[RPG] The Tunnel [Speeltopic] - Speeltopics

Het is 26 mei 2013. Het is een oproer van jewelste in [naam stad], want de tunnel die de trein naar [naam stad] zal leiden is eindelijk klaar. Na vijf jaar lang bouwen, is het de werklieden toch gelukt om een mooie tunnel te maken die dwars door een groot gebergte gaat.

Deze tunnel scheelt mensen een dikke twee uur aan reistijd. Ook een groep van zo’n [aantal] studenten trekt dit wel. Zij zien het wel zitten dat ze s’ochtends later hun bed uit kunnen doordat ze reistijd kunnen besparen.

Vandaag wordt ook de trein getest die van [naam stad] naar [naam stad] via de tunnel zal moeten rijden. De studenten besluiten het erop te wagen en gewoon te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Ze kopen eerste klas kaartjes en gaan er voor. Toch lijken heel veel mensen zich terug te trekken, ze durven het niet aan, willen eerst dat het getest wordt.

Uiteindelijk blijven de studenten en enkele andere mensen over. De jongeren gaan met hun zwaar bepakte tassen in de trein zitten, rustig in de eersteklas cabine aan de achterkant van de trein. Het lijkt op het eerste gezegd goed te gaan en de jongeren voelen zich gezegend dat ze het er toch op gewaagd hebben.

Maar niets lijkt minder waar. Na zo’n vijftien minuten beginnen zich rare dingen voor te doen. Het personeel dat in de trein was, zoals de conducteur en de machinist, zijn ineens in rook opgegaan. De trein is tot stilstand gekomen en het lijkt erop dat ze middenin de donkere tunnel gestrand zijn.

In de groep waar heel wat rivaliteit heerst, beginnen de emoties op te lopen. Al helemaal als ze erachter komen dat de berg waarin ze zitten op instorten staat. Sommige jongeren worden gek, anderen proberen uit wanhopige poging nog hun ouders te bellen en anderen staan er maar een beetje bij. Zal het helemaal goed komen en zullen de jongeren dan ook kunnen ontsnappen? Of zal hun nieuwsgierigheid hun fataal zijn?


De regels! [Lees deze alsjeblieft éérst door, voordat je de rest doorleest.]
• Er is een minimum van 10 regels, ik controleer. Meer mag altijd. (Entertjes bij elke regel tellen niet mee)
• OOC is altijd alleen in het praattopic.
• 16+ is toegestaan, houd het netjes.
• Bespeel alleen je eigen personage.
• Personages mogen niet Mary Sue of Gary Stu zijn. Hieronder valt ook dat wanneer je een personage maakt dat bitchy is, hij/zij dat de hele RPG wel moet blijven.
• Naamsveranderingen en afwezigheden altijd doorgeven.
• Let op spelling en interpunctie.
• Reserveringen blijven 3 dagen staan.
• Denk goed na voor je meedoet.
• Max. 2 Personages per persoon. (Man en vrouw)
• Alleen ik maak de topics aan! Tenzij ik daar iemand anders voor vraag.
• Houd bij het aanmaken van rollen het aantal mannen en vrouwen een beetje gelijk.
• Van te voren wordt er niet besproken wie een relatie krijgt met wie.
• Als je je niet aan deze regels houd, zal ik je moeten kicken uit deze RPG.

Rollen: [Maximaal twintig. Tien meisjes en tien jongens]
Raven Ariana McCalley 1;9 - Aislynn
Evelynn Mariah Grey 1;2 - Maven
Riley Jade Oath 1;3 - Roth
Liv Jackson 1;2 - Kendizzzzle
Indigo Gemma Lockwood 1;4 - Sequence
Ash Dave Demon 1;2 - Wolfheart
Matthew Hartnett 1;6 - Malafide
Matthew Jared Tommo 1;2 - Styles
Laurens Oliver 1;2 - LyraPhoenix
Ethan Benjamin Reid 1;4 - VladiFerr
Munro Valentiné Mitchell Montgomery 1;5 - Dumbledore

Belangrijke topics:
Praattopic
Rollentopic

[Begin: Iedereen komt aan op het station, bepakt met spullen die ze nodig hebben voor college. Denk aan laptops en boeken. Ze staan met smart te wachten op het perron waar het gek genoeg nog niet zo druk is]

[ bericht aangepast op 5 okt 2013 - 14:10 ]

---

26 - 02 - '16

Riley Jade Oath
Ik hoor dat mijn wekker gaat en ik kreun. Wáárom moet die wekker nu al gaan, ik lag net zo lekker. Ik sla de wekker uit en ik draai me weer om, ik moet er toch pas over twee uur zijn. Dan, een half uur later, wat voor mij voelt als twee minuten wordt mijn deur opengegooit. 'Riley Jade Oath...' begon mijn vader. -Ugh, ik haat het als hij me bij mijn volle naam noemt- '...Je had er al een half uur geleden uitgemoeten, opstaan. Je mag je danscarriëre niet verpesten' vervolgt mijn vader zijn zin. 'Ja ja, ik kom er wel uit' zeg ik onder de dekens. Ik blijf nog even liggen, maar dat accepteert mijn vader niet, hij trekt de dekens van me af en loopt dan de kamer uit. Ik zucht nog een keer en sta dan op. Soms kan mijn vader me zo erg irriteren. Ik loop naar mijn kledingkast en ik trek een skinny jeans aan, met het nieuwe topje dat ik gister heb gekocht. Dan pak ik mijn tas en daar prop ik mijn danskleding in, vandaag moeten we gaan oefenen voor de show voor de mensen die komen kijken. Als ik klaar ben loop ik naar de badkamer, ik borstel mijn haar en poets mijn tanden snel. Dan ga ik snel naar beneden voor mijn ontbijt. Als ik beneden kom zie ik Melissa en Céleste al zitten. 'Waarom zijn jullie zo vroeg op?' vraag ik aan hun. Céleste antwoord 'Omdat we naar onze dansschool moeten, ze hebben een extra repetitie ingelast.' Ik knik even, en vraag dan 'En jullie school dan?' Melissa wilt antwoorden, maar Richie, onze vader is haar voor 'Dat gaat jou niks aan Riley, maak je ontbijt nou maar en ga naar het station, oh ja, je moet lopend, want je moeder is weg en ik breng de tweeling, als je echt te laat komt, vraag je Kyle maar.' Ik rol even ongezien met mijn ogen en maak dan een broodje klaar. Dan knuffel ik Melis en Célest even en ga ik de deur uit. Ik begin te lopen naar het station met het broodje in mijn hand. Het station is voor mij een uur lopen, maar ja, ik heb het er wel voor over, nu er een trein binnendoor is. Ik vind het wel jammer dat mijn vader de tweeling altijd voortrekt, maar ja, ik weet zeker dat hij nogsteeds boos is op wat ik twee jaar geleden heb gedaan.
Als ik op het station aan kom zie ik vele mensen heen en weer rennen omdat ze anders te laat komen voor hun trein. In de verte zie ik een jongen staan, geen idee wie hij is, maar ik wil graag even tegen iemand praten. Ik loop naar die jongen toe en vraag 'Hi. Ook zo eenzaam in je eentje?'

- De jongen is btw de Matthew van Styles-

[ bericht aangepast op 4 okt 2013 - 17:31 ]

---

That is a perfect copy of reality.

|| Indigo Gemma Lockwood ||

Voorzichtig en met kleine slokjes dronk ik van mijn thee, het was akelig stil in huis. Normaal ging ik nog voordat mijn broers klaar waren al naar school, maar dit hoefde niet meer nu de tunnel klaar was. Toen ik mijn kom met yoghurt en muesli op had, zette ik alles in de vaatwasser en liep naar boven. Ik schoot in mijn favoriete zwarte skinny. Terwijl ik zachtjes meezong met de radio trok ik een tikkeltje oversized wit t-shirt aan. Ik trok mijn wijnrode allstars aan en pakte mijn tas in. Mijn macbook, eten en drinken, twee schetsboeken voor mijn ontwerpen, wat tekenspullen, mijn agenda, oordopjes, cosmetica, het tasje met al mijn diabetes benodigdheden en nog meer kleine dingetjes. Nadat ik mijn make-up en haar had gedaan, liep ik weer naar beneden. Ik trok mijn donkergrijze vest aan en griste mijn iphone van de tafel. Toen ik de deur achter me dichtrok voelde ik een klein briesje door mijn blonde, licht krullende haar wapperen.
Met een snel tempo fietste ik richting het station, het oude stuk schroot begaf het bijna door het vele gebruik al die jaren maar deed nog wat hij moest doen. Aangekomen bij mijn bestemming schoof ik mijn fiets in het fietsenrek. Ik haastte me door het poortje en liep de trap af. Het was rustig op het perron, maar er waren wel al best veel studenten die vast ook erg blij waren dat er twee uur van hun reistijd afging. Terwijl ik nonchalant mijn berichten checkte, staarde ik naar de andere studenten.

[ bericht aangepast op 4 okt 2013 - 18:03 ]

---

I'd rather have flowers in my hair, than diamonds around my neck.

Oh, lol, ik zie nu pas dat we konden beginnen! o.o Is er ook een praattopic?

[ bericht aangepast op 4 okt 2013 - 22:00 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Malafide schreef:
Oh, lol, ik zie nu pas dat we konden beginnen! o.o Is er ook een praattopic?

Yup, staat in de beginpost

---

26 - 02 - '16

Matthew Jared Tommo
Het zou nog wel even duren voordat de trein eraan zou komen dus ging ik even langs de kiosk, om een kop koffie en een wafel te halen. Ik had 's ochtens het eerste uur nooit zin om te eten, dus ontbeet ik altijd in de trein. Mijn leraar zou me vermorden als hij hoorde wat ik ontbeten had, maar ik had gewoon totaal geen zin in de bak sla, die in mijn tas zat. Ik had mezelf nonchalant tegen een paal aangezet, terwijl ik mijn wafel opat. De koffie liet ik even afkoelen. Toen ik klaar was, viste ik mijn pakje sigaretten uit mijn zak. Ik ging opzoek naar een aansteker, en vond deze in de zak van mijn vest. Ik moest echt een vaste plek voor dat ding gaan vinden, want ik moest altijd heel mijn lijf af, voordat ik hem gevonden had. Ik stak een sigaret op en nam een diepe hijs. Koffie en een sigaret gingen altijd zo goed samen. Ik keek opzij naar een meisje, dat zojuist bij me was komen staan. 'Hi, ook zo eenzaam in je eentje?' Ik glimlachte even. 'Nee hoor, sta hier met al mijn vrienden.' Lachte ik, terwijl ik naar de lege ruimte om me heen keek. Oke, het was flauw, ik wist het. 'Grapje, sorry, je hebt gelijk, alleen ik.' Ik nam nog een slok van mijn koffie en speelde met de sigaret tussen mijn vingers? 'En jij? Wacht je op iemand, of staat je ook een eenzamen reis door een enge lange, ondergrondse tunnel te wachten?' De glimlach speelde nog altijd rond mijn lippen. Ik hield er wel van als mensen zomaar een gezellig praatje met je maakte. Zelf zou ik nooit echt zomaar tegen een vreemde aanpraten, maar ik vond het wel leuk als andere mensen dat bij mij deden. Tenminste, het lag er toch aan wat voor persoon het was. Maar dit meisje leek me meer dan oke.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Riley Jade Oath
Ik zag dat de jongen glimlachte nadat ik bij hem was komen staan. 'Nee hoor, ik sta hier met al mijn vrienden' Lachte hij. Ik moest ook even lachen. Dat hij van die flauwe grapjes kon maken op een ochtend, ik ben meestal stik chagrijnig. 'Grapje, sorry, je hebt gelijk, alleen ik' zegt hij bijna meteen erachter na. Ik grinnik even, 'Dat had ik al in de gaten' zeg ik tegen hem. Hij nam een slok van zijn koffie en hij speelde met zijn sigaret. Nu je het zegt, waar im godsnaam heb ik mijnes gelaten. Ik voel in mijn zakken en kijk dan in mijn tas. Als ik ze niet kan vinden zeg ik 'Oké, fijn, sigaretten kwijt.'
'En jij? Wacht je op iemand, of staat je ook een eenzame reis door een enge, lange, ondergrondse tunnel te wachten?' Vraagt de jongen dan. 'Oh, ik ben ook altijd alleen, dat heb je als je een opleiding doet aan de andere kant van de wereld ongeveer' beantwoord ik zijn vraag en ik lach even naar hem. Ik mag hem wel, hij is anders dan de jongens die ik ken, aardig en niet zo ongelooflijk arrogant. Dan besef ik me dat ik me nog helemaal niet heb voorgesteld en welke opleiding ik doe. 'Ik ben trouwens Riley Oath, ik doe de opleiding dans. Jij? Hoe heet je en wat voor opleiding doe jij?' Vraag ik dan glimlachend aan hem. Ik bekijk hem even goed, ik denk dat ik hem ergens van ken, ik weet alleen echt niet meer waarvan. 'Hmm. Ken ik jou niet ergens van?' Vraag ik dan aan hem.

---

That is a perfect copy of reality.

[Mijn topics.]

---

† Love? I want to sleep.

Liv Jackson: Ik zat nog steeds te wachten op de trein. Ik verveelde me steeds meer. Ik keek om me heen en zag andere jongens en meisjes staan, zo ongeveer van mijn leeftijd. Ik besloot om naar ze toe te lopen en een praatje te maken, aangezien het aarschijnlijk toch nog een halfuur ging duren tot dat de trein kwam. Ik stond op en liep richting de jongen en het meisje, en ik stelde me voor. "Hoi, ik ben Liv, staan jullie ook al zo lang te wachten?". Zei ik vrolijk. Ik zag dat ze allebei een sigaret in hun handen hadden, en ik bedacht me dat ik die van mij waarschijnlijk weer vergeten was. Ik zuchtte en zette mijn tas op het dichts bijzijnde bankje, om hem vervolgens helemaal te onderzoeken. Na een tijdje gezocht te hebben constateerde ik dat ik mijn sigaretten serieus weer vergeten was. Mijn moeder zij altijd als je reet toch niet vastzat was je die nog vergeten. En inderdaad ik vergat vrijwel alles, net zoals mijn lunch. Ik bedacht me dat het geen zin had om verder te zoeken want ik wist dat ze er toch niet inzaten. Maar toen bedacht ik me dat ik ook nog een vest aan had, en dat ze daar misschien in zaten. Dus ik ritste een van de zakken van mijn vest open, en voelde inderdaad mijn sigaretten plus mijn aansteker.Yes! dacht ik, en vervolgens stak ik er een aan en ging weer bij de jongen en het meisje staan, wachtend op hun antwoord.

[ bericht aangepast op 5 okt 2013 - 14:16 ]

---

How far is far

Munro Valentiné Mitchell Montgomery.

Ik zag een meisje staan en grijnste -ik kon het inderdaad niet laten om te grijnzen als ik een meisje zag-. Ze keek wat om zich heen en keek afentoe op haar telefoon, alsof ze druk bezig was met berichten naar de buitenwereld te sturen. Ik lachte in mezelf en stond op van het bankje waar ik zat. Ik was niet bang om op iemand af te stappen. Zoals gewoonlijk streek ik door mijn krullen heen en zette een zo charmant mogelijk glimlach op toen ik het meisje benaderde.
      'Hola' zei ik grijnzend en stapte voor haar neus. Nee, ik was niet Spaans. Nee, ik studeerde geen Spaans. Ik had niet eens interesse in Spanje, maar het was het eerste dat in me op kwam. 'Ben je ook aan het wachten op de trein?'
      Een achterlijkere vraag kon ik niet stellen. Zo goed als iedere student hier was aan het wachten op de trein. 'Ik zag dat je alleen was en misschien kun je wel wat gezelschap gebruiken?' begon ik en herstelde me meteen na mijn gefaalde 'hola'. Ik bestudeerde het meisje en grijnste opnieuw. Ik had niet bepaald een voorkeur bij vrouwen. Ik deed iedere soort, iedere maat.
      'Ik ben Munro,' stelde ik mezelf voor toen ze nog steeds niet zei en stak mijn hand naar haar uit. Als ze deze niet zou aannemen, zou ik haar uitlachen en nonchalant weglopen. Genoeg vrouwen voor Montgomery.

[Het meisje is Indigo. Zij was nog alleen.]

[ bericht aangepast op 5 okt 2013 - 13:50 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

|| Indigo Gemma Lockwood ||

Terwijl ik mijn hand door mijn haar haalde antwoordde ik op een berichtje van mijn moeder. Ze vertelde me dat ze een slecht gevoel had over de tunnel, ze vond dat het eerst getest moest worden. Even had ik staan twijfelen, kon ik niet beter terug gaan? Ik stuurde een sms terug waarin stond dat ze zich niet zo'n zorgen moest maken, het zal toch wel veilig zijn? "Hola," hoorde ik een mannenstem zeggen. Een paar seconden later stond de jongen aan wie de stem toebehoorde voor mijn neus. "Ben je ook aan het wachten op de trein?" vroeg hij. Ik moest heel even bijkomen voordat ik kon reageren, het ene moment stond ik nog alleen en het andere stond er een jongen met bruine krullen en prachtige lichtgroene ogen voor me. Het was een bizarre manier om een meisje aan te spreken, zo iemand was totaal niet haar type. Maar ze was zielsgelukkig dat ze iemand had om mee te praten. "Ja," antwoordde ik met een glimlach. Ik moest toegeven, hij was wel knap. "Ik zag dat je alleen was en misschien kun je wel wat gezelschap gebruiken?" begon hij. Ik glimlachte nog een keer. "Klopt, ik ben niet zo graag alleen." gaf ik toe. Alles was beter dan alleen zijn, en nu had ik tenminste iemand om mee te praten in de trein. "Ik ben Munro," stelde hij zichzelf voor. Het was echt een naam die bij hem paste. "Indigo," zei ik zacht en nam zijn hand aan. "Welke opleiding doe je?" vroeg ik om de conversatie levend te houden.

---

I'd rather have flowers in my hair, than diamonds around my neck.

Munro Valentiné Mitchell Montgomery.

"Indigo," zei het meisje voorzichtig terwijl ze mijn hand aannam. "Welke opleiding doe je?' Ik glimlachte breed en streek kort en flirterig met mijn duim over haar hand heen, net voordat ik hem los liet. "Journalistiek," zei ik trots. Ik was niet zo'n fan van school, nooit geweest en dat zou ik ook nooit worden, maar deze opleiding was wel oké. Ik was zo nieuwsgierig als het kon en ik bemoeide me altijd overal mee. Ik was een geboren journalist. 'En jij?' vroeg ik oprecht geïnteresseerd.
      Terwijl het meisje vertelde, bekeek ik haar nog eens. Ze was knap en zag er vrij onschuldig uit, in mijn ogen. Ik luisterde naar haar en knikte, terwijl mijn gedachte even afdwaalde. Als ik de eerste keer die trein in moest, was het misschien wel zo leuk om iemand te hebben om bij te zitten. Munro, je bent zó goed. Ik grijnste bij de gedachte dat ik goed was, want ja: dat was ik ook.
      Oké noem me maar arrogant, ik noem het zelf kennis. Plots verbrak ik haar stem met een vraag die plotseling in me opkwam.
      'Zeg, zou ik je ook Indy mogen noemen?' Vrolijk keek ik haar aan. Ik had een fetisj voor bijnamen en vooral om ze zo stom mogelijk te maken, ook al was Indy best een leuke bijnaam. Van Munro kon je zo weinig maken. Nogmaals streek ik een verdwaalde krul naar achteren en glimlachte liefjes.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

|| Indigo Gemma Lockwood ||

Ik knikte toen hij antwoordde. Journalistiek was ook een van mijn opties geweest, maar uiteindelijk ben ik toch voor een andere opleiding gegaan. "Gaaf." zei ik terwijl ik glimlachte. Ik haalde mijn hand door mijn haar, en keek nog eens op mijn mobiel. "En jij?" vroeg hij. Langzaam keek ik op van mijn telefoon. "Mode en Design." antwoordde ik en begon te vertellen. "Ik concentreer me momenteel meer op het ontwerpen inplaats van de marketing en de andere aspecten die erbij komen kijken, het is echt heel erg gaaf." vertelde ik, hij leek oprecht geïnteresseerd. Toen hij geen aanstalten maken om iets te gaan vertellen, ging ik verder. "Ik heb al een aantal keer met beroemde modellen mogen werken. Het is een hele leuke studie. En het wordt nu vast makkelijker met de verkorte reistijd." ging ik verder en glimlachte. Net toen ik verder wilde gaan, onderbrak hij me. "Zeg, zou ik je ook Indy mogen noemen?" vroeg hij. Munro keek me vrolijk aan en streek een krul uit zijn gezicht. Bijna iedereen noemde me Indy, ik vond het dan ook totaal niet erg. "Natuurlijk" antwoordde ik. Misschien was ik weer naïef bezig, maar hij leek erg aardig. Hij kwam een tikkeltje arrogant over, maar dat vond ik niet zo erg. Hij bedoelde het goed.

---

I'd rather have flowers in my hair, than diamonds around my neck.

Ik ga deze post proberen om in de hij-vorm te schrijven. Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden, want normaal gesproken schrijf ik posts in de ik-vorm.

Matthew Hartnett.

Het is bekend dat er vandaag een trein word getest dat zeker twee uur scheelt met de reistijd. De jongen met de donkerbruine, halflange haren loopt met een koptelefoon op zijn hoofd richting het station. Hij kan niet wachten om het te testen en te zien wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Ergens hoopt hij op wat actie, maar aan de andere kant hoopt hij ook dat het snel voorbij gaat. Hij voelt zich toch het fijnst thuis en als er wat gebeurd dan word hij alleen maar chagrijnig.
      De laptoptas, met zijn laptop, heeft hij in zijn ene hand en in zijn andere hand houdt hij zijn telefoon vast om een berichtje naar zijn vrienden te sturen. Ze zitten waarschijnlijk al op school, maar hij wilt graag wat van zich laten weten. “De nieuwe trein uitproberen! Wens me succes, gozer!” Sms't hij en verzend het uiteindelijk. Met een laatste blik op zijn mobiel, om een ander nummer op te zetten, stopt hij deze in zijn broekzak. Een nummer van AC/DC schelt door zijn koptelefoon en hij gaat ergens op een bankje zitten waar het wat rustig is en van de mensen af staat. Er zijn namelijk al wat mensen en hij wilt niet socializen, daar is hij behoorlijk slecht in en dan vooral bij onbekenden.
Hij voelt zijn mobiel trillen in zijn broekzak, maar pakt hem niet.
      Als deze trein maar niet te laat komt, want daar heeft hij een hekel aan en het zou ook nog een enorme slechte betekenis krijgen voor het bedrijf.
Er klinkt een schel geluid en Matthew kijkt op om te zien wat het is, en het de trein zou kunnen wezen, maar het is enkel een klein jongetje, met zijn moeder, die op een fluitje blaast. Matthew zit naar achteren tegen de rugsteun van de stoel aan en kijkt nogmaals het station door. Hij is nieuwsgierig naar de mensen die het ook gaan proberen.
Dan hoort hij dat zijn telefoon afgaat en ziet dat het zijn beste vriend is. “Eey, gozer!” En hij krijgt een glimlach op zijn gezicht.

[ bericht aangepast op 5 okt 2013 - 22:52 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Munro Valentiné Mitchell Montgomery.
"Natuurlijk,'' antwoordde ze op de vraag of ik haar Indy mocht noemen. Ik glimlachte goedkeurend. Daar kwam ze dus nooit meer vanaf, als ik haar ooit nog zou zien. Het was zo druk op het station dat je elkaar gemakkelijk mis kon lopen.
"Dus, Indy." begon ik. "Vertel eens wat over jezelf. Misschien kan ik er wel een nieuwtje van maken." Ik lachte bij mezelf. Ha-ha wat een hilarische grap als journalist in opleiding. Ik wachtte echter niet af totdat ze begon te vertellen, want ik begon zelf al wat dingen te raden.
"Je bent achttien - negentien jaar oud, schat ik." zei ik terwijl ik haar gezicht bekeek en knikte toen zeker. "Je bent opgegroeid in een liefdevol gezin, met een lieve mama en een lieve papa. Je bent sociaal, lief, maar je wordt liever niet alleen gelaten. Zit ik ongeveer in de buurt?"
Mijn mensen kennis was oké, kon beter, maar ik vond zelf dat ik het er meestal prima vanaf bracht. Observatie, was de kunst.
"En waarschijnlijk heb je thuis ook nog een kat rondlopen,'' voegde ik er gauw aan toe. De meeste meiden hielden van katten, de kans was groot dat ik met deze gok het nog goed had ook.
"En je studeert mode," suggereerde ik. "Ben je dan ook zo'n overdreven fan van iedere verwijfde homo die er rondloopt op deze aarde? Ik bedoel: heb je niet liever een echte man om naar te kijken?" Ik grijnste bij die vraag en haalde onbewust mijn hand door mijn krullen - ik had het niet door dat ik dat bijna om de twee minuten deed.
"Heb ik gelijk of heb ik gelijk?" Ik lachte. "Indy"

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Ethan Benjamin Reid

Zuchtend zat ik op het trein perron. Ik was klaar voor een nieuwe start. Iets wat ik niet kon verpesten. Een glimlachje speelde op toen ik aan grappige dingen dacht. Ik kon mijn naam veranderen of juist ouder lijken. Ik keek het perron af. Er waren best weinig mensen. Een paar van mijn leeftijd, maar de moed die ik nodig had om op ze af te stappen was er niet. Ik zuchtte even diep en liet mijn hoofd in mijn handen vallen. Vervolgens kom ik weer overeind en inspecteer ik mijn tas voor de zoveelste keer. Had ik nou wel alles bij me? Als ik in het vakje kijk waar mijn snacks in zaten zie ik koekjes. Zelfgemaakte koekjes in een plastic zakje. Die konden maar van één iemand zijn. Glimlachend pak ik mijn mobiel.
"Bedankt voor de koekjes Caty" schrijf ik aan Catharina. Ik open het zakje en prop wat koekjes in mijn mond.
Dit zag er zeker zeer charmant uit, maar ik had vanochtend alleen maar een boterham gegeten als ontbijt. Mijn speurtocht in mijn tas gaat weer verder. Zaklamp, laptop, boeken ja alles zat er in. Het vermoeide me dat ik niet op iemand durfde af te stappen. Ik zuchtte even. Hopelijk waren er wel mensen die naar mij durfde te komen. Anders was ik de rest van deze reis eenzaam alleen.

[ bericht aangepast op 8 okt 2013 - 16:42 ]

---

"Rebellion's are build on hope"