[RPG] I'm not afraid | One Direction | Topic 1 - Speeltopics

Samen met z’n vijven hebben Harry, Louis, Zayn, Liam en Niall besloten om op vakantie te gaan. Natuurlijk niet alleen, dus nemen ze gezellig vijf vriendinnen mee. In een afgesloten bos hebben ze een huisje gezien en omdat ze alle vijf wel van wat spanning houden besluiten ze om gewoon in dat huisje te overnachten. Maar eenmaal daar binnen, kunnen ze er niet meer uit. Ze vinden van alles, artikelen dat er ooit iemand is vermoord, mishandeld… En wat nog het allerergste is, blijkt dat het schilderij boven de houtkachel degene is die dit alles heeft veroorzaakt. Zullen ze hier ooit nog levend uitkomen?

Rollen:

Harry Edward Styles | Script.
Louis William Tomlinson | Spooklinson.
Zayn Javadd Malik | Walsh.
Liam James Payne | Zayniak.
Niall James Horan | ZaynNiall.

Vriendin 1 | Aurora Grant | Purge / Gimlas.
Vriendin 2 | Danaë Victoria Elliott | Foxes.
Vriendin 3 | Chiara Alli Sudran | Butera.
Vriendin 4 | Allison Hildegarde | Ellison.
Vriendin 5 | Jade Green | Lipari.

Meisje die door het huis rond zweeft en iedereen bang maakt | Elinor Smith | Barricades.

Regels:
- Geen one-liners, minimaal 4 regels.
- OOC liefst met (), [], {}, etc.
- Naamverandering en afwezigheid doorgeven.
- Alleen Spooklinson en Script openen de nieuwe topics.
- 16+ is toegestaan.

Het begin:
Met zijn allen komen ze aan bij het huis en iedereen stookt elkaar op om naar binnen te gaan.

- We hebben geloot wie straks als eerste de artikelen vind over het meisje, er is uitgekomen dat Harry dat is.

[ bericht aangepast op 27 okt 2013 - 18:20 ]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

( Hiiii)

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

(mijn topics)

---

night thinking, day dreaming

[mijn topics]

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

- MT.

Shaughnessy schreef:
[mijn topics]

---

Baby, when I know you're only sorry when you got caught,

- Awh, fuck. Verkeerde account haha. -

[ bericht aangepast op 27 sep 2013 - 21:40 ]

Aurora Grant.

Ik doe een stap naar voren en laat mijn blik over het huis glijden. Wat een bouwval. “Wedden dat daar geesten zijn?” Zeg ik. Ik draai me om naar de groep met een sneaky grijnsje. “Ik vind dat we naar binnen moeten,” glimlach ik. Ik houd wel van spannende dingen, bungeejumpen bijvoorbeeld. Kippenvel ontstaat op mijn armen als de koude wind tegen mijn lichaam aan schuurt. Het was dan ook niet zo slim geweest om in een topje, waarvan je deels mijn buik kon zien, en in een highwasted short door de bossen te gaan wandelen. Ik pak mijn tas en ren snel naar een dikke, grote boom toe, waar ik me achter kan verkleden. In plaats van mijn highwasted short doe ik een joggingsbroek aan en in plaats van mijn hemdje een te grote gebreide herfst trui. Hij zit lekker warm en ik hem van mijn oma gekregen. Er staan herten en bladeren op afgebeeld. Als ik klaar ben loop ik weer naar de anderen toe. “Dus, zijn jullie er al uit?” vraag ik. Ik laat mijn tas op de grond vallen en staar weer naar het huis.

---

Hello there, the angel from my nightmare.

Zayn Javadd Malik
“Wedden dat daar geesten zijn?” beweert Aurora. Een rilling loopt over mijn rug. "Wel nee," werp ik tegen, "natuurlijk niet. Het is gewoon een normaal, verlaten huis. Niks bijzonders." Geesten. Ik ben er als de dood voor. Al van jongs af aan wil ik er niks mee te maken hebben. Mijn vrienden hadden wel eens voorgesteld om een spelletje te spelen waarmee je geesten op kan roepen. Mooi niet dus.
Als Aurora zich achter een boom heeft omgekleed, voegt ze zich weer tussen ons. “Dus, zijn jullie er al uit?” vraagt ze. Ik werp een analyserende blik op het huis. Het ziet er best... angstaanjagend uit. Maar om toe te geven dat ik bang ben?
"Pff. Dat is toch niks aan, daar binnen." zeg ik met een geforceerde grijns.

---

The first rule of truly living is to do the thing you're most afraid of.

Harry Styles.
We waren nu denk ik zo'n vijf minuten in een afgelegen plek in het bos aangekomen, waar een enorm vervallen huis stond. Heel spookachtig. De helft van de ramen hing eruit, er groeide zoveel onkruid over het huis heen dat je volgens mij van binnen in niet eens meer naar buiten kon kijken. Nee, niet bepaald een plek waar ik graag de nacht zou doorbrengen. Maar wie was ik om te zeggen dat ik het minder vond? Ik volg het gesprek tussen Zayn en Aurora en geloof absoluut niet dat daar geesten zijn, wie gelooft daar nu in? Dus beaam ik Zayn. "Inderdaad, dat daar binnen stelt helemaal niets voor. Wie durft er met mij mee naar binnen?" Een grijns speelde rond mijn lippen en ik keek de rest aan.

[ bericht aangepast op 27 sep 2013 - 21:54 ]

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

[MT]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Aurora Grant.

"Pff. Dat is toch niks aan, daar binnen." zegt Zayn. Meteen zie ik dat het geforceerd is, daarvoor ben ik toch een vriendin. Ineens bedenk ik me dat Zayn misschien wel bang is. Ik bijt op mijn lip. “Wie durft er met mij mee naar binnen?” vraagt Harry grijnzend. Ik knik terwijl ik me bij hem voeg. Maar plotseling bedenk ik me dat haar daar binnen donker zal zijn. Mijn grootste angst, daarbij krijg ik al de kriebels als iemand het woord 'geest' zegt. Geïrriteerd staar ik naar het huis, waarom ben ik uberhaüpt over begonnen? Maar om me niet te laten kennen zet ik een stap richting het huis. Als ik op de veranda sta hoor ik een lange kraak, maar ik spring er niet vanaf. Ik draai me om naar de rest. “Komen jullie nog?” Grijnzend staar ik ze aan, maar vanbinnen voel ik me kut en schuldig tegenover Zayn, maar ik heb geen zin om me nu te laten kennen. “Iedereen die wil blijven mag wel hier blijven.” Zeg ik dan. “'Misschien liggen daar dingen binnen ofzo die we kunnen gebruiken,” opper ik.

Louis Tomlinson
Mijn blik liet ik langs alles wat te vinden was glijden. Van het huisje tot de personen om me heen en langzaam kreeg ik toch last van gemengde gevoelens. Ik vond het aan de ene kant geweldig om hier te staan en wilde zo snel mogelijk naar binnen, maar de andere kant van me zei dat ik het op een lopen moet zetten. Op een lopen voor het straks te laat was, want er klopte iets niet. Dat laatste zorgde er dan ook voor dat ik onbewust een stap dichter naar de persoon naast me zette. Ik wist niet wie of wat het was, maar dat boeide me op dit moment ook niet, want het was een vertrouwd iemand en daar ging het om. Alles ging verder een beetje langs me heen en zakte weg in mijn eigen gedachte over wat ons te wachten stond. Een strijd tussen mijn gevoel en mijn gedachten gezien deze niet gelijk aan elkaar liepen. Eigenlijk was het net als mijn lichaam, want van de buitenkant leek het alsof het me niets boeide terwijl ik binnenin trilde als een rietje. Onbewust rolde er dan ook een trillende zucht over mijn lippen. Misschien moesten we maar gewoon naar binnen en dan zagen we wel hoe het ging.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles.
Aurora knikt, terwijl ze naast me komt staan. Mooi, ben ik niet de enige. In je eentje is het toch altijd anders dan als je het samen met iemand kan doen. "Komen jullie nog?" Zegt ze grijnzend tegen de rest en afwachtend kijk ik ook naar de rest van de groep. Hopelijk gingen ze allemaal mee, dat zou natuurlijk het leukste zijn. "Iedereen die wil blijven mag wel hier blijven.” Zegt ze dan. “'Misschien liggen daar dingen binnen ofzo die we kunnen gebruiken,” stelt Aurora voor en ik knik. "Dat is inderdaad wel een goed idee, wat eetbaars zullen we wel niet vinden, hoogstens iets wat tien jaar oer de datum is, maar misschien liggen er wel zaklampen of iets..." Al lijkt me dat wel heel onwaarschijnlijk, ik zet een paar stappen vooruit en stop als ik vlak voor de deur sta.

---

stay safe because I like being alive at the same time as you

[Mijn topics.]

---

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

Jade Green.

Geesten. Ik wist niet zeker waarom Aurora erover begonnen was -puur toeval of ze herinnerde zich mijn obsssie met geesten-maar ik wist onmiddelijk dat ik zou meegaan. Ik hield van spanning en actie. Het gevoel wanneer je hart bonkt in je keel. Ik was verslaaf aan die adrenaline. Zonder iets te zeggen voegde ik me bij Harry en Aurora, net voor de drempel van het huis. Iedereen die mij een beetje kende, wist dat ik zou meegaan. Ik moest gewoon. Misschien waren er helemaal geen geesten, maar ik mocht deze uitgelaten kans niet mislopen. En wat moest ik anders doen? Buiten blijven bij de rest? Als er uberhaupt al mensen overbleven. Ik kreeg een voorzichtige glimlach op mijn gezicht bij de gedachte eindelijk is een geest te zien. Ik had er nu al zin in.

---

How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.