RPG - Het Epische Verhaal 2 - Speeltopics

Oorspronkelijk is dit verhaal begonnen op Hyves, maar omdat die er helaas mee gaat stoppen, willen we hier graag verder gaan.
Iedereen is natuurlijk vrij om mee te doen, maar we zitten dankzij Hyves' faillissement dus wel midden in het verhaal! Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.

De wereld was een zooitje en hoewel Morgan dat probeerde op te lossen, was iedereen eigenlijk alleen maar bezig elkaar uit te moorden en opnieuw de macht te grijpen.

De tijd wordt weer teruggedraaid en iedereen wordt opnieuw wakker. Dit keer bevinden ze zich echter niet meer op Zweinstein. Ze worden wakker in een doodnormaal gezin, waarvan de ouders denken dat het hun eigen kinderen zijn.

Het blijkt zelfs dat ze hun toverkracht zijn kwijtgeraakt en als normale tieners naar school moeten.

Meer uitleg en het inschrijftopic vind je hier
Speeltopic 1
Overlegtopic 1

Personages

[ bericht aangepast op 25 nov 2013 - 19:31 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Jurgen vermoedde dat deze Ignatius vergelijkbaar moest zijn met Jenny, maar vroeg toch waarom ze dat vond.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Natuurlijk wil ik niet voor eeuwig een dreuzel blijven,' zei Megan. 'Maar ik weet ook niet wat we wel moeten doen.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Hij..terroriseerde iedereen. Niemand was veilig. De mensheid leed onder hem en de andere heersers.'

Inderdaad verhelijkbaar met Jenny, al leek Ignatius al wat verder te zijn in het stadium van de macht overnemen. 'Is hij je echte broer? Ik bedoel, bloedband? Of alleen in je dreuzelvorm?'

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Ja. Hij was mijn echte broer,' zei Daisy, ietwat treurig.

'Ja. Hij was mijn echte broer,' zei Daisy, ietwat treurig.

[Euhm iedereen het er mee eens als we doen dat het een vrijdag is? Want misschien kunnen de "overlevende en nietgewonde" mensen dan naar het cafe kome, leuk en gezellig naar muziek luisteren (a)]

Ignatius stond achter de bar, drinken in te schenken terwijl Debbie eten en drinken rondbracht naar de gasten.
'Trouwens vanavond speelt er een bandje, elke vrijdag wel. Dan komen er meestal we jongeren van de school hierheen. Misschien die vrienden van jou ook?' Debbie wist niet zeker of het slim was om ze vrienden te noemen gezien hij er bijna niets over wou vertellen.
'Oke, wat voor bandje?'
'Ze spelen rock en pop liedjes, best leuk. Ook doen ze covers van lady gaga tot red hot chilli peppers zeg maar.' Ignatius keek haar aan met een lege blik. 'Dat zijn artiesten zeg maar, hier, in de dreuzel wereld.' Ignatius knikte maar Debbie vroeg zich af of hij het wel echt wist. Debbie glimlachte naar Ignatius, boog over de bar en gaf hem een kus. 'Echt lief van je dat je wilt helpen.'
'Dat is het minste wat ik kan doen.' Debbie pakte een dienblad met koffie erop en bracht het aan de gasten.

Luuk liet zich door de zuster naar de kamer brengen waar Li in een ziekenhuis bed lag. Hij staarde naar de jongen, die geen spat veranderd was. Niet op het eerste gezicht althans, want bij nader inzien had hij wat minder kleur op zijn gezicht en keek hij een beetje dof uit zijn ogen.
Een beetje ongemakkelijk liep hij naar de jongen toe. Eigenlijk was hij een beetje verbaasd Moon hier niet te zien, want vroeger weken ze nooit van elkaars zijde en wanneer ze dat wel deden, was het Li geweest die daartoe aanzet had gegeven. Bovendien was het duidelijk dat Li niet slechts wat kneuzinkjes had opgelopen.
Hij stapte verder naar het bed toe, terwijl hij zich afvroeg wat hij moest gaan zeggen. Hoeveel zou Li nog van hem herinneren? Waarschijnlijk meer dan hij deed, vermoedde Luuk, want zelf was hij nog zo jong geweest dat hem slechts nog flarden gebeurtenissen waren bijgebleven en het meeste wat hij zich van zijn kindertijd herinnerde, was het huis van Moons vader, waar hij samen met Clement had gewoond.
Hij schraapte zijn keel en zwaaide aarzelend toen ze elkaar aankeken. ‘Hé,’ zei hij zacht.
Verder kwam hij niet. “Ik ben Luuk, je weet wel, die jongen die Moon gered had tijdens de Franse revolutie” klonk zo… nietszeggend en daarom deed hij er het zwijgen toe, tegen beter weten in hopend dat Li hem zou herkennen. Het was natuurlijk onzin, want alles was veranderd: zijn stem, zijn uiterlijk, de blik in zijn ogen…

-

Tomas liep naar beneden toe toen er voor de tweede keer werd aangebeld. Blijkbaar was er verder niemand thuis.
Zijn voetstappen weergalmden door het huis toen hij naar de voordeur liep en deze opendeed. Hij herkende twee jongens en een meisje van het schoolkamp maar hij kon zich niet heugen eens een woord met hen gewisseld te hebben.
‘Is Alaine er?’ klonk de stem van een witharige jongen ietwat verveeld.
Tomas haalde zijn schouders op, liep terug naar de tussendeur en schreeuwde de naam van zijn “zusje”.

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 19:06 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Moon vouwde haar handen tussen haar knieën en probeerde een zinnige opmerking te bedenken, maar ze voelde zich leeg. Ze had een naar voorgevoel en bleef steeds maar aan Li denken, bang dat er iets mis was. Ze wist dat hij het ongeluk had overleefd, maar wat er daarna met hem gebeurd was, was een groot raadsel. Ze kon zich voorstellen hoe hij zich voelde nu Zoë was overleden.
‘Misschien moet je Li binnenkort opzoeken, Noha,’ zei ze zacht.
Hij had iemand nodig – even iemand anders dan Megan en haar, die hem alleen maar in verwarring brachten.

Every villain is a hero in his own mind.

Alaine riep terug.
'Ja, is er iets?'

Li wist niet of hij een Dreuzel was of niet. Hij wist ook niet wat hij met het antwoord aan zou moeten en dwong zijn mond om terug te groeten. Hij was blij dat hij nog een beetje rechtop zat, zodat het hem niet zo veel moeite koste om de jongeman aan te kijken. Hij was, zo te zien, ouder dan Li nu was, maar beslist niet oud genoeg om een docent van de plaatselijke middelbare school te kunnen zijn.
Hij wilde vragen wie hij was of zijn hand uitsteken om de zijne te schudden, maar hij merkte dat dat hem teveel pijn deed. Li zag ook nu pas dat zijn rechterhand, waar hij net zijn hoofd mee had bevoeld, in een verband zat. Het verband liep van de onderste kootjes van zijn vingers tot halverwege zijn onderarm en belette hem zijn pols te draaien. Wat was er met hem gebeurd?

~ ~

'Ik moet helemaal niks,' zei Noha, die niet wilde dat Moon haar dingen zou gaan opdragen, hoewel ze dat ook wel van plan was. Dat zou ze alleen niet tegenover Moon toegeven. 'Als ik hem opzoek, is dat omdat ik dat wil.'

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 19:26 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

'Je hebt bezoek!'

-

Moon keek het meisje een beetje geschrokken aan. 'Ik dacht dat jullie vrienden waren.'

-

'Ik... ben je erg gewond?' vroeg Luuk bezorgd.

Every villain is a hero in his own mind.

'Natuurlijk zijn we dat.' Stom kind.
Er klonk een stem onderaan de trap die Noha niet kende, maar hij haar blijkbaar wel, want haar naam werd geroepen, samen met die van Moon.
'Noha, Moon! Jullie moeder wil dat jullie naar huis komen.'

~ ~

Li had geen idee. Er zaten slangen in zijn armen neus, zijn hoofd was verbonden en er hing een zak aan de rand van zijn bed die zijn urine opving. Hij had een flink aantal hechtingen en pleisters en de pijnstillers verdoofden hem meer dan dat ze hem de kalmte bezorgden om aan de pijn te kunnen ontsnappen.
Hij staarde naar het plafond, niet om zijn bezoeker te negeren, maar omdat het een te grote inspanning was om hem met zijn ogen te blijven volgen.
'Ik -' zei hij zacht en zijn stem trilde van de pijn. 'Ik weet niet wie je bent.' Hij keek Luuk verontschuldigend aan.

[ bericht aangepast op 17 nov 2013 - 20:06 ]

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Alaine sprong op in haar enthousiasme, bij wijze van spreken. Ze maakte zich een weg naar de deur en keek verbaasd toen ze Nick zag.

Luuk haalde diep adem. 'Ik - ik ben Luuk.'

-

'Zo klonk het niet,' mompelde Moon. 'Alsof je alleen maar doet wat je zelf wilt, in plaats van je in je vriend in te leven.'
Ze stond op toen de stem van beneden klonk.

-

'Hoi Alaine,' glimlachte hij. 'Ik vroeg me af of je even zin had in een ommetje. Een stukje samen wandelen, en zo.'
Hij had er niet zoveel behoefte aan dat die Tomas mee ging. Het leek hem een taaie en hij hoefde geen dwarsligger.

Every villain is a hero in his own mind.