Labelfactory || Celebrities [RPG] || 1 - Speeltopics

All those fairytails are full of shit - Maroon 5

Justin Drew Bieber

Ik trok een wenkbrauw op bij het horen van haar eerstvolgende woorden. 'Oh alsjeblieft. Stump en aardig? Zie jij het al voor je?' Hoofdschuddend keek ik even naar mijn knalrode schoenen met natuurlijk zilveren studs erop. Een grijns speelde zich rond mijn lippen toen ik opkeek. Echter kneep ik mijn ogen een paar seconden tot spleetjes. De grijns verdween alweer. Mijn hand ging voor even in mijn zak en haalde de sleutel van de Ducati eruit. Ik zou echt niet weggaan, dit gesprek zou nog eens leuk kunnen worden. Mijn vingers draaiden de sleutel rond mijn hand, puur zodat ik wat te doen had en ophield met die irritante bewegingen. Snel ging Leigh over op een nieuw onderwerp. Wat jammer, ik had het namelijk graag afgemaakt. De vraag die ze stelde deed me even nadenken maar uiteindelijk besloot ik antwoord te geven. 'Wel, mijn ouders zijn gescheiden sinds ik een paar maanden oud was en veel geld hadden we niet. Dus ik ben al op vroege leeftijd gaan werken in een kledingwinkel zodat ik wat geld kon verdienen voor mijn moeder en mijzelf. Toen kwam ik erachter dat ik het leuk vond en de kleren waren echt afschuwelijk. Dus thuis begon ik wat te ontwerpen wat ik wel mooi vond en het werd steeds serieuzer. Eerder boeide kleding me niet zo heel veel' vertelde ik. Nu was het mijn beurt om wat te vragen. 'En jij? Hoe wist jij dat je model wilde worden?' vroeg ik haar gemeend. Even snel glimlachte ik wat kort en zwakjes maar snel werd mijn gezicht weer emotieloos. Alleen als ik de zonnebril af zou zetten zou je zien wat ik dacht. Maar dat ging mooi niet gebeuren. Even aarzelde ik maar iets beters te doen had ik nu niet. Ik zat na te denken of ik dadelijk naar huis zou gaan. Voor alle afspraken was ik toch al te laat en ik had niet zo'n zin om dingen te doen.

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Patrick Vaughn Stump
Ik dwijlde zacht zingend de catwalk. Ik wist dat er natuurlijk ook schoonmakers voor waren, maar ik mocht toch ook wel helpen? Ze moesten al genoeg opruimen. Modeshows zorgden altijd voor rotzooi. Straks zou ik mijn kledingrekken nog ordenen. Misschien veranderde ik nog wel een paar van de ontwerpen vanavond. Als ik nog inspiratie kreeg. Ik keek op toen ik iemand achter me me aansprak. Ik draaide me om met een glimlach. Het was Francisco, een van de andere ontwerpers. "Hey." Ik haalde mijn schouders even op. "Gewoon. De schoonmakers moeten al zoveel opruimen en ik heb nu toch niet veel te doen." Morgen na de show moest ik direct door naar de arena voor een optreden voor mijn andere nog grotere passie: muziek. Ik leunde op de dwijl, wat net ging, want ik was nogsteeds een ukkie. Dat merkte ik ook als ik meeliep over de catwalk. Zelfs zonder hakken waren eigenlijk alle modellen langer dan ik. Ik ging met een hand door mijn pluizige rossig blonde haar. Ik zou ook graag een dag vrij hebben, maar dat ging gewoon niet. De schoonmakers waren bezig met het schoonmaken van alle stoeltjes. Ik zou zo weer gewoon verder dwijlen. Dit bracht me terug naar toen ik 14 was en dit deed om te sparen voor mijn eerste eigen electrische gitaar. Ik was schoonmaker in een lokaal restaurantje. Nu deed ik het gewoon om te helpen met het opruimen van de zooi die ik mede had veroorzaakt. Dat was wel zo aardig. Ik vond het echt geen probleem. Zo was ik ook opgevoed: al ben je beroemd en al gillen elke avond honderden mensen je naam, dat is geen enkele reden je als een klootzak te gedragen. Herrinder je waar je gestart bent. Hou je voeten stevig op de grond. Ik was nogsteeds de gewone jongen uit een gewoon gezin uit Illinois die samen met zijn vrienden lol had in het muziek maken. Dat anderen de muziek ook leuk vonden was natuurlijk geweldig, maar we hadden er vooral zelf veel lol in. "Wat doe jij hier trouwens nog?" vroeg ik vriendelijk aan hem voor ik doorging met dwijlen. Ik kon toch ook luisteren en dwijlen tegelijk, vroeger in elk geval wel. Nu dus vast ook nog.

[ bericht aangepast op 9 okt 2013 - 18:31 ]

Bowties were never Cooler

[ Mijn topics, naar wie kan ik Kristina heen sturen? ]

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

[Mag wel naar Cristiano of Diana?]

El Diablo.

Coco-Leigh Mason - Model

De laatste opmerking die hij over Patrick maakte probeerde ik zo goed mogelijk te negeren, ook al gleed er nog een zacht gemompel als protest tussen neus en lippen door. Ik keek toe hoe Justin met de sleutel van zijn motor speelde en volgde de bewegingen met mijn ogen, terwijl ik me afvroeg hoe debiel ik er uit moest zien op dit moment. Het was een geruststelling dat hij een moment stilte inlaste om na te denken over een antwoord op mijn vraag, waardoor de actie die ik met mijn ogen had gemaakt hem misschien niet was opgevallen. Ik luisterde stilletjes naar zijn woorden, knikte af en toe en grinnikte eventjes toen hij vertelde hoe afschuwelijk hij de kleding wel niet vond. Nadat hij op zijn beurt weer een vraag had gesteld glimlachte hij kort, hoewel hij even later zijn gezicht weer tot een grimas trok. Ik fronste eventjes terwijl er verschillende gedachten door mijn hoofd gingen. Ik begreep niet waarom hij op het ene moment zo spottend en arrogant kon reageren, om even later weer een welgemeend compliment te maken of te glimlachen. Er zou vast en zeker een reden achterzitten, maar voorlopig zou ik daar niet achter gaan komen.
"Ik was eigenlijk nooit van plan geweest om model te worden," begon ik, terwijl ik terugdacht aan mijn laatste jaren. "Ik werkte als actrice en had een kleine rol in de wacht gesleept. Na een aantal scènes opgenomen te hebben en mijn werk er voor die dag opzat benaderde een scout me met de vraag of ik interesse had om een keertje mee te gaan naar een fotosessie. Sindsdien heb ik eigenlijk niet meer geacteerd en groeide ik al snel uit tot een model voor Sweet Punk." vertelde ik, waarna ik peinzend naar de jongeman keek en een zachte zucht slaakte. Ik vroeg me af waarom hij nog steeds met me aan het praten was, aangezien het me logisch leek dat dit niet bepaald uit toegevoegde waarde ontstond. Aan de andere kant was ik er maar al te blij mee, want ik had ook alleen kunnen zijn in mijn hotelkamertje.

Francisco Lachowski - Ontwerper

Mijn vingers gleden eventjes door mijn haar terwijl ik toekeek hoe Patrick de vloer aan het dwijlen was. Ik leek nu over te komen als een of andere luilak die geen zin had om mee te helpen met het schoonmaken van deze zaal, maar op dit moment kon ik het niet opbrengen om na een zenuwslopende modeshow, een telefoongesprek dat niet zo lekker verliep en de opkomende vermoeidheid een bezem te pakken en doodleuk ging helpen met vegen.
"Heb je echt niets beters te doen dan... dit?" vroeg ik terwijl ik mijn wenkbrauwen vragend optrok. "Ik bedoel, dit is niet bepaald van belang. - Ach, je moet het ook allemaal zelf weten."
Ik keek toe hoe Patrick op de dwijl leunde, iets wat er vrij komisch uitzag door zijn lengte. Ik vroeg me af hoe hij spullen van de bovenste plank in zijn huiskamer pakte, wat me eventjes deed grinniken. Een binnenpretje op zijn tijd was altijd vermakelijk.
Het was eventjes stil, en heel even leek het alsof ons gesprek afgelopen was. Ik verwachtte ook niet anders; Patrick was niet erg spraakzaam in mijn ogen. Toch kwam er even later een vraag over zijn tong gerold, terwijl zijn woorden een kern van vriendelijkheid bevatte. Het deed me glimlachen. Ook al waren we grote concurrenten, we konden nog altijd normaal met elkaar omgaan. Dat kon ik niet zeggen over andere, bepaalde mensen, overigens.
"Ik zocht naar mijn sterren," antwoordde ik met een grijns. Diana en Mia noemde ik inderdaad wel eens mijn sterren, het waren gewoon topmodellen en daarom ook mijn favorieten. Zie je de link? "Mia en Diana, volgens mij ken je ze wel. Heb jij ze misschien gezien? Ik moest ze nog een... - wijziging doorgeven."

[ bericht aangepast op 9 okt 2013 - 19:43 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Justin Drew Bieber

Gelijk beet ik weer op mijn lip - een vrij vervelende gewoonte - toen ik haar even zag fronsen. Ach ja, wat boeide mij het wat ze van me dacht. Ze begon te vertellen, het was kort maar genoeg om veel te weten. Ik toonde werkelijke interesse bij het horen van haar verhaal. 'Je bent gewoon te goed voor Stump. Ik snap echt niet waarom je niet gelijk bij hem weggaat' mompelde ik. Oh geloof me, ik vond Leigh een goed model en ze had talent - dat kon je zo zien. Natuurlijk snapte ik waarom ze voor hem bleef werken maar ik kon het gewoon niet hebben dat ik grote concurrentie had. Als iets niet ging zoals ik wilde werd ik gefrustreerd en kon ik mezelf wel vermoorden. Zo erg was ik wel. Zoals eerder gezegd: weinig van die arrogantie was schijn. Het ergste was nog dat elke eigenaar van de grootste labels zo vriendelijk was om de ander nog wat te gunnen. Ik was diegene die altijd op nummer één wilde staan waardoor ik me zo gedroeg. Maar het was toch echt mijn leven, bleef ik maar zeggen, en ik mocht doen wat ik wilde. Niet dat Pattie het daar altijd mee eens was, of Jeremy. 'Had je nog wat te doen? Of heb je zin om mee te gaan om wat te eten?' vroeg ik haar. Een extra helm had ik altijd bij, meestal koos ik één van mijn zoveel auto's toch voor de motor maar voor het geval als ik bijvoorbeeld Ryan tegenkwam. Of als ik een meisje meenam. Wat zo'n beetje altijd was zodra het uitkwam. Dit keer was het enkel met Leigh - als ze tenminste wilde - voor de lunch. Mijn maag was leeg vanwege dat ik geen behoefte had aan ontbijt. En dat kan nog eens heel vervelend worden als je helemaal niks tussendoor had gegeten, enkel een blikje Red Bull.

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Coco-Leigh Mason - Model

Ik keek hem eventjes met een nonchalante blik aan. Zin om boos te worden had ik toch al niet meer, waarschijnlijk omdat ik Justin eerlijk gezegd wel mocht. Hij mocht af en toe een spottende opmerking maken, maar over het algemeen was hij tegenover mij heel vriendelijk. En daarbij had iedereen goede en slechte eigenschappen.
"Geloof me, Patrick is aardiger dan hij lijkt," zei ik met een kalme, maar gemoedelijke ondertoon. Verder zou ik er geen woorden meer aan vuil maken. Ik kon iemands mening toch niet binnen enkele seconden veranderen, ook al zou dat soms goed van pas kunnen komen. De volgende reactie over Patrick zou ik gewoon niet beantwoorden, ook al kon dat een beetje bot overkomen. Ik had geen zin om de hele tijd iemand te verdedigen en mezelf er alleen maar mee te vermoeien.
Na Justins aanbod verscheen een ongedwongen glimlach op mijn gezicht. "Ik was van plan geweest om me onder de dekens te nestelen van het bed in de hotelkamer, maar dit aanbod klinkt toch vele malen aangenamer." En gezelliger, natuurlijk. Daarbij was het toch niet vermakelijk om een uurtje te gaan slapen, wat te spelen met het eten wat ik voorgeschoteld kreeg (ook al was het eten smakelijk, alleen lunchen was ook zo ongezellig) en eventueel een paar bladzijden te lezen uit het boek waar ik momenteel mee bezig was. Lezen was een goed tijdsverdrijf als ik langer moest wachten op iets, zoals een fotosessie of kleding die nog vermaakt moest worden, en een boek paste gemakkelijk in één van mijn tassen.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Diana Irina Melison

Ik voelde dat de rits van het jurkje open ging en al snel glijd de stof van mijn lichaam. Ik geef het jurkje snel terug en loop dan naar een paar kledingrekken helemaal achter, waar ook mijn kleding nu hangt. Mijn setje komt al snel in zicht en snel kleed ik me achter het rek om. Terwijl ik een paar knoopjes van mijn blouse dicht doe loop ik naar mijn schoenen, een paar rode stiletto hakken. Binnen een paar seconden zitten die ook aan mijn voeten en ik werp een blik op de langwerpige spiegel. Mijn haar trek ik snel omhoog, over mijn blouse heen en laat mijn lokken een voor een op mijn rug vallen. De witte stof van mijn blouse doorschijnt een beetje, zodat de gouden studs van mijn bh heel licht te zien zijn. Niet heel opvallend, het staat eigenlijk wel mooi en het was stiekem ook mijn bedoeling. De knoopjes heb ik ook niet allemaal dicht, maar het is ook weer niet zo dat ik er maar twee dicht heb. Maar zeg nou is eerlijk, een beetje decolleté mag toch wel? Mijn outfits waren altijd best simpel, met een paar dingen die wel opvielen. Zoals nu een simpele witte blouse met een zwarte skinny jeans, met wat opvallendere hakken en een bh met studs. Ik haal nog snel een lipgloss over mijn lippen en pak dan mijn tas, tijd om te gaan. Ik loop naar buiten en haal even diep adem. Een hele dag tussen andere modellen en drukke stylisten. Dan kan je niet echt meer spreken van frisse lucht.. Ik kijk kort om me heen, wat ga ik eens doen?

[Iemand die Diana wil meeten?]

El Diablo.

Justin Drew Bieber

Een gemeende grijns dit keer verscheen op mijn gezicht. Uit het niets haalde ik twee zwarte helmen tevoorschijn. Natuurlijk moest je er goed uitzien terwijl je reed en wat past nou beter bij de zwart met rode motor dan dezelfde kleur zwart? De ene helm gaf ik aan Leigh terwijl ik de andere zelf op deed. Natuurlijk zo ijdel als ik was snel zodat mijn haar niet beschadigd raakte. Ik wist precies een goede plek. Het was net aan de rand van de stad. Een kleine, gezellige lunchroom waar de meeste mensen even langsgingen om met een paar vrienden, wat familie of alleen wat te gaan eten. Het was mijn favoriet omdat je daar ongestoord zonder boze blikken te krijgen met iedereen die er was kon praten en een gesprek kon beginnen. En als je nou heel toevallig nogal luidruchtige vrienden had was het ideaal. Plus ze hadden er goede koffie dus was ik al helemaal blij. De motor zette ik van de standaard af, ging er soepel op zitten en startte hem. 'Spring maar achterop' grinnikte ik. Ik wist niet wat Leigh gewend was maar als je bij mij op de Ducati zat of in een auto zou je nog eens blij kunnen zijn dat je nog leefde na het rijden. Misschien was mijn autorijbewijs een enkele keer afgepakt en had ik geen motorrijbewijs maar dat hoefde toch niemand te weten. Zelf vond ik het totaal belachelijk, misschien reed ik wel eng maar ieder had zijn eigen rijstijl.

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Patrick Vaughn Stump
Ik haalde mijn schouders op bij zijn vraag. Ik had niet veel te doen eigenlijk. Eigenlijk wel, maar dit hielp me even uit de routine komen. Bij zijn andere opmerkingkeek ik hem aan. "Het moet toch echt morgen ook weer schoon zijn, Francisco." zei ik vriendelijk, maar duidelijk wel zijn statement afkeurend. "Ik heb toch niets beters te doen. Morgen soundchecken om 10 uur, dan hier alles regelen en na de modeshow direct door. Maar nu heb ik even rust." Ik leunde nog even tegen de dwijl maar ging toen toch verder met dwijlen. Ik hoorde hem lachen enwist dat het kwam door mijn lengte. 1,64 was nou eenmaal niet lang, maar ik werd toch echt niet langer. Na een tijdje stilte vroeg ik hem wat hij kwam doen. Hij zocht blijkbaar zijn modellen. Het waren twee mooie dames, daar kon ik niets op aanmerken. Zelf had ik ook twee goede modellen. Leigh was een schatje, maar met Chris lag ik wel in de klinsh. Hij was me te arrogant en hoogverheven. Hij was net als het straatjochie in de achterbuurten en hij leek dat vergeten te zijn. Ik dacht even na over of ik een van zijn dames had gezien. "Diana zag ik volgens mij naar buiten gaan. Maar wat is er aan de hand? Iedereen had toch vrij vanmiddag?" Dat hadden we met de vier ontwerpers en de modeshow afgesproken, toch? Ik dwijlde het laatste stukje en deed de dwijl terug in de rijdende dwijlemmer. Ik zou straks denk ik gewoon even met de jongens de stad in gaan, een biertje drinken en dan optijd naar bed. Morgen werd al zwaar genoeg, ook als ik optijd naar bed ging. Een kater of slaaptekort zou zeker niet meewerken.

Bowties were never Cooler

Coco-Leigh Mason - Model

Een verraste uitdrukking verscheen op mijn gezicht toen Justin twee, zwarte helmen tevoorschijn toverde en er eentje in mijn handen drukte. Ik bevestigde de helm op mijn hoofd, blij dat ik vandaag geen hele creatie van versiersels en klipjes in mijn haren had zitten. Het kwam niet vaak voor, maar als Patrick wilde uitpakken dan deed hij dat ook goed. Gelukkig mocht ik mijn haren vandaag in losse lokken langs mijn gezicht laten hangen, wat een voordeel was natuurlijk. Ik keek toe hoe Justin soepeltjes op de motor ging zitten en hem startte, waardoor ik het niet kon laten om eventjes te giechelen. Het was niet de meest kinderachtige, typische meisjesgiechel die je vaker hoorde bij tienermeisjes die schattig probeerde te doen, hoewel ik moest toegeven dat ik volwassener had geklonken in mijn leven. Ik voelde me voor heel even weer het meisje dat na schooltijd bij een van haar vrienden achterop de scooter klom en de wind met haar haren liet spelen.
Al snel schudde ik mijn hoofd, zodat ik gedwongen was om mezelf te stoppen voordat ik een inzinking zou krijgen, en klom op de motor, waarna ik mijn armen zo ontspannen mogelijk om Justins middel wikkelde. Ik waarschuwde mezelf dat ik me nu niet moest gaan vastklemmen als een klein kind, wetende dat mijn reflexen nog steeds zo goed als scherp waren. Ik wist niet hoe Justin reed, maar ik wist dat ik niet moest verwachten dat hij zich aan de snelheidslimiet zou houden; en eigenlijk zei dat al genoeg. "Niet door rood rijden," waarschuwde ik hem met een plagende ondertoon.

Francisco Lachowski - Ontwerper

De vriendelijke woorden van Patrick waren zoals altijd niet te missen, hoewel er een stille toon van afkeuring te horen was. "Begrijpelijk, hoewel die mensen betaald worden om hier schoon te maken, net zoals jij geld krijgt voor je ontwerpen," antwoordde ik, waarna ik mijn mond weer netjes sloot zodat hij kon uitpraten. Ik onderbrak mensen niet zo zeer snel, tenzij ik de drang had om te protesteren. Oké, misschien onderbrak ik mensen toch iets sneller dan gedacht. "En dan dacht ik dat ik zo'n druk man was."
Ik zag Patrick eventjes nadenken nadat ik de namen van mijn modellen had genoemd. Ik wist vrij zeker dat hij ze wel herkende, hoewel ikzelf zijn modellen nog niet zo goed bekeken had. Ik wist dat het meisje blonde haren had en dat hij ook nog een jongeman onder zijn hoede had genomen, iets waar ik toch lichtelijk jaloers op was geweest. Hoe tevreden ik ook was met Mia en Diana, een man in het team was eigenlijk onmisbaar. Het was lastig om herenkleding aan te prijzen zonder een mannelijk model, en helaas had ik geen mannen tot mijn beschikking die aan mijn twee topmodellen konden tippen.
"Er is een kleine complicatie opgetreden en het leek me wel zo mooi om het aan de meiden te vertellen, aangezien ik weet dat zij het fijn zouden vinden als ik ze zou inlichten, mocht het over iets gaan waar zij een rol in spelen," legde ik uit, hoewel ik weigerde te vertellen dat de styliste die ik nou net zo hard nodig had op dit moment vrijaf had genomen. Ik kon het over het algemeen goed vinden met Patrick, maar hij bleef concurrentie. En ik hoefde concurrentie niet te vertellen dat ik hier en daar een paar problemen had. "Mia heb je zeker ook niet gezien?"

[ bericht aangepast op 10 okt 2013 - 0:03 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Justin Drew Bieber

Toen ik twee armen lichtjes om me heen voelde wist ik dat Leigh erop zat. 'Dat kan ik helaas niet beloven' grijnsde ik. Het duurde nauwelijks drie seconden of ik was al weggescheurd. Zoals gewoonlijk zat ik alweer snel ver boven de maximumsnelheid en kon nog net doorrijden toen het oranje licht rood werd. De waarschuwing van Leigh was als grapje bedoeld alleen ik deed het echt. Mij maakte het vrij weinig uit of ik een boete zou krijgen, die kon ik toch zo betalen. Het was nog geen tien minuten rijden als ik zo doorreed dus waren we er snel. Bij het eerstvolgende stoplicht had ik besloten dat als het oranje was, ik wel zou stoppen en wachten tot het rood zou worden zodat ik bij groen weer door kon rijden. Maar ook hier reed ik door het rood vanwege dat het stoplicht snel van oranje naar rood ging. De bochten nam ik kort en scherp, hoe harder hoe leuker. Na even rijden kwamen we bij de lunchroom aan waar ik steeds zachter ging rijden en netjes stopte. De sleutel trok ik weer uit de motor en vervolgens stapte ik weer af. Nog geen krasje zat er op. Zuinig was ik er dan niet echt mee maar zolang ie mooi bleef vond ik het best. De helm zette ik ook af waarna ik gelijk een hand door mijn opgestoken haar haalde. Niet beschadigd, dacht ik bij mezelf. 'Kan ik niet geweldig rijden?' Ik meende het serieus maar natuurlijk zat er een sarcastische ondertoon bij.

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Patrick Vaughn Stump
Ik glimlachte toen de andere jongen zei dat hij dacht dat hij het druk had. Zo erg had ik het nog niet. Ik kon nog slapen tot een uurtje of 9 en zou voor 3 uur in mijn bed kunnen duiken. Niet dat dat ging gebeuren, maar goed. Ik eindigde met dwijlen en vroeg hem wat er aan de hand was. Hij zocht zijn modellen op een vrije middag. Dan moest er wel iets zijn. Ik luisterde begripvol naar zijn verhaal. Hij zat dus flink in de problemen. Hij was dan wel mijn concurrent, ik vond het nogsteeds rot voor hem. Ik schudde mijn hoofd toen hij vroeg of ik wist waar zijn andere model was. Ik had echt geen idee. Het was al een wonder dat ik Diana had gezien, want ik wist zelfs niet waar mijn eigen modellen waren. Al sloeg je me dood. Ik leunde weer op de dwijl. "Maar je collectie is echt prachtig." zei ik oprecht vol bewondering tegen hem. Ik snapte nogsteeds niet waarom ik hier eigenlijk stond. Ik ontworp misschien wel kleren in wat vreemdere combinaties, maar het was geen high fasion. Het bleven gewone kleren die je zo op straat kon zien. Tuurlijk zat er veel werk en liefde in, maar ik was en bleef een muzikant en geen echte kledingontwerper. Ik hoorde thuis op het podium en voelde me daar ook op mijn best. Niet dat ik dit ook niet geweldig vond, maar het was toch anders. Ik hield meer van de casual sfeer tijdens concerten. Dit was me allemaal iets te strak en netjes allemaal. Ik weigerde dan ook in pak te lopen. Dat hoorde niet bij me.

[ bericht aangepast op 10 okt 2013 - 7:47 ]

Bowties were never Cooler

Mia
Het duurde eeuwen voor ik de make-up er eindelijk had afgepoetst en mijn haren weer op de mijne leken. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van dit werk. Ik ben trots dat mijn gezicht in bladen staat en ik ben mogelijk nog trotser dat ik mee mag lopen met grote shows. Ik vind het heerlijk dat mijn make-up voor me wordt gedaan en mijn gezicht er zo anders uitziet dat ik mezelf niet meer herken. En dan mijn haren, waar ik zelf nooit iets bijzonders mee doe, die zitten geweldig. Even kan ik vergeten wie ik eigenlijk ben, wat mijn vader me heeft gedaan. Alleen al de gedachte wekt een glimlach op, maar even snel als hij opkwam, verdwijnt hij weer.
Ik kan niet vergeten wie ik ben, misschien word ik dan net zoals mijn vader. Dat mag ik niet laten gebeuren, ik moet in de realiteit blijven. Dat is precies de reden waarom ik mijn gezicht zo snel weer schoon poets en mijn haren weer normaal draag. Natuurlijk weet niemand wat over mijn verleden en dat moet zo blijven. Als mensen weten uit wat voor een gezin ik kom, krijg ik medelijden en medelijden maakt me zwak. Ik moet sterk blijven en mijn eeuwige masker opzetten. Met een zucht loop ik weg voor de spiegel en de damestoilet uit. Dromend loop ik verder, zonder dat ik doorheb waar ik heen ga. En dan loop ik tegen Francisco Lachowski aan.

[ bericht aangepast op 10 okt 2013 - 17:14 ]

Ik ben gemeen xoxo

[Iemand voor Chris?]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."