• Written in these walls are the stories that I can't explain.
    Written on these walls are the colors that I can't change.





    Het beroemde leven eist zijn tol en dat weten de jongens van One Direction maar al te goed. Het leven lijkt verschrikkelijk veel op het beroemdste Monopoly spel met de jongens, en hun vrienden, als pionnen. Zij mogen namelijk ook niet doen wat ze willen doen, of zeggen, en worden als het ware bestuurd door het management. Als ze moeten springen, springen ze, als ze moeten zeggen dat hun relatie alleen een bromance is, doen ze dat met pijn in hun hart. Heel het leven is voor de jongens uitgekauwd. Maar hoe lang zullen de jongens, samen met de rest, de schijn nog vol kunnen houden? Hoe lang gaan ze nog doen wat er van hun word verwacht? Wanneer nemen ze het besluit om hun eigen leven te leven en te genieten van de fame? Wanneer laten ze de echte jongens en hun leven naar voren komen, om zich niets van andere aan te trekken? En als ze besluiten de waarheid te vertellen, hoe zal het dan uitpakken? Raken ze alles kwijt wat hen lief is of word het met open armen ontvangen? Raken ze hun baan kwijt of rijken de jongen ook de top, om zo te ogen van de andere mensen te openen?
    We all have stories to tell, but who are the ones that will listen for the truth and not just for our fame?

    Let op, deze RPG is meer gericht op de nadelen van het leven van de mensen, dus een happy end kan ver te zoeken zijn. Het eist zijn tol en er leiden vele wegen naartoe.






    Lijstje:
    Rol:
    Naam:
    Leeftijd:
    Nationaliteit:
    Innerlijk:
    Uiterlijk:
    Geheim:
    Extra:


    Jongens:
    -Niall James Horan: Liked
    -Harry Edward Styles: 1946
    -Louis William Tomlinson; Memorias
    -Liam James Payne: HelloSweety
    -Zayn Javadd Malik: Walsh


    Vriendinnen:
    Niet iedere jongen heeft een vriendin, of kunnen als dekmantel dienen.
    Overleg het dus met degene die het personage speelt

    - Vriendin Louis: Safiya Amirah Malik Phantasie
    - Vriendin Harry: Lizz Marie Meadow Phyre
    - Vriendin Zayn: Julia Mary Tomlinson HelloSweety
    - Vriendin Niall: Abigail 'Abby' Luciana Carrick Memorias
    - Vriendin Liam: Sky Madison Grey Candira



    Overige rollen;
    Denk hier vooral bij bij de familie van de jongens, want deze kunnen een grote rol spelen in het verhaal.
    - Zusje Zayn: Safiya Amirah Malik Phantasie
    - Catlynn "Cat" Violetta Mustafa xMeCrazyMofo
    - Zusje Liam: Hope Logan Payne Phantasie
    - Zusje Louis: Julia Mary Tomlinson HelloSweety
    -
    -
    -




    Regels:
    -Minimaal 5 of 6 regels vol schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden en je hebt het zo geschreven.
    -Maximaal 2 personages per persoon.
    -Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
    -16+ mag maar houd het netjes.
    -Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
    -Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
    -Topics worden alleen aangemaakt door Memorias en Phantasie, tenzij dat is aangegeven.
    -Het is geen sneltrein!


    Het begin:

    De jongens hebben net weer een bespreking gehad met het management. Iedereen denkt dat het over het nieuwe album gaat met als titel Midnight Memories, maar de jongen en iedereen rondom de Direction family weet wel beter. Het management was weer een keer aan het zagen over het hele doen en laten van de jongens.
    Dat is ook de reden dat de andere, ondanks het verbod van het management, de jongen met open armen op staan te wachten voor een knuffel en bemoedigende woorden.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    [Mijn Topics]


    But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

    [Mijn topics.]


    stay safe because I like being alive at the same time as you

    - MT.

    [mijn topic]


    Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

    Liked schreef:
    [Mijn Topics]


    "Family don’t end in blood”

    Louis William Tomlinson.
    Zodra Simon heeft aangegeven dat we kunnen gaan, ben ik de eerste die uit zijn stoel komt en half boos, half teleurgesteld - de hoop dat ze zouden zeggen dat we eindelijk ons eigen leven mochten leiden was er altijd, al wist ik dat die kans minimum was - loop ik de deur uit, die ik met een harde klap achter me dichtgooi, niet wachtend op de andere jongens. Ik loop regelrecht door naar de heren toiletten en zet de kraan van één van de wastafels aan, om mijn braakgeluiden te dempen die te horen zijn zodra ik niet veel later boven de wc pot hang en mijn vinger in mijn keel steek. Als alles eruit is spoel ik het netjes door en zet de kraan weer uit, waarna ik snel weer wegloop uit het toilet, op naar buiten, waar als het goed is de meisjes staan te wachten.


    "Family don’t end in blood”

    [MT]


    Bowties were never Cooler

    Safiya Amirah Malik
    Ik had me naast Hope tegen de muur van het gebouw aan laten zakken. We wisten allebei dat we hier niet welkom waren, maar we wisten ook beide dat dit niet om een nieuw album draaide en de jongens wel wat steun konden gebruiken, zodra ze het kantoor verlaten hadden. Het enige nadeel was dat het laatste nu toch wel lang duurde. Normaal stonden ze al veel sneller weer buiten, maar ik wist ook wel dat Simon zijn preken ook niet een van de kortste waren.
    Een lok van mijn zwarte haar, had ik al verschillende keren om mijn wijsvinger heen gewikkeld, om een zucht over mijn lippen heen te laten waardoor Hope van de paparazzi, die zich ruim tien meter van ons vandaan had verzameld waardoor ik ook blij was dat het hek dicht was, weer naar mij keek.
    'Kijken?' rolde over haar lippen waardoor ik knikte, overeind kwam en mijn hand naar haar uitstak.
    Deze pakte ze aan, om ook overeind te komen en samen liepen we langzaam in de richting van de ingang. Hoogstwaarschijnlijk om ergens halverwege weer teruggestuurd te worden. Of juist niet, want ik had nog geen vijf stappen in het gebouw gezet, of mijn blik viel op Louis die aankwam lopen.
    'Lou..' riep ik met een lichte glimlach, om het op een lopen te zetten, nadat Hope had gezegd dat ze wel alleen verder zou zoeken, zodat ik naar de jongen toe kon lopen. Het meisje redde het wel en ging waarschijnlijk toch opzoek naar haar broer, die dan ook elk moment kon komen.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Liam Payne
    Zodra Simon zei dat we moesten gaan was Louis weg. Zelf bleef ik nog even overdondert voor me uit staren. Ik mocht geen gitaar meer spelen, geen liedjes meer schrijven en niet meer buiten de sportzaal in het hotel sporten. Ook was er geen kans dat ik het uit mocht maken met Sky, dat was maar al te duidelijk geweest. Het kwam allemaal als een hele harde klap. Uiteindelijk zette ik mijn pokerface op en duwde mezelf omhoog. Als de rust zelve liep ik naar buiten. Van binnen was ik compleet aan diggelen gebroken en ik hoopte maar dat mam, pap, Hope of Sky Loki hadden meegenomen, want ik wilde nu echt niets liever dan dat hondje nu dicht tegen me aan houden. Vanavond wilde ik ook eigenlijk niet mee naar huis in Wolverhampton. Hoe graag ik daar ook was. Ik had behoefte aan eenzaamheid op dit moment. Buiten de deuren zag ik iedereen staan en met doffe ogen keek ik naar het groepje mensen dat ik kende. Ik glimlachte weekjes en liep naar ze toe om direct door mijn ouders in een stevige knuffel te worden getrokken. Ze wisten ook wel dat het niet goed met me ging, ik had ze horen praten, maar ze wisten niet dat het zo slecht ging als het ging. Ik droeg niet voor niets truien 24/7. Ik wist echt niet hoeveel langer ik dit vol zou kunnen houden. Alles aan mijn leven was nep: Mijn liefde voor mijn vriendin, mijn vrolijkheid op het podium, alles. Alleen de liefde voor mijn hondje en mijn familie waren echt. meer dan hun had ik niet meer, want zelfs de band stond op het randje van de afgrond. Dat was het verrassende van een depressie: je zag alles zo duidelijk van de wereld. We hadden allemaal problemen. Ze verrenigden ons, maar dreven ons ook steeds verder uit elkaar. het was alleen nog een questie van tijd. "Waar is Loki?" vroeg ik zacht. Geen emotie was hoorbaar in mijn stem. Het kostte me al genoeg moeite om nu stoicijns te lijken. Opgewekt ging me nu echt niet lukken.


    Bowties were never Cooler

    Catlynn "Cat" Violetta Mustafa

    Ik zucht. Wat voor drama had Simon nu weer bedacht? Één van de jongens laten daten met een of andere superster, die uit eindelijk dan weer een bitch blijkt te zijn? Of zoiets? Het zou me echt helemaal niks verbazen. Dit alles is gewoon zielig. Ik hoop dat ik niet zo word, hoor, als ik auditie heb gedaan voor X Factor. Aangezien de audities al over een paar dagen waren, beginnen de zenuwen nu aardig te werken. Ik heb gekozen voor het liedje All Of Me van John Legend, mijn lievelingsliedje. Het heeft gewoon een grote betekenis voor me, geen idee hoe. Ik kan de link nog steeds niet leggen.
    Maar waar ik het over had, als ik door zou gaan bij X Factor, hoeft mijn carrière niet zo te lopen als bij de jongens. Worden bestuurt door het management, ja doei, niks voor mij. Omdat ik niks te doen had begin ik aan de velletjes van mijn vinger te pulken. Maar dan komen de jongens naar buiten.
    'Lou…' hoor ik Safiya zeggen. Ik kan er niks aan doen, maar dit is ZO GEMEEN van dat stomme management. Safiya en Louis zijn een geweldig schattig stel samen en het wordt natuurlijk weer verboden, waarom ook niet?
    Ikzelf sta op en klop mijn broek af, wachtend op het volgende probleem wat Simon weer eens had verzonnen.


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

    Louis William Tomlinson
    'Lou...' hoorde ik een bekende stem roepen. Toen ik mijn hoofd richting het geluid van de stem draaide zag ik Safiya, die mij glimlachend aankeek en daarna op een hoog tempo naar mij toe kwam.
    'Safiya!' riep ik blij en sloeg direct mijn armen om haar heen zodra zij dichtbij genoeg was, waarna ik mijn lippen verlangend op haar voorhoofd drukte. Ik zag Simon uit het kantoor vandaan langs ons lopen, ons geïrriteerd aankijkend. Ik gaf hem er een net zo geïrriteerde blik voor terug en negeerde de persoon in kwestie daarna gewoon. Hij was het niet eens met onze relatie, maar liet ons gelukkig wel. En dat mocht ook wel, dat we het geheim moesten houden was al erg genoeg. Simon had niets te klagen, hij beïnvloedde ons leven naar mijn mening al veel en veel teveel.
    Ik streelde met mijn hand door haar haren en drukte mijn lippen op haar kruin. Ik miste dit, zo vaak kon dit namelijk niet. Het mocht namelijk niet in het openbaar. Maar hier kon niemand ons zien, hier in dit gebouw was er geen paparazzi.
    'Ik ben blij dat je er bent. Simon was weer eens aan het zeuren. Nu vindt hij onze geheime relatie nog goed, maar ik zie dat hij zich irriteert. Ik ben zo bang, Safiya, zo bang dat hij mij op een dag dwingt het echt uit te maken met jou,' zeg ik zachtjes, terwijl ik de tranen alweer in mijn ogen voel prikken.


    "Family don’t end in blood”

    Julia Mary Tomlinson
    Ik stond voor de deur en keek naar binnen. Als eerste zag ik Lou naar buiten komen, maar hij verdween de WC in. Wat zou hij daar nou weer doen? Ik ging op de punten van mijn spitzen staan, die ik nog aan had van de training van net, maar zag niets. Ik streek een los plukje uit mijn knop achter mijn oor en keek nog eens. Ik was blij dat ik had mogen trainen in een trui en een joggingbroek, zodat ik direct door had gekunt. Mijn fiets stond tegen het gebouw en ik was nog half buiten adem, maar ik wist hoe hard mijn broer en mijn vriendje me nodig hadden als ze weer eens een optater van het management hadden gekregen. Ik snapte niet waarom ze niet gewoon overstapten, maar goed. Ze kregen vast meer dan genoeg contracten aangeboden als ze zouden rondvragen. Blijkbaar werkte dat anders dan in de balletwereld. Daar kon je zelf kiezen uit de contracten die je had, al zou ik zoizo een contract bij het nationale ballet nooit afslaan. Nog een keer keek ik en ik zag Lou uit de wc komen. Zodra hij naar buiten kwam glimlachte ik en trippelde naar hem toe, maar bleef op een afstandje staan om naar hem en Safiya te kijken. Ze waren echt schattig samen. "Gaat het?" vroeg ik toch zacht. De geur van braaksel hing vaag om hem heen. Dat leerde je na een tijdje uit duizenden hetkennen. Misschien was hij wel ziek, of zo overstuur dat hij alles eruit had gegooit. Ook merkte ik dat hij dunner was dan de vorige keer. Het zou toch niet? Nee. Ik was het vel over been popje uit ons gezin, niet hij. Hij was de sterke gespierde voetballer. Dit kon gewoon niet. Ik ging weer op mijn tenen staan om te kijken of Zayn eraan kwam. Nu mijn broer door zijn zusje bezet was wilde ik hem heel graag in mijn armen sluiten. Een knuffel kon alles beter maken, toch?

    [ bericht aangepast op 29 nov 2013 - 23:40 ]


    Bowties were never Cooler

    Safiya Amirah Malik
    Ik was blij dat ondanks alles er toch nog wel wat blijheid bij Louis naar voren kon komen en dat ik al snel zijn vertrouwde armen om me heen voelde, zodra ik dichtbij genoeg was. Mijn armen wikkelde zich automatisch ook om het lichaam van de jongen tegenover me, om vervolgens dicht tegen hem aan te kijken, de geïrriteerde blikken van Simon negerende.
    Misschien moeten we hem maar is een keer het leven laten leidde wat wij leefde, want misschien veranderde die man dan nog eens van gedachten. Dan zag hij misschien in hoe verkeerd het was waar ze mee bezig waren en dat mensen er echt aan onderdoor gingen.
    Maar voor dat alles, wilde ik eerst genieten van een klein moment met Louis, want ons leven werd al teveel beïnvloed door die man waardoor we ook blij mochten zijn als we elkaar een keer per dag in de armen konden sluiten, of zien.
    'Ik heb je gemist, Lou,' murmelde ik zachtjes terwijl een bredere glimlach zich op mijn gezicht nestelde. Deze keer wel een gemeende, want dit was de jongen waar ik me veilig bij voelde. De armen van deze jongen om me heen, samen met zijn lippen tegen mijn kruin, maakte het weer als vanouds.
    Even geen management, die ons iets kon maken, en al helemaal geen nep relatie met iemand die je het liefst een klap in zijn gezicht wilt verkopen. Nou ja, die zou hij ook gratis en voor niets krijgen.
    Mijn armen wikkelde zich nog ietwat strakker om zijn middel bij zijn woorden, om toch langzaam op te kijken. 'Niet bang zijn, Lou, hij kan je dat niet maken. Hij kan ons dat niet maken, want dit gaat al veel te ver. Hij kan het niet maken,' mompelde ik zachtjes, maar we wisten beide dat Simon alles kon wat hij wilde en wij machteloos stonden. Dat was misschien de reden dat ik ook bang was dat -dat nog een keer zou gebeuren. 'Je weet toch dat ik er altijd voor je ben?' ging ik dan ook door op een ander onderwerp, om weer een glimlach erachteraan te kunnen gooien. Ik liet hem niet stikken, nooit niet.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Sky Madison Grey

    Ze zat te wachten op Liam,ze hoopte dat alles goed was gegaan, maar door een vreemde gevoel in haar maag zei het dat hetniet zo zou zijn. Toch haar blik gleed even voor een seconde naar Hope en draaide al snel haar hoofd weer weg. Het was zo moeilijk om niet naar Hope toe te gaan en gewoon meteen haar een kus te geven op de mond. Niemand op de hele wereld wist dat ze eigenlijk lesbi was. Iedereen heeft ze weten voor de gek te houden, maar toch ze durfde niet uit de kast te komen, bang voor de reactie die de wereld naar haar zou toegooien. Plus ze weet niet of Hope lesbi, bi of gewoon hetero is. Als Hope hetero is dan heeft ze geen enkel schijn van kans. Rustig zag ze Liam en in haar armen had ze Loki. Ze liep meteen naar hem toe. "Liam, hier is die" zei ze met een glimlach en overhandigde hem zijn hond. In haar hart wist ze dat Liam ooit op een dag het uit zou maken en wanneer die dag kwam, zou ze het hem vertellen als eerste wat haar echte sexualiteit was en dat het daarom hun relatie gewoon niet werkte. Hoelang kon ze dit pijn nog aan. Natuurlijk wou ze hem niet kwijt, hij was een hele goede vriend en dat zou hij blijven in haar ogen. "Het ging niet goed daarbinnen!" vroeg ze aan hem als een bevesteging. Even zuchte ze en keek even waar Hope was.

    [ bericht aangepast op 30 nov 2013 - 9:20 ]


    Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

    Catlynn "Cat" Violetta Mustafa

    Toen Liam naar buiten kwam vroeg hij meteen waar Loki was. Die jongen had echt een hechte band met zijn lieve hond, wat ik wel snapte, want hij had het zelf erg zwaar. Loki was voor hem nog een betere steun dan Sky, maar ja, volgens mij ging het sowieso al niet zo goed tussen die twee. Ik ken de jongens redelijk goed, maar het was niet dat zij mij echt als een goede vriendin zagen, volgens mij. Safiya en Louis waren wat emotioneel geworden, waar ik even van "awh"-de. Hoewel iedereen er lief, leuk en aardig uitzag, wachtte ik nog steeds op Niall. Ik was het meest geïnteresseerd in wat voor drama hij wel niet moest uitvoeren. Ook met Niall ging het volgens mij niet al te best. Ik wilde hem zo veel mogelijk steunen in dit hoofdstuk van zijn levensboek. Langzaam begon ik me af te vragen waar de jongen bleef, dus ik stond op en riep naar Abby; 'weet jij waar Niall is?' Ik mocht Abby erg graag en gunde Niall en haar al het geluk van de wereld, want ze waren echt het cutest couple ever. Ikzelf heb niet zo'n geluk in 't liefdesleven. Het zou wel leuk zijn hoor, verkering, maar dan is het meteen zo vast. Dan kan je niet meer naar andere jongens kijken. Trouwens, mijn ware liefde heb ik nog niet ontmoet, anders was ik allang verliefd geweest. Maar toch weet ik zeker dat de perfecte jongen nog weleens langs gaat komen. Misschien niet in deze periode, maar hij loopt wel ergens op Aarde rond, zeker weten.
    Nu moet ik me op andere dingen gaan concentreren, zoals mijn studie en / of zang. Eerst toekomst, dan de liefde.


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa