The Orphanage ~ RPG [schrijftopic] - Speeltopics

“Perhaps there are those who are able to go about their lives unfettered by such concerns.
But for those like us, our fate is to face the world as orphans,
chasing through long years the shadows of vanished parents.
There is nothing for it but to try and see through our missions to the end,
as best we can,
for until we do so,
we will be permitted no calm.”

Een groep jongeren, allen zijn wezen. Hun ouders hebben hun achtergelaten of zijn zelf overleden voordat het kind naar dit weeshuis werd gebracht. Natuurlijk kent ieder elkaar al, zijn misschien zelfs vrienden ondanks de moeilijkheden, of misschien wel in een relatie. Alleen wanneer het weeshuis wordt overgekocht door nieuwe eigenaren beginnen er vreemde dingen te gebeuren. Genen worden aangewakkerd, mensen veranderen en niets is meer wat het lijkt.

Meisjes:
- Miranda Diana Lockwood door: Child
- Santana Fedelia Martinez door: IrishBoss
- Zama Nemo Charles door: Composure
- Niamh Faith Summers door: SnowHeart
- Skye Olivia Jackson door: Kendizzzzle

Jongens:
- Allan Michael Jones door: BlueTweety
- Matthew Jefferson door: heyitsfleur
- Keith Dean Stevens door: BlackDust aka moi
- Ace Antonio Morgan Gian door: Maximesa
- Jonathan Lucas Drew Harrison door: Inermis

karakters staan op: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=157910&page=1

Rules:
- minimaal 175 woorden per stuk, als je dit te vaak niet haalt lig je uit de RPG.
- meldt het wanneer je schrijft, door elkaar heen schrijven is niet handig.
- wees aardig tegen elkaar, geen ruzie dus.
- wees realistisch tijdens het schrijven. (er mogen dan rare dingen gebeuren, maar er hoeft niet plots een atoombom te vallen)
- alleen ik maak nieuwe forums aan.
- vragen? stel ze anders aan mij.
- remember love is not eternal. (;
- ze zijn niet rijk, dus ik verwacht geen iPhone en die dingen
- bestuur alleen je eigen personage. (vermoord elkaar niet plots)
- je moet ABN schrijven.
- 16+ is toegestaan, maar houdt het binnen de perken.
- veranderingen aan je personage moet je doorgeven.
- vertel het ook wanneer je niet meer mee kan doen
- geen foto's boven je stukjes plaatsen, dat wordt irritant.
- ze wonen in een engelstalig land, maar we spreken gewoon Nederlands.
- het begint ongeveer twee maanden voordat het weeshuis wordt overgenomen, niemand weet hier nog van af.
- het begint in december, zelfde datum als vandaag en shizzle.
- desalniettemin I hope we have fun.

[ bericht aangepast op 10 dec 2013 - 18:10 ]

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

Keith Dean Stevens.
Ik geef me al te snel over aan mijn astma en besluit de rest van de training uit te zitten. Niet dat het nog veel langer duurt. De training duurt nog ongeveer een kwartier.
Wanneer ze voor straf twee rondjes rond het veld moeten rennen knik ik glimlachend naar mijn teamgenoten, die me chagrijnig naar me kijken aangezien ik hier niet aan mee hoef te doen. Ik haal mijn schouders vluchtig op, als ze mij nou op het veld hadden gehad, was de bal niet weer gevallen en hoefden ze ook geen rondjes te lopen.
Eenmaal klaar met de trainingen ren ik met mijn team richting de kleedkamers, Allan voor een aantal minuten alleen latend. Allan en ik zijn al jaren vrienden geweest. We hebben in onze hele 'vriendschapscarrière' nog maar een keer ruzie gehad en dat was over een meisje. Ik heb haar uiteindelijk achter me gelaten en ben doorgegaan naar een ander. Ik geloof dat hij en dat meisje ongeveer twee maanden wat hadden voordat ze mij de grond in ging praten. Allan pikte het blijkbaar niet en brak de relatie af. Aaaah, wat hield ik toch van bro's before hoes.
Ik trek als laatste weer mijn laarzen aan, zeg gedag tegen mijn teamgenoten en vertel hen dat ik ze woensdag wel weer zal zien voor de na schooltijdstrainingen. Ze roepen hetzelfde terug. Ik vertrek uiteindelijk uit de kleedkamer met Dixon, Dixon is aardig. Alleen zijn we nooit groot fan van elkaar geweest. Dat kwam misschien ook wel omdat we altijd achter dezelfde meiden aanzaten. We waren competitie. En eigenlijk vond ik dat nog wel leuk ook.
Het is grappig om Allan daar te zien zitten, in zijn eentje. Zijn neus en wangen waren rood terwijl hij zijn kin in zijn jas probeerde te proppen zodat hij het minder zou voelen. Wanneer hij me ziet staat hij op en komt hij ons tegemoet. Maar al te blij om deze koude hel te ontsnappen.
Ongeveer een half uur later staan we weer in het weeshuis. Ik gooi mijn tas op de grond, hongerig naar meer eten. Mijn buik schreeuwt er bijna naar. Zelf grom ik ook, ik kan moeilijk tegen honger.
Ik hoor Allan achter me lachen, hij is dit wel van me gewend. "Woah, easy there," zegt hij wanneer we in de keukens staan en ik mijn derde boterham naar binnenwerk, "straks eet je het hele weeshuis nog."
Ik wil terug praten, maar mijn mond zit vol met eten. In plaats van terug praten mompel ik wat en glimlach daarna schaapachtig naar mijn beste vriend.
Met een kleng valt er een pan op de grond en als we opkijken staat Will daar. Will is nooit echt handig geweest, en aangezien hij groeit omdat hij twaalf is geworden gaat dat alleen nog maar erger worden. Langzaam wordt zijn gezicht rood.
Niet veel later verschijnt zijn broer Matthew achter hem. Hij aait zijn broertje over zijn hoofd en vertelt hem dat hij weer terug naar zijn kamer mag. Matt raapt de pan op en hangt hem terug waar hij hoort.
Ik douw nog een boterham in mijn mond om de al verholpen honger nog meer te stillen. "Sorry voor hem, hij wordt een beetje onhandig," legt Matt ons uit.
"Het is niet erg, we zijn het wel gewend van jou toen we nog jong waren," zegt Allan. We lachen met zijn drieën even zachtjes.
Snel haalt Matt zijn hand door zijn haar, "dat zal wel ja, ik kan me nog wel herinneren dat we allemaal ongelooflijk onhandig waren en dat Anderson ons iedere dag wel bijna kon slaan." Het blijft even stil. "Anyways, ik moet even naar de kamers, iemand die mee moet?" vraagt hij dan.
Ik schud mijn hoofd, Allan daarentegen moet nog wat ophalen dus hij verlaat de keuken samen met Matthew. Terwijl ik mijn vijfde boterham eet zwaai ik ze uit.

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

[ik schrijf]

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

[ik moet eten en schrijf zo verder woah]

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

Matthew Jefferson
Ik jaag Will naar zijn kamer. Hij heeft zijn eigen vrienden en ik heb mijn eigen vrienden. Het is niet altijd fijn om grote broer te zijn. Samen met Allan loop ik naar onze kamer. Ik ben vandaag als laatste uit bed gekomen. Of nou ja, gekomen? Getrokken eigenlijk. Koffie doet wonderen zullen we maar zeggen.
"Het is echt ijskoud buiten, ik snap niet dat je nog steeds met Keith mee naar het rugbyveld gaat" zeg ik tegen Allan. Hij haalt zijn schouders op en loopt naar zijn bed. "Je moet mensen te vriend houden hier" zegt hij na een korte stilte.
Dat weet ik maar al te goed. Ik heb één keer een grapje gemaakt over Zama's haar tijdens het avondeten en kreeg meteen een vork naar mijn hoofd. Sindsdien haat ze me.
"Sure thing" zeg ik terwijl ik een schoon shirt uit de kleine kledingkast naast mijn bed haal. Ik kies voor een tshirt met het Rolling Stones logo wat ik een maand geleden gratis kon krijgen op een rommelmarkt.
Nadat Allan gepakt heeft whatever hij moest hebben, een plastic tas met iets erin, lopen we weer naar beneden. Kijken of er nog wat te drinken valt in de keuken. Het is inmiddels half 2 's middags, en sommigen zijn buiten. Wat ze daar ook moeten doen. Ik heb kou nooit leuk gevonden.
In de keuken trek ik de koelkast open en vind een pak melk met nog een heel klein kladje erin. Perfect. Ik draai de dop eraf en laat het mijn mond in glijden.
"Dát, is echt ranzig" zegt Niamh, die net de keuken in komt gelopen en een bord in de gootsteen legt. Ik zet de lege pak op het aanrecht en adem overdreven in haar gezicht. Haar gezicht vertrekt. Dan loop ik grijnzend de eetkamer in.

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

[Ik schrijf, yo.]

"Fetch me something gay."

Zama 'Nemo' Charles.
Na mijn douche, die heerlijk was ondanks dat die gilipollas een fles shampoo over de grond had gesmeerd waardoor ik zo ongeveer vol tegen het glas aanviel, kleed ik me aan, rook ik een tweede en een derde sigaret en spurt ik naar beneden. Ik trek een halflege fles cola uit de koelkast en zet die aan mijn lippen, om de geur van nicotine en rook een beetje te verbergen. Daarna loop ik de woonkamer in.
Matthew hangt over een bank en praat met een andere jongen wiens naam ik niet ken - maar dat is ook het enige dat ik niet van hem ken, laten we maar zeggen.
"Oh mijn god, tof shirt." Merk ik op als ik me op de bank tegenover de twee jongens laat vallen. "Oh wacht, ik haat jou. Ik weet niet precies waarom, maar ik haat jou."
Hij lacht hardop en knipoogt naar me. "Het ging over je haar."
"Oh juist ja, mijn haar. Wat was het ook al weer...?" Grijns ik, terwijl ik een van de dode lokken om mijn vinger wikkel. "Is je haar zo blond om je intelligentie aan te geven? Ja, dat was het."
Hij lacht nogmaals om zijn eigen grap en ik steek plagerig mijn middelvinger naar hem op.
"Geef toe, hij was goed." "Hij was goed. Hij sloeg nergens op, maar hij was best grappig."
De vriend waarmee hij eerst praatte verwijdert zich langzaam uit ons gesprek en al snel zitten we alleen in de woonkamer. Bijna iedereen is buiten of op zijn/haar kamer.
"Ik verveel me." Mompel ik. "Zin in een wandeling?"
Hij kijkt me een beetje dommig aan. "Ik haat wandelen."
"Ahhhh... Ook als ik zeg dat ik drank heb?" Er ontstaat een twinkeling in zijn ogen. "Dat verandert de boel."
Ik verontschuldig me even en kom al snel terug met een dikke trui over mijn Pink Floyd shirt, met daaronder een fles sterke drank en een pakje sigaretten verstopt.
Met de hand waarmee ik niet de verboden waar onder mijn shirt geklemd houd grijp ik Matthew's hand en trek hem mee naar buiten. Een van de jongens joelt iets als we ons steeds meer afzonderen van het terrein, en al snel kruipen we onder een gat in het hek door. "Volg me, ik weet de weg." Mompel ik. Het weeshuis is omringd door een bos, of meer een groep bomen. Ik laat me ergens op de ijskoude grond vallen en trek Matthew mee. De grond is veel te koud en verdooft al snel het gevoel in mijn billen, maar het is wel aangenaam.
Met een sierlijke beweging trek ik zowel de fles als het pakje onder mijn shirt vandaan, en reik hem de fles aan, die hij aan zijn lippen zet. Ik steek een sigaret op en gooi mijn hoofd in mijn nek terwijl ik naar de grauwe lucht boven ons kijk. Ik vraag me af wanneer een groep mensen door heeft dat we weg zijn, en dat ze, mij kennende, weten dat we het leuk hebben. Het zal niet lang duren voor er meerdere mensen komen bedelen.
"Wat als we betrapt worden?" Vraagt Matthew zo onschuldig mogelijk.
"Dat worden we niet, en als we dat wel worden is het mijn schuld."
"Dat wordt makkelijk geloofd, rebel." "Weet ik. Ik doe dit zó vaak, en toch blijven ze dom genoeg om me vrij te laten om te gaan en te staan waar ik wil."
Ik leg mijn hoofd een beetje nonchalant tegen zijn schouder en blaas de rook uit. "Rook je?"
Hij schudt zijn hoofd en ik glimlach, waarna ik opnieuw inhaleer en een beetje rook in zijn gezicht blaas. "Braaf zo."

[ bericht aangepast op 9 dec 2013 - 19:37 ]

"Fetch me something gay."

[yo ik schrijf want hoe kan ik hier NIET op reageren]

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

[O, ik heb een tijdje niet gereageerd! Kan iemand me even vertellen wat er ondertussen is gebeurd?]

"Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

Matthew 'Matt' Jefferson
Ik ken Zama niet geweldig goed, maar wat ik wel weet is dat ze humor heeft. En ook dat ze niet zo dom is als ze lijkt. Ik leer heel veel nieuwe dingen over dit meisje vandaag.
Na een tijdje begint de drank zijn werk te doen. Mijn beeld schommelt wanneer ik naar haar kijk van de zijkant. Ze heeft haar hoofd nog steeds niet van mijn schouder gehaald. Haar huid is bleek met wat rode vlekken hier en daar. Haar ogen heb een bepaalde kleur groen. Een aantal haarlokken zweven wat naar voren als ze de rook van haar sigaret uitblaast. Ik heb nog nooit op deze manier naar haar gekeken, maar ze is zowaar knap. Op een herione addict model kind of way, en dat bedoel ik niet denigrerend.
"Geef me de fles eens" zegt ze en ze haalt haar hoofd van mijn schouder. Het moment is weg. Ik geef haar de fles, en daarbij raak ik haar hand. Haar hand is ijskoud, en ineens voel ik de neiging haar hand vast te pakken. Ze neemt een ontzettend grote teug. "Ja dat voelde goed. Jij nog?"
Ik knik, pak de fles aan en neem ook een grote teug. De whisky brandt achter in mijn keel. Het lichte gevoel begint steeds beter aan te voelen. Alcohol, de beste manier om alles om je heen af te schermen. Godverdomme wat is het lang geleden dat ik me zo zorgeloos heb gevoeld. Ik ga mijn rug op de koude mosgrond liggen. De bomen en lucht draaien licht. Ook Zama gaat liggen.
Ik begin zachtjes Do I Wanna Know? van de Arctic Monkeys te zingen. "Ik neem aan dat jij de happy drunk bent?" zeg Zama lachend terwijl ze nog een klein slokje neemt. En in dat moment is alles rozig en ik voel geen kou meer, ik voel alleen maar warmte. En ze is zo mooi, zo ontzettend mooi. Ik kom snel overeind en kus haar zonder een tweede gedachte. Ze smaakt naar sigaretten, whisky en het ontbijt van vanmorgen. Verrast maar gewillig kust ze me terug. Ik leg mijn linkerhand op haar wang, haar haarlokken wegvegend. Al snel verdwijnt haar hand onder mijn shirt. En ik geef er niks om. Ik weet wat ik aan het doen ben maar ik heb ook geen idee. Maar het voelt zo goed.

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

Ik schrijf weer want dit vraagt om een reactie.

"Fetch me something gay."

Zama 'Nemo' Charles.

Zijn lippen zijn veel zachter dan verwacht en zijn hand aait zachtjes over mijn wang. Voor hem is dit waarschijnlijk een hele gebeurtenis, voor mij is het de zoveelste. Ik ben de tel eerlijk gezegd kwijtgeraakt. Alhoewel, deze keer voelt veel meer ongedwongen. Er staat niets tegenover, en het was Matthew die de eerste zet deed.
Mijn hand kruipt onder zijn shirt, en door de kou ontstaat er kippenvel. Ik giechel in de kus en haal mijn lippen van de zijne.
Al snel vinden die mijn kaak, waar ze zachtjes een kusje drukken. Toch grappig, dit is weer de zoveelste jongen van wie ik niets weet. Welke muziek vindt hij leuk? Wat voor mensen waren zijn ouders? Niet dat het me iets interesseert trouwens, dit is toch een eenmalig iets. Hij heeft van zijn vrienden vast en zeker gehoord hoe 'makkelijk' ik ben, en het gaat hier gewoon om zijn belang. Ik kreun zachtjes als hij zuigt op een gevoelig stukje huid en duw zijn gezicht iets weg.
"Gaan we dit hier doen?" Hij kijkt me een beetje warrig aan. De alcohol werkt goed bij hem, terwijl het bij mij amper gevolgen heeft.
"De bosgrond is wat koud, maar als je je vest onder me legt..." Mompel ik terwijl ik alvast aanstalten maak om mijn vest over mijn hoofd te trekken. Hij grijpt mijn armen en hijst het ding weer terug op zijn plek. Het lijkt wel alsof hij in een klap weer sober is. Dat is overdreven natuurlijk, maar hij is een stuk minder impulsief.
"Ik dacht niet dat.." Zegt hij een beetje gegeneerd.
"Dat ik zó makkelijk zou zijn? Natuurlijk wel." Lach ik, een beetje gekwetst.
"Nee, nee, dat bedoel ik niet. Daar was ik niet op uit.." Ik lach sarcastisch en trek in een beweging mijn trui over mijn hoofd.
"Daar is iedereen op uit bij mij. Nou, wil je nou of niet, anders steek ik er nog een op." Als ik geen antwoord krijg steek ik maar een sigaret tussen mijn lippen en houd het flikkerende vlammetje er tegenaan.
Het is een lange tijd stil als hij ineens mijn arm pakt en met zijn duim over de dikke, dunne en gebroken witte of rode lijntjes op mijn arm wrijft.
Als een soort afweermechanisme trek ik mijn hand vliegensvlug terug en doof de sigaret, waarna ik mijn trui weer over mijn hoofd trek. De warmte is aangenamer dan die ijzige wind op mijn blote armen.
"Ik ga er van uit dat dat een nee is." Ik zucht, drink in een teug het laatste restje uit de fles op en gooi die daarna van me af. "Het was leuk."
Ik druk een kus op zijn lippen en aai even door zijn haar. "Tegen je vrienden zou ik gewoon zeggen dat er wel iets gebeurd is. Dat maakt jou cool, en mijn reputatie staat daar toch al naar."
Met trillende handen van de kou trek ik een sigaret uit het doosje en leg hem in zijn hand. "Hier. Mocht je dit ooit weer willen doen, geef me een teken. Of zo."
Dan draai ik me om en loop ik terug naar het weeshuis.

"Fetch me something gay."

[ik schrijf]

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

Keith Dean Stevens.
Ik puf even en open de deur. De kamer is leeg. Nog amper iemand komt hier nog. Naast Ace ben ik de enige. Ik zet een stap naar binnen en sluit de deur met een klap. Het maakt niet zoveel uit. Een aantal zijn uit het huis vertrokken, ik had de deuren horen dichtslaan. Allan ben ik kwijtgeraakt, de kleintjes kan ik op de begane grond horen gillen van pret. Anderson en Lilianne zijn in het kantoor, verder wil ik ook niet weten wat zíj aan het doen zijn.
Ik glimlach kort bij de gedachte. Alles wat ik niet wil weten kon ik me toch wel voorstellen. Ik laat de twee appels door mijn handen glijden wanneer ik naar het meubel in het midden van de kamer loop. Ik leg de appels erbovenop, ze zijn perfect rood. Zo vaak zag je ze niet vaak en ik zoek de omgeving altijd af naar perfecte dingen. Hierna glijden mijn handen over de vertrouwde toetsen en neem ik plaats op het stoeltje.
Voordat ik het weet vliegen mijn vingers over de toetsen en komt er een bekend stuk van Bach uit de piano. Wanneer ik de valse toets raak, raak ik verward en duw ik beide handen in de piano. Ik grom zachtjes en veeg mijn ietwat lange haren uit mijn gezicht. Bah, ik wou dat we een betere piano hadden, Ace en ik hebben er al vaak om gevraagd, maar er is nooit geld voor geweest.
"Je hoeft niet te stoppen hoor omdat ik er ben," zegt een zachte stem. Geschrokken kijk ik op naar wie dat had gezegd, het was Niamh, zo vaak zie ik haar in deze kamer nou ook weer niet.
Ik knipper snel met mijn ogen, "hi."
"Mag ik?" Ze wijst naar de appel. Ik knik alleen. Ze komt bijna aanvliegen, zo snel is ze bij de appel. Ik grijns slechts, ik ben ook niet anders van haar verwacht. Voordat ik het weet heeft ze de appel in haar mond gestopt en neemt ze een hap, ze gaat ook naast me zitten. Haar zachte bruine haren vleien mijn arm kort. "Ik heb dit geleerd nog voordat hier kwam," zei ze trots. Ze legt de appel naast haar op het krukje en begint een vrolijk muziekje te spelen, vaag herken ik er 'kortjakje' in.
"Dan is je dat goed geleerd," vertel ik haar. Niamh begint te glunderen, daarna springt ze op en begint ze te dansen, heel snel. Haar hyperactieviteit is aangespoord, nu is er geen stoppen meer aan.
"Speel verder!" Ze schreeuwt de woorden bijna. Ik begin zachtjes te spelen en zie hoe Niamh zich op de stoel aan de andere kant van de kamer vestigt. Ze eet haar appel verder op, nu komt Allan ook binnen.
Al snel zit de jongen naast me en beginnen we random dingen op de piano te spelen en te zingen. De middag was verder gezellig, dat kan ik je in ieder geval vertellen.

"After time adrift among open stars, along tides of light and through shoals of dust, I will return to where I began."

[ik schrijf]

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~

[okee godverdomme er kwam iets tussen :c ik schrijf morgenvroeg verder, want ik moet nu echt weg]

would you kick me in the face please? it'll make whatever I say sound like poetry ~