Labelfactory || Celebrities [RPG] || 1 - Speeltopics

All those fairytails are full of shit - Maroon 5

[MT]

Bowties were never Cooler

(Mijn topics)

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

[MT]

El Diablo.

[Mijn topics. Ik ga mijn beginpost van het vorige topic even kopiëren]

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 22:21 ]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Justin Drew Bieber

'Hoezo niet? Ja, dan regel je het maar. Pardon? Weet je wel tegen wie je het hebt? Je hebt het tegen dé Justin Bieber. Dus schiet een beetje op, wil je' siste ik in de telefoon. 'Bekijk het maar' gromde ik en ik drukte het telefoongesprek weg. Ik wilde dat alles perfect zou zijn voor de volgende show. 'Waar zijn Kristina en London?' vroeg ik aan een beveiliger. 'Die zijn waarschijnlijk al vertrokken, misschien zijn ze zich aan het omkleden' antwoordde hij. Met een knikje liep ik weg. Abel zou het wel verder regelen, ik kon naar huis. Verafschuwd keek ik naar de taxi's die voorbij kwamen toen ik buiten kwam. 'Openbaar vervoer' mompelde ik. Het was vies en irritant. Je moest altijd een uur wachten voordat je ergens in kon om vervolgens doodeng ergens heen te worden gereden, en honderden andere mensen hadden op dezelfde plaats gezeten. Zeg nou niet dat ik overdrijf want het was gewoon zo. Na even lopen kwam ik bij de andere kant van het gebouw aan en pakte mijn iPhone om te kijken of er nog iets belangrijks was. De deur duwde ik open en ik liep naar mijn Ducati toe. Het was een binnen parkeerplaats voor alle mensen die hier werkten, maar ik kon mijn gloednieuwe motor toch niet buiten laten staan? Mijn zonnebril zette ik op en ik liep met de Ducati naar buiten toe om vervolgens er tegen aan te leunen en verder te gaan op mijn iPhone. Niets interessants te zien.

[Iemand voor Justin?]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

(Ik was net een post voor Leigh aan het schrijven. Ik kan haar wel naar Justin laten gaan?)

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

[Vind ik goed :] ]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Coco-Leigh Mason - Model

Ik knipperde vluchtig met mijn ogen toen één van de stylisten me uit de kledij hielp, terwijl ik zo nauwkeurig mogelijk de overbodige resten make-up van mijn gezicht probeerde te wrijven. Het was een geluk dat de styliste, ook wel bekend als Flo, mij erop wees dat ik mijn handen moest schoonmaken, voordat ik als een speer het designshirt over mijn hoofd trok. Het zwarte topje dat ik onder het shirt aan kon houden hield ik aan, terwijl ik de laatste restjes lippenstift van mijn lippen haalde en de vuile doekjes in de prullenmand wierp.
Ik bedankte Flo vluchtig, schonk haar een welgemeende glimlach en snelde toen naar een van de kleedruimtes toe, waar ik de laatste paar kledingstukken uitdeed en mijn normale outfit weer aantrok. De kledingstukken die ik van Patricks collectie had gedragen gaf ik terug aan één van de meisjes die voor het label, Sweet Punk, werkte om vervolgens mijn tas te pakken en mijn weg naar de uitgang te vervolgen. Ik had honger, was redelijk vermoeid en had behoefte aan een beetje vermaak na zo'n lange dag.
Toen ik de deur naar buiten had geopend en ik de koele bries tegemoet kwam slaakte ik een zachte zucht. De koelte deed me goed, het was vrij benauwd daarbinnen met verschillende lagen make-up op je gezicht en allerlei lagen kleding die je aan en uit moest trekken. Mijn ogen schoten in de richting van een jongeman die tegen een motor leunde, waardoor ik mijn hoofd een stukje naar links hangen. Het zou vreemd zijn, mocht ik hem niet herkennen. Het was Justin Bieber, de ontwerper die het label Kidrauhl voor zijn rekening nam.
Ik twijfelde niet toen ik op hem afstapte en een vriendelijke glimlach naar hem wierp. "Justin Bieber, is het niet? Ik heb je werk vandaag eens van dichtbij kunnen bewonderen en ik moet zeggen dat je fantastische kleding maakt." De woorden rolden over mijn lippen zonder dat ik er enige moeite voor hoefde te doen. Het was allemaal waar wat ik zei, en de spontaniteit spatte er als het ware vanaf.

(Sorry dat het iets langer duurde.)

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Justin Drew Bieber

Net was ik bezig om via een bericht alles te regelen met de eigenaar van het volgende gebouw waar we heen gingen totdat ik uit het niets een stem hoorde wat me nogal irriteerde. Door de woorden zelf kon er heel misschien een klein glimlachje van af. Mijn ogen maakte ik los van het schermpje en ik bekeek het meisje voor me eens goed. Ik kende haar ergens van. Was het geen model? 'De naam is Justin, ja' bevestigde ik. 'De nieuwe zomercollectie is net klaar, dankjewel voor het compliment' knikte ik. Mijn ogen flitsten voor nog geen seconde weer naar mijn telefoon om te kijken of ik het al verstuurd had. Snel tikte ik op versturen, vergrendelde de iPhone en liet hem weer in de zak van mijn zwarte, wat afgezakte broek glijden. 'Jij bent toch een model van ehm..' Net toen ik in mijn gedachtes naar de juiste naam wilde zoeken kwam het in me op. Een label genaamd Sweet Punk, grote concurrentie. 'Van Sweet Punk, van Stump' zei ik snel. Omdat het een ander label was had ik er niet veel goed over te zeggen maar dat kwam deels doordat het van Patrick Stump was, iemand die ik nooit ook maar èèn goede blik zou gunnen. Nu mocht ik niet ontkennen dat het wel goede kleding was maar alles van mij vond ik natuurlijk veel beter. Ik was zelf nauwelijks twintig dus ik wist het beste wat iedereen aantrok, vond ik. Niet dat het nou zoveel jaar verschilde. Zes, als ik het goed had. Voor mij was het in ieder geval belangrijk hoe oud je was. Waarschijnlijk was ik de jongste van de beste vier. Stump, Cabello en Lachowski hoorden er ook nog bij. Alledrie helaas goed. Maar ik dacht zo dat Cabello even oud was, wist ik veel. 'Justin weet je al, wat is jouw naam? Sorry, ik heb het zo druk dat ik weinig onthoud' verontschuldigde ik me. 'Was het een leuke show om te lopen?' vroeg ik geïnteresseerd.

[Sorry voor het lange wachten, was heel even snel douchen en alles is twee keer gewist doordat mijn telefoon niet wilt meewerken ]

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 23:25 ]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

Coco-Leigh Mason - Model

Mijn tanden boorden zich als automatisch in mijn onderlip toen ik de geïrriteerde uitdrukking van de jongeman zag, hoewel hij voor een korte seconde eventjes leek te glimlachen. Ik stoorde hem vast en zeker, het was geen uitzondering dat ik iemand van zijn of haar werk afleidde, welk werk het dan ook mocht zijn.
Ik besloot om geen overhaaste conclusies te trekken en gewoon te blijven staan, sinds ik niet het type was dat meteen van de ergste zaak uitging. Gelukkig kreeg ik mijn gelijk en beantwoordde de ontwerper mijn woorden met een bedankje, waardoor ik een nonchalante schouderophaal toonde, als teken dat het geen moeite was.
"Ik werk inderdaad voor het label van Patrick", zei ik, me niet bekommerend om het feit dat ik gewoon zijn voornaam gebruikte. Mensen raakten snel gewend aan mijn manier van doen, of ze het nou plezierig vonden of niet.
Opgelucht dat ik de make-up die Flo op mijn ogen had aangebracht had laten zitten luisterde ik naar Justin, die vrij geïnteresseerd op me overkwam. Niet dat mensen nooit interesse in mij toonde, maar normaal gesproken toonde een ontwerper niet zo snel belangstelling voor een model van de concurrentie, tenzij hij of zij interessante dingen probeerde los te peuteren over de nieuwe collectie. "Mijn naam is Coco-Leigh, hoewel ik Leigh prefereer," ik blies een verdwaalde, blonde haarlok uit mijn gezichtsveld. "De show was zoals altijd geweldig. Zenuwslopend voordat je op de catwalk staat, maar ontzettend leuk om te doen. En daarbij is het een grote eer om voor een label zoals dat van Patrick te mogen lopen."

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Justin Drew Bieber

'Aangenaam, Leigh' zei ik. Het leek me een leuk, vrolijk en aardig meisje. Niet zo'n verwaand kind. Alhoewel mensen dat eerder van mij zouden denken. Erg vond ik het niet, het was juist erg vermakelijk. Dat mensen zulke grote roddels en leugens konden verzinnen, dat ze het überhaupt durfden. Daarom had ik ook zo'n arrogant en egocentrisch karakter om mezelf heen gemaakt. Maar het grootste deel was echt, dat kon je wel merken. Toch zou ik heus wel andere mensen complimenten gunnen, ik was negentien maar niet harteloos. Ik liet het alleen nooit merken want ik wilde absoluut niet dat mensen zich beter gingen voelen door mij. Dat mocht mooi iemand anders maar doen. 'Snap ik wel' liet ik weten. Ik zou ook nerveus zijn, dat zou iedereen wel zo'n beetje zijn. Net niet kon ik een grinnik onderdrukken bij wat ze zei. 'Je bent blij dat je voor Stump loopt? Oh, arm meisje. Je kunt voor veel betere labels lopen en dan ben je blij dat je voor hèm loopt?' lachte ik spottend. 'Als actrice zou je het ook nog wel kunnen maken' grijnsde ik. Een snelle hand ging door mijn opgestoken haar. Het zat weer in een kuif maar zodra de gel eruit was zou het mijn oude kapsel weer zijn. 'Je bent grappig, Leigh' Ik moest op mijn lip bijten om niet weer te gaan lachen. Ik vond het echt geweldig, kon ik ook weer eens lachen.

[ bericht aangepast op 9 okt 2013 - 0:25 ]

"We will teach you how to make boys next door, out of assholes."

(Ik beantwoord na school de post van Brooke, als ik dat mag zeggen, en zal dan meteen een post voor Francisco opzetten.)

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Patrick Vaughn Stump
Na de show bedankte ik kort mijn modellen. Erg goed in kletsen was ikniet. In liedjes ging het wel, maar gewoon niet. Ik woelde even door mijn haren en liet me achter een kledingrek zakken, waar ik mijn gitaar had gezet. Ik legde hem op mijn knieen en begon rustig een random deuntje te spelen. Het was best catchy. Ik trok dus een marker uit mijn kontzak en schreef de noten op mijn arm. Toen ik net klaar was hoorde ik mijn mobiel afgaan. Ik stond op en hing mijn gitaar op mijn rug, waarna ik naar buiten liep. Daar nam ik op. "Hey Pete... Ja? ... Cool! ... Tuurlijk... Dat kan wel, al word het wel rennen... Ben je gek! Ik wil dat echt heel graag... Zie je vanavond... Doeg." Ik hing op en liep terug naar binnen om te helpen opruimen en alles klaarmaken voor morgen. Dat ik een ontwerper was betekende niet dat ik niets kon doen. Kleren klaarleggen, make-up opruimen, stofzuigen, whatever. Eenmaal binnen kreeg ik al snel een dwijl in mijn handen gedrukt. Ik begon zacht zingend te dwijlen. Ik dwijlde rustig de vloer en de catwalk. Zo erg was het toch niet om te helpen? Ik vond het juist wel gezellig.

Bowties were never Cooler

Coco-Leigh Mason - Model

Een welgemeende glimlach sierde tijdens het gesprek mijn gezicht. Mijn wenkbrauwen waren minimaal opgetrokken en mijn ogen ietsjes groter dan normaal, iets wat ik altijd deed als ik iets interessant leek te vinden. Het gesprek was sowieso al boeiend, aangezien het altijd leuk was om met iemand te praten die in dezelfde wereld zoals mij werkte, iemand die verstand had van het vak.
Helaas zakten mijn mondhoeken omlaag toen ik de spottende woorden van Justin moest aanhoren, ook al was de opmerking niet bepaald voor mij bedoeld. Natuurlijk deed het mij in principe niets, maar toch was er een reden waardoor ik in de verdediging schoot. Waarschijnlijk omdat ik Patrick graag mocht, hij was een van de aardigste mensen die ik in mijn leven had ontmoet. "Ik ben meer dan tevreden over zijn werk. Daarbij heeft hij ook nog een prettige houding, iets waar andere mensen nog iets van kunnen leren," ik grijnsde eventjes, hoewel ik mijn best deed om een vriendelijke blik in mijn ogen te houden. Beter maakte ik alleen maar een, kleine opmerking en zocht ik niet direct ruzie met de ontwerper van een bekend merk. Gelukkig realiseerde ik me dat wel. "Dan is dat jaar waar ik als actrice heb gewerkt toch nog van pas gekomen. Ik zal je woorden maar als een compliment beschouwen."
Ik rechtte mijn rug een beetje en besloot om maar snel naar een ander onderwerp te wisselen, aangezien ik verwachtte dat dit niet lang goed zou gaan. Ik kon nogal snel een beetje bits reageren als iemand kritiek had die in mijn ogen nergens op sloeg. "Mag ik vragen waarom je eigenlijk in mode-industrie bent gaan werken? Ik bedoel, hoe kwam je op het idee?"

(Ugh, slecht stukje... ik heb geen zin om helemaal opnieuw te beginnen met schrijven, mijn excuses.)

[ bericht aangepast op 9 okt 2013 - 16:14 ]

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

Francisco Lachowski - Ontwerper

"Wacht, zou je misschien nog één keer willen herhalen waarom zij vrijaf heeft genomen? Zij weet hoe ik mijn modellen opgemaakt wil hebben en ik weiger een andere stylist het werk op te laten knappen. Ik heb mijn favoriete modellen toch niet voor niets een fatsoenlijke styliste toegewezen?" Het geklaag duurde nu al zeker tien minuten en ik wist zeker dat deze werkgever er weinig aan kon veranderen, maar dat nam niet weg dat ik akkoord ging met deze onzin. Diana en Mia hadden al enige tijd een vaste styliste, aangezien ik meer dan tevreden over haar was. En net op het moment dat ik mijn twee modellen wilde inzetten besloot ze om haar vakantiedagen in te plannen. Het zorgde ervoor dat ik geïrriteerd raakte, vooral omdat ik vrij kritisch was op het feit dat de make-up net zo goed verzorgd als de kleding zelf moest zijn. "Natuurlijk moet ik er rekening mee houden dat zij haar rust wilt, maar er moet ook rekening gehouden worden met het feit dat ik binnen een onbepaalde tijd een groot kunstwerk neerzet en daar heb ik nou eenmaal een goede basis voor nodig! Waarom denk je dat ik je bel?"
Ik slaakte een zachte zucht, luisterde nog eventjes naar de excuses van de jongeman die me -zoals ik al dacht- niet verder kon helpen en verbrak uiteindelijk de verbinding met een korte groet om vervolgens richting de ruimte te lopen waar nog een aantal schoonmakers bezig waren om alle overbodige spulletjes op te ruimen, kleding netjes in de rekken te hangen of de vloer aan het schrobben waren. "Weten jullie waar ik Diana en Mia kan vinden?" Ik had mijn vraag nog niet afgemaakt of één van de meisjes schudde haar hoofd, waarna ik een zachte zucht slaakte en naar de grote zaal liep, waar de modeshow had plaatsgevonden. Misschien hingen ze hier nog ergens rond.
Toen ik de zaal betrad, hoorde ik enkel het gezang van een jongeman die de catwalk aan het dwijlen was. Ik wilde weer rechtsomkeert maken, totdat ik besefte dat dit niet een doorsnee schoonmaker was.
"Mag ik vragen waarom je aan het dwijlen bent?" vroeg ik met een vriendelijke ondertoon, terwijl ik mijn wenkbrauwen verbaasd optrok en een klein lachje mijn lippen sierde. Patrick Stump, de ontwerper van het label Sweet Punk, was voor mijn neus de catwalk aan het dwijlen. Ik wist dat hij meegaand was, maar ik had nooit verwacht dat een ontwerper van zo'n merk een vloer aan het poetsen zou zijn.

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."