Gracelynn Amity Bell - Mens
"Mijn naam is trouwens Oliver," Hij had verrassend genoeg zijn hand naar me uitgestoken en het leek me wel zo beleefd om deze te aanvaarden. Je zou het soms niet zeggen, maar zo af en toe kende ik mijn manieren nog wel. Zonder te aarzelen schudde ik hem de hand en realiseerde me dat ik mijn naam ook maar beter zou zeggen. Anders zou het nogal vreemd zijn. "Gracelynn. Mijn naam is Gracelynn." Stelde ik mezelf op mijn beurt voor terwijl ik zijn hand weer losliet. "Je mag ook Grace zeggen als je dat makkelijker zou vinden. Veel mensen noemen me zo."
Er waren ook altijd mensen die me Lynn probeerden te noemen, maar aangezien dat ik echt een bloedhekel aan die naam had, reageerde ik dan nooit wanneer iemand me nodig had voor de één of andere reden, dit deed ik echter en alleen als de mensen in kwestie het wisten. Bij een onbekende zou ik hem of haar er eerst nog netjes op wijzen, maar dit deed ik echter een keer of twee. Mensen leerden het op die manier trouwens ook erg snel, al moest ik wel toegeven dat het misschien niet altijd de beste tactiek leek te zijn. Sommigen vonden het nogal grof overkomen wanneer ik niet inging op hun vragen, maar dat was hun probleem en niet de mijne.
Het was me opgevallen dat zijn handen, ondanks ze veel groter waren dan de mijne, lang zo slecht niet aanvoelden dan ik me had voorgesteld. Zijn handen deden me een beetje denken aan die van een pianospeler. Groot, slank en toch iets dat kracht uitstraalde. Ik vroeg me eigenlijk af wat voor beroep hij uitoefende, ik kende immers weinig mannen met zulke handen.
Mijn oog viel op de ring die hij droeg, het juweel oogde redelijk speciaal waardoor ik me afvroeg van waar het kwam. "Leuke ring heb je daar, ben je getrouwd?" Het was een redelijk directe vraag, maar aan de andere kant was het best onschuldig. Het was gewoon pure nieuwsgierigheid en daarbij moest ik toch iets zeggen om het gesprek gaande te houden? Deze man wist trouwens al meer over mij dan ik lief had, dus een beetje info van zijn kant kon absoluut geen kwaad, maar dat was mijn mening. "Of verloofd?" Glimlachte ik enkele tellen later en voor het eerst sinds het hele gesprek, liet ik mijn wantrouwen jegens deze man varen. Misschien was hij niet zo erg dan ik eerst had gedacht.
Het was me ook al opgevallen dat hij best een serieuze man leek en hoewel de twijfel wel in zijn ogen te zien was, bleef hij erg beleefd. Ik kon het best waarderen aangezien beleefdheid dezer dagen soms ver te zoeken was. Soms had ik het gevoel dat mensen vergeten waren hoe het voelde om een klein beetje respect te tonen, al lag dit waarschijnlijk deels bij de opvoeding.
Ik was altijd al erg streng opgevoed, streng maar rechtvaardig maar dat was ook logisch aangezien de omstandigheden waarin ik opgroeide. Er werd geregeerd met een ijzeren vuist, maar nu ik er zo over nadacht, zou ik waarschijnlijk net zo gehandeld hebben moest ik een hele bende weeskinderen onderdak geven.
In afwachting op zijn antwoord, sloeg ik mijn beide handen om de warme tas koffie heen en voelde een kleine tinteling door mijn vingers gaan. De warmte voelde aan als een streling op mijn huid en om eerlijk te zijn, zorgde het er voor dat ik meer op mijn gemak was dan eerst. Warmte bood niet alleen troost en een gevoel van veiligheid, maar het leidde me ook altijd af van zaken waar ik mijn hoofd wel over kon breken.
Marlus Oakden Reaves - Vampier
"Dat is goed, maar dan ga ik wel met je mee! Anders heb ik alsnog niks te doen." Ik knikte even ter bevestiging dat ik het had begrepen en er ook niets mee in zat. "Ik beloof dat ik hem of haar niet als eten zal zien. Of nouja, ik zal ze niet als eten gebruiken." Ondanks ze het niet meende, vond ik het allesbehalve grappig om te horen. Ze mocht het van mij over eender wie zeggen, maar niet over mijn afstammelingen. Het gedacht alleen al dat iemand hen iets aan wilde doen, maakte me slechtgezind.
"Haal het niet in je hoofd." Zei ik op een gevaarlijk scherpe toon terwijl ik mijn ogen niet afwendde. "Het is algemeen geweten hoe beschermend ik over ze ben, het laatste wat ik wil is dat ze van ons bestaan afweten, hoor je me?" Ik snoof even en liet hierbij mijn wenkbrauw weer zakken. Ivy was wel slim genoeg om mijn verzoek serieus te nemen, of dat hoopte ik toch alleszins. Het zou jammer zijn dat er problemen tussen ons zouden optreden, het vertrouwen in elkaar zou dan ook beschadigd zijn en dat wilde ik niet echt.
Nu ik er zo over nadacht, het was niet de eerste keer dat ik verzeild was geraakt in een enorme ruzie met iemand, betreffende mijn nakomelingen. Alleen was het de laatste keer niet echt zo goed afgelopen en was het op een gevecht uitgedraaid waar ze nog zijn tussengekomen omdat het zo lelijk was. Achteraf had ik me ergens wel schuldig gevoeld aangezien ik een stuk ouder was dan de andere vampier. Het was de tevens ook de laatste keer dat de vampier in kwestie nog een woord met me had gewisseld, hij had de boodschap klaar en duidelijk verstaan.
"Sorry van de uitval." Mompelde ik uiteindelijk na een kleine poos. Ik gaf nooit graag toe dat ik misschien een beetje overdreven had, maar ik kon het echt niet helpen. Zelfs als ik het zou willen, zou ik me niet in kunnen houden. Dat kon ik als mens niet en als vampier al helemaal niet. Ik was niet perfect en dat zou ik ook nooit of te nimmer zijn. "Ik had niet zo mogen reageren maar het is echt sterker als mezelf."
Een kleine zucht verliet mijn mond terwijl ik mijn slapen even masseerde, niet dat ik hoofdpijn had of zo. Het was een oude gewoonte van toen ik nog mens was, ik deed dit altijd na één van mijn uitbarstingen om mezelf tot rust te manen. Vreemd genoeg leek het ook altijd te werken, zelfs nu nog. "Weet je wat, om het goed te maken trakteer ik je op bloed. Wijs eender wie aan, wel...Niet eender wie, maar gewoon iemand en dan bezorg ik het je. Kan je daar mee leven?"
Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.
