• Zaterdagavond ben ik naar een feestje gegaan. Het was best gezellig tot ik me opeens niet lekker voelde, mijn hartslag was véél te snel en ik kon niet goed meer ademhalen. Ik ben toen met een glas water en enkele vrienden naar buiten gegaan, ben neer gaan zitten en op dat moment was ik er echt van overtuigd dat ik ging sterven.
    Mijn hartslag ging namelijk niet trager, mijn hart klopte als een gek in mijn borstkas en het werd zelfs zo erg dat ik er steken van kreeg in mijn borst. Alles draaide, ik zag zwarte vlekken en ik kon nog steeds met moeite ademhalen. Ik voelde dat ik een hartaanval zou gaan krijgen, ik bleef maar tegen mijn vrienden zeggen dat ik een ambulance nodig had enzovoort. Ik had er zelfs vrede mee genomen dat ik zou gaan sterven die avond.
    Vóór dat voorval zei ik altijd dat ik het niet zo erg zou vinden moest ik plots doodgaan, maar na dit zijn mijn ogen echt opengegaan. Ik wil helemaal niet zo jong sterven, ik heb nog een heleboel dat ik wil doen in mijn leven. Langs de ene kant ben ik dus blij dat dit gebeurd is, want nu wil ik het beste van mijn leven maken, je weet maar nooit.

    Hebben jullie ook al eens iets meegemaakt waardoor jullie mening over iets totaal veranderde?

    [ bericht aangepast op 25 sep 2013 - 13:21 ]

    Als ik 't zo lees is 't gewoon een hyperventilatie/paniekaanval.
    Maar ja, toen m'n pa kanker had, toen was 't ineens van; wat nou als hij het niet overleefd, hoe moet 't dan verder.


    To infinity and beyond •

    Lijkt me creepy om mee te maken.
    En ja, ik had ook altijd zoiets van; als ik ga, dan ga ik. Maar toen ik aangereden werd, dacht ik daar wel anders over. Ik moet er niet aan denken om mijn familie achter te laten.

    Vivere schreef:
    Als ik 't zo lees is 't gewoon een hyperventilatie/paniekaanval.
    Maar ja, toen m'n pa kanker had, toen was 't ineens van; wat nou als hij het niet overleefd, hoe moet 't dan verder.

    Ik had inderdaad een paniekaanval, achteraf gezien. Ook was mijn bloeddruk veel te laag, dat gebeurt wel eens vaker maar dit had ik nog nooit meegemaakt.

    I hate panic attacks. I have them as well. Though I did consider your drink being spiked.
    Anyway, glad you feel better


    Welcome to Night Vale. All Hail the Glow Cloud. All Hail Perfect, Beautiful Carlos.

    Ik heb wel eens zo'n moment gehad. Twee momenten zelfs. Een van de momenten was het moment waarop ik bijna stikte in mijn eten en echt dacht dat ik zou gaan sterven.

    Het tweede moment was toen ik van mijn fiets viel en verstrikt raakte erin. Mijn ribben kregen een flinke klap en m'n longen waren even dichtgeklapt. Toen kreeg ik het echt even heel erg benauwd.


    26 - 02 - '16

    Ja ik heb dat al meegemaakt. Ik ben twee jaar terug aangereden geweest door een moto die 120 reed waar hij 50 mocht en mijn fiets heeft mijn val gebroken. Voor hetzelfde geld was ik mijn been kwijt of gewoon op slag dood als hij verkeerd op mij gereden was.
    + in augustus waren we naar een optreden aan het kijken en opeens kon ik niet meer ademhalen,mijn keel zat opeens dik voor enkele seconden en ik stond echt te zwaaien naar mijn vriend dat er iets mis was, gelukkig was het nog een 5 à 10 seconden over, maar het was toch even schrikken.

    [ bericht aangepast op 25 sep 2013 - 13:40 ]


    Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?

    Wow, ik zou net hetzelfde gedacht hebben.
    Onlangs kreeg ik tijdens een open water wedstrijd ook een paniekaanval, alleen minder erg. Ik dacht even dat ik gewoon zou moeten stoppen en uit het water komen, omdat ik niet normaal meer kon ademhalen. Uiteindelijk is het me gelukt mezelf weer onder controle te krijgen. :3


    How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard.

    Goulding schreef:
    (...)
    Ik had inderdaad een paniekaanval, achteraf gezien. Ook was mijn bloeddruk veel te laag, dat gebeurt wel eens vaker maar dit had ik nog nooit meegemaakt.


    Ik heb 't vaker, dus ik kan er redelijk mee omgaan. Maar als je het nog nooit hebt meegemaakt, snap ik dat je schrikt inderdaad!


    To infinity and beyond •

    Ja, ik heb zoiets wel eens gehad en eerlijk gezegd, probeerde ik het niet te laten merken dat ik pijn had.

    Oh, en ik tiefte een keer heel erg hard van een paard af en belandde vlak op mijn rug. Ik on voor enkele seconden geen adem meer halen en kon ook niet opstaan. Toen dacht ik niet dat ik dood zou gaan, maar ik was wel bang dat ik niet de dingen kon doen die ik echt graag wilde doen.

    [ bericht aangepast op 25 sep 2013 - 20:27 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Nou, nu zou ik er mee kunnen lachen, maar een aantal jaar geleden gewoon niet. Ik ben toen ik 11 was denk ik heel hard gevallen met de fiets door in een putje over een steen te rijden, ik verloor de controle van mijn stuur en vloog over mijn fiets met mijn kin heel erg hard op het stuur. Ik zat echt te knijpen in mijn stuur op naar adem te happen, want ik kreeg helemaal geen adem meer. Ik durfde een tijdje niet meer fietsen daardoor.

    [ bericht aangepast op 25 sep 2013 - 13:53 ]


    16 - 09 - '17

    Heftig. Ik heb zoiets (gelukkig) niet meegemaakt. Wel apart wat zo'n enkel (heftig) moment wel niet met je kan doen, wel goed dat je je nu beseft hoeveel het leven wel niet waard is.


    Aan niets denken is ook denken.

    Eerder dacht ik ook altijd dat ik het niet zo erg zou vinden, maar dat is zeker veranderd. Ik heb dat besef niet gekregen door iets wat mijzelf is overkomen, maar door mijn vader die een half jaar geleden is overleden. Het is bizar wat voor een indruk je op andere mensen achterlaat en hoeveel je hen kunt raken. Het heeft mij echt laten inzien wat je waard bent als mens. En ook wat jij zegt, dat er zoveel dingen zijn die je nog wil doen. Dat heb ik ook heel erg gekregen hierdoor, omdat ik heb gezien hoe je dat van de een op de andere dag afgenomen kan worden. Hoe erg je ook denkt dat je gezond bent. Dat alles heeft mij wel heel erg laten inzien hoe erg je moet genieten van je leven en hoeveel je leven waard is.

    [ bericht aangepast op 25 sep 2013 - 16:24 ]


    I believe in imagination, because what I can't see is infinitely more important than what I can see.

    Yep.
    Ik sta nu anders in het leven en dare I say it, volwassener op mijn manier.


    No growth of the heart is ever a waste

    Ja, dat ik ook over dingen ging nadenken waar ik nog nooit over had na gedacht. Maar aan de andere kant is het wel zo dat ik ook blij ben dat ik niet totaal veranderd ben er door. Maar ik heb wel dingen geleerd, helaas op een harde en pijnlijke manier maar dat had ik nodig.


    Physics is awesome

    Lijkt me zacht gezegd geen pretje om mee te maken
    En yup ik ben ik mei plotseling zeer slecht gaan zien, waardoor heel veel dingen niet meer als vanzelf gaan


    "Your life. Your choice. Think about what you want."