Experimental || One Direction [Topic 1.] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 7 nov 2013 - 17:10 ]

"Family don’t end in blood”

[Mijn topics.]

stay safe because I like being alive at the same time as you

( Ik kom maar even binnenvallen met Spooklinson -> Beanies)

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

[Mijn topics.]

Reality's overrated.

Script schreef:
[Mijn topics.]

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

[mijn topics]

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

- MT.

Zayn Malik
Ik voelde me behoorlijk opgelaten. Of misschien was verraden wel een betere benaming. Ik was enorm teleurgesteld in mijn ouders. Ik wist dat mijn vader me nog net niet verafschuwde vanwege mijn geaardheid, maar dat hij me dit zou aandoen, had ik niet achter hem gezocht. Maar misschien was het juist wel goed voor me. Maar dan niet op de manier, zoals mijn vader bedoeld was. Ik kwam maar weinig in aanraking met jongens zoals ik. Eigenlijk nooit, want na de problemen die ik had gehad, nadat ik uit de kast was gekomen, heb ik altijd mijn mond erover gehouden.
Een afscheid hoefde ik dan ook niet te verwachten en ik was zonder pardon in een taxi geduwd. Van mijn moeder had ik op zijn minst een knuffel verwacht. Misschien een kus op mijn wang en een lief woord. Maar die was achter het raam blijven staan, en had zwijgend staan toekijken, hoe ik mijn koffers in de achterbak legde en instapten. Ik had geen flauw idee wat ik nou eigenlijk echt ging doen, behalve in het huis zitten met een paar andere gasten die ook op jongens vielen. Het maakte me eigenlijk best zenuwachtig. Wat als ze me niet aardig vonden? Ik tikte ongeduldig met mijn vingers op mijn knie, terwijl ik naar buiten staarden. We moesten er zo wel zijn dacht ik zo. En inderdaad. De taxi stopten en ik stapten uit. Nog net op tijd kon ik mijn koffers nog uit de achterbak halen, want de auto schuurde al snel weer weg. En daar stond ik dan. Voor een vreemd appartement. Ik had me nog nooit zo eenzaam gevoeld.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Nino Luciano de la Fontaine.

Ik begon werkelijkwaar met de minuut steeds meer af te vragen of mijn familie wel van me hield, want wat deed ik hier anders? Ik had vroeger altijd al gedacht dat ze me geaccepteerd hadden, maar blijkbaar was het dus nog steeds een zwakke schakel van hun. Vanochtend had ik pas te horen gekregen dat ik naar het gehucht moet, want laat ik het maar even zo noemen, het was absoluut niet voor mijn plezier. Wat is er nou zo erg aan homo zijn? Mijn ouders sporen volgens mij niet helemaal. Ik slaakte een zachte zucht en zag hoe de taxichauffeur via het spiegeltje een blik op me wierp. Bemoeizuchtige mensen. Ik had hier helemaal geen zin in en het liefste maakte ik direct rechtsomkeer als ik er was, maar dat zou natuurlijk niet kunnen, want waar moest ik heen? Ik had niemand buiten m'n ouders en dat klonk best wel zielig, eigenlijk. "We zijn er, meneer." De taxichauffeur schudde me op uit mijn gedachten en ik keek uit het raam, waar ik al voor het huis een jongen zag staan. Nu voelde ik toch wel de zenuwkriebels komen. Voordat ik de deur open deed, gaf ik de taxichauffeur nog zijn geld en stapte daarna uit. Vanuit de kofferbak viste ik mijn koffer en de taxi scheurde direct weer weg, al het contact met de directe buiten wereld was nu voor mij verbroken. Ik wist niet zo goed wat ik nu precies moest doen, moest ik nou naar die jongen toelopen, of juist niet? Ik besloot maar voor het eerste te gaan en sleepte mijn koffer achter me aan, om eenmaal bij de nog onbekende jongen te stoppen. Lipbijtend keek ik deze aan, waar ik mijn wangen lichtelijk warm voelde worden. Dit voelde zo ongemakkelijk. "Hi," mompelde ik daarom maar zachtjes, ik had geen flauw idee wat ik precies moest zeggen.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Harry Styles
Veel meer dan een glimlach kregen mijn ouders niet van mijn kant, maar volgens mij hadden ze dat al lang aan zien komen. Mijn laatste woorden waren ruim vier jaar geleden over mijn lippen gerold waarna de stilte de overmacht had genomen. Heel soms hoorde je mijn stem nog in de avond, zodra iedereen lag te slapen, maar dat was ook zelden. Daarbij had het bedankje vanochtend op de keukentafel gelegen, want op zich was ik wel blij dat ze me hier voor op hadden geven. Het eerste moment had ik de neiging gehad om alles kort en klein te slaan, maar zag daarna toch in dat het de beste oplossing was geweest en toen kwam de dankbaarheid. Misschien was dit nog niet zo'n slechte ervaring en je moest je het een keer meegemaakt hebben.
Mijn moeder daarin tegen begon nu wel te huilen, wat me niet verbaasde, want die neiging had ze de hele tijd al, om me vervolgens in een knuffel te trekken en woorden te fluisteren over dat ik op moest passen en niet over me heen moest laten laten. Die woorden hadden haar mond al zo vaak verlaten, zeker op weg hier naartoe, maar ik liet het allemaal maar langs me heengaan. Het was veel makkelijker gezegd dan gedaan, al helemaal als je jezelf niet durfde te verdedigen door je mond open te trekken. Het duurde dan ook niet lang voor ik me uit haar greep wurmde, om vervolgens mijn koffers te pakken en te knikken. Mijn ouders snapte te hint en zeiden allebei gedag waarna ik nog eventjes zwaaide en langzaam het laatste stuk naar het appartement liep. Ik wist hoe mijn ouders waren, dus had erop gestaan dat ik het laatste stukje zelf zou lopen en daarbij had ik dan ook nog ietwat langer de tijd voor ik aankwam, al was het voor mijn gevoel nog te snel dat ik aankwam. Een licht zenuwachtige glimlach op mijn gezicht, maar daar bleef het ook bij, want ik had nog steeds niet de behoefte om te praten.

[ bericht aangepast op 4 nov 2013 - 21:52 ]

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Zayn Malik
Ik probeerde de brok in mijn keek weg te slikken, maar deze werd alleen maar groter. Het zweet brak me nog net niet uit en ik bleef maar naar het appartement kijken. Niet wetend wat ik moest doen. Ik had geen sleutel niets en ik wist eigenlijk niet zo goed, of ik überhaupt wel naar binnen durfde. Ik krasten met mijn nagels over mijn onderarm, in de hoop mezelf iets te kalmeren. Maar dat nam niet weg dat ik me doodschok toen er plots een jongen naast me stond en werkelijk iets tegen me zei. Dat was een goed teken toch? Ja, dat moest wel. Ik werd knalrood en beet op mijn onderlip. 'Hi,' mompelde ik net zo zachtjes terug. Oke, dit was behoorlijk awkward en het zou vast niet lang duren voordat iedereen hier me gigantisch uitlachte.

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Nino Luciano de la Fontaine.

Heel even was ik bang geweest dat de jongen me zou negeren, maar waarom dan, want we zaten hier allemaal in hetzelfde schuitje, nam ik aan, anders zouden we hier niet zitten. Ik vroeg me wel af waar de rest bleef, want wij zouden niet de enige zijn... Tenminste, dat hoopte ik. Of we waren gewoon vroeg, of zij waren gewoon laat. Ik wist het niet. Ik zag hoe zijn wangen knalrood werden en hij voelde zich waarschijnlijk net zoals mij vreselijk opgelaten. Nog steeds wist ik niet precies wat ik moest zeggen, het was gewoon allemaal wat vreemd. "Zullen we, uh, proberen om naar binnen te gaan?" Mompelde ik, misschien heel erg binnensmonds, maar ik had tenminste iets gezegd. Ik wist trouwens niet eens of we zo naar binnen zouden kunnen, zou naar mijn idee erg raar zijn als de deur open zou zijn. God, ik dacht weer is teveel na. Afwachtend keek ik richting de jongen, terwijl ik wat twijfelend op mijn hoofdhuid krapte.

stay safe because I like being alive at the same time as you

Liam James Payne.

Beleefd glimlach ik naar het meisje met de blonde, steile haren die naast me in zat als ik de bus uitga, al is wat verlegen. Nog eens hijs ik mijn tas stevig op mijn schouder, nadat ik voor de laatste keer heb gecheckt of echt alles erin zit. Gelukkig wel. Wat had ik anders moeten doen? Wat moet ik doen zonder spullen? Rustig Liam, spreek ik mezelf aan, het heeft geen zin om te stressen. Op een aardig tempo been ik richting het appartement, bang dat ik te laat kom. Maar niet rennend, nee, straks staat het zweet me tot op de knieën, en of ik die eerste indruk wil maken? Zeg het niet nee.
Bij het gebouw aangekomen tel ik drie hoofden. Eén krullenbol, één jongen met een zwarte kuif en een ietwat getinte huid, en een ander. Die ik even niet kan benoemen, gezien ik alleen zijn achterkant zie.
"Ehh, hoi," zeg ik wat onzeker als ik bij de jongens aangekomen ben.

Reality's overrated.

Harry Styles
Ik keek naar de twee jongens, nadat ik aan was gekomen bij de juiste plaats. Zoals ik al eerder dacht, was het echt te snel voor mijn gevoel waardoor ik het liefste ook weer om wilde keren en de onzekerheid nu echt toesloeg.
Mijn gevoel zei gelijk dat dit nog eens leuk kon worden, omdat het allemaal nieuwe mensen die niet wisten hoe of wat. Deze mensen waren niet uit mijn vertrouwde omgeving, die gelijk doorhad wat ik bedoelde zonder woorden te gebruiken, maar met een simpel gebaar. Daar had ik niet bij stilgestaan tot dit moment waardoor de zenuwen alleen maar meer werden. Straks kreeg ik weer de meest vreemde dingen naar mijn hoofd toegeworpen waardoor ik me weer in een kamer op kon sluiten. Dat was ook de reden dat er standaard weer een kladblok en een etui in mijn tas zat, ook al kwam mijn mobiel negen van de tien keer eerder tevoorschijn, zodra ik ergens nieuw kwam, al nam dat niet weg dat de opmerking wegbleven.
Ik beet op mijn onderlip maar probeerde al snel weer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Zeker toen nog een jongen zich bij os voegde. Ik was niet de enige die zenuwachtig was over dit hele gebeuren en dat zorgde wel voor wat opluchting, al leken de andere twee ook hetzelfde te voelen.

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis William Tomlinson.
Ik zuchtte. Nu waren we aangekomen bij het appartement, wat betekende dat ik nu echt afscheid moest nemen. Mijn moeder had me hierheen gebracht, en mijn vier zusjes waren meegegaan, met zijn vieren op de achterbank van onze niet al te grote auto gepropt. Mijn moeder stapte uit om me te helpen met mijn spullen. Ik was het liefst blijven zitten en mee teruggegaan, maar voor ik het wist had ze mijn portier ook geopend en wenkte ze me de auto uit te komen. Ik deed wat ze zei en pakte mijn twee koffers aan. Mijn moeder kuste me op mijn wangen en mijn voorhoofd. Ik wilde richting het gebouw lopen, maar hoorde toen nog stemmen achter me. 'Lou, wacht!'
Onmiddellijk draaide ik me weer om en ontving de groepsknuffel van mijn vier zusjes met alle plezier. Ik ging ze echt missen. Daarna liep ik echt richting het gebouw, al zwaaiend tot mijn familie uit het zicht was.
Ik zag al vier andere jongens. Een jongen met bruine krullen, een jongen met een zwarte kuif en nog twee jongens met bruin haar. Ik ging tussen de jongen met de krullen en één van de jongens met bruin haar in staan.
'Hi! Ik ben Louis,' zei ik opgewekt, al was ik totaal niet opgewekt. Ik moest er tenslotte maar het beste van maken. 'En wie zijn jullie?'

"Family don’t end in blood”

[Script -> Lothian.]

stay safe because I like being alive at the same time as you