The Orphanage ~ RPG [schrijftopic] - Speeltopics

“Perhaps there are those who are able to go about their lives unfettered by such concerns.
But for those like us, our fate is to face the world as orphans,
chasing through long years the shadows of vanished parents.
There is nothing for it but to try and see through our missions to the end,
as best we can,
for until we do so,
we will be permitted no calm.”

Een groep jongeren, allen zijn wezen. Hun ouders hebben hun achtergelaten of zijn zelf overleden voordat het kind naar dit weeshuis werd gebracht. Natuurlijk kent ieder elkaar al, zijn misschien zelfs vrienden ondanks de moeilijkheden, of misschien wel in een relatie. Alleen wanneer het weeshuis wordt overgekocht door nieuwe eigenaren beginnen er vreemde dingen te gebeuren. Genen worden aangewakkerd, mensen veranderen en niets is meer wat het lijkt.

Meisjes:
- Miranda Diana Lockwood door: Child
- Santana Fedelia Martinez door: IrishBoss
- Zama Nemo Charles door: Composure
- Niamh Faith Summers door: SnowHeart
- Skye Olivia Jackson door: Kendizzzzle

Jongens:
- Allan Michael Jones door: BlueTweety
- Matthew Jefferson door: heyitsfleur
- Keith Dean Stevens door: BlackDust aka moi
- Ace Antonio Morgan Gian door: Maximesa
- Jonathan Lucas Drew Harrison door: Inermis

karakters staan op: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=157910&page=1

Rules:
- minimaal 175 woorden per stuk, als je dit te vaak niet haalt lig je uit de RPG.
- meldt het wanneer je schrijft, door elkaar heen schrijven is niet handig.
- wees aardig tegen elkaar, geen ruzie dus.
- wees realistisch tijdens het schrijven. (er mogen dan rare dingen gebeuren, maar er hoeft niet plots een atoombom te vallen)
- alleen ik maak nieuwe forums aan.
- vragen? stel ze anders aan mij.
- remember love is not eternal. (;
- ze zijn niet rijk, dus ik verwacht geen iPhone en die dingen
- bestuur alleen je eigen personage. (vermoord elkaar niet plots)
- je moet ABN schrijven.
- 16+ is toegestaan, maar houdt het binnen de perken.
- veranderingen aan je personage moet je doorgeven.
- vertel het ook wanneer je niet meer mee kan doen
- geen foto's boven je stukjes plaatsen, dat wordt irritant.
- ze wonen in een engelstalig land, maar we spreken gewoon Nederlands.
- het begint ongeveer twee maanden voordat het weeshuis wordt overgenomen, niemand weet hier nog van af.
- het begint in december, zelfde datum als vandaag en shizzle.
- desalniettemin I hope we have fun.

[ bericht aangepast op 10 dec 2013 - 18:10 ]

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

Matthew 'Matt' Jefferson
Zonder er nog een woord aan vuil te maken loopt Zama weg, terug naar het weeshuis. Verbouwereerd blijf ik achter, met mijn vest nog open en t-shirt gekreukeld. Mijn hoofd bonkt. Hoe kon ik zo ontzettend naïef zijn? In een vlaag van woede gooi ik de fles whisky, die nog voor een kwart vol zit, het bos in en deze knapt kapot op een boomstronk. Ik wrijf met mijn koude handen door mijn gezicht en door mijn haar, en kijk of ik Zama nog zie. Maar ze is al weg.
Ik snap het niet. Ik snap háár niet. Ik was niet uit op iets zoals sex, en zeker niet in deze kou. Waarom is het kleinste teken van affectie voor haar meteen een hint om sex te hebben? Is ze zo gebroken?
Wankelend sta ik op. Mijn beeld wiebelt nog steeds maar ik kan nog in een rechte lijn lopen. Als ik het weeshuis binnenloop, rennen de kleintjes achter me door naar de eetkamer. Avondeten. Natuurlijk. Het is al 6 uur 's avonds. Ik vraag me af hoe lang we daar gezeten hebben.
Ik ga naast Allan zitten. Ik kijk de tafel rond, geen enkel spoor van Zama. Dat is alleen maar makkelijk nu denk ik.
"Wat heb jij gedaan? Je ziet er uit alsof je ieder moment dood neer kunt vallen" zegt Skye, die tegenover me zit.
"Hij is vanmiddag het huis uitgeglipt met zijn vriendinnetje" hoor ik Will plagerig van de andere tafel. Verdomme. Zijn vrienden lachen.
"Ik wil het er niet over hebben, dankjewel" zeg ik als ik zie dat Allan zijn mond open wil doen.
Het hele avondeten blijf ik stil, bang er iets uit te floepen. Na afloop ga ik naar mijn kamer. Nadenken. Het was een fout om met haar mee te gaan. Een ontzettend stomme fout. Maar op de een of andere manier wil ik het wel rechtzetten. Ik wil niet doen alsof er niks gebeurd is.

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

[Ik schrijf ^^, kan even duren ik zit namelijk op school.]

How far is far

Skye Olivia Jackson.

Intussen was ik alweer op mijn kamer. Het ontbijt was snel verlopen, en er zijn inmiddels al een paar mensen weg gegaan. Ik wou gaan douchen, maar waarschijnlijk was het bij de badkamer weer stamp vol, zoals altijd. Dus ik besloot maar naar beneden te gaan, waar ik al snel de tonen van de piano hoorde. Er waren dus nog mensen beneden. Ondertussen had ik een oortje in, die een klassieker van Elvis Presley in mijn oor afspeelde. Ik had geen idee waarom, maar ik heb altijd al van de muziek van voor mijn tijd gehouden. Ik liep de kamer binnen, en zag Niamh in een stoel in de hoek, rustig op een appel kauwen. En Keith en Allan spelen piano, en zingen erbij. Ik liep naar Niamh toe, en ging op een stoel naast haar zitten. 'Hey, hoe gaat het?' Vroeg ik aan haar, en ik luisterde ondertussen naar het piano spel en gezang van Keith en Allan. Veel vrienden heb ik niet echt, eigenlijk helemaal niet. De meeste zijn vage kennissen of zo. Maar bijna iedereen in dit weeshuis mag ik wel, het is tenminste gezellig, nou ja, meestal.

How far is far

[ik schrijf.]

"Fetch me something gay."

Zama 'Nemo' Charles.

Ik kom niet opdagen bij het eten en het lijkt wel alsof het de leiding niet zo veel kan schelen. Ik wéét dat het ze niets kan schelen.
In plaats van gezellig eten lig ik op mijn buik op bed, terwijl ik druk in een oud schrift schrijf. De lyrics zijn nooit weg te denken uit mijn hoofd en dus schrijf ik ze zo vaak mogelijk op. Op momenten zoals deze komen ze zonder teveel moeite op het papier. Only ever in dreams I wrap my arms around you. And standing in the water with me, I can tell you what I wanna tell you. And I hope it's not just a bad dream, hope it's not just a sad dream.
Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd op het papier vallen. Achter mijn ogen spelen zich beelden af van mijn moeder, mijn jeugd en hoe alles was. Ik word er vaak verdrietig van, maar dat kan me niet veel schelen. Dat gevoel verdwijnt wel weer.
Als er zacht op mijn deur wordt geklopt schrik ik op uit mijn gedachten en mompel ik zachtjes dat hij of zij binnen mag komen.
Beth, een meisje van misschien 6 jaar oud komt voorzichtig mijn kamer binnen lopen en nadat ik haar gebaar dat het oké is komt ze op mijn bed zitten.
Het meisje lijkt zoveel op mij dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om haar te negeren. Ze kwam hier binnen toen ze vier was, ernstig beschadigd en met enorme hechtingsproblemen. Na een tijdje nam ik haar onder mijn vleugel en ik merk dat ze langzaam opbloeit.
Zonder iets te zeggen legt ze haar hoofd tegen mijn schouder en ik aai zachtjes door haar haar. Ze praat niet veel, maar naar mij toe is ze altijd heel erg open.
Langzaam maar zeker begint ze te vertellen over haar dag en kruipt ze op mijn schoot. Als ik merk dat ze verdrietig wordt trek ik haar iets dichter tegen me aan en druk een kus op haar kruin.
"Zama..?" Ze is de enige die die naam mag gebruiken zonder dat ik ze wil afschieten. "Wil je weer voor me zingen?"
Ik knik zachtjes en wieg haar langzaam heen en weer. "Beth I hear you calling, but I can't come home right now."
Het meisje zingt het liedje zachtjes mee terwijl ze met haar hand die niet om mijn middel geklemd zit krulletjes in haar haar draait. Langzaam vallen haar ogen dicht en voor ik het weet is ze in slaap gevallen.
Als ik klaar ben leun ik mijn hoofd bovenop het hare en blijf ik heen- en weer wiegen.
Het vredige moment wordt verstoord door een zachte klop op mijn deur. Die zwaait open, en onthult Matthew.
Met een voorzichtige beweging zet ik Beth op mijn bed, in de hoop dat ze niet wakker wordt, en loop mijn kamer uit.
"Wat?"

"Fetch me something gay."

[ik ga een poging tot schrijven doen maar kan niks beloven]

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

Matthew 'Matt' Jefferson
"Wat?" zegt Zama lichtelijk verveeld terwijl ze de deur achter zich dicht doet. Ik kan nog net een glimp opvangen van het kleine meisje op haar bed.
"Waarom was je niet bij het avondeten?" vraag ik voorzichtig.
"Geen zin. En wat zou jou dat aangaan?"
Ik zucht even en kijk haar dan serieus aan. "Kijk. Ik weet niet goed hoe ik dit moet brengen. Uhm... afgelopen middag?"
Ze kijkt me aan. God wat wordt ik zenuwachtig van haar, en dit keer niet op een goede manier.
"Ik was dronken, en het spijt me..." zeg ik, en voordat nog iets kan zeggen draait ze zich om. "Goed gesprek" zegt ze en ze duwt de deurklink al naar beneden om de kamer in te gaan. Ik pak haar arm. Ze zucht en rolt met haar ogen. Kan het haar dan echt niks schelen?
"Luister nou even-"
"Niks, luister nou even. Ik snap niet waarom jij hier zo'n big deal van maakt. Er is niks 'speciaals' gebeurd als je dat soms denkt. Jezus, wat ben jij een zeikerd. En nu, excuseer me, er zit een klein meisje op me te wachten".
"Is het omdat er nog nooit een jongen, of helemaal iemand, zich zorgen om je heeft gemaakt? Want vertrouw me, ik weet hoe dat voelt. Ik voel het iedere nacht" zeg ik.
"Arme jij" zegt ze denigrerend.
"Doe alsjeblieft niet alsof het je niks kan schelen want ik weet dat dat niet zo is. Je laat je te veel gebruiken, Zama. Ik bedoel, kijk naar jezelf".
Ze kijkt me even met grote ogen aan en verdwijnt dan zonder verder nog iets te zeggen haar kamer weer in. Daar is dus echt niks mee te beginnen. Met een raar knagend gevoel loop ik terug naar de eetkamer, waar de tafel inmiddels is afgedekt en schoongemaakt.
"Ik heb koffie nodig" zeg ik een beetje knorrig terwijl ik een stoel naar achteren schuif en erop ga zitten.
"Je hebt wel een zware dag vandaag, of niet?" hoor ik een stem en ik kijk op.

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

Ace Antonio Morgan Gian
Uitgeput laat ik mij op de bank vallen. De tafel is alweer afgeruimd, zoals gewoonlijk. Zolang als ik al wist had ik al bijbaantjes. Naast krantjes op woensdag en broodjes smeren in de ontbijtshop in het weekend, werkte ik ook in de bediening doordeweeks. Ik kwam altijd als een zombie terug, vaak ook nog eens met een lege maag omdat mijn baas had besloten dat eten van mijn loon af werd gehaald. Dus als ik minder at had ik de vleugel sneller bij elkaar. Ik stond op en strompelde naar de keuken. Onder de bestekbak trok ik een van mijn "geheime" pakjes sigaretten vandaan die ik daar had neergelegd voor als ik weer te moe was om nog een stap te verzetten. Nicotine en koffie, meer had ik eigenlijk niet nodig om dit leven vol te houden. Ik vulde het koffieapparaat en drukte op de knoppen waarna het apparaat zachtjes begon te pruttelen. In de eetkamer hoorde ik gemompel over koffie. Uit het gemompel herkende ik Zama. 'Zware dag gehad?' vroeg ik vanuit de keuken, niet de energie hebbend naar de eetkamer te lopen. Ik ging op het aanrecht tussen het koffie en theeapparaat zitten en opende het raam zodat de sigarettengeur verminderd werd. Ik pakte een sigaret, al zou ik er liever drie in een keer in mijn mond willen proppen. Toen Zama om de hoek verscheen hield ik haar mijn pakje voor. 'Ook? De koffie duurt nog even.' Sigaretten waren misschien mijn enige probleem. Een pakje kostte vijf, en dat was ongeveer gelijk aan mijn uurloon.

[ bericht aangepast op 17 dec 2013 - 5:56 ]

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

Zama 'Nemo' Charles.

Ik zeg niets maar neem de sigaret dankbaar aan. Godverdomme, wat heb ik een kuthumeur.
"Ik ben voor het eerst in mijn leven afgewezen." Mompel ik terwijl ik naar het pruttelende koffieapparaat kijk.
De jongen naast me proest en stikt bijna in zijn eigen lach.
"Niet grappig, godverdomme. En het ergste is nog wel dat hij daarna besloot dat hij me de les kon lezen." Ik kreun. " Je laat je te veel gebruiken, Zama. Ik bedoel, kijk naar jezelf." Zeg ik terwijl ik een zo laag mogelijke stem opzet.
"Het is wel waar, Zama." Zucht Ace terwijl hij tegen het apparaat slaat.
Ik grijp een mes van het aanrecht en houd die in zijn richting. "Nog één keer die naam en ik gebruik dit ding op je mannelijkheid."
Hij lacht en schenkt twee koppen koffie in. "Zeg nou zelf, hoeveel jongens heb je tot nu toe over je heen gehad?"
"Weet ik veel. Een boel." Mompel ik terwijl ik een slok van mijn koffie neem. "Zelfs jou."
Hij lacht. "Dat was eeuwen geleden. Wat je nu doet is niet goed, Nemo. Je zuipt je klem en spreid daarna je benen voor de eerste de beste jongen. Het verbaast me dat je nog niet zwanger bent."
"Oh wow, gaan we nu hypocriet én ouderlijk doen?" Snauw ik en schuif de mok van me af. "Val dood."

"Fetch me something gay."

Ace Antonio Morgan Gian
Ik neem een slok koffie. 'Ik was je aan het plagen, rustig, hoe vaak noem ik je nou Zama?' dat ze moe was was te merken, maar gezien ik dat zelf ook was kon ik het me ook voorstellen dat het aan mij lag. 'Sorry, ik had niet zo bot moeten zijn, ik ben ook moe denk ik. Tien uur werken is niet niks weet je?' Ik keek opzij en zag dat Nemo wat afwezig was. 'Trek het je niet zo aan wat andere mensen van je vinden joh, jij kiest een manier van leven, en dit is dan wat erbij komt. Maar jij leeft tenminste. De laatste keer dat ik seks heb gehad was met jouw, een behoorlijke tijd geleden. Voor de rest bestaat mijn seksleven uit het genot van een croissantje op zondag.' Ik dronk de mok koffie in een keer leeg. 'Wie positief blijft haalt het beste uit het leven. En als die positiviteit ver te zoeken is, bestaat er altijd nog nicotine, alcohol en seks.' Ik schonk nog een kop koffie in en dronk ook deze in een keer leeg waarna ik mijn sigaret uitdrukte. 'Ik ga maar eens naar boven. Met hoe ik mij nu voel is een goed gesprek ver te zoeken.' Ik gaf haar drie wangzoenen, wat ik praktisch bij iedereen deed wie ik begroette of gedag zei. 'Buonanotte.' Ik strompelde de keuken uit en liep regelrecht naar de piano, als vast ritme om mijn dag af te sluiten. Ik begon mijn dag met muziek, als ik geen halfslapende zombie was, en sloot mijn dag altijd af met muziek. Ik sloot de deur achter mij en streek neer op het krukje voor het monster met toetsen. De piano bezat mijn leven. Ik legde mijn vingers op de toetsen en begon mijn dag af te gaan. Mijn linkerhand speelde het verloop van de uren, terwijl mijn rechterhand de precieze gebeurtenissen voor zijn rekening nam. Sommige stukken kwamen regelmatig terug. Zo had ik bij iedereen in het huis ook al een melodie. Nemo had zo bijvoorbeeld een lieflijk deuntje dat werd gecombineerd met eencombinatie zware tonen. Haar onschuldigheid, en stoere praat. Ravi, een collega op werk had een deuntje van twee tonen gekregen waar soms variatie in kwam. Zijn zeurderigheid in combinatie met zijn preken. En zo sloot ik mijn dag af met hetzelfde wijsje als altijd, een wijsje dat ouders horen te zingen voor het slapengaan, iets wat ik altijd voor mezelf heb moeten doen.

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

mijn ik schrijf is kennelijk niet doorgekomen, I blame my phone

Everyone wants a magical solution to their problem, and everyone refuses to believe in magic. - Jefferson (ouat)

[ Hoi, ik schrijf enzo en zou het fijn vinden als het hier weer gaat leven (: ]

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

Keith Dean Stevens.

*tijdsprong*

Het is al meer dan twee weken geleden sinds ik voor het laatst training heb gehad. Iedereen lijkt zich vandaag te hebben terug getrokken in hun kamers. Over drie dagen is het alweer kerstmis, dus waarschijnlijk is iedereen bezig met het maken van cadeau´s voor diegene die ze met lootjes trekken hadden getrokken. Je moet het zelf maken, aangezien we hier geen geld voor krijgen en de meesten van ons niets verdienen. Niets hiervoor mag je betalen, anders moet je het cadeau retourneren.
De hallen van het weeshuis zijn alweer versierd, iedereen had geholpen. Nou ja, Nemo niet evenals Ace. Het verbaasde ons allen niet heel erg veel.
“Keith?” vraagt een stem aan mij.
Ik draai me naar de stem om, ook al was het al voor me duidelijk dat het Allan was. Hij is er namelijk altijd. “Hmmm…?” Ik kijk hem nu aan, terwijl ik verbazing over mijn gezicht laat glijden. “Oh hey, Allan.”
“Ik vroeg me af of je me even wilde helpen..? Met het cadeau dat ik aan het maken ben voor Santana?”
“Natuurlijk, natuurlijk… je had me ook gewoon kunnen vertellen dat je gezegend wilde zijn met mijn aanwezigheid, maar dit is ook goed.” Dit vertel ik hem met een glimlach wanneer ik naar hem toe loop. Allan en ik vertellen elkaar ieder jaar wie we getrokken hebben, dit jaar heeft hij Santana en ik heb Will getrokken dit jaar. Dat broertje van Matt. Allan en ik hebben elkaar nog nooit getrokken, beter zo, want we zouden het toch niet geheim kunnen houden.
Kort grinnikt Allan om mijn woorden en loopt daarna met me mee naar zijn kamer. Wanneer hij zijn deur opent naar zijn kamer kijk ik verbaast op. Zijn kamer is een enorme rommel, normaal gesproken is het nog redelijk netjes. Vandaag, niet zo heel erg.
“Waar… heb je hulp bij nodig?”
“Je moet aan dat touw trekken, erg strak, anders houdt het niet vast.” Hij wijst naar het touw dat aan de muur hangt. Ideaal. Altijd komt hij met de beste oplossing.
“En jij doet dan…?”
Hij rolt even met zijn ogen vol met arrogantie. “Ik trek aan de andere kant van het touw misschien?” Een grijns verschijnt op mijn gezicht, zo ben ik hem weer gewend.
“Oké, oké. I’ll do it.”
Ik spring op de stoel en pak het touw vast. Ik zie dat hij het touw vastpakt bij zijn bed.
“Oké, op drie… Een… Twee… DRIE,” zegt hij veels te luid. Hard trekken we. Maar door de kracht die we samen laten werken op het touw laten we beiden al snel los en vallen we naar voren. Met harde bonzen en klappen vallen we op de vloer neer. Het cadeau voor Santana ligt naast ons op de grond. En niet veel later wordt de kamer gevuld door onze lachen, alweer niet veel later wordt de deur weer opengerukt en zien we Matt, Skye, Jonathan en Nemo staan. Oh, okay dan.

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

J'ecris! [Ik schrijf]

"Fetch me something gay."

Zama 'Nemo' Charles.

Een harde knal klinkt door mijn muziek heen en ik beweeg me al snel naar de bron van het geluid, waar Skye en Jonathan al staan. Achter me komt ook Matt en als de deur opengetrokken word door Skye zien we Allan en Keith op de grond liggen. Natuurlijk.
Het ziet er grappig uit, en ik betrap mezelf er op dat ik moet lachen. De jongens lachen samen harder dan wij, en het is een leuk gezicht.
"Oké..." Mompelt Skye, waarna ze verdwijnt. Ik heb nooit echt veel met haar gepraat, maar ze lijkt me wel oké.
Jonathan daarentegen loopt de kamer in en ploft op een bed. "Dat ging goed, of niet?"
Ik sta met Matt een beetje ongemakkelijk in de deuropening en beslis dat ik ook maar weg ga.
Matt en ik hebben nog niets uitgepraat, en dat heeft voor mij ook niet echt zin. Er valt niets te zeggen.
Hij denkt dat hij me 'door heeft', ik vind dat hij onzin praat. Duidelijk.
Ik vertrek naar mijn kamer, waar ik verder ga aan het cadeautje voor Keith. Toen ik hem trok was ik even in de war, aangezien ik de grootste hekel aan deze jongen heb, maar na een beetje onderzoek blijkt dat we dezelfde muzieksmaak hebben en daar besloot ik dus maar iets mee te doen.
Op een cheap-ass cd'tje brand ik met behulp van een ouderwetse laptop die we van het weeshuis gekregen hebben een aantal van mijn favoriete nummers, in de hoop dat hij ze ook leuk vindt.
Het lijstje bevat onder ander The 1975, Lewis Watson, Nirvana, The XX, Pink Floyd, The Rolling Stones en wat onbekende shit. Het hoesje beschilder ik als een soort sterrenhemel, waarna ik er in sierlijke letters zijn naam opschrijf. Bij het pakketje stop ik een oud bandshirt dat me nooit heeft gepast en een zelfgeregen armbandje. Als hij nu niet tevreden is weet ik het ook niet.
In mijn moedertaal schrijf ik ten slotte een kleine boodschap voor de jongen, die hij nooit zal begrijpen.
Gilipollas bat zara, baina zure zaporea musikan dago handia madarikatu.

"Fetch me something gay."