RPG - Het Epische Verhaal 4 - Speeltopics

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier
Speeltopic 1, 2
Overlegtopic 1

Personages

[ bericht aangepast op 9 jan 2014 - 13:28 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Moon zag niets meer door een waas van tranen. Ze wenste dat Li een zuster had geroepen, al wist ze dat het niets meer zou uitmaken. Luuks ogen staarden naar het plafond en hij ademde niet meer. Met trillende vingers duwde ze zijn oogleden naar beneden. Daarna trok ze haar knieën op, sloeg haar armen er omheen en wiegde ze zichzelf huilend heen en weer. Het voelde alsof iemand haar van binnen in tweeën scheurde. Luuk hoorde niet te sterven.
Zij had zijn plaats in moeten nemen. Li had dat desnoods moeten doen. Maar Luuk… Luuk niet.

Every villain is a hero in his own mind.

Li wendde zijn ogen van Luuks lichaam af en hoorde hoe in de verte een deur open ging. Hij sloeg zijn armen om Moon heen, negeerde de mensen die om hen heen kwamen staan en vroegen wat er gebeurd was.
Er kwamen mensen met maskers en beschermende handschoenen aan, die hen dwongen overeind te komen. Ze keken argwanend naar het bloed op zijn kleren, zijn verwondde arm en hoofd en trachtten hem en Moon uit elkaar te trekken, maar Li weigerde. Hij had geen idee of ze zijn aanwezigheid nog langer op prijs zou stellen, maar hij wilde haar niet in deze toestand achterlaten. Hij moest al zijn gevoelens nu opzij zetten en er voor haar zijn zoals hij er altijd voor haar had willen zijn.
Hij had zo vaak aan het voeteneinde van haar bed geslapen om over haar te waken en haar dromen in goede richtingen te sturen... Hij moest dat weer doen, al was het op een andere manier.
Li wierp nog een blik op Luuk voor ze de deur uit werden geduwd. Er stond een brancard naast hem, zodat Li alleen nog zijn hoofd kon zien. Luuks aanwezigheid had hem veel vragen gegeven, maar hij was blij dat hij was teruggekeerd naar deze duivelse plek. De enige hoop die ze hadden gehad was er niet meer. Li wist zeker dat Luuks aanwezigheid had betekend dat er een manier was om hier weg te komen, dat er iemand was die dit opzettelijk veroorzaakte en zijn dood was alleen maar het bewijs dat die persoon niets goeds in de zin had.
Hij hield Moon bij de schouders vast, bevlekte haar kleren met Luuks bloed en merkte dat ze al helemaal onder zat.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Moon werd uiteindelijk naar een kamer gebracht en Li werd van haar weggetrokken. Een man in beschermende kleding duwde haar min of meer in een stoel en begon vragen te stellen, maar zijn woorden gingen langs haar heen. Ze wist dat hij wilde achterhalen wat er gebeurd was, maar Moon begreep het niet.
Een woord keerde telkens terug: magie.
Het moest magie geweest zijn, maar dat zou ze niet aan de man kunnen uitleggen.
‘Hij – hij begon opeens te bloeden uit zijn borstkas,’ fluisterde ze.
Ze schudde haar hoofd en kon meer niet uitbrengen. De man deed een poging om meer los te krijgen, maar uiteindelijk gaf hij het op en bracht haar weer naar buiten, hopend dat de jongen meer duidelijkheid over de situatie kon geven.

Moon zakte door haar benen zodra de deur door was. Ze bleef op de grond zitten en staarde als een zombie voor zich uit, midden in het gangpad. Er was toch niemand in de buurt wiens weg ze versperde.

Every villain is a hero in his own mind.

Li wilde naar Moon, maar zijn hoofd deed zeer en hij begon duizelig te worden.
Hij vertelde over het mes, dat iemand Luuk had gedood, maar dat hij niet wist wie het was. Hij en Moon waren bang, maar de man was daarna weer weggegaan en had gelachen. Hij kon niet zeggen wat er wel was gebeurd en daar kreeg hij ook de kans niet voor.
Hij werd naar zijn kamer gebracht, uitgekleed en gewassen door een vrouw met handschoenen en een mondkapje voor. Ze trok hem een nieuw hemd aan en deed het infuus weer in zijn arm. Het deed pijn, maar Li voelde het nauwelijks. Zijn hoofd, ribben en arm deden hem meer... En Luuks lichaam. De grijns van Epialthes.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Opgetogen liep Epialthes naar een van de slaapkamers toe. Hij had al met Nimue overlegd welke voormalige Zweinsteinleerlingen hij met een beetje magie zou verblijden en klopte eerst bij de deur van Claire aan.
Hij was blij dat er net niemand in de eetzaal was geweest, zodat hij niet genoodzaakt was een andere vorm aan te nemen.

Every villain is a hero in his own mind.

Zet kwam overeind. Hij kon zich niet herinneren hoe hij hier gekomen was en of dat goed was of niet en keek even naar de mensen om hem heen. Sommigen lagen nog op apegapen en anderen zagen eruit alsof ze binnenkort zouden overgeven.
'Wat is dit nou weer?' vroeg hij met een blik op de lege flessen en hij hijgde even in zijn hand om zijn eigen adem te controleren. Die stonk naar dooie ratten in een vat rum en hij schudde zijn hoofd.
Ze bevonden zich in een bos. Zet kende niemand van deze mensen om hem heen en besloot dat hij hier maar beter zo snel mogelijk weg kon gaan. Hij moest terug naar Zweinstein.
Toen hij echter in het niets op wilde lossen en besloten had zich als een paarse nevel te verplaatsen door tijd en ruimte, gebeurde er niets. Hij probeerde het opnieuw, maar het gevoel wat hij daarbij behoorde op te roepen, bleef uit en hij keek geërgerd naar de mensen in het gras, alsof zij zich aan zijn enkels vastklampten en hem beletten te vertrekken.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Claire keek verbaasd in het gezicht van een onbekende jongeman. 'Eh, hallo? Kan ik je helpen?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

‘Ik wil je een aanbod doen,’ antwoordde Epialthes met een geheimzinnige glimlach. ‘Ik kan je naar Zweinstein brengen, als je wilt. Samen met je zusje.’

Every villain is a hero in his own mind.

Sloane zag dat er inmiddels twee jongens bij positieven waren gekomen, maar de blikken in hun ogen waren ze verwilderd dat ze vermoedde dat zij evenmin wisten wat ze hier deden.
Ze schopt zachtjes tegen de arm van het meisje dat nog steeds op de grond lag, maar er viel geen beweging in te krijgen.
‘Is ze dood?’ vroeg ze zich hardop af.

Every villain is a hero in his own mind.

Moon weet niet hoelang ze op de grond zat toen iemand haar overeind trok. Het was een jongen met bruin haar en een muts op en naast hem stond een donkerharig meisje, dat ze even later als Aenea herkende.
‘Ben je oké?’
Ze haalde onverschillig haar schouders op. Maakte het uit? Luuk was weg. Hij had zolang zonder hen moeten leven en nu hij hen eindelijk gevonden had, was hij op onverklaarbare wijze gestorven.
Ze wist niet wat ze moest doen. Luuks lichaam was meegenomen, maar de mensen zouden hem niet kunnen identificeren. Ze was bang dat ze haar mening niet zouden vragen omdat ze toch als gek bestempeld was en dan zou hij een anonieme begrafenis krijgen. Het laatste wat hij verdiende.
Een traan glipte langs haar wang.
‘Ik hoorde dat er weer iemand was dood gegaan,’ sprak Aenea. ‘Was je erbij?’
Moon sloeg haar ogen neer en fluisterde een bevestigend antwoord.
‘Wie?’
‘Ik was de enige die hem kende.’
De jongen sloeg een arm om haar heen. ‘Zal ik je naar je slaapkamer brengen?’
Ze wist dat het niets aan de situatie zou veranderen, maar ze kon moeilijk de hele dag op de grond blijven liggen en ze wilde deze mensen ook niet langer tot last zijn.
‘Kamer twaalf.’
Ze brachten haar erheen en ze glimlachte waterig. Ze had nooit verwacht dat een van de heersers haar nog eens zou helpen haar kamer te vinden, maar het bewees eens te meer dat Li niet de enige was die veranderd was.

Met een trieste blik keek Aenea het meisje na, dat in haar kamer verdween. Ze wist niet wat haar relatie was met de jongen die overleden was, maar voor het eerst in haar lange leven durfde ze te beweren dat ze wist wat het meisje doormaakte. Een beetje, dan.
Ignatius was geen broer of goede vriend geweest. Ignatius was gewoon… Ignatius.
Juist daarom miste ze hem zo erg, al zou ze het nooit tegen iemand toegeven en al helemaal niet tegen Sykes, die haar zowaar een tweede kans leek te hebben geboden.
Al wist ze dat dat over was zodra hij op de hoogte raakte van haar relatie met Ignatius – voor zover er überhaupt van een relatie te spreken was. Maar zijn woorden… ze zou ze nooit meer vergeten.

Every villain is a hero in his own mind.

Ardaneus vloekte toen ze eindelijk, midden in de bossen even pauze hielden. Hij negeerde de twee dames en keerde zich tot Brian.
'Hoe heb je zo stom kunnen zijn? Ze zijn nu vast naar ons op zoek en hij is nog niet dood!'

-

Viktor liep zijn dagelijkse wandeling door het bos en bewonderde de dieren die hij tegenkwam, de vogels die floten en de spechten die tegen de bomen tikten. Zijn genot werd echter verstoord toen hij alcohol rook, en hij besloot, nieuwsgierig, om die geur te volgen.

[ bericht aangepast op 16 dec 2013 - 15:58 ]

‘Het was niet dat ik expres misschoot,’ antwoordde Brian cynisch. ‘Als iemand het erg vindt dat ik heb gemist, ben ik het zelf wel.’
Hij voelde het gewicht van het geweer in de binnenzak van zijn vest. Hopelijk maakte hij die fout niet nog eens, wanneer hij oog in oog met Nick stond.

-

'Nou, dan gaan we vandaag maar verder met je postduivenjacht, Dees.' Hij vond het nog steeds een belachelijk idee, maar als zij daar gelukkig van werden moesten ze dat vooral doen. Hij wilde gewoon bij Alaine in de buurt zijn en 't maakte hem niet uit wat ze verder deden.

-

Nimue koos een Victoriaanse jurk voor Sam uit en bracht haar toen naar een kamer, waar een groot hemelbed stond en een overdaad aan kaarsjes. Er stond zelfs een platenspeler.
‘Dit zal je nieuwe onderkomen zijn, Sam.’

[ bericht aangepast op 16 dec 2013 - 16:35 ]

Every villain is a hero in his own mind.

'Je kunt er hooguit een meter vanaf hebben gestaan,' zei Ardaneus nors.


-

Daisy glimlachte. 'We hebben ze vast zo gevonden.'

‘Wat kan ik er aan doen dat ze hier van die antieke dingen hebben? Jij mag Nick door zijn hoofd schieten als jij ’t zoveel beter kunt,’ beet Brian hem toe.

-

‘Misschien kun jullie beter een tortelduif sturen.’

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik wurg hem liever.'

-

Daisy bloosde wat. 'Hoezo dat?'