Emilia Kaylock & Adrian von Caine.
'Dat is een hele geruststelling,' had Laila met een sarcastische toon geantwoord, waarop Emilia enkel haar schouders had opgehaald. Zij kon hier ook niks aan doen. De situatie was nu eenmaal wat het was en meer dan haar best kon ze niet doen. Ze had het al moeilijk genoeg met het vampier zijn.
'Sorry, ga verder,' had ze gezegd met een glimlach die ze op haar gezicht probeerde te toveren. Emilia snapte dat ze het moeilijk had. Je hoort zoiets ook niet elke dag, maar als ze niks wist dan had ze het al zeker gered. Wat wilde ze doen tegen een vampier? Die zijn veel sterker, sneller en bloedlustiger. Maar dat was te verwachten.
'Het spijt me..' Had ze geantwoord en Emilia geloofde haar. 'Ik denk, ik had niet moeten denken dat de informatie die je mij gaf je veranderde als persoon.'
“Dat maakt niks uit,” ze haalde haar schouders op. Ze was het gewend. “Dat is begrijpelijk.” Al lag er een lichte verdrietige toon in haar stem toen ze dit had gezegd.
'Ik.. denk dat de gedachte dat ik rondlopend voedsel ben geworden, mijn brein tijdelijk een tik heeft verkocht,' had ze gegrinnikt. Maar Emilia wist wel beter dat zij dit niet grappig vond, dus probeerde ze de beelden die ze voor zich had niet voor te stellen en haar lachen in te houden - wat enorm goed lukte, want ze had genoeg jaren de tijd gehad om haar emoties voor zich en in bedwang te houden.
“Het is ook heel wat om zoiets te horen,” had Emilia wat emotieloos geantwoord. Er zat geen enkel grijntje emotie in haar gezicht, dus men kon moeilijk haar gezicht lezen.
'En nu?' Had ze onzeker gevraagd. 'Hoe werkt het, als je honger krijgt, verander je in een moordlustig wezen?' Ze had haar schouders opgehaald en Emilia had een kort, snel lachje laten horen, waarna haar emotieloze gezicht weer terugkwam.
'Wauw.. ik geloofde helemaal niet in die dingen.'
“Misschien is het maar beter van wel.” Had Emilia mysterieus terug geantwoord.
“Ik verander er niet in hoor, ik ben het al.” Antwoordde ze. Misschien niet het antwoord waar Laila op gehoopt had, maar ze was het wel. Hoe ze bloeddorstig ook zagen, ze was het geworden toen zij gebeten werd door een vampier. Ze schraapte haar keel. “Ik ben zo weg. Denk je dat je het alleen aan durft in dit vervallen huisje?” En een klein, geniepig noch mysterieus lachje kwam tevoorschijn.
Oh, lol, een post van mij voor iemand met wie ik RPG.
[ bericht aangepast op 10 okt 2013 - 1:02 ]
Don't walk. Run, you sheep, run.
9 okt 2013 - 18:42
