant, was een langzaam aflopende afgrond, de andere kant van het huis, de achterkant, was bergop. 'Ze zijn naar links gegaan als ze zijn gaan wandelen. Rechts is onbekend,' mompelde ik en begon te lopen. Met de eerste stap die ik zette, vond ik het eng dat ik dat wist. Zou ze werkelijk hier naar toe zijn gegaan? Zou ze niet het onbekend opzoeken? Ach natuurlijk, dacht ik bij de volgende stap, ze zijn ontzettend verlegen, zeggen nooit een woord, dus zij gaan niet zomaar het onbekende in. Áls ze al hierbuiten waren, zouden ze een bekendere weg zoeken.
John Hunter Bell
Ik keek naar Dena en knikte. Om mijn woede eruit te laten voor John weer de overhand kreeg stopte ik een keer hard de muur en liet toen de teugels weer varen.
Mijn ogen werden weer zacht en mijn stem weer een octaaf horen. Ook stond ik nu weer een stuk minder zelfverzekerd. "Wat is er gebeurt?" vroeg ik lichtelijk angstig aan Dena. We waren de enigen nog hier. Ik hoopte niet dat Hunter iemand pijn had gedaan of zat Pete hem had gezien of gehoord. Het liefst wilde ik nu naar hem toe, nu ik weer stevig de controle had, maar ik had geen idee waar hij was, of wat er hier was gebeurt. Op een of andere manier kon Hunter wel in mijn gedachten kijken en door mijn ogen meekijken als hij wilde, maar ik kon dat nooit bij hem, behalve als hij wilde dat ik iets zag. Dat liet me vaak ook denken dat hij de sterkere van ons twee was, iets wat me heel bang maakte. Toch bleek uit de medicijnen altijd maar dat we even sterk waren.
'Wat is er gebeurt?' vroeg John me plotseling onzeker in een octaaf hoger. Ik dacht diep na. Waar was John John geweest en waar was Hunter Hunter geweest. 'Je hebt Pete naar boven gestuurd, Laurinda is achter hem aan. Denise heb je zo'n beetje bedreigd en die heb ik naar boven gestuurd en dat laat ons achter. Dat is alles zo'n beetje kort samengevat.' Plotseling hoorde ik heel zachtjes wat stemmen. Het leek erop alsof mensen verderop tegen elkaar stonden te schreeuwen. 'En Pete en Laurinda hebben elkaar gevonden. Heb je hun conversatie hieronder nog meegekregen?' vroeg ik hem voorzichtig.
Jeremy Devone
Ik kijk op naar Ethan en schud mijn hoofd waarna ik het eten dat ik nog in mijn mond had doorslik. " het gaat goed.. ik had wat onenigheid met mijn broer daarstrakd." en ik haal mijn schouders op.
Het was niet fij. maar het hoorde erbij als broers.
"Maar het is opgelost" en ik neem rustig nog een hap van mijn boterham en slik hem na een paar keer kauwen door.
"wat is dat tussen jou en Rose? Jullie lijken close?"
'Dat is vervelend,' zei ik oprecht. 'Ik hoop dat het gauw weer beter gaat.' Jeremy nam nog een hap van boterham. 'Wat is dat tussen jou en Rose? Jullie lijken close?' Ik voelde me verstarren. Viel het op? Hoe erg viel het op? Zou ze mij ook leuk vinden? 'Oh, dat valt wel mee,' mompelde ik toen. 'Ze is meer closer met Tyler, die ook op mijn kamer slaapt. Bij mij komt zo gewoon over als een vriendin, denk ik.' Ik wist eigenlijk niet precies hoe ik Rose moest zien. Soms was ze ontzettend fliterig, andere keren deed ze dingen die je normaal niet doet als je op iemand verliefd was. Misschien ging dit het leven nu zijn, als we zo kort op elkaar woonden.
You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt
]
