The Orphanage ~ RPG [schrijftopic] - Speeltopics

“Perhaps there are those who are able to go about their lives unfettered by such concerns.
But for those like us, our fate is to face the world as orphans,
chasing through long years the shadows of vanished parents.
There is nothing for it but to try and see through our missions to the end,
as best we can,
for until we do so,
we will be permitted no calm.”

Een groep jongeren, allen zijn wezen. Hun ouders hebben hun achtergelaten of zijn zelf overleden voordat het kind naar dit weeshuis werd gebracht. Natuurlijk kent ieder elkaar al, zijn misschien zelfs vrienden ondanks de moeilijkheden, of misschien wel in een relatie. Alleen wanneer het weeshuis wordt overgekocht door nieuwe eigenaren beginnen er vreemde dingen te gebeuren. Genen worden aangewakkerd, mensen veranderen en niets is meer wat het lijkt.

Meisjes:
- Miranda Diana Lockwood door: Child
- Santana Fedelia Martinez door: IrishBoss
- Zama Nemo Charles door: Composure
- Niamh Faith Summers door: SnowHeart
- Skye Olivia Jackson door: Kendizzzzle

Jongens:
- Allan Michael Jones door: BlueTweety
- Matthew Jefferson door: heyitsfleur
- Keith Dean Stevens door: BlackDust aka moi
- Ace Antonio Morgan Gian door: Maximesa
- Jonathan Lucas Drew Harrison door: Inermis

karakters staan op: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=157910&page=1

Rules:
- minimaal 175 woorden per stuk, als je dit te vaak niet haalt lig je uit de RPG.
- meldt het wanneer je schrijft, door elkaar heen schrijven is niet handig.
- wees aardig tegen elkaar, geen ruzie dus.
- wees realistisch tijdens het schrijven. (er mogen dan rare dingen gebeuren, maar er hoeft niet plots een atoombom te vallen)
- alleen ik maak nieuwe forums aan.
- vragen? stel ze anders aan mij.
- remember love is not eternal. (;
- ze zijn niet rijk, dus ik verwacht geen iPhone en die dingen
- bestuur alleen je eigen personage. (vermoord elkaar niet plots)
- je moet ABN schrijven.
- 16+ is toegestaan, maar houdt het binnen de perken.
- veranderingen aan je personage moet je doorgeven.
- vertel het ook wanneer je niet meer mee kan doen
- geen foto's boven je stukjes plaatsen, dat wordt irritant.
- ze wonen in een engelstalig land, maar we spreken gewoon Nederlands.
- het begint ongeveer twee maanden voordat het weeshuis wordt overgenomen, niemand weet hier nog van af.
- het begint in december, zelfde datum als vandaag en shizzle.
- desalniettemin I hope we have fun.

[ bericht aangepast op 10 dec 2013 - 18:10 ]

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

{IK SCHRIJF}

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Niamh Faith Smith

Langzaam opende ik mijn ogen. Nee, ik had niet gedroomd. Ik zat nog steeds opgesloten in dit vreselijke huis, in plaats van bij mijn oma. Nou ja, oma... De vrouw die me had meegenomen van straat, toen ik twee was. Waarom kon de gemeente mijn ouders niet zoeken, zodat ik naar huis kon? Is de politie niet gebeld? Zouden mijn ouders me nog missen? Dat soort vragen spookten de tijd dat ik hier zat door mijn hoofd. Snel wierp ik mezelf uit bed, waarna het me opviel dat het erg koud was. Logisch, want ik had een hemdje aan en een korte broek. Om de kou buiten te houden trok ik een versleten joggingbroek en sweater aan, die ik elke ochtend droeg.
Zuchtend sjokte ik de trap af. Gelukkig was ik niet de jongste! Een aantal kleintjes zaten al aan de ontbijttafel, van een jaar of acht. Ikzelf was zeventien, oud genoeg om zelf mijn ouders te gaan zoeken, als je het mij vroeg. Maar dat was nou eenmaal geen optie. Met een luide "plof" liet ik me neervallen op een van de krakkemikkige stoelen. 'Goedemorgen, jongens.' gaapte ik.

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

[Ik ga schrijven]

26 - 02 - '16

Miranda Diana Lockwood
Ik rekte me uit en opende mijn ogen. Met een diepe zucht ging ik rechtop zitten en schoof de deken opzij. Ik stapte voorzichtig uit mijn bed en liep regelrecht richting de badkamer. Daarna ging ik terug naar mijn slaapkamer om me aan te kleden. Ik trok een leuke zwarte, wijde trui aan en een rode broek. Daaronder deed ik mijn zwarte laarsjes. Bijna was ik mijn sokken vergeten en dat moest natuurlijk niet. Dat voelde zo vervelend, zo zonder sokken in je schoenen. Nadat ik me had aangekleed ging ik opnieuw naar de badkamer. Deze keer voor mijn make-up. Een dun lijntje onder mijn ogen en een beetje mascara. Meer niet. Meer vond ik ook niet nodig. Toen ik helemaal klaar was ging ik op weg naar beneden waar ik Niamh zag staan. Ook Jonathan en Keith waren er al. Ze zaten aan tafel. 'Hallo iedereen' zei ik vriendelijk waarna ook ik aan tafel schoof. Ik had inmiddels gigantisch veel trek in eten gekregen, aangezien ik gisteravond niet zo ontzettend veel had gegeten. Ik keek nog even om me heen, wachtend op nog meer mensen die naar beneden zouden komen.

26 - 02 - '16

Skye Olivia Jackson.

'Au' Kreunde ik terwijl ik langzaam wakker werd. Ik ben weer eens een keer uit mijn bed gevallen. Slaperig stond ik op, en wreef over mijn elle boog die aardig pijn deed. Ik sjokte naar de badkamer waar ik de slaap uit mijn ogen waste, en vervolgens weer terug naar mijn kamer liep om me aan te kleden. Toen dat gedaan was liep ik al gapend naar beneden, eens kijken wie er allemaal al wakker waren. Ik was bijna altijd een van de laatste die beneden kwam, dus ook dit keer. Een aantal kleintjes van rond de acht, zaten al aan de tafel. Ik zag dat Jonathan, Miranda, Niamh, Keith, Ace, en Nemo er ook al waren. Met een zucht ging ik op een stoel aan de tafel zitten. 'Goodmorning guys.' Zei ik, geen idee waarom ik het in het Engels zei, maar dat deed ik eigenlijk altijd, ik vond het leuker klinken in het Engels. Ondertussen streek ik een felrode lok uit mijn gezicht. Ik heb een hekel aan dit weeshuis, maar aan de bewoners heb ik nooit een hekel gehad. Maar ja, ik kon nergens anders heen, ik ben nog maar net achttien, en ik heb niet echt genoeg geld om op mezelf te gaan wonen, dus tja, ik blijf nog maar even hier.

How far is far

[Ik schrijf. Alweer.]

"Fetch me something gay."

Zama 'Nemo' Charles.

Het ontbijt verloopt vlot, als altijd. Er wordt wat gepraat, iedereen werkt wat te eten naar binnen en maakt zich klaar om verder te gaan met de dag.
Ik praat niet echt met iemand, maar dat doe ik nooit. Er zijn meer mensen die niet praten dan mensen die wel praten, eigenlijk. Niemand is er echt op gebrand om vriendschappen te sluiten, misschien de jonkies wel, maar zodra je een bepaalde leeftijd bereikt doe je hier niet veel anders dan afwachten tot je weg mag.
De enige met wie ik contact heb zonder te kotsen is Ace, ook al ken ik hem niet al te goed. We praten zo af en toe wat, en hij helpt me als ik dat nodig heb.
Hij is ook een van de weinige jongens die me niet als een totale hoer ziet, en dat komt ook omdat dat nogal hypocriet zou zijn.
Ik veeg wat haar uit mijn gezicht en sta op om mijn bord naar de keuken te brengen. Mijn hoofd bonst en ik wil alleen maar douchen, maar het lijkt wel eeuwen te duren voordat de keuken eindelijk leeg genoeg is om mijn bord kwijt te kunnen. Zodra ik in de hal aankom waar zich de twee badkamers bevinden blijkt er eentje al bezet, en net als ik de tweede in wil schiet Keith voor me langs, en draait vluchtig de deur op slot.
Met een luide zucht bons ik op de deur. "Gilipollas!" Ik hoor hem grinniken, en het geluid van stromend water.
"Je bent niet alleen hier! Ik moet ook douchen! Madarikatua." Mijn moedertaal overheerst me meestal als ik boos ben.
Er volgt geen reactie, dus laat ik me gefrustreerd tegen de muur zakken. Anderson komt langslopen, en kijkt me afkeurend aan, waarna hij me gebaart op te staan.
"Wat?" Snauw ik. Geen goede keuze.
"Zama, we moeten toch eens praten over jouw gedrag naar zowel je leeftijdsgenoten als naar mij en Lilianne toe."
"Wat is er mis met mijn gedrag?" Zucht ik. God, laat dit snel afgelopen zijn.
"Dit. Dit bedoel ik dus." Mompelt hij, wrijvend over zijn slapen. "Het moet eens afgelopen zijn met dat constante gesnauw naar iedereen."
Ik adem diep in en uit en glimlach. "Prima. Mag ik dan nu gaan?"
De man zucht diep en knikt dan. We should get him out of the oven, he is so done.
Eigenlijk wil ik nog douchen, maar Keith zal met al zijn gedoe wel weer het volle half uur gebruiken, en ik snak naar nicotine. Dat mag dan wel verboden zijn, maar het is hier veel te makkelijk om de regels te omzeilen. Op mijn kamer ga ik een beetje ongemakkelijk uit het half-openstaande raam hangen en rook mijn eerste sigaret in een aantal dagen.
Door de mp3 die uit een aantal decennia vóór de middeleeuwen stamt komt zachtjes Like A Virgin en buiten is het ijskoud, een geweldig begin van mijn dag.
"Like a virgin.. touched for the very first time." Mompel ik mee, terwijl ik mijn ogen sluit en tegen het raamkozijn hang.
"Dat is vast eeuwen geleden." Hoor ik plots achter me, en daar staat Keith. "Douche is vrij."

"Fetch me something gay."

[Ik schrijf]

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

Keith Dean Stevens.
Nadat ik uit de douches uit was gekomen ga ik richting de slaapvertrekken. Rustig als altijd, aangezien de meesten nog steeds aan het ontbijten zijn. Typisch weer, niets zou hier snel veranderen. Zo zie ik het in ieder geval in mijn eigen ogen.
Eenmaal in mijn kamer trek ik mijn kast open, of nou ja kast, kastje, we hadden A) nooit veel kleding gehad en geen geld gehad voor een grote kast. Ik graai mijn spullen eruit, zo snel als ik kan. Ik heb mijn kamer nooit gemogen. Het was kil en er zat een gleufje onder het raam waardoor er altijd tocht binnenkwam. Minpunten aan je kamer, hoeveel meer moet je er van opnoemen voordat je een nieuwe krijgt.
Ik trek mijn favoriete kloffie aan, zwarte skinny, wit shirt en een blauwe blouse die ik rond mijn middel hang voor het geval dat ik koud word. Ik betwijfel het, maar het is fijn om iets achter de hand te hebben. Ik neem plaats op mijn bed, die zachtjes kraakt onder mijn gewicht. Vlug trek ik sokken aan waarover ik mijn laarzen aantrek. Het voelt nu al vertrouwt.
Ik haal mijn tas met rugbykleding van onder het bed vandaag. Ik check een keer of alles erin zit en vertrek dan uit mijn kamer. Nog in de deuropening wordt ik tegengehouden door Lilianne. Ze pakt me bij mijn beide onderarmen vast, aangezien ze niet veel hoger kan komen met haar eigen lengte. Haar rossige haar is nog steeds te zien door de grijzen heen. Ik glimlach vriendelijk naar haar. "Je hebt alles bij je?" vraagt ze aan me. Ik knik vluchtig. "Ook je inhaler? En je andere pufjes?"
Ik voel de neiging om met mijn ogen te rollen, maar besluit om die gevoelens te laten varen. Lilianne was altijd veel te bezorgt geweest. "Ja, die heb ik. Maak je maar geen zorgen ok?"
"Voor het eten thuiszijn!" Ze laat me direct daarna los en loopt naar haar kantoor. Jammer genoeg is mijn kamer dicht bij het kantoor, en even dicht als bij de slaapvertrekken van de eigenaren. Dit hebben ze extra zo neergezet omdat ik vroeger heel vaak incidentjes had 'snachts. Nu heb ik er nog amper last van snachts. Ze komen eerder overdag voor.
Ik wuif de opmerking weg en loop de gang door naar de uitgang. Mijn rugby-vrienden staan al op me te wachten. Evenals Allan. Allan is mijn vriend, hij is aangekleed en wel en gaat altijd mee naar training. Wanneer hij nou meedoet of niet. Hij komt voornamelijk om mij gezelschap te houden wanneer ik niet mee kan doen vanwege mijn aandoening.
Hij geeft me een glimlach, ik gun hem zelf ook een glimlach. "Hey," zeg ik slechts. Hij zegt hetzelfde.
Niet veel later, op het midden van het pad naar de straat slaat hij me hard op mijn schouder. "Heb je er zin in?" vraagt Allan. Wanneer hij dit zegt kan je de condenswolkjes zien komen.
"Vanwege de kou?" Ik grinnik kort, "ik heb er zin in. Ik heb alleen medelijden met jou! Jij moet kijken in de kou."
Er wordt voor ons getoeterd. Ik kijk op en zie Dixon in de auto zitten. Hij rijdt me altijd naar training, aangezien ik zelf geen vervoer heb. Ik zwaai naar hem en snel naar de auto. Beiden stappen we in. Allan op de voorbank, ik op de achterbank met mijn sporttas naast me. "Karren maar." Ik klap met mijn handen op beide hoofdsteunen en direct wordt er op het gaspedaal getrapt.

[ bericht aangepast op 9 dec 2013 - 14:28 ]

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

b]xMeCrazyMofo ---> SnowHeart[/b

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

(Ik schrijf^^)

We've lived in the shadows for far too long.

Jonathan Lucas Drew Harrison
Ik was net klaar met ontbijten. Ik at nooit veel met ontbijt, Ik stond zacht zuchtend op en liep terug naar mijn kamer. Ik pakte mijn medicijnen en keek even om me heen, om er zeker van te zijn dat ik niemand zag. Ik slikte mijn medicijnen door met een beetje water en keek mezelf aan in de spiegel. Dit was belachelijk, maar gelukkig mocht ik over een jaar weg. Daar was ik eerlijk gezegd wel blij mee. Maar ja, dan moest ik over een jaar wel genoeg geld hebben om op mezelf te gaan wonen. Ik schudde me hoofd en liep naar de douches, waar andere mensen duidelijk algeweest waren. De warme stralen van het water voelde fijn en ik waste snel mijn haren. Ik mocht minimaal één keer er dag douche, anders voelde ik mezelf vies, maar er waren natuurlijk dagen dat het niet ging om minimaal één keer te douche. Na een paar minuten stapte ik weer onder de douche vandaan, om me af te dragen en aan te kleden. Ik gooide mijn kickboks spullen over mijn schouder en liep naar buiten. Ik moest mijn agressie ergens kwijt en de begeleiders hier vonden kickboksen het beste idee. Buiten bleef ik echter even staan, om diep adem te halen.

We've lived in the shadows for far too long.

(yay ik schrijf)

"All things move and nothing remains still, and you cannot step twice into the same stream"

Allan Michael Jones

Het is inderdaad koud buiten, wat ik al wist maar ik heb niet zo snel last van de kou dus ik had nog niet echt gerealiseerd dat het zò koud was. Want ik heb het dan niet snel koud maar dat betekent niet dat ik het na 40 minuten stilzitten nog steeds niet koud heb. Wat ik niet over heb voor mijn vrienden. Natuurlijk weet ik dat ik niet naar Keith zijn trainingen hoef te komen maar ik vind het leuk om te kijken en de jongens zijn aardig dus is het meestal ook wel gezellig. Maar in de zomer is het toch een stuk aangenamer om langs de kant te zitten. Ik snap al niet waarom ze in de winter doorgaan, de meeste teams trainen niet in de winter maar Keith en zijn team zijn fanatiek. Ik zie Keith naar me toe komen lopen, rood en bezweet van het trainen en de kou. "Alles oke?" vraag ik, hij knikt en komt naast me zitten. Aan zijn ademhaling hoor ik dat hij weer last heeft van zijn aandoening en daarom eerder is gestopt maar ik weet ondertussen dat het vanzelf weer overgaat, meestal dan. "En, ben je al bevroren?" vraagt hij met een grijns. "Bijna, wees voorzichtig voor je zelf ook bevriest." Hij grinnikt en we kijken samen naar de rest van de training terwijl we er commentaar op geven. Ook al had ik het niet heel koud, ik ben toch blij wanneer het is afgelopen.

"All things move and nothing remains still, and you cannot step twice into the same stream"

[ik schrijf]

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."