The Orphanage ~ RPG [schrijftopic] - Speeltopics

“Perhaps there are those who are able to go about their lives unfettered by such concerns.
But for those like us, our fate is to face the world as orphans,
chasing through long years the shadows of vanished parents.
There is nothing for it but to try and see through our missions to the end,
as best we can,
for until we do so,
we will be permitted no calm.”

Een groep jongeren, allen zijn wezen. Hun ouders hebben hun achtergelaten of zijn zelf overleden voordat het kind naar dit weeshuis werd gebracht. Natuurlijk kent ieder elkaar al, zijn misschien zelfs vrienden ondanks de moeilijkheden, of misschien wel in een relatie. Alleen wanneer het weeshuis wordt overgekocht door nieuwe eigenaren beginnen er vreemde dingen te gebeuren. Genen worden aangewakkerd, mensen veranderen en niets is meer wat het lijkt.

Meisjes:
- Miranda Diana Lockwood door: Child
- Santana Fedelia Martinez door: IrishBoss
- Zama Nemo Charles door: Composure
- Niamh Faith Summers door: SnowHeart
- Skye Olivia Jackson door: Kendizzzzle

Jongens:
- Allan Michael Jones door: BlueTweety
- Matthew Jefferson door: heyitsfleur
- Keith Dean Stevens door: BlackDust aka moi
- Ace Antonio Morgan Gian door: Maximesa
- Jonathan Lucas Drew Harrison door: Inermis

karakters staan op: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=157910&page=1

Rules:
- minimaal 175 woorden per stuk, als je dit te vaak niet haalt lig je uit de RPG.
- meldt het wanneer je schrijft, door elkaar heen schrijven is niet handig.
- wees aardig tegen elkaar, geen ruzie dus.
- wees realistisch tijdens het schrijven. (er mogen dan rare dingen gebeuren, maar er hoeft niet plots een atoombom te vallen)
- alleen ik maak nieuwe forums aan.
- vragen? stel ze anders aan mij.
- remember love is not eternal. (;
- ze zijn niet rijk, dus ik verwacht geen iPhone en die dingen
- bestuur alleen je eigen personage. (vermoord elkaar niet plots)
- je moet ABN schrijven.
- 16+ is toegestaan, maar houdt het binnen de perken.
- veranderingen aan je personage moet je doorgeven.
- vertel het ook wanneer je niet meer mee kan doen
- geen foto's boven je stukjes plaatsen, dat wordt irritant.
- ze wonen in een engelstalig land, maar we spreken gewoon Nederlands.
- het begint ongeveer twee maanden voordat het weeshuis wordt overgenomen, niemand weet hier nog van af.
- het begint in december, zelfde datum als vandaag en shizzle.
- desalniettemin I hope we have fun.

[ bericht aangepast op 10 dec 2013 - 18:10 ]

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

[hoi, ik schrijf alweer want niemand doet wat]

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

Keith Dean Stevens.
Het was de avond van kerstmis, over een half uur zouden we gezamenlijk bijeen komen in de gigantische eethal die we alleen gebruiken wanneer het een speciale dag is. Vandaag is natuurlijk een zodanig speciale dag. Alan en ik lopen samen richting de hal, we hadden Lilianne beloofd dat we zouden helpen met het verder opzetten van de versieringen. Ook werd ons verteld dat er nieuws zou zijn voor ons later deze avond, ik ben daarom tamelijk geïntrigeerd.
Mijn cadeau voor Will is uiteindelijk afgerond, het is een klein beeldje van gedroogde bladeren geworden en ik moet zeggen dat het er niet heel slecht uitzag. Wat me verbaasde, want zo artistiek was ik nou ook weer niet. Allan heeft ook zijn cadeau voor Santana afgemaakt, ook die zag er wel oké uit. Er zaten een aantal barstjes in, maar verder is het wel goed.
Eenmaal in de hal leggen we beiden onze cadeaus voor een ander onder de rijk versierde kerstboom. Verder liggen er nog geen cadeaus onder, dat zal nog wel komen wanneer de mensen zullen binnendruppelen.
“Ah mooi jongens, fijn dat jullie er zijn. Als jullie even het doek oppakken en die daar en daar ophangen zou dat perfect zijn!” Ze overhandigt ons het doek en wijst naar de plekken waar die bevestigd moeten worden. Wij knikken enkel en gaan aan het werk. Ik haal de ladder op en zet die neer voor waar we het moeten ophangen. Ik klim erop en het doek wordt me aangegeven door Allan. Hij houdt de ladder vast, gelukkig maar want deze ladder is aardig gammel. Ik bevestig het doek aan een van de spijkers die in de muur zit. Ik trek er zachtjes aan om te zien of hij wel stevig zit en ga door naar de andere kant van het doek die ook moet worden opgehangen.
Eenmaal klaar ga ik op de ladder zitten en Allan leunt ertegenaan. Miranda, Ace en Jonathan zitten al op hun plekken, met nog een aantal andere kleine kinderen die ik niet zo bij naam zou kunnen noemen. Ze lachen even, niet lang en kijken dan snel naar de kerstboom.
Lilianne komt naar Allan en mij toegelopen… “dank u zeer!” zegt ze opgetogen, “ik wilde jullie ook alvast het nieuws vertellen voordat we het aan ieder ander vertellen aan het eind van de avond…” Het blijft even stil. Ik slik ongemakkelijk en laat mijn blik vlug door de hal heen vliegen, dit kon niets goeds brengen. “Ik weet niet hoe ik dit moet vertellen maar over iets meer dan een maand zal dit weeshuis worden overgenomen door een ander bestuur…” vertelt ze ons.
Ik laat me achterover hangen en knik. Ik sta vervolgens op en loop naar de anderen toe, iedereen is er al zo ongeveer en de stapel met cadeautjes wordt steeds groter. Ik gun hen een glimlach en niet veel later neemt Allan plaats naast mij. Hij heeft blijkbaar nog even met Lilianne gepraat.
Verder kan ik het niet geloven dat we worden overgenomen. In mijn herinnering zijn we al twee keer eerder overgenomen, maar deze waren de beste geweest en ik kan het me niet anders voorstellen dan dit. Ik kon niets anders voelen dan het verraden gevoel.
Ik schakel mijn gevoelens snel om en maak plaats voor blijheid. In de loop van de avond ontvangt iedereen zijn cadeau. Ikzelf heb een cd gekregen van Nemo. Ik weet niet welke nummers erop staan, of wat erop staat en in wat voor taal. Maar ik moet er blij mee zijn, aangezien ik weet naar wat voor muziek ze luistert. Ik neem het besluit om de cd maar op te zetten wanneer ik in slaap probeer te komen. Een beter idee kan ik nu niet vinden.
Niet veel later wanneer iedereen weer wat bedaard is van al het eten en van alle gezelligheid vraagt het bestuur onze aandacht voor een mededeling. Oh boy, hier gaan we weer.

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

Zama 'Nemo' Charles.
"Dit is lastig voor ons, maar..." Lilianne haalt diep adem. "Over iets meer dan een maand zal het weeshuis overgenomen worden door een ander bestuur."
Meteen barst er rumoer los, snel gesust door Allan.
Iedereen stelt vragen, maar op veel krijgen we geen antwoord. De tieners onder ons zijn vooral gefrustreerd, terwijl een aantal jongere kinderen in huilen uitbarst. Ik kan me voorstellen hoe lastig dit voor ze moet zijn: ze zijn hier opgegroeid en zien de begeleiders als hun ouders.
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me niets doet, maar ik probeer me zo nonchalant mogelijk op te stellen.
Er wordt nog wat gemompeld en zowel Lilianne als Allan verdwijnen naar de gang. Meteen komen er theorieën op tafel: wie de nieuwe eigenaars zijn, waarom Lilianne en Allan weg gaan, wat er met het weeshuis gaat gebeuren en hoeveel geld er wel niet neergelegd moet zijn.
Na een tijdje geluisterd te hebben naar de onzin die besproken wordt vlucht ik naar boven, helemaal klaar met alle onzin.
Lilianne en Allan zijn waarschijnlijk ongeschikt verklaard of wat dan ook, en worden daarom ingewisseld. Lekker belangrijk.
De enige angst die ik heb is dat de nieuwe beheerders streng zullen zijn.
Eenmaal in mijn kamer aangekomen trek ik het jurkje dat ik aanhad over mijn hoofd: het was een eis om er 'netjes' uit te zien, maar ik haat alles wat als zodanig betiteld wordt. In mijn BH wandel ik rustig naar de vooroorlogse mp3-speler en zet Arctic Monkeys op terwijl ik een nieuw pakje sigaretten en een fles drank uit mijn geheime opbergplaats (een kapotte plank in mijn kledingkast) haal.
De deur gaat open en Ace verschijnt. Hij loopt op zijn gemak naar binnen, en laat zich op mijn bed vallen zonder zich iets van mij aan te trekken.
Ik trek een shirt over mijn hoofd en schiet in shorts. Niet veel later wordt er nogmaals op de deur geklopt en Niamh, Jonathan, Allan, Matt en Keith komen mijn kamer in. Het is algemeen bekend dat mijn kamer het fijnst is: het ligt het verst van het kantoor en de slaapvertrekken van de beheerders en je kunt er dus het meest lawaai maken, en het is vlak bij het washok en daardoor is het er altijd lekker warm en is er een goede afzuiging waardoor er gerookt kan worden zonder dat het gemerkt wordt. Zeker na dit nieuws en met deze kou is het een prima plek om te verblijven. Na de dop eraf te draaien geef ik de fles door, maar de sigaretten hou ik voor mezelf. We zijn nooit echt een hechte groep geweest, maar zo af en toe is het fijn om gezelschap te hebben.

"Fetch me something gay."

oke, ik waag een poging..

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Ace Antonio Morgan Gian

Met mijn sigarettenpakje en mijn fles wodka in mijn handen geklemd val ik op Nemo's bed, negerend dat ze nog niet helemaal aangekleed was. Weer andere mensen. Ik ben altijd een familiemens geweest. Mijn grootste droom was dan ook om een familie te hebben, maar de waarheid sloeg keer op keer in als een bom als ik weer te horen kreeg dat ik die niet had. Ik deed mijn best om goede banden op te bouwen, maar het mocht gewoon niet baten. Wat was dan ook het nut ervan om mijn verleden bloot te geven? Niemand wist beter dan dat ik hier zat toen ze kwamen en ze me bijna nooit zagen. De kinderen daarentegen waren de enige met wie ik wel hecht was, meerderen. Ik leerde ze piano spelen, speelde tikkertje met ze en beschermde ze als er op school vervelende kinderen waren. De eerste keer dat ik hoorde dat we van eigenaars wisselden was ik er kapot van, sindsdien durfde ik me aan niemand meer te hechten. Ik strekte mijn handen en stelde me voor dat ik piano speelde. 'Wat doe jij nu weer?' vroeg Keith terwijl hij een kleine aanloop nam en ook op bed plofte. Ik veerde lichtjes mee en kroop overeind. 'Geef je handen eens.' Mijn manier om dingen te verwerken was om afleiding te zoeken, en als dat niet hielp de piano. 'Midden van de piano, van a tot c, jouw handen zijn de klankkasten. Probeer het liedje te raden,' legde ik kort uit. Het was prima afleiding, ookal waren de melodiën al bepaald.

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

ik ga iets proberen okee het kan langer duren als normaal

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

Matthew 'Matt' Jefferson
Ace bespeelt de piano en de anderen raden liedjes terwijl Nemo een tshirt aanschiet. Ik zit in kleermakerszit op de grond naast Nemo's bed, wat uncomfortable is aangezien ik mijn enige skinny jeans aanheb net op dit moment. Niet mijn beste idee. Ik denk na over de nieuwe eigenaren. Morgen komen ze al, we krijgen amper tijd om afscheid te nemen van Lilianne en Allan. De meesten van ons kennen hen al hun hele leven. Allemaal unfortunate events in een paar dagen, ik heb een borrel nodig.
"Geef me die fles eens even" zeg ik tegen Jonathan, die hem vast heeft. Ik neem een grote teug en ben meteen weer klaarwakker. Het is wonderbaarlijk wat drank met je humeur en energie kan doen. Bij mij tenminste. "Kan die muziek wat harder?"
Iedereen kijkt me aan maar doet niks. Luilakken. "Ik doe het zelf wel weer hoor" zeg ik en ik sta op. Relief, de broek trekt niet meer als een bezetene. Ik loop naar de MP3 en scroll door Nemo's muziek. Je kunt veel slechts over haar zeggen maar een goede muzieksmaak heeft ze wel. "Sorry Ace, maar ik kan dat gepingel echt niet meer aanhoren" zeg ik, en ik zet All The Small Things van blink-182 op een wat hoger volume dan net op.
"Niet iedereen houd van die muziek hoor" zegt Niamh.
"Dj calls the shots, lady" zeg ik en ga weer op mijn plek zitten.
"Ben toch niet zo'n lul" zegt Nemo lachend.
Ik negeer de opmerking en ga anders zitten, mijn kruis vouwt zichzelf in elkaar. "Truth or Dare?"
"Oh kom op, Matt, dat is voor kleuters" zegt Keith.
"Hebben we iets beters te doen, dan? Dacht ik al. Kom hier met die fles". Er zit nog maar een kladje in en die gooi ik naar binnen. "Degene die je draait moet kiezen voor truth or dare, en deze draait dan weer iemand anders en so on".
We gaan in een kring zitten en met een beweging van mijn pols draai ik de fles.

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

Zama Nemo Charles.
Na een boel rare vragen is Niamh aan de beurt. Ze draait de fles, en deze landt op mij. "Truth or dare?"
"Dare." Ik neem een slok van de fles die ik in mijn hand heb en grijns naar haar.
Ze denkt even na, en kijkt me daarna doordringend aan. "Zoen de mooiste jongen in deze kamer. En ja, hoor dat ik jongen zei en niet persoon want I'd kick all of your asses in this."
"Maar jullie zijn allemaal zo fucking mooi." Zucht ik en kijk de kring rond. Na na te denken kruip ik over een aantal benen heen en kruip bij Ace op schoot, waarna ik hem een zoen vol op zijn mond geef. Hij kijkt er niet raar van op en zegt dan ook niets als ik me uiteindelijk weer van het bed laat zakken en terug op mijn plaats ga zitten.
Vervolgens draai ik de fles, die op Keith terecht komt. "Truth or dare, asshole?" Hij glimlacht en mompelt "dare."
"Ik geef je dezelfde dare als die ik kreeg." "Er zijn maar twee meisjes, Nemo." "De mooiste jóngen, Keith."
Er volgt een onaangename stilte, waarna er een grote grijns verschijnt op Niamh's gezicht, bijna net zo groot als de mijne.
Keith bloost en ik steek een sigaret op en inhaleer diep terwijl ik in het kastje naast mijn bed rommel. Als ik vind wat ik zocht zwaai ik er vrolijk mee in het rond, waarna ik de sigaret doof en de vervanging tussen mijn lippen steek en aansteek. Een aantal mensen, waaronder Jonathan, Matt en Niamh kijken me een beetje geschokt aan. "Ah, leef een beetje." Mompel ik als ik glimlach en mijn ogen sluit. Zo af en toe geef ik de joint door aan Ace, die een stuk braver is dan ik in dat opzicht. Ach, als we gesnapt worden is het ergste dat er kan gebeuren dat ik weggestuurd wordt. Big deal.
Het lijkt eeuwen te duren voor er een beetje geluid uit Keith komt, van wie ik, zodra ik mijn ogen open, zie dat hij rechterop is gaan zitten.
"Heb je al gekozen?"

"Fetch me something gay."