I feel like i can't breath... - Liefde, Vriendschap & Familie

In mijn tweede middelbaar, toen ik nog lekker zorgeloos en kinds was, leerde ik mijn beste vriendin Lisa kennen.
Voor een jaar lang hebben we al onze zorgen, pijn, geluk en geheimen gedeeld. We waren onafscheidelijk.
Na een jaar, bekende ze me dat ze lesbisch was. Hoewel dit een gigantische shock voor me was (want hoewel iedereen het blijkbaar al lang had zien aankomen, was dit wel het laatste wat ik had verwacht) zorgde dit ervoor dat ik ernstig over mezelf begon na te denken.
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik zelf ook bi was. Ik heb er lang mee geworsteld, maar toen ik er uiteindelijk vrede mee had, deed ik het meest voor de hand liggende: ik begon een relatie met Lisa.
We hadden 3 prachtige jaren samen. Voor iedereen waren we het perfecte koppel. En toen kwam ze bij mij en mijn ouders wonen.
Kleine discussies werden ruzies, goede gesprekken & leuke, zorgeloze momenten werden zeldzaam en uiteindelijk leek het alsof we naast elkaar leefden inplaats van mét elkaar, ookal woonde we onder hetzelfde dak.
het laatste jaar van onze relaties stapelden de irritaties zich op en tegen het einde had ik het gevoel alsof ik geen adem meer kreeg. Ik voelde me gevangen, ongelukkig, misschien zelfs depressief. Hoewel ik van haar hield, wist ik dat het geen échte liefde was.
Ik miste mijn beste vriendin. De beste vriendin waar ik alles mee kon delen, waar ik samen mee kon roddelen, lachen.
Uiteindelijk zette ik een punt achter onze relatie en deze beslissing was de moeilijkste beslissing die ik ooit gemaakt heb.
Ik was bang dat ik, nu we niet langer partners waren, ik mijn beste vriendin ook zou verliezen.
Hoewel het in het begin moeilijk was, werd ik wel een ander mens hierdoor.
Ik voelde me opgelucht, alsof ik eindelijk adem kon halen. Ik begon weer moeite doen voor mezelf.
Ik kleedde me weer op, ging naar de zonnebank en kocht sexy lingerie.
Niet om er goed uit te zien voor een potentiele nieuwe partner, maar voor mezelf.
En eindelijk voelde ik me weer goed in mijn vel.
Ik voelde me vrij, vrolijk, sexy. Alsof ik de hele wereld aan kon.
Ik en Lisa spraken uiteindelijk af om nog steeds beste vriendinnen te blijven en elkaar nog geregeld te zien.
Ik was weer gelukkig.
Maar nu heeft Lisa een nieuwe vriendin en is ze echt verder gegaan met haar leven.
Ik ben blij dat ze gelukkig is, want dat wil ik voor haar: liefde en geluk.
Ze heeft een druk leven nu, ze heeft haar hele week altijd vol gepland.
Nu, 3maand nadat we uit elkaar zijn gegaan, voel ik me bijna even slecht als toen we nog een koppel waren.
Ik zou geen nieuwe relatie meer willen met Lisa, ik ben klaar voor iets nieuws.
Maar ze heeft nooit meer tijd voor me, smst me nog maar zelden en ik mis haar.
Ik mis haar lach, ik mis haar reactie als ik weer eens arrogant en véél te eerlijk uit de hoek kom, ik mis haar mening over alle kleine, domme dingen in mijn leven.
Maar het meeste mis ik haar om de kleine dingen mee te delen.
Iemand die me vraagt naar mijn dag als ik thuis kom van werk, iemand die enthousiast is over de verbeteringen en de veranderingen in mijn leven.
Ik mis alles aan haar.
Heb ik andere vriendinnen? tuurlijk. Maar geen van hen zijn als haar.
Zij en ik waren altijd 2 handen op één buik, ook voor onze relatie.
Nu voel ik me verschrikkelijk eenzaam, zelfs al plan ik al mijn avonden en weekends vol, spreek ik voortdurend af met vrienden en ben ik druk op werk.
I can't breath, again....
ik voel me leeg, eenzaam en iedere keer dat ik alleen ben heb ik het gevoel dat ik ga huilen.
ik probeer sterk te zijn, aan de buitenwereld te tonen dat ik een sterke, onafhankelijke vrouw ben die verder is gegaan met haar leven.
Maar hoe hard ik het ook probeer, elke keer als ik iets leuks of minder leuk mee maak heb ik die drang om mijn gsm te pakken en haar erover te smsen.
we hebben vanavond af gesproken om 'bij te praten' en ik zie er echt naar uit.

Iemand tips over hoe ik hierover kan raken? hoe ik dit fucked up gevoel kan laten verdwijnen?

Failure is the opportunity to begin again, more intelligently.

Vreemd genoeg kan ik me op dit moment heel goed inleven in jou. Ik voel me nu ook heel eenzaam. Een week geleden had ik een argument met een vriendin en het is me opgevallen hoe weinig steun ik krijg van mijn vriendinnen, waarmee ik niet bedoel dat ze 'aan mijn kant' moeten staan, maar dat ze niet eens even vragen hoe het met me gaat. Laatst hadden ze ook een chillavond waarvoor ik niet was uitgenodigd. Vrij kut. Morgen ga ik praten met dat meisje waarmee ik een argument had, en ik hoop net zoals jij dat het gaat helpen. En hoe je hierover kan raken... Geef het tijd, als het tenminste niet goed komt tijdens dat gesprek. Succes ermee.

"She was fury, she was wrath, she was vengeance."

Het is altijd lastig als een goede vriendin ineens geen tijd meer voor je blijkt te hebben, maar vriendschap moet van twee kanten komen en zodra je merkt dat jij de enige bent die nog contact zoekt, weet je dat er iets niet goed zit. Je kunt er met haar over praten, maar als dat niet werkt, kun je het alleen nog maar laten gaan. Dat is moeilijk en voelt niet goed, maar uiteindelijk zal je blij zijn dat je het van je afgezet hebt en kun je verder.
Ik ben het afgelopen jaar ook mijn beste vriendin kwijtgeraakt doordat ze een relatie had. Ik was ook nog de enige die contact zocht en ik had het gevoel dat wanneer ze bij mij was, ze het liefst zo snel mogelijk weer naar haar vriendje ging. Dus op een gegeven moment ben ik gestopt met contact zoeken en zij heeft ook niets meer van zich laten horen. En op die manier hebben we elkaar nu al bijna een jaar niet meer gezien.
Als je wil praten, mag je altijd een berichtje sturen.

“I'd rather laugh with the sinners than cry with the saints. The sinners are much more fun.” - Billy Joel

Ik begrijp echt hoe je voelt. De afgelopen twee jaren heb ik veel vriendschappen weggegooid en in feite maar heel weinig weten te maken. Soms voel ik me echt eenzaam omdat ik vroeger echt omringd was met mensen. Ik raad je af haar ermee te confronteren, het maakt het alleen maar erger en het weinig contact wordt vast nog minder. Het wordt moeilijk een vernager te vinden voor haar. Ik denk dat je die zelfs nooit zal vinden.Ik vrees dat je hoofdstuk 'Lisa' maar zal moeten sluiten.

-

Als je bij elkaar woont, zit je ook constant bij elkaar in de buurt.
Normaal spreek je elke week wel samen af en dan ben je blij met die momenten dat je bij elkaar bent. Het verandert allemaal als je ineens samenwoont.

"If you're gonna say that you've always been secretly gay for me, everyone always just kind of assumed it."