[RPG] Bloodstream | Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 20 dec 2013 - 12:53 ]

They can't steal the love you're born to find

Mijn topics!

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Sigil schreef:
Mijn topics!

Your make-up is terrible

Er rolt een diepe zucht over Jamilla's lippen als ze haar ogen opent. Jamilla houdt echt niet van vroeg opstaan, maar toch moest het van haarzelf. Als ze deze vakantie niet vroeg opstaat ligt haar hele slaaproutine in de vuilnisbak. Ze woelt in haar bed en komt dan traag overeind. Een snelle maar net lang genoeg blik werpt ze op het kleine klokje wat in de hoek van haar slaapkamer hangt. Half tien, goed genoeg. Met haar linkerbeen zet ze een stap op de witte vloerbedekking en komt niet lang daarna volledig overeind. Eerst maar even lekker douchen. Ze wandelt de witte tegels op en kleed zich uit. Vervolgens draait ze de warme waterkraan open en stapt onder de douche. Een paar seconden erna springt ze er weer onderuit, veel te heet. Voorzichtig draait ze de koude kraan open en loopt nu, iets voorzichtiger onder de douche. Voldaan knikt ze als ze de lauwe stralen over haar tengere ,maar prachtige lichaam voelt. Ze grijpt met haar hand naar de roze shampoo fles die op een plankje staat en opent de dop. Ze drukt de roze pap, die heel erg op vla lijkt uit de fles en smeert het in haar bruine lokken. Uitgebreid wast ze elk haartje of haar hoofd en ze wast het er dan uit. Niet lang daarna pakt ze het zeepje wat op de wasbak ligt en zeept haar hele lichaam plekje voor plekje in. Normaal doet ze dit erg gehaast, maar nu het vakantie is doet ze het lekker uitgebreid. Een kwartier later sluit ze spijtig genoeg de kranen en stapt onder de douche vandaan. De badjas die ze trouwens al bijna een jaar heeft glijd over haar natte huid en ze wikkelt een handdoek in haar helemaal natte, bruine lokken. Met de paars gekleurde banden die langs haar benen hangen maakt ze haar badjas vast en ze verlaat de inmiddels niet zo nette badkamer.

Sigil schreef:
Mijn topics!

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Sigil schreef:
Mijn topics!

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Oliver Rhys Hall - mens

Vanmorgen ben ik expres extra vroeg opgestaan om hard te gaan lopen. Niet enkel om de meeste warmte te vermijden, maar omdat de jongeren ook een break hebben en het hierdoor later een stuk drukker zal zijn in het park, een drukte die ik graag vermijd als ik op mijn dagelijkse ronde ga. Als ik uit bed kom voelt de stenen vloer koel aan onder mijn voeten. Zonder te douchen pak ik mijn sportkleding, een grijs broekje met een blauw shirt erop. Om mijn arm bevestig ik een band waar mijn iPod in kan. Voordat ik de deur uitga zet ik deze aan, bevestig ik hem en doe ik mijn oordopjes in waardoor er een liedje met een flinke bas mijn oren in knalt en de rest van het geluid groot en deels wegvalt.
Ik doe er ongeveer een uurtje over voordat ik me puffend op een bankje in het park laat ploffen om iets uit te rusten. Het is behoorlijk warm en ik kan de rust in de schaduw wel eventjes gebruiken. Ik kijk naar de mensen die voorbij komen, het is nog steeds redelijk rustig, maar al drukker dan een uur geleden. Als ik genoeg uit heb gerust jog ik in een rustig tempo terug naar mijn appartement in het centrum, die ook redelijk dichtbij het park ligt. Het eerste wat ik doe is flink wat koud water drinken en vervolgens mij favoriete ochtendritueel af te sluiten met een lauwe douche. Daar kijk ik altijd naar uit, het koele water over mijn lichaam om het zweet eraf te wassen.
Als ik klaar ben droog ik mezelf af om me aan te kleden. Ik hou het simpel vandaag met een dunne en strakke kakikleurige broek, daarop een wit linnen blouse ik erin doe, een bruine leren riem en witte schoenen. Mijn donkerblonde en vooral eigenwijze krullerige haar probeer ik met wat gel in bedwang te houden. Om mijn pols gaat een horloge met een bruin bandje die ondertussen een beetje afgesleten raakt van het vele dragen. Mijn portemonnee steek ik in mijn achterzak, mijn telefoon in mijn ene zak en als ik de deur af heb gesloten de sleutels in mijn andere zak. Onder mijn arm houd ik een exemplaar van The Phantom of Manhattan van Frederick Forsyth. Ergens in het midden steekt een boekenlegger. Tegenwoordig lees ik amper nog kranten, ze lijken vooral slecht nieuws te brengen.
Het loopt ondertussen al tegen het middaguur aan als ik door het centrum heen loop en ik heb behoorlijk honger gekregen. Om mijn typische gedrag te volgen loop ik naar het tentje waar ik altijd mijn ontbijt/lunch haal, beter gezegd brunch. Ik bestel daar mijn koffie en eten waarna ik aan een tafeltje ga zitten en mijn boek tevoorschijn haal om erin te gaan lezen. Het is heerlijk om een dagje vrij te hebben en daardoor niet alles mee te hoeven slepen richting kantoor. Als mijn ontbijt er is bedank ik de serveerster en begin ik te eten. Zelfs als het op is blijf ik nog even zitten en vraag ik om een refill voor mijn koffie. Ik ga helemaal op in het boek en vergeet de tijd hierdoor zowat.

[ bericht aangepast op 28 nov 2013 - 18:52 ]

Your make-up is terrible

Chase Damon Harper Vampier/Visioenen

Mijn ogen gaan wijd open als ik wakker schrik. Die ogen, ze achtervolgen me echt de hele tijd. Elke keer weer in mijn slaap. Ik ga overeind zitten in bed en wrijf even over mijn gezicht. Waar ben ik? Verbaasd kijk ik even rond en dan besef ik het. "Oohja, ik ben tegenwoordig Vampier" mompel ik. Ik stap uit het bed. De kamer waar ik nu dus tegenwoordig in slaap is vrij groot. Ik loop naar het raam en als ik het gordijn een stukje open doe, knijp ik even mijn ogen dicht door de verblinding van het licht. Het is weer eens een mooie dag.
Ik slaak een zucht en loop naar de kast. Het is wennen dat ik tegenwoordig Vampier ben. Mijn leven was mooi. Ik had lieve ouders, die zich zullen zich wel hele erge zorgen maken, of heel verdrietig als ze gehoord hebben dat ik 'dood' ben. Ik had hele lieve vrienden. Ik had hier en daar af en toe een vriendinnetje, of een vriendje. Ik was geaccepteerd, al was ik een stille jongen.
Uit de kast haal ik een zwarte spijkerbroek die ik aan doe. Ik pak een grijze tank top die ik ook aan doe, en zo dus wat van mijn tatoeages zichtbaar houd. Ik pak ook een vest maar die houd ik in mijn hand. Mijn dreads bind ik bij elkaar en slaak nogmaals een zucht. Oke ik ben dus Vampier Ik ben hier mee naar toe genomen. Ik heb rare hoofdpijnen en beelden. Wat word er nu dan van mij verwacht? Wat moet ik doen? Ik snap er niks van. Na wat sokken aangetrokken te hebben, trek ik mijn afgetrapte sneakers aan. Ik loop naar de slaapkamer deur open die. Voorzichtig kijk ik om het hoekje. Nope niemand te zien.
Ik vind het allemaal raar, en eng. Al die Vampiers zijn maar apart. Maar als ik antwoorden wil hebben dan zal ik het maar een kunnen vragen. De enige vampier met wie ik tot nu toe contact heb gehad. De vampier die mij gebeten heeft. De vampier die mij nog steeds achtervolgt in mijn slaap. Ik loop de gang door en bekijk de deuren. Welke was nou ook al weer van hem? Ik frons mijn wenkbrauwen even bij grote eikenhouten dubbele deuren. Volgens mij was dit het. Ik haal even diep adem en klop dan kort aan. Ik heb geen idee of Liam al wakker is of niet, maar dat Risico maar nemen.
Het aller vervelendste van dit alles is nog wel naast dat hij me de stuipen op het lijf jaagt, ook nog eens knap is..

[ bericht aangepast op 28 nov 2013 - 21:46 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

[Mijn topics]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Alaska Roselind Winslow.
Mens || Pyrokinese.

''Ik wil die hond niet meer binnen hebben, Alaska. De meubelen zitten onder zijn vacht en-'' vanaf hier kon ik zien hoe mijn moeder haar armen hulpeloos in de lucht stak. Zelfs nu ik volwassen was gaf ze me regelmatig preken en las ze me de les voor. Ze had nooit achter het idee van een hond gestaan, maar ik was blij dat ik Ghost vier jaar geleden in het asiel had gevonden.
''Maak je geen zorgen, mam. Ik heb snel genoeg mijn eigen huis en dan ben je van ons af.'' Ik nam geen moeite om naar haar verontwaardigde weerwoord te luisteren, en liep in plaats daarvan langs haar heen naar de voordeur. Hoewel de airco op volle toeren draaide, was er altijd iets plakkerigs in de lucht dat er voor zorgde dat mijn huid klam aanvoelde. Ik wilde niet weten wat Ghost onder al die haren moest doormaken.
''Kom, Ghost.'' Ik lijnde hem nooit echt aan, maar had wel altijd een riem bij me. Gewoon voor het geval dat de sherrif zou klagen over de regels. Ik wist dat hij mijn moeder zo veel mogelijk met rust wilde laten nu haar winkel niet zo goed liep, maar hij kon het gewoon niet laten tegen mij te klagen over dingen die er amper nog toe deden. Nog zes maanden in het zoete stadje - dan was ik weg.
''Waar wil je naartoe?'' Ik glimlachte toen de malamute me voorbij paradeerde en rechtstreeks richting de bloemenweiden begon te draven. Het was pas rond twaalven, maar nu al leek de zon zijn volle sterkte op me te testen. Ik probeerde de wegen te vermijden terwijl ik Ghost achterna liep.
Ik wist dat ik haast gek was om hem zo vaak mee uit te nemen, maar dit waren mijn laatste maanden met hem. Ik zou volgend jaar terug gaan naar de universiteit en hij zou een nieuw baasje moeten vinden. Wellicht probeerde ik mijn schuldgevoel gewoon kwijt te raken door hem extra te vertroetelen, maar op die manier hoefde ik in ieder geval niet te denken aan het afscheid. Toen ik hem pas had, had ik nooit gedacht dat ik hem ooit op zou moeten geven. Maar met mijn vader zo ver weg, mijn moeders bijna-faillisement en mijn uitzichtloze toekomst kon ik niet anders.
Ik liet mezelf tussen het dorre gras vallen terwijl mijn ogen het logge lichaam van Ghost in de gaten hielden.

They can't steal the love you're born to find

Liam Philip Monroe - Leider vampiers/elektrokinese

Ik ben de hele nacht op geweest zoals ik zo vaak doe, maar nu word ik 's morgens wakker op mijn bureaustoel en mijn gezicht op het bureau. Op mijn wang zit een rode vlek als ik mijn gezicht optil en uit gewoonte in mijn ogen wrijf. Aan één kant van mijn hoofd zit mijn haar warrig en ik haal mijn hand even over de lichte stoppels op mijn kin. Mijn kamer is ondertussen al lichter geworden en ik kijk even rond. Mijn kamer is de grootste in dit huis. Het zijn eigenlijk twee kamers, een muur scheid mijn kantoor af van mijn slaapkamer. Het kantoor is mooi ingericht, met een ouderwets tintje die je ook vind in mijn slaapkamer. De dubbele deuren zijn van zwaar eikenhout, net als mijn grote bureau en alle kasten. In mijn slaapkamer hetzelfde, er staat een groot hemelbed en een grote eiken kast in. Toch staat hier een zilveren laptop op mijn bureau en hangt er een zilveren tv aan de muur tegenover mijn bed.
Een tikkeltje slaperig, maar niet vermoeid sta ik op van mijn bureau en loop ik door naar mijn slaapkamer. In de muur zitten ook dubbele deuren naar die kamer, maar die zijn kleiner en minder imposant dan de deuren naar het kantoor. Ik laat ze openstaan als ik mijn kamer inloop en naar de badkamer ga. Ik neem een snelle douche en droog mijn haar af. Het zit nog een beetje warrig als ik net de badkamer uitkom en er op mijn deur geklopt word, die van het kantoor dan. "Binnen," zeg ik vanuit mijn slaapkamer, waar ik in mijn nakie sta. Volgens mij hoort degene me wel als ik mompel want het is zeker een vampie. Ik open de grote eiken kast en werp een blik door de deuren heen om te zien wie er binnen komt. Ik herken de dreadlocks meteen, het is de nieuwe, Chase Harper.
"Chase, ga zitten," zeg ik vriendelijk terwijl ik een lichte boxer aantrek en daarna een broek in dezelfde kleur van een soepele, lichte stof pak. Deze trek ik ook aan. Hij hangt losjes op de heupen van mijn slanke lichaam en ik loop mijn kantoor in om de deuren van mijn slaapkamer achter me te sluiten. Ik loop naar het bureau waar ik in de grote, leren stoel ga zitten en naar hem kijk. "Heb je iets nodig?" vraag ik aan hem. Hij woont hier ook, in ieder geval tot hij anders besluit. Alle vampieren hebben de keuze om bij mij te wonen, waar ze volledige financiële ondersteuning hebben, of liever op zichzelf gaan en groot en deels voor zichzelf zorgen. Toch moeten ze in de buurt blijven wonen.

Your make-up is terrible

Chase Damon Harper

Niet lang nadat ik geklopt had, hoor ik "Binnen" Een beetje voorzichtig loop ik dus de kamer binnen, of eerder gezegd, kantoor. "Chase, ga zitten" hoor Liam vanuit de slaapkamer zeggen. Ik frons mijn wenkbrauwen even en ga dan op een van de stoelen aan het bureau zitten. Mijn vest leg ik op mijn schoot. Ik heb het niet koud, ook niet warm, dus waarom zou ik hem aantrekken? Daarnaast, nu heb ik wat in mijn handen, dan word ik niet zo zenuwachtig straks.
Liam komt de kamer binnen in een licht gekleurde broek. Enkel een broek. Even kort kijk ik naar hem. De broek hangt losjes op zijn heupen. Ik sla snel mijn ogen weg. Niet alleen Liam zijn ogen intimideren me, maar eigenlijk gewoon alles aan hem. Hij maakt me bang zonder iets te doen, zijn knappe uiterlijk zal er ook wel iets mee te maken hebben.
Liam gaat tegen over me achter het bureau zitten en kijkt me aan. "Heb je iets nodig?" vraagt hij. "Niet zo zeer iets nodig" zeg ik aarzelend. Ik heb ook niet iets nodig, ik wil gewoon antwoorden. "Ik heb wat vragen...waar ik graag antwoorden op wil hebben, en ik denk dat jij de juiste persoon bent om mij die antwoorden te geven" Zeg ik. Na Liam kort aangekeken te hebben sla ik mijn blik neer en speel met het vest in mijn handen.
Niet zenuwachtig zijn, gewoon doen. Ik krab even over mijn kaak en kijk Liam weer aan. "Ik ben nu..ongeveer een week?" Ik kijk Liam vragend aan. "Een vampier..En er zijn dingen die ik niet zo goed snap" vervolg ik.
"Onder andere; waarom ik? Waarom heb je mij niet gewoon gedood zoals de andere, waarom heb je me vampier gemaakt?" vraag ik. "Niet dat ik graag dood wil of zo, Ik begrijp het alleen niet. Ik heb mezelf nooit echt..." Ik stop even, zoekend naar het juiste woord. "Bijzonder gevonden of zo" Ik voel lichte steken in mijn slaap en wrijf er even kort over. "En ga ik dood als ik geen bloed drink?" Vervolg ik mijn vragen. Ik ben wrijf steviger over mijn slapen als de pijn toeneemt. "En wat wordt er nu van mij verwacht" vraag ik met opeen geklemde kaken, om toch mijn pijn proberen te verbergen. Ik sluit kort mijn ogen als ik wazig begin te zien, alsof ik Liam en beelden door elkaar begin te zien. "Ik bedoel, je hebt me nu mee genomen naar jouw groep..En wat is mijn taak in deze groep, wat verwacht je van mij nu ik hier ben? Dat wil ik graag weten voor ik het verkeerde doe"
Een kort en ingehouden kreetje ontsnapt vlak na de vraag uit mijn mond. Ik leg mijn voorhoofd in mijn handen en knijp mijn ogen dicht. Wat ik zie is niet heel duidelijk, vaagjes. Een meid die door een veld van bloemen loopt, een vonk en vervolgens een grote brand, gegil, veel mensen en veel doden.
Vlak daarna is de hoofdpijn ook verdwenen en kijk ik geschrokken op. "Sorry voor dat" Mompel ik terwijl ik nog even over mijn voorhoofd wrijf.

[ bericht aangepast op 29 nov 2013 - 12:37 ]

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Callum Matheus Oliviera
Met een frons op mijn gezicht kijk ik naar het blonde grietje dat naast me in bed licht. Ik weet nog wel dat ik gister was uitgegaan, maar ik kan me niet herinneren dat ik iemand mee naar huis genomen had. Hoewel... Ik kijk eens goed om mee heen en zie dat ik niet haar mee naar huis genomen heb, maar zij mij. Hier zitten voor- en nadelen aan. Voordeel: ze weet niet waar ik woon - tenzij ik dat ook in mijn dronken bui verteld heb -, maar het nadeel is dat ik de kans bestaat dat ze mij mee heeft genomen naar haar ouderlijk huis en ik straks misschien wel een boze vader of broer op mijn dak krijg. Achja, daar kom ik straks wel achter. Het is niet echt een probleem als ze achter me aan zouden komen, ik ren toch veel sneller, dat zeker.
Ik blijf nog even in het bed liggen, waarna ik er toch maar uitga en me uitgebreid uit rek, waarbij mijn krakende botten behoorlijk goed te horen zijn. Op mijn boxer na ben ik naakt. Ik werp nog een blik op het meisje en kan het niet laten de dekens omhoog te trekken waardoor ik haar lichaam nog een keer te zien krijg. Ze draagt geen BH, maar wel een string, waardoor haar ronde billen goed te bewonderen zijn. Ik lik kort over mijn lippen en laat dan de dekens weer zakken. Het is jammer dat ik me gisteravond niet meer kan herinneren, hopelijk komt het later terug, want volgens mij was het behoorlijk leuk.
Ik begin mijn kleding op te rapen. Ze zijn wat verkreukt, maar dat deert me niet. Ik ga thuis toch douchen en wat anders aantrekken. Ik schrijf nog snel in mijn slordige handschrift op een briefje dat het gisteravond leuk was - wel zo beleefd - waarna ik haar kamer uit loop. Gelijk weet ik dat ik geluk heb en dat ze in een studenthuis woont en niet bij haar ouders, aangezien de gang ontzettend slordig is. Op mijn gemakje loop ik het huis uit en begin ik via het park naar mijn appartement te lopen.
In het park valt echter mijn blik op een niet verkeerd uitziende vrouw met donker haar. Ze zit in het gras te tekenen en ik besluit dat ik zo ook nog wel naar huis kan, al wil ik wel zo eten. Ik maak een omweg, zodat ik achter haar uit kom en zo rustig naar haar toe loop.
'Wat ben je aan het tekenen?' vraag ik fluisterend in haar oor, eigenlijk in de hoop dat ze er van schrikt. Vrouwen zijn altijd zo grappig als ze schrikken.

[ bericht aangepast op 2 dec 2013 - 22:07 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Marlus Oakden Reaves - Vampier

Ik kneep mijn ogen stijf op elkaar en zuchtte gefrustreerd terwijl ik rusteloos met mijn ring speelde die ik om mijn ringvinger droeg. Niets ging zoals ik had gehoopt, dat gebeurde me nooit. In elk klein hoekje schuilde wel een tegenslag en hoe ik het ook draaide of keerde, de tegenslag wist me ten allen tijde te vinden. Ik hoefde er niet eens moeite voor te doen.
Langzaam opende ik mijn ogen weer en staarde naar het kale plafond. Ik klemde mijn kaken strak op elkaar en vroeg me af hoe laat het was aangezien ik nu al enkele uren doodstil op bed lag. Misschien kon ik maar beter uit bed komen, piekeren zou me immers niet helpen om het verleden te vergeten.
Mijn lichaam ontspande zich weer een beetje wanneer ik rechtop ging zitten, iets waar ik best blij om was. Op een rustig tempo, liet ik mezelf uit bed glijden en streek ik vervolgens mijn kostuum glad. Ik kon het niet verdragen als ik er slonzig uitzag.
Met veel tegenzin sleepte ik mijn vermoeide lichaam door de kamer tot ik aan de deur kwam en stak schichtig mijn hoofd naar buiten, liet mijn ogen door de gang glijden en stapte verliet vervolgens de kamer.
Ik was niet iemand die sociaal was aangelegd, althans niet meer. Ooit, in een ver verleden dat ik maar al te graag achter me hield, was het anders geweest. Dan was ik lang zo gesloten niet en kon ik nog vreugd vinden in de kleinste dingen. Toen had ik Liu Ming nog, mijn vrouw.
Een pijnlijke steek ging door mijn hart, het hoorde dan wel niet te kloppen, toch voelde ik het gapende gat dat haar dood had achtergelaten nog steeds na al die jaren. Het zou waarschijnlijk ook nooit over gaan. Misschien was het wel beter zo, ik kon het me niet indenken om alle herinneringen aan mijn menselijke leven te vergeten. Ik wilde me alles nog voor de geest kunnen halen. Haar geur, haar lach en haar suikerzoete stem als ze me aansprak. Ze was de liefde van mijn leven, de reden waarom ik nog kon ademhalen. Tot ik vampier werd dan.
In gedachten verzonken dwaalde ik door de gangen. Mijn handen staken in mijn broekzakken en mijn ogen waren geconcentreerd op de grond gericht. Een intense droevige blik stond in mijn blauwgrijze ogen maar ik wist dat als ik iemand tegen zou komen, dit zou veranderen. Dan zouden mijn ogen niet langer zo gepijnigd kijken, maar staalhard en emotieloos. Alsof er niets in me omging.



[Gracelynn komt morgen in de namiddag ergens. Is er trouwens iemand die Marlus op de gang wil tegenkomen?]

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Dahlia Jhosanna Vienna Kapur Vampier-Telekinese

Ik hielt van de warmte, met een glimlach op mijn gezicht wandelde ik door de straatjes die regelrecht uit een vakantie boek hadden kunnen komen. Ik droeg een luchtig kleurig zomer jurkje dat mee dansde op de wind. Het park was niet ver meer. Onder mijn arm droeg ik een schetsboek en een doos potloden. Ik had vandaag toch niets beters te doen en in het park was er een fijne schaduw en genoeg dingen om na te tekenen. Ik duw met mijn wijsvinger mijn zonnenbril weer terug naar achteren.
Toen het park in zicht kwam, rende ik er met een klein drafje op af en liet me in het zachte groene gras vallen. Ik keek tussen mijn wimpers door naar de mooie blauwe lucht en slaakte ontspannen een zucht. De zon was warm op mijn huid, ergens ver weg voelde ik het. De geluiden van wind in de bladeren, spelende kinderen en vogels die vrolijk hun muziek maakte waren de perfecte combo voor mijn ontspanning. Na een uurtje stond ik weer op en liep door naar de grote boom aan het water om mij daar weer te laten zakken.
Ik sloeg het schetsboek open en greep een potlood uit de ijzeren doos en begon met het maken van mijn eerste schets. Er waren vandaag weinig mensen aanwezig, waarschijnlijk zaten zij in hun huizen te schuilen voor de warmte of ze waren helemaal achterin op het grasveld waar de kinderen hun spellen speelde.
Ik vond het niet erg dat ze er niet waren, ik wilde nu toch even genieten van de ontspanning die ik hier vond. En mensen stonden vaak toch enkel in de weg wanneer ik wilde tekenen. Ik verzonk in het tekenen en bekeek ze nu en dan het resultaat door het boek van wat mij af te houden.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

In haar badjas loopt Jamilla recht door naar de keuken en ze maakt een kommetje havermout. Jamilla kan er echt niet tegen om de dag met een lege maag te beginnen, dus gaat er voor haar geen dag voorbij zonder dat ze eerst even flink ontbijt. Het schaaltje havermout neemt ze mee naar haar glazen kaptafel en ze dumpt het kommetje erop. Uit de lade van haar oude bruine kasten tovert ze haar ondergoed te voorschijn en die trekt ze dan vrijwel gelijk aan. Qua kleding houdt ze het vandaag vrij simpel. Een zwarte broek met een satijnen blouse, goed genoeg. De blouse slaat ze over haar hoof en de broek glijd ook over haar nog iets vochtige benen. Ondertussen neemt ze wat kleine hapjes van de havermout die ze zojuist heeft klaargemaakt. Ze haalt haar bruine lokken uit de tulband waarin ze ze heeft gewikkeld en ze laat ze los langs haar oren hangen. Met een simpele, bruine borstel borstelt ze haar lokken volledig door en na afloop gooit ze de bruine borstel op haar bed. Haar make-up besluit ze vandaag over te slaan en ze verlaat de iets rommelige kaptafel. Het schaaltje havermout laat ze op de kaptafel staan. Jamilla is best rommelig. Ze vindt het geen probleem om wat zooi in haar huis te hebben staan. Anders is het toch zo saai, als alles netjes is, zonder enkele persoonlijke invloeden van diegene die er woont. Eenmaal benden aangekomen ploft ze neer op de zwarte linnen bank en pakt haar laptop die of de witte salon tafel staat. Jamilla houdt erg veel van de zwart-wit combinatie. Dit laat ze ook blijken door middel van haar kleding en inrichting. De laptop doet ze aan en wacht op het groene inlog schermpje. Na enkele seconden verschijnt het groene schermpje en ze typt haar wachtwoord in. Ze heeft al jaren een vast wachtwoord, geen tijd om elk wachtwoord te onthouden toch?