Demigod Academy || Topic 1 - Speeltopics

Alle kinderen van stervelingen en onsterfelijke ouders, kinderen van Egyptische goden en Griekse goden. Komen allemaal samen op een school dat ergens diep in de bossen van Amerika ligt waar vrijwel geen een mens komt. Hier krijgen de leerlingen les in van alles, in dingen wat ze op een gewone school leren en dingen wat alleen halfgoden leren bev, boogschieten, paardrijden hun krachten onder controle houden, vechten/verdedigen en dat soort dingen. Een leven in de stervelingen wereld zonder enkele bescherming is gevaarlijk voor een halfgod voornamelijk als hij zich zelf niet kan verdedigen monsters ruiken ze op meters afstand.
Ze leren dus daar om zich te verdedigen en te vechten voordat ze tussen de stervelingen gaan leven.
Soms zullen de leerlingen op een soort van queeste gestuurd worden, die hun schoolhoofd dus uitzoekt en overlegt met elk laatste jaar van elk een god (dus bev een laatste jaar van de god Ra, een van de godin Athena etc. wie er op die queeste mag. Hier voor moet je wel minstens in de vierde/vijfde klas zitten.



Eerste jaars
-Phyllis Neith Heathrow-Anubis Roth
-
-
-Arthur Jasper Jones-Ares xAlways
-
-

Tweede jaars
Meisjes
-Haley Isabella Karenin-Nemesis Aevitas
-
-
Jongens
-Asar-Osiris LyraPhoenix
-
-

Derde jaars
Meisjes
-Damianne Abigail Stavros-Poseidon Barnowl
-Selini Photini-Ouranos Penthesilea
-
Jongens
-Buneb Khnum the Second-khnum DancingKing
\ -
-

Vierde jaars
Meisjes VOL!
-Zoey Dawson-Ihy Penthesilea
-Cadence "Cate" Alma Chandler-Iris Leidenschaft
-Lauryn Catherina Valentine-Athena xMeCrazyMofo
Jongens
-Jongen gereserveerd door Incedunt
-
-

Vijfde jaars
Meisjes
-Dawnelle "Dawn" Mykaela Levins-Zeus Luminis
-Raven Luna Bloodheart-Hades ZaynNiall
-
Jongens VOL!
-Dastan Howard-SetBarnowl
-Edward "Edy" Lucas Beckett-Hephaistos Aevitas
-Kendall Francis Jackson-Poseidon Kendizzzzle

Zesde jaars VOL!
Meisjes
-Caelis Elle Allegiant-Apollo Roth
-Sharony Arione Ash Darkmandel-Hades LacieChan
-Viviane (Viv) Loise D' Coeur-Poseidon Timelesss
Jongens VOL
- Caine Jonathan Temple-Athena Kerspatchico
-Damon - Damen - Alex Larmora-Erebus ZaynNiall
- Seth Noah Eblis Vapula-Anubis Inferno

Zevende jaars
Meisjes VOL
-Rhea Karly Carric-Nyx Aurae
-Carleigh Eralis Hallaghar-Tartaros Number
- Lilisane (Lil) Susan Reid-Apollo VladiFerr
Jongens
-Dean Matteo Lifeless-Hades LyraPhoenix
-Damian Xifos Machon-Ares Delahaye
-




Leraren;


.
Lessen



Spellen
Af en toe wordt er een spel gehouden bevoorbeeld Vlaggenroof, waar je vecht technieken en strategie extra goed kan oefenen.

Queeste
Voor als er een queeste komt.


rollentopic
rollenstory



Invullijstje:
Rol:
Naam:
Leeftijd: [11-18] leraren vanaf 26 jaar.
Jaar:
Geslacht:
Ouder:
Uiterlijk:
Karakter:
Herkomst:
Beste vak/Slechtste vak:
Vakken die je graag wilt volgen:
Vakken die je het liefst niet wilt volgen:
Extra:


Regels
ABN praten
Minstens 5 zinnen
Naamsverandering doorgeven
2 personages per persoon
Jongens en meisjes gelijk houden
Niet de personages van andere bespelen
Reserveringen blijven 2 dagen staan
OOC tussen []{}
Geen perfecte personages
16+ mag
Goden mogen ook gespeeld worden
Vragen stellen mag.


Je begint thuis, op weg naar school of waar dan ook, je loopt eigenlijk naar een kleine verlaten station, waar vele rode auto's staan, de bestuurders van die auto's brengen je naar de bos rand waar de school zich bevindt aangezien de bos verder niet toegankelijk is voor de auto's staan daar paarden met en zonder strijdwagen te wachten die je verder naar de school brengen.

[ bericht aangepast op 24 okt 2013 - 19:09 ]

Carleigh Eralis Hallaghar.
Nét iets te lief, een scheutje té zacht. Voor hen die Carleigh enigszins kenden, was het geen verrassing om haar nieuwsgierigheid aan te horen. Een meisje als - hoe noemde ze zichzelf ook alweer? - Cate, echter, huppelde moedig de afgrond in. Met een vleugje nostalgie keek ze de sigaret na die vertrapte onder haar schoenzool. Carleigh zelf was niet geïnteresseerd in die troep.
Cate stelde zich neutraal op, was het roodharige meisje opgevallen. Vanuit haar ooghoeken keek ze kort naar Noah. Was het om niet af te gaan voor haar crush? Er waren wel tientallen dingen die ze het meisje zou kunnen zeggen. Ze woog ze stuk voor stuk af in haar gedachten, maar eindigde uiteraard opnieuw bij neutrale vlakte.
''En jij?'' Met getuite lippen bestudeerde Carleigh haar gezicht kort. Was ze zeker van zichzelf? De vraag op zich was niet gedurfd, maar klonk ogenschijnlijk happend. Had ze beet?
Het meisje met de rode lokken krulde haar mondhoeken om, een heel klein stukje - misschien een millimeter of twee - alvorens ze het meisje antwoordde.
''Mijn naam is om.. hoe zegt men dat ook al weer?'' Even probeerde ze een quasi-nadenkende blik vast te houden, al ging dat al snel weer over in haar gladde gelaat. ''-om op een grafsteen te vinden?'' Carleigh haalde haar slanke schouders op. Het was humor waar je voor in de wieg moest worden gelegd.
Niet dat een dochter van de regenboog dat begrijpen zou, maar wat kon het?
''Carleigh Hallaghar. Hoe zou jij het afkorten, Cate?'' Opnieuw kantelde ze haar hoofd iets, de zee van rode lokken dreef mee. ''Callie, misschien?'' Kort haalde ze haar neus iets op, waarna ze weemoedig haar hoofd schudde.
''Callie klinkt meer iets als de naam onder een telefoonnummer in het heren toilet. Ik denk dat ik het bij Carleigh houdt.'' Opnieuw lachte ze, ditmaal zelfs een vriendelijke rij witte tanden ontbloot.
''Noah.'' De glimlach was weg en haar ogen niet langer bij het meisje. Het was haar interesse verloren, en bovendien was het onbeleefd om anderen uit te sluiten in het gesprek.

---

x

Cate Alma Chandler - Iris

Ik volgde de blik van het meisje, deze zwaaide van mij naar Noah en weer terug. Ik hoorde simpelweg haar gedachten door elkaar vliegen om mij zo ver mogelijk van de afgrond te kunnen werpen. Leedvermaak was haar verslaving, maar onverschilligheid was mijn gave, die me al zo vaak in ditsoort situaties overeind had gehouden. Niet dat dat zo lastig was.
'Mijn naam is om.. hoe zegt men dat ook al weer?' ze pauzeerde even met een vreemde blik die algauw weer verdween, ik kreeg de indruk dat het roodharige meisje zichzelf een grootse actrice in een film vond. '-om op een grafsteen te vinden.'
Ik negeerde haar "grap", zowel zij als ik wist dat het mijn lachspieren niet prikkelde. Daarom genoot ze er zo van hem uit te spreken. Ik wachtte kalm af op de woorden die zouden volgen, mijn oogleden slap over mijn blik van een geamuseerde, zoals die bijna altijd stond.
'Carleigh Hallaghar. Hoe zou jij het afkorten, Cate? Callie, misschien?' ze gaf me niet de gelegenheid te antwoorden. 'Callie klinkt meer iets als de naam onder een telefoonnummer in het heren toilet. Ik denk dat ik het bij Carleigh houd,' ze lachte. 'Noah,' zei ze vervolgens, enkel zijn naam, ik kon niet uitmaken wat ze daarmee van hem verwachtte.
Maar ik vond het onbeleefd om me geen antwoord te gunnen, dus pretendeerde ik dat ze Noah's naam niet had uitgesproken en besloot me in het personage te plaatsen dat ze mij verwachtte te zijn.
'Carleigh...' begon ik langzaam met zachte stem. 'Dat is zo'n mooie naam, daarvoor hoeft geen bijnaam bedacht te worden,' ik liet mijn mondhoeken in een sympathieke glimlach opkrullen, alsof hij echt was. 'Al zou het me niet veel verbazen jouw telefoonnummer op het heren toilet tegen te komen,' dat laatste was er perongeluk maar vloeiend uitgekomen.

[ bericht aangepast op 29 okt 2013 - 0:23 ]

---

Fuck the government.

Damianne Abigail Stavros
"Ik heb echt werkelijk geen idee, ik vind alles goed als quest" glimlacht Kendall en ik glimlach even terug 'Ik ga maar eens naar de slaapvertrekken,' zegt Dean. 'oké,' zeg ik alleen en ik kijk hem even aan, dan kijk ik weer naar Kendall. 'Ik denk dat ik ook mijn spullen maar eens naar de slaapvertrekken ga brengen, zie ik je zo bij het eten?' zonder om op reactie te wachten loop ik met mijn koffers de trap op en naar de meisjes slaapzalen, waar ik de kamer deur open doe en mijn koffers neer zet, ik ga op mijn zitten en glimlach. 'Eindelijk weer terug,' fluister ik in mezelf.'

Dastan Howard
Als Raven nadat ze gegrinnikt heeft schrikt kijk ik haar even verbaasd aan, schrok ze nou omdat ze grinnikte? nadat ik heb verteld hoe mijn vakantie was knikt Raven wat stijfjes. 'Perfect. Ik ben gelijk wat meer bij bewustzijn,' zeg ik met een kleine glimlach op het eerste wat hij zei. 'Goed dat jij wel een goede vakantie hebt gehad. Dat is raar,' ik glimlach even maar die gaat al snel even weg als ze naar de grond kijkt en dan om zich heen 'Oude herinneringen die ik het liefst vergeet.' 'Zullen we naar binnen gaan? Straks missen we een toespraak of zo.' zegt ze dan en ze kijkt me weer aan en glimlacht een beetje, ik glimlach terug.
'Als je het wilt vergeten dan praten we er niet verder over.' ik kijk dan even naar de schoolgebouw en dan weer naar Raven. 'Ja, laten we maar naar binnen gaan.'

Kendall Francis Schmidt:

"Ik ga maar eens naar de slaapvertrekken" Zei Dean. "Oke" Zei Damianne, terwijl ze hem even aankeek, en daarna mij weer. "Ik denk dat ik ook mijn spullen maar eens naar de slaapvetrekken ga brengen, zie ik je zo bij het eten?" Vroeg ze. Voordat ik kon antwoorden liep ze al naar boven. "Ja is goed" Riep ik haar na. Daarna pakte ik mijn koffer, en liep ik de trap op, richting de jongens slaapzaal. Na een paar minuten bereikte ik de slaapzaal, en liep naar binnen. Ik gooide mijn koffer op een bed, en begon m uit te pakken. Toen ik klaar was ging ik even op mijn bed zitten, en dacht even na over hoe het met mijn moeder zou zijn. Even later liep ik de deur uit, om naar de ingang van de eetzaal te lopen, om op Damianne te wachten.

---

How far is far

Lilisane Susan Reid - Dochter Apollo, 7de jaars.

Damian legt zijn hand op zijn kin en knik.
'Awesome, daar mag je zeker trots op zijn, knap staaltje werk' hoor ik hem zeggen. Ik grijns en doe de mouw nog wat beter.
'Nee, jammer genoeg niet,' beantwoord hij dan mijn vraag. 'maar ik heb wel meer dan genoeg tijd gehad om mijn vaardigheid met mijn huidige wapens te verbeteren,' eindig ik glimlachend.
'Heb jij nog problemen met monsters gehad of hebben ze je lekker met rust gelaten?' vraag ik haar dan.
Ik schud mijn hoofd. En daar baalde ik behoorlijk van. Ik was al op een aantal queesten geweest en het vermoorden van monsters vond ik nooit een probleem.
'Helaas niet' zucht ik. Ik zet even mijn koffer neer en zucht opnieuw.
'Ik wil naar mijn kamer,' grinnik ik. 'Want dan kan ik dit ding droppen.'
Ik kijk naar Damian op. Wat zeer nodig was aangezien hij een kop groter was.
'Loop je mee?' vraag ik. 'Jouw kamer ligt toch dicht bij die van mij.'

---

"Rebellion's are build on hope"

Het is 6 uur s'avonds iedereen wordt verzocht om naar de eetzalen te gaan, waar de directeur ook een toespraak gaat geven.

Dean Matteo Lifeless
Ik liet de kamer uit richtig de grote trap, waarbij ik met snelle passen naar beneden liep. Daarbij zocht ik naar Asar, want ook al mag ik hem niet, we zijn altijd samen tijdens de toespraak. Hij kwam net aangelopen. 'Asar,,' riep ik hem, waarbij hij me even aankeek en voor me ging staan. 'Bedankt, dat je teminste op me wacht,' zei hij, waarbij ik even glimlach.
We liepen samen naar de eetzaal, waarbij we ergens plaats namen aan de grote tafels. 'Kom maar op moet die toespraak,' zei Asar, waarbij ik even moets grinniken.

---

Vampire + Servant = Servamp

Seth Noah Eblis Vapula - Sixth Year - Anubis
Carleigh's rode lippen vormden een zuinige glimlach. Het leek altijd alsof Carleigh een geheim wist over degene met wie ze sprak en het amusant vond om te weten dat die persoon nooit te weten zou komen wat het geheim was. Of zo leek het toch voor Noah. Hij vond het roodharige meisje wel interessant. Je kon duidelijk zien dat ze haar mening had over iedereen en dat ze die niet ging wegsteken achter een masker van schuld en angst voor het opwekken van reacties.
''Mijn naam is om.. hoe zegt men dat ook al weer?'' vervolgde ze en een nadenkende blik verscheen in haar ogen. Even snel als die was verschenen, verdween die weer. ''-om op een grafsteen te vinden?'' Ze haalde haar schouders even op en Noah grinnikte even laag en zacht. Hij betwijfelde of de meisjes het gehoord hadden. Zijn blik gleed naar Kate, die de grap niet leek te snappen en doodserieus Carleigh aankeek. Er scheen wat vermaking door Kates masker van rust, zoals die al de hele conversatie aanwezig was geweest.
''Carleigh Hallaghar. Hoe zou jij het afkorten, Cate?'' Noah gokte dat het een retorische vraag was, want Carleigh kantelde haar hoofd voor een stukje en vervolgde al snel: "Callie, misschien?"
Op hetzelfde moment als Carleigh haalde Noah zijn neus op. Callie klonk verschrikkelijk. Net een naam die je in een kinderfilm terug kon vinden. Of in een stripteasetent als shownaam. Niet dat Noah veel verstand had van zo'n zaken, maar hij moest toegeven dat hij wel eens in een 'onchristelijke' bar was binnengegaan.
De dochter van Tartarus schudde haar hoofd. ''Callie klinkt meer iets als de naam onder een telefoonnummer in het heren toilet. Ik denk dat ik het bij Carleigh houdt.'' Ze lachte nogmaals.
Noah leunde achteruit met zijn rug tegen de reling van de trappen. De conversatie begon hem te vervelen. Hij keek door de gang en merkte dat veel leerlingen naar de eetzaal liepen om daar de toespraak aan te gaan horen. Noah had echt geen zin in het gezaag van de oude man. Hij besloot om nog eventjes hier te blijven. Want zo kon hij immers nog steeds een indrukwekkende entree maken.
"Noah." De jongeman keek om en zag dat Carleigh naar hem keek. Haar glimlach was volledig verdwenen en ze keek Noah doordringend aan. Hij trok een wenkbrauw op. Net toen de man zijn mond wilde openen, kwam Kate ertussen.
"Carleigh..." Ze begon op een langzame en zachte toon. "Dat is zo'n mooie naam, daarvoor hoeft geen bijnaam bedacht te worden." Nu was het Kates beurt om te lachen. Noah begreep niet waarom ze zo aardig bleef doen. Vast weer zo'n 'dochter van Iris'-ding. Het begon hem mateloos te irriteren. "Al zou het me niet veel verbazen jouw telefoonnummer op het heren toilet tegen te komen."
Noah had het gevoel dat dit nog spannend ging worden. Carleigh leek hem nou niet bepaald een persoon die zich zonder gevolg liet beledigen.

[ bericht aangepast op 29 okt 2013 - 19:07 ]

---

kindness is never a burden.

Damianne Abigail Stavros
Ik pak mijn koffers uit en was mijn gezicht even, dan kam ik even opnieuw mijn haren die een beetje door de war zijn komen te zitten. Als ik op de klok kijk zie ik dat het al bijna 6 uur is en het al bijna etenstijd is. Ik verwissel mijn joggingpak voor een gewone spijkerbroek en een blauwe T-shirt dan loop ik de trappen af war ik Kendall bij de eetzaal zie staan, ik loop wat vrolijk naar hem toe en glimlach. 'Hey!'

Carleigh Eralis Hallaghar.
''Carleigh...'' er was iets met de manier waarop Cate de naam van het meisje uitsprak. Het prikkelde haar gedachten, op een nadelige manier al dan wel.
''Dat is zo'n mooie naam, daarvoor hoeft geen bijnaam bedacht te worden.'' Complimenten. Ze kwamen en gingen. Sommigen gemeend, anderen uitlokkend. Carleigh nam aan dat deze tot die laatste categorie behoorde - maar ze zei niets. Met haar fijne lippen op elkaar gedrukt bekeek ze het meisje enkel, wachtend op de volgende woorden die haar mond zouden verlaten. En dat zouden ze, daar durfde het roodharige meisje om te verwedden.
''Al zou het me niet veel verbazen jouw telefoonnummer op het heren toilet tegen te komen.'' Er schoot een flikkering door haar herfstgroene irissen nadat ze deze zin tot zich had genomen. Een gevaarlijke schittering, al was dat maar voor een seconde. Dit was natuurlijk Cate's manier om haar ruggengraat te tonen - zichzelf als een waaghals neer te zetten. Vanuit haar ooghoeken kon ze Noah zien. Heel even maar, al wist ze precies dat hij hier enkel bleef staan omdat hij wist dat de situatie met een mes was door te snijden.
Natuurlijk wist Carleigh dat Cate hoopte dat hiermee de kous af was. Maar dat was het niet. Carleigh hield niet van zwakkelingen, maar er was nog iets dat ze veel meer haatte: bluffers.
Soepel en gracieus zette het meisje een stap naar Cate toe. Absoluut niet agressief, noch bedreigend. Haar ogen twinkelden en er was een vreugdeloze glimlach rond haar lippen verschenen toen ze op de tippen van haar tenen voorover leunde, precies genoeg om haar lippen bij de oor van het meisje te brengen.
''Ga nu niet te ver, kleine regenboog. Je wilt mijn slechte kant niet aanhalen, of wel?'' Ze leunde achterover om haar vingers kort maar doordringend langs haar wang te strelen. Ze kon het bloed eronder voelen protesteren, stollen. Lang genoeg om het te laten voelen, maar te kort om echt schade aan te richten.
Carleigh raakte verveeld, en nu de boodschap over was trok ze zich terug om Noah een duwtje tegen zijn elleboog te geven.
''Voor dat lijk klaar is met zijn gezwets wil ik weten hoe Raum er aan toe is.'' Ze was niet van plan verder nog iets te zeggen in bijzijn van Cate, en dus zwaaide ze haar tas over haar schouder alvorens ze enkele passen de andere kant op zette. Ze wist van Raum. Ze wist meer dan anderen ooit zouden weten.

|| Even ter verduidelijking: alles dat Carleigh aanraakt met haar huid, gaat dood (zijn leven verliest/kapot gaat). :') ||

[ bericht aangepast op 30 okt 2013 - 20:06 ]

---

x

Kendall Francis Jackson-Poseidon:

Ik keek om me heen of ik Damianne in de menigte met kinderen kon vinden. Toen Zag ik dat ze vrolijk aan kwam lopen. "Hey!" Zei ze. "Hey" Zei ik terug. "Zullen we maar een plek gaan zoeken? Ik denk dat de toespraak zo gaat beginnen" Zei ik. Vervolgens wachtte ik rondkijkend op Damianne haar antwoord.

---

How far is far

Cate Alma Chandler - Iris

Ik keek voor een moment toe hoe Noah zijn aanstalten om zich uit de voeten te maken annuleerde toen ik mijn zin uitsprak. Hij wilde nu enkel nog maar afwachten hoe Carleigh mijn ruggengraat wervel voor wervel zou verbrijzelen. Het kindje van de regenboog, dat smelt tot grijs as bij het kleinste vlammetje tegen haar tere huid. Het was duidelijk dat ze weinig weet hadden van het werk en de geschiedenis van de godin Iris.
Carleigh's ogen schitterden voor een seconde als die van een vuurspuwende draak. Ze stapte gevaarlijk naar me toe, een stap verscholen achter een schijnheilig scherm, ik was op mijn hoede, al wist ik dat het nog niet zo ver was. Vervolgens leunde ze voorover en bracht haar lippen naar mijn oor.
'Ga nu niet te ver, kleine regenboog. Je wilt mijn slechte kant niet aanhalen, of wel?' een kleine spat spuug voelde ik tegen me aanschieten.
Ik hield mijn blik strak op haar gefixeerd, zonder te knipperen, zonder een enkele druppel angst te laten doorschemeren. Want de golf die dat kon veroorzaken onstond slechts toen ze mijn wang bedreigend streelde, een stekende pijn schoot toen door het punt dat ze aanraakte, om weer als het licht te verdwijnen.
Ze keerde zich om naar Noah.
'Voor dat lijk klaar is met zijn gezwets wil ik weten hoe Raum er aan toe is,' zei ze tegen hem en begon van me weg te wandelen.
Dat wilde ik nog niet laten gebeuren, dus greep ik haar bij haar bovenarm, niet stevig, maar snel genoeg vast om haar geen tijd te gunnen voor protest en trok haar naar me toe. Nu waren het mijn lippen die dreigend bij haar oor hingen. Ik sloeg mijn armen om haar middel en glimlachte.
'Jij hebt alleen maar een slechte kant, niets anders. Niets,' mijn glimlach werd breder bij het influisteren van deze woorden. 'Alles wat je hebt is leedvermaak en de bedriegende gedachte dat je meer weet dan elk zieltje om je heen. Houd dat maar vast als je wil, niemand dwingt je...'
Ik liet mijn handen van haar afgleiden en liep kwiek naar achteren, Carleigh nog voor een moment aankijkend, alsof ze net een geestige grap had gemaakt en ik was uitgelachen, om me vervolgens om te keren en mijn weg naar de aankomende toespraak van de directeur te volgen.

---

Fuck the government.

Selini
Tegen de tijd dat ik al mijn spullen heb uitgepakt en mijn kamer weer gezellig heb gemaakt is het alweer half 6, dat betekent dat we over een halfuurtje als gaan eten. Ik besluit om me nog even om te kleden voor het eten, ik ben de hele dag bezig geweest in deze kleren en een stuk reizen is nooit goed voor de staat van je kleren. Ik sta besluiteloos voor mijn kast, ik heb zoveel kleren dat ik nooit kan kiezen wat ik nou aan moet doen. Uiteindelijk kies ik voor een blauw jurkje met kant en bloemen. Aan mijn voeten gaan een paar witte sandaaltjes. Ik haal mijn borstel door mijn haar en zet met een bloemenclipje twee vlechtjes vast achter op. Ik besluit om gelijk mijn dansspullen mee te nemen, dan kan ik na het eten gelijk nog even gaan dansen. Ik pak een tas en stop daar wat spullen in. Ik kijk op de klok in mijn kamer en zie dat het al bijna tijd is. Ik besluit vast richting de eetzaal te gaan

---

L.S.H.I.F.O.M.D.W.I.D.H.O. Laughing so hard I fell off my dinosaur, wait, I don't have one

Timelesss ~ Windlesss

---

I like my choices. I hope she likes hers.

~Had het deze week erg druk, kan ik ergens bij springen?~

---

I like my choices. I hope she likes hers.