• Written in these walls are the stories that I can't explain.
    Written on these walls are the colors that I can't change.





    Het beroemde leven eist zijn tol en dat weten de jongens van One Direction maar al te goed. Het leven lijkt verschrikkelijk veel op het beroemdste Monopoly spel met de jongens, en hun vrienden, als pionnen. Zij mogen namelijk ook niet doen wat ze willen doen, of zeggen, en worden als het ware bestuurd door het management. Als ze moeten springen, springen ze, als ze moeten zeggen dat hun relatie alleen een bromance is, doen ze dat met pijn in hun hart. Heel het leven is voor de jongens uitgekauwd. Maar hoe lang zullen de jongens, samen met de rest, de schijn nog vol kunnen houden? Hoe lang gaan ze nog doen wat er van hun word verwacht? Wanneer nemen ze het besluit om hun eigen leven te leven en te genieten van de fame? Wanneer laten ze de echte jongens en hun leven naar voren komen, om zich niets van andere aan te trekken? En als ze besluiten de waarheid te vertellen, hoe zal het dan uitpakken? Raken ze alles kwijt wat hen lief is of word het met open armen ontvangen? Raken ze hun baan kwijt of rijken de jongen ook de top, om zo te ogen van de andere mensen te openen?
    We all have stories to tell, but who are the ones that will listen for the truth and not just for our fame?

    Let op, deze RPG is meer gericht op de nadelen van het leven van de mensen, dus een happy end kan ver te zoeken zijn. Het eist zijn tol en er leiden vele wegen naartoe.






    Lijstje:
    Rol:
    Naam:
    Leeftijd:
    Nationaliteit:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Geheim:
    Extra:


    Jongens:
    -Niall James Horan: Liked
    -Harry Edward Styles: 1946
    -Louis William Tomlinson; Memorias
    -Liam James Payne: HelloSweety
    -Zayn Javadd Malik: Walsh


    Vriendinnen:
    Niet iedere jongen heeft een vriendin, of kunnen als dekmantel dienen.
    Overleg het dus met degene die het personage speelt

    - Vriendin Louis: Safiya Amirah Malik Phantasie
    - Vriendin Harry: Lizz Marie Meadow Phyre
    - Vriendin Zayn: Julia Mary Tomlinson HelloSweety
    - Vriendin Niall: Abigail 'Abby' Luciana Carrick Memorias
    - Vriendin Liam: Sky Madison Grey Candira



    Overige rollen;
    Denk hier vooral bij bij de familie van de jongens, want deze kunnen een grote rol spelen in het verhaal.
    - Zusje Zayn: Safiya Amirah Malik Phantasie
    - Catlynn "Cat" Violetta Mustafa xMeCrazyMofo
    - Zusje Liam: Hope Logan Payne Phantasie
    - Zusje Louis: Julia Mary Tomlinson HelloSweety
    -
    -
    -




    Regels:
    -Minimaal 5 of 6 regels vol schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden en je hebt het zo geschreven.
    -Maximaal 2 personages per persoon.
    -Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
    -16+ mag maar houd het netjes.
    -Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
    -Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
    -Topics worden alleen aangemaakt door Memorias en Phantasie, tenzij dat is aangegeven.
    -Het is geen sneltrein!


    Het begin:

    De jongens hebben net weer een bespreking gehad met het management. Iedereen denkt dat het over het nieuwe album gaat met als titel Midnight Memories, maar de jongen en iedereen rondom de Direction family weet wel beter. Het management was weer een keer aan het zagen over het hele doen en laten van de jongens.
    Dat is ook de reden dat de andere, ondanks het verbod van het management, de jongen met open armen op staan te wachten voor een knuffel en bemoedigende woorden.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Safiya Malik
    Al snel na mijn actie voelde ik Louis zijn handen weer om mijn middel en zijn vingers als vertrouwd over mijn rug op en neer strijken.
    Daarna nam ik langzaam het woord, al was het voor mijn idee een beetje overbodig, want mijn hele houding zei volgens mij al wat ik het allerliefste wilde. Al was het gene wat ik het allerliefste wilde iets anders, maar we wisten allebei dat dat onmogelijk was.
    Na mijn woorden hoefde ik eigenlijk nog geeneens op te kijken, om te weten dat Louis instemmend knikte. Het was op dit soort momenten maar goed dat ik hem beter, en langer kende, dan vandaag.
    Vanaf het eerste moment liep het heel dicht langs elkaar heen en liep het al heel anders dan met de andere jongens. Iets wat nu goed terug te vinden was, zodra we samen waren.
    'Jij bent nog veel liever,' zei de jongen zachtjes, maar wel verstaanbaar. 'Ik hou van je,' zei hij toen nog zachter in mijn oor, eigenlijk slechts een fluistering.
    Zijn hand ging door mijn haren en speelde hier zachtjes mee. Waarna die zich weer bij de andere om mijn middel voegde en hij me nog dichter tegen zich aan trok.
    'Dat is onmogelijk,' zei ik op hetzelfde geluidsvolume, want de jongen wist niet half hoeveel hij voor me betekende. Niet zozeer omdat we niet altijd samen konden zijn, maar gewoonweg omdat het teveel was. Het was gewoon een schat van een jongen. 'Ik ook van jou, Lou. Heel veel.' murmelde ik toen heel zacht, maar ik wist dat het voor hem nog verstaanbaar moest zijn, terwijl mijn handen zich in zijn shirt klemde. 'Heb je morgen trouwens iets te doen? Of heb je nog een dagje, om ets leuks te doen?'
    Vervolgens keek ik heel eventjes op, omdat er nog een stem klonk, die duidelijk niet afkomstig was van de jongen en liet een zachte 'hi' over mijn lippen rollen toen ik zijn zusje zag staan, om uiteindelijk toch weer mijn hoofd tegen de jongen zijn borst te plaatsen. Ik hoorde wel als er andere plannen waren.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Harry Styles.

    Mijn humeur was al niet te best voor het gesprek, maar om nou te zeggen dat het vele malen beter was geworden na het gesprek. Nee, dat kon ik niet zeggen. Het was en bleef waardeloos. Het leven was waardeloos. Lichtelijk hoofdschuddend kwam ik omhoog uit de stoel waar ik zojuist in had gezeten, wierp nog een kleine blik op Zayn, voordat ik ook de kamer uitstapte. Ik had toch niemand, dus ik kon net zo langzaam aan doen als ik zelf wilde. De enige die nog een beetje om me gaf, al was het volgens mij al heel lang geleden dat we de precieze woorden tegen elkaar hadden gezegd, was Lizz. Oh, en Zayn. Misschien de rest van de jongens, maar ik ben gewoon een nietsnut en een waardeloos geval die nooit iets goed kan doen, dus waarom zou iemand dan toch ook van mij houden? Ik zag er het nut niet van in. Ik duwde de deur open, om zo de frisse buitenlucht tegen m'n gezicht aan te voelen. Het gaf me direct een wat beter gevoel. Ik besteedde geen aandacht aan niemand, ik had er geen zin in. Ik voelde me niet goed en ik wilde gewoon ver weg, thuis, onder de dekens kruipen. Ik liep snel naar de achterkant van het gebouw, waar mijn auto stond, zodat die nog wat uit het zicht was en ik er gewoon ongestoord vandoor kon gaan, zonder al die pers op je dak te hebben. Ik opende mijn auto, stapte in en trok het portier weeer dicht. Zuchtend liet ik mijn hoofd op de hoofdsteun vallen en sloot mijn ogen. Niemand had wat aan mij.


    stay safe because I like being alive at the same time as you

    Sky Madison Grey

    Ze bleef zelf worstelen, even sloot ze haar ogen en had en besluit genomen. Het kon zo niet langer. Voorzichtig ging ze uit de boom en pakte haar mobiel en ging naar haar sms pagina en begon meteen met haar fingers op de toetsen te drukken. Dit zou haar vast pijn doen, maar het was de enige oplossing.

    Hallo Liam
    Ik moet met je praten, ik wil dat liever doen recht in je gezicht dan via zo'n sms tegen je te zeggen,
    Dus sms me terug, het is dringend.
    Groeten, Sky


    Meestal schreef ze altijd als begin. Lieve Liam en als einde xoxo Sky. Alleen deze keer deed ze het niet, daarom betekende het ook dat het heel serieus was. Ze moest het uitmaken, ze zou de knoop voor hun twee doorhakken, dat was de enige oplossing. Ze wist als ze de knoop doorgehakt had dan wou Liam niet meer met haar omgaan. Hun relatie was dan gebroken en het beste was elkaar niet meer zien,misschien konden ze nog steeds smsen, maar beste was de contact verbreken totaal. Al wist ze zeker dat de management er niet van gediend zou wezen. Zemoest doen wat het beste was, voor haar en Liam. Dit zou haar hart breken, niet meer met hem omgaan, haar goede vriend.


    Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

    Lizz Marie Meadow.

    Zuchtend staar ik naar het haardvuur. Wanneer komt Harry nou? Wachtend, en geïrriteerd, tik ik met mijn vingers wat melodieën op de tafel. Na een tijdje stop ik daarmee en ga over op het gladstrijken van mijn kleding. Een klein deel van mijn buik is te zien, bedekt met een laagje kippenvel omdat het zo koud is. Ik trap mijn schoenen uit en ga op de bank liggen, waarna ik een deken pak om over mezelf heen te leggen. Ik denk aan Harry. De laatste tijd zie ik hem meer als mijn beste vriend dan als mijn vriendje. Ik kan altijd lachen met hem, en van die dingen, maar het loopt wat stroef. Misschien is het gewoon een fase. Ik sta weer op en loop naar de keuken om wat warme chocolade melk klaar te maken. Als ik de melk in de magnetron zet pak ik mijn mobiel erbij.
    ‘Hey babe, hoe was de bespreking? Xx’ Stuur ik naar Harry. Ik klik op verzenden en haal de melk eruit. Ik schep wat chocolade poeder erbij en roer het goed door elkaar. In de koelkast vind ik nog een slagroom bus, waarmee ik een toefje maak. Met de mok dampende chocolademelk loop ik weer terug naar de bank. Ik ga opnieuw liggen en leg de warme deken over me heen terwijl ik de MTV kijk. Mijn blik glijdt telkens naar mijn mobiel, maar ik blijf geduldig wachten. Harry is de laatste tijd een beetje down en ik wil hem opvrolijken, maar ik heb geen idee hoe.

    [ bericht aangepast op 30 nov 2013 - 22:01 ]

    Harry Styles.

    Bijna op het moment dat ik haast in slaap was gevallen, geeft mijn mobiel een piepje af. Het teken dat ik een smsje heb. Ik mompel iets in mezelf en vis mijn telefoon van de bijrijders stoel, waar ik die daarnet neer had gegooid. Ik laat het scherm heel even oplichten en als ik zie dat ik een smsje van Lizz heb, ontgrendel ik hem ook daadwerkelijk. Als het iemand anders was geweest, had ik waarschijnlijk m'n telefoon weer terug gegooid. Ik opende het smsje en de miniscule letters verschijnen in mijn zichtveld. ‘Hey babe, hoe was de bespreking? Xx’. Lees ik, een halve glimlach speelt rond mijn lippen, ze heeft dus toch aan me gedacht. Twijfelend hangt mijn wijsvinger een luttele seconde boven het woordje 'beantwoorden', waarna ik er ook op klik en langzaam iets begin te tikken. 'Zwaar klote x'. Meer weet ik er eigenlijk niet van te maken, maar er is ook niet veel meer, want dat is gewoon de best verwoording. Het was nou eenmaal niet leuk wat er allemaal besproken was. Ik klikte op verzenden, vergrendelde mijn telefoon weer toen deze aangaf dat het berichtje was afgeleverd en gooide 'm terug op de bijrijders stoel.

    [ bericht aangepast op 30 nov 2013 - 22:35 ]


    stay safe because I like being alive at the same time as you

    Catlynn "Cat" Violetta Mustafa

    Aangezien Niall nog steeds niet naar buiten was gekomen, dacht ik dat hij het te druk had. Dan was het vast ook niet zo leuk om na zo'n heftig gesprek met je hyperactieve beste vriendin om te gaan. Niall had dan waarschijnlijk meer aan Abby, dan aan mij. Nog steeds had ik het gevoel dat ik totaal niet bij de 1D-family hoorde. Iedereen was wel een zusje van iemand, of had iets met iemand… Maar ik? Ik was gewoon het meisje dat erbij stond, die geen grote rol had in het verhaal. Zonder drama en pijn. Alhoewel mijn thuissituatie ook niet de beste is, maar daar ben ik aangewend geraakt. Het was een leeg gevoel, alsof ik geen vrienden had. Alleen Niall, maar dat was het dan ook meteen. Safiya mocht mij volgens mij ook wel een beetje, maar verder wist niemand volgens mij mijn naam. Eigenlijk verdiende ik het niet om hier te staan, tussen al deze dierbaren van de jongens. Ik was geen dierbare, noch een goede steun. Wat hadden ze dan aan mij, zo'n nietsnut die alleen maar rondspringt. Zou het door mijn afkomst komen? Hadden mensen een hekel aan Marokkanen? Zayn sowieso niet, dus dat zou het vast niet zijn. Toch wilde ik weten waarom de meesten mij niet eens kenden. Volgens mij was ik redelijk aanwezig, maar… Het is niet goed uit te leggen. Het voelt alsof ik een "plan B" ben; eerst iedereen die je mag, of dierbaar is, dan Cat. Soms had ik ook het idee dat mensen zich aan mij irriteerden. Alsof ik alles verpestte wat ze wilde… ze alles al hadden wat ze nodig hadden en ik meer iets ben wat er altijd nog bij kan. Tranen stroomden over mijn wangen. Ik stond op, haalde een hand door mijn krullen en wilde weglopen. Maar toen begon ik echt hard te huilen.


    [iemand voor Cat? Als je dat kan vragen in dit soort RPG's…]


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

    Lizz Marie Meadow.

    Na een tijdje schrik ik op van een geluid; mijn mobiel. Ik gris hem snel van de tafel en ontgrendel hem. Als ik zie dat ik een smsje van Harry heb grijns ik dom. "Zwaar klote x" Zoals normaal dus. Ik tik op het knopje beantwoorden en typ dan snel een antwoord in. "Awh, het management moet wat meer rekening met jullie gaan houden.. Hoelaat ben je trouwens hier? Xx." Ik klik op verzenden en kijk dan met een treurige glimlach naar Harry’s foto. Hij trekt een gek gezicht en ik zit met een big smile op zijn rug. De foto is gemaakt voordat we verkering hadden. Grijnzend zoem ik in op Harry’s hoofd. Alles maakt hem aantrekkelijk. Het feit is alleen dat ik hem moet delen met duizenden vrouwen, en mannen. Ik weet dat Harry biseksueel is, maar ik vertrouw hem. Ikzelf ben ook biseksueel maar ik accepteer het, van ons allebei. Toen ik het aan mijn vader vertelde reageerde hij heel relaxed. Van mijn moeder zou ik het nooit kunnen weten, zij is dood. Ondanks haar dood is mijn vader altijd een sterke man gebleven, ik snap niet hoe hij het volhoud. Een traan glijd over mijn gezicht waarna ik hem ruw wegveeg.

    Harry Styles.

    Al gauw krijg ik weer een reactie van Lizz. Ik pak mijn telefoon opnieuw op, om deze weer te ontgrendelen en haar smsje te openen. "Awh, het management moet wat meer rekening met jullie gaan houden.. Hoelaat ben je trouwens hier? Xx." Oh ja, misschien moest ik zo maar is naar huis gaan. In het begin maakte ze er veel moeite aan dat Lizz en ik al wilde gaan samen wonen, nu was het wel iets bedaard maar volgens mij waren ze het er nog niet helemaal mee eens. Al wist ik ook niet precies meer hoe het tussen ons zat op dit moment. Sinds Zayn me ook zijn gevoelens voor mij had verteld, was het sowieso al wel wat anders geweest. Ik schudde gauw Zayn van mijn gedachten weg, anders ging ik weer over hem de hele middag piekeren. "Als ik nu weg rijd, ben ik er zo, tot zo xxx". Misschien waren drie kusjes wat te veel? Ach. In het begin van onze relatie maakte ik me daar nooit druk over, waar het toch allemaal weer heen ging... Ik gooide m'n telefoon weer naast me, om mijn auto sleutel in het contact te steken en een keertje te draaien. De motor kwam op gang en algauw reed ik weg. Binnen een klein half uurtje was ik al thuis, ik parkeerde de auto recht voor de deur en grisde nog gauw mijn telefoon van de bijrijders stoel voordat ik uitstapte en m'n auto dicht klikte. Ik loop ons pad op en fluit een deuntje, zodat het lijkt alsof ik vrolijk ben. Ik open met de huissleutel ons huis en vraag me eigenlijk af hoe lang het nog zou duren tussen ons. Maar ik wist natuurlijk niet hoe Lizz erover dacht. Ik trapte de deur met mijn rechtervoet dicht. "Ben thuis," riep ik totaal overbodig, waarna ik naar de woonkamer ging, waar Lizz op de bank zat, met haar telefoon in haar handen. Het leek alsof ze gehuild had. Ik beet zachtjes op mijn lip en ging naast het meisje zitten, om zacht een kusje tegen haar slaap aan te drukken. "Heb je gehuild?" Mompelde ik zachtjes.


    stay safe because I like being alive at the same time as you

    Liam Payne
    Ik liep weg van mijn zusje en familie en liep met schokkende schouders richting mijn appartement. Om het huilen tegen te gaan aaide ik rustig over Loki's hoofdje. Ik voelde in mijn zak mijn mobiel gaan net toen ik bij mijn appartement stond. Het was 713B Bakerstreet. Een ruim appartement op de bovenste twee verdiepingen van een oud huis in het midden van de stad. Gelukkig was ik onderweg niemand tegengekomen die me aansprak, want ik stond echt niet voor mezelf in. Ik liet mezelf binnen en liep de trap op. Eenmaal echt boven sloeg ik de deur dicht, liet mezelf op de bank ploffen en haalde mijn mobiel uit mijn zak. Het was Sky. Eigenlijk maakte het voor mijn reactie niet uit wie het was geweest. Ik smeet het toestel door de kamer. het raakte de muur en de onderdelen vlogen door de kamer. Ik wilde nu echt alleen zijn. Het hondje op mijn borst legde zijn koppie neer. Ik aaide over zijn vacht en langzaam begonnen de tranen te stromen. Mijn schouders schokten hevig. Ik voelde me zo verschrikkelijk nu. Ik mocht echt niets meer. Niet sporten buiten het hotel, dus ook niet zolang ik thuis was, geen gitaar spelen of zelf geschreven nummers zingen, het nooit uitmaken met Sky. Ik mocht mezelf gewoon niet zijn. Ik moest altijd leuk, interessant en opgetogen zijn. Nooit eens bezorgd, triest of gewoon saai, zoals ik vroeger wel vaker was. Het liefst wilde ik gewoon wegrennen, zo ver als ik kon, maar daar was het al lang te laat voor. Ik zette Loki op de grond en het hondje keek me verward aan. Nogsteeds huilend en met schokkende schouders wankelde ik naar de douche. Ik sloot de badkamerdeur af, liet Loki erbuiten en deed de douche aan. Toen het water warm was en ik uitgekleed liet ik me eronder zakken op de grond en bleef zo stil en huilend zitten terwijl eht water op me neer kletterde. Loki krabte ondertussen aan de deur en jankte af en toe. Alsof hij doorhad wat ik waarschijnlijk straks weer ging doen. Ik staarde met waterige ogen naar mijn armen en benen. De oude littekens stonden over elkaar omdat daar veel tijd tussen had gezeten en ze hadden kubnen helen, maar die van de laatste weken en maanden stobden kris kras door en over elkaar op mijn armen en benen. Overal waar een plekje was met een iets minder jonge wond. Vroeger had ik nooit gesnapt waarom iemand dit ooit zou doen. Nu snapte ik het: Ik had geen macht over mijn leven en bijna ondragelijke emotionele pijn en stess. Dit was de enige manier voor mij om nog enige controle te hebben en om een uitlaatklep te hebben voor de pijn en stress die me van binnen verzwolg. Niemand wist ervan en niemand mocht het weten, maar toen ik het koude scherpe metaal van een losgedraaide punteslijper door mijn vlees voelde gaan gaf het zeker opluchting. Huilend ging ik gestaag door terwijl langzaam mijn ledematen en de tegeltjes van de douchecabine rood kleurden.

    [Komt iemand Liam zoeken?]

    [ bericht aangepast op 30 nov 2013 - 23:51 ]


    Bowties were never Cooler

    Lizz Marie Meadow.

    Voordat ik er erg in heb stromen de tranen over mijn wangen. Als een zielig hoopje krul ik mezelf op waarna ik alles uitschreeuw, het is zó oneerlijk. Pas als ik wat gefluit hoor lukt het om mezelf te kalmeren. Ik veeg alle tranen weg en ga precies zitten zoals ik net zat. Ik grijp naar mijn mobiel, waarop ik zie dat ik nog een smsje heb van Harry. "Als ik nu weg rijd, ben ik er zo, tot zo xxx". Één - drie. Van éen 'x' naar drie keer een 'x'. Óf hij wilt seks, óf hij voelt zich echt klote. Ik ga ervan uit dat het optie nummer twee is. "Ben thuis," hoor ik de warme stem van Harry roepen. Al snel voel ik hoe er een zacht kusje op mijn slaap wordt gedrukt. "Heb je gehuild?" Deze woorden zorgen ervoor dat de tranen weer tevoorschijn komen. Ik leg mijn armen in Harry’s nek en kruip bij hem op schoot, terwijl mijn hoofd op zijn borstkas steunt, zachtjes schokken mijn schouders. Zuchtend probeer ik de tranen te verbijten, het gaat nu even om Harry. Ik sta snel op, waarna ik de tranen wegveeg. "Ik haal even wat te drinken," ik gris mijn spullen van tafel en ren snel naar de keuken. Mijn blik glijd naar één van de keukenkastjes, waarin mijn medicijnen verstopt zitten. Harry en ik zijn al zo lang bevriend en nog steeds durf ik het hem niet te vertellen. Ik kijk snel in de gang of er iemand is, maar gelukkig is er niemand. Ik hurk neer bij het keukenkastje en haal, helemaal achterin, mijn medicijnen eruit. Het zijn kalmeringsmedicijnen en anti-depressivia. Gelukkig hoef ik de anti-depressivia bijna nooit meer te slikken. Ik laat drie van de kalmeringspilletjes op mijn hand vallen. Eigenlijk mag je er maar vier over de dag verdeelt, maar dit kan geen kwaad. Ik pak een glas en vul dat met water, waarna ik de pilletjes snel doorslik. De laatste tijd leef ik alleen nog maar op de kalmeringsmedicijnen. Ik verstop het potje snel en kijk dan of we nog wat wijn hebben. Ik schenk wat rode wijn in voor ons en loop dan weer terug naar de woonkamer, met de wijnfles nog steeds in mijn hand. "Hier," zeg ik terwijl ik hem het glas overhandig. Ik ga naast hem zitten en zet de fles op de grond, waarna ik van mijn eigen glas nip. "Waarom was de bespreking zwaar klote?" Vraag ik, oprecht geïnteresseerd.

    HelloSweety schreef:
    Liam Payne
    Ik liep weg van mijn zusje en familie en liep met schokkende schouders richting mijn appartement. Om het huilen tegen te gaan aaide ik rustig over Loki's hoofdje. Ik voelde in mijn zak mijn mobiel gaan net toen ik bij mijn appartement stond. Het was 713B Bakerstreet. Een ruim appartement op de bovenste twee verdiepingen van een oud huis in het midden van de stad. Gelukkig was ik onderweg niemand tegengekomen die me aansprak, want ik stond echt niet voor mezelf in. Ik liet mezelf binnen en liep de trap op. Eenmaal echt boven sloeg ik de deur dicht, liet mezelf op de bank ploffen en haalde mijn mobiel uit mijn zak. Het was Sky. Eigenlijk maakte het voor mijn reactie niet uit wie het was geweest. Ik smeet het toestel door de kamer. het raakte de muur en de onderdelen vlogen door de kamer. Ik wilde nu echt alleen zijn. Het hondje op mijn borst legde zijn koppie neer. Ik aaide over zijn vacht en langzaam begonnen de tranen te stromen. Mijn schouders schokten hevig. Ik voelde me zo verschrikkelijk nu. Ik mocht echt niets meer. Niet sporten buiten het hotel, dus ook niet zolang ik thuis was, geen gitaar spelen of zelf geschreven nummers zingen, het nooit uitmaken met Sky. Ik mocht mezelf gewoon niet zijn. Ik moest altijd leuk, interessant en opgetogen zijn. Nooit eens bezorgd, triest of gewoon saai, zoals ik vroeger wel vaker was. Het liefst wilde ik gewoon wegrennen, zo ver als ik kon, maar daar was het al lang te laat voor. Ik zette Loki op de grond en het hondje keek me verward aan. Nogsteeds huilend en met schokkende schouders wankelde ik naar de douche. Ik sloot de badkamerdeur af, liet Loki erbuiten en deed de douche aan. Toen het water warm was en ik uitgekleed liet ik me eronder zakken op de grond en bleef zo stil en huilend zitten terwijl eht water op me neer kletterde. Loki krabte ondertussen aan de deur en jankte af en toe. Alsof hij doorhad wat ik waarschijnlijk straks weer ging doen. Ik staarde met waterige ogen naar mijn armen en benen. De oude littekens stonden over elkaar omdat daar veel tijd tussen had gezeten en ze hadden kubnen helen, maar die van de laatste weken en maanden stobden kris kras door en over elkaar op mijn armen en benen. Overal waar een plekje was met een iets minder jonge wond. Vroeger had ik nooit gesnapt waarom iemand dit ooit zou doen. Nu snapte ik het: Ik had geen macht over mijn leven en bijna ondragelijke emotionele pijn en stess. Dit was de enige manier voor mij om nog enige controle te hebben en om een uitlaatklep te hebben voor de pijn en stress die me van binnen verzwolg. Niemand wist ervan en niemand mocht het weten, maar toen ik het koude scherpe metaal van een losgedraaide punteslijper door mijn vlees voelde gaan gaf het zeker opluchting. Huilend ging ik gestaag door terwijl langzaam mijn ledematen en de tegeltjes van de douchecabine rood kleurden.


    [Komt iemand Liam zoeken?]


    [Cat?]


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

    Louis William Tomlinson.
    'Dat is onmogelijk,' zei Safiya, ook op fluistertoon. 'Ik hou ook van jou, Lou. Heel veel,' murmelde ze toen zacht, maar nog wel verstaanbaar voor mij.
    'En toch is het zo,' fluisterde ik dan weer terug. Safiya's handen klemden zich in mijn shirt. 'Heb je trouwens morgen iets te doen? Of heb je nog een dagje, om iets leuks te doen?'
    Ik dacht even na. 'Volgens mij heb ik morgen nog niets gepland staan, dus dat betekent dat ik morgen ook tijd heb om iets met jou te doen. En anders maak ik gewoon tijd voor jou vrij,' zei ik glimlachend.
    Ik keek even op toen ik de stem van mijn zusje hoorde, waarna ik haar begroette en ook haar een glimlach schonk. Waarna ik me weer op Safiya richtte.
    Op de momenten dat ik bij Sadiya was, voelde ik me veel minder down. Ook al had het management net weer staan zeuren, en ook al had ik net weer mijn vinger in mijn keel gestoken om me daarna nog steeds een dikzak te voelen. Maar bij Safiya kon ik al mijn problemen vergeten. Als ik bij haar was, kwam er al vanzelf een lach op mijn gezicht te staan.
    Ik legde mijn vinger onder Safiya's kin en tilde haar hoofd iets op, zodat ik daarna mijn lippen contact kon laten maken met de hare.


    "Family don’t end in blood”

    HelloSweety schreef:
    Liam Payne
    Ik liep weg van mijn zusje en familie en liep met schokkende schouders richting mijn appartement. Om het huilen tegen te gaan aaide ik rustig over Loki's hoofdje. Ik voelde in mijn zak mijn mobiel gaan net toen ik bij mijn appartement stond. Het was 713B Bakerstreet. Een ruim appartement op de bovenste twee verdiepingen van een oud huis in het midden van de stad. Gelukkig was ik onderweg niemand tegengekomen die me aansprak, want ik stond echt niet voor mezelf in. Ik liet mezelf binnen en liep de trap op. Eenmaal echt boven sloeg ik de deur dicht, liet mezelf op de bank ploffen en haalde mijn mobiel uit mijn zak. Het was Sky. Eigenlijk maakte het voor mijn reactie niet uit wie het was geweest. Ik smeet het toestel door de kamer. het raakte de muur en de onderdelen vlogen door de kamer. Ik wilde nu echt alleen zijn. Het hondje op mijn borst legde zijn koppie neer. Ik aaide over zijn vacht en langzaam begonnen de tranen te stromen. Mijn schouders schokten hevig. Ik voelde me zo verschrikkelijk nu. Ik mocht echt niets meer. Niet sporten buiten het hotel, dus ook niet zolang ik thuis was, geen gitaar spelen of zelf geschreven nummers zingen, het nooit uitmaken met Sky. Ik mocht mezelf gewoon niet zijn. Ik moest altijd leuk, interessant en opgetogen zijn. Nooit eens bezorgd, triest of gewoon saai, zoals ik vroeger wel vaker was. Het liefst wilde ik gewoon wegrennen, zo ver als ik kon, maar daar was het al lang te laat voor. Ik zette Loki op de grond en het hondje keek me verward aan. Nogsteeds huilend en met schokkende schouders wankelde ik naar de douche. Ik sloot de badkamerdeur af, liet Loki erbuiten en deed de douche aan. Toen het water warm was en ik uitgekleed liet ik me eronder zakken op de grond en bleef zo stil en huilend zitten terwijl eht water op me neer kletterde. Loki krabte ondertussen aan de deur en jankte af en toe. Alsof hij doorhad wat ik waarschijnlijk straks weer ging doen. Ik staarde met waterige ogen naar mijn armen en benen. De oude littekens stonden over elkaar omdat daar veel tijd tussen had gezeten en ze hadden kubnen helen, maar die van de laatste weken en maanden stobden kris kras door en over elkaar op mijn armen en benen. Overal waar een plekje was met een iets minder jonge wond. Vroeger had ik nooit gesnapt waarom iemand dit ooit zou doen. Nu snapte ik het: Ik had geen macht over mijn leven en bijna ondragelijke emotionele pijn en stess. Dit was de enige manier voor mij om nog enige controle te hebben en om een uitlaatklep te hebben voor de pijn en stress die me van binnen verzwolg. Niemand wist ervan en niemand mocht het weten, maar toen ik het koude scherpe metaal van een losgedraaide punteslijper door mijn vlees voelde gaan gaf het zeker opluchting. Huilend ging ik gestaag door terwijl langzaam mijn ledematen en de tegeltjes van de douchecabine rood kleurden.

    [Komt iemand Liam zoeken?]



    [Lilyan?

    Of we kunnen doen Cat en Lilyan?]

    [ bericht aangepast op 1 dec 2013 - 9:36 ]


    Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

    Candira schreef:
    (...)


    [Lilyan?

    Of we kunnen doen Cat en Lilyan?]


    [Lilyan kan Cat vinden (want ze huilt) en dan gaan ze opzoek naar Liam?]


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

xMeCrazyMofo schreef:
(...)

[Lilyan kan Cat vinden (want ze huilt) en dan gaan ze opzoek naar Liam?]


Okey is goed. Ga mijn bericht maken :)


Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.