Wretched schreef:
(...)
Daar geef ik je gelijk in en ik vind het ook nog weg vroeg. Maar de laatste 3 maanden wil ik echt heel graag een kindje. Het lijkt me zo fijn om onvoorwaardelijk veel van iemand te houden. En alle voordelen zijn veel meer waard dan de nadelen. Ik heb er vrede mee dat ik niet op een eventuele wereldreis kan, dat kan ik ook doen als onze kinderen opgegroeid zijn en voor zichzelf kunnen zorgen.
Maar op financieel gebied wil ik wel wat meer te bieden hebben aan onze kinderen.
Om even het vuurtje opstoken... die onvoorwaardelijke liefde is echt onbeschrijflijk. Je geeft en voelt die liefde voor die kleine, maar je krijgt het ook terug. Werkelijk, het brengt elke dag een lach op m'n gezicht als ik tegen de kleine zeg dat ik hem graag zie, en hij me dan een kus geef en terug zegt, ik zie je ook graag, mama. Of je ligt op bed, nog half in coma, stormt die kleine je kamer binnen, hangt ie om je nek, verstikt ie je zowat en dan zegt ie zo lief van: ik hou van jou. Dat is echt onbetaalbaar en daar kan niks tegenop. Maar ook, er zijn gewoon geen woorden nodig. Je moet het zelf ervaren om dat gevoel te begrijpen.
Dat is ook één van de redenen waarom wijzelf vroeg met kinderen zijn begonnen, die onvoorwaardelijke liefde. Maar op de eerste plaats kwam het dan wel door de ervaringen die we opgedaan hebben, maar ook met in ons achterhoofd dat wanneer de kinderen het huis uit zijn, we nadien nog een leven hebben en niet direct in een bejaardentehuis worden weggestopt om weg te kwijnen. Ik zie het met mijn ouders. Ze moeten nog 50 worden, maar hebben alwel een kleinkind van 4,5 (en dan de twee kneuters van m'n broertje waarvan de oudste 1,5 is en de ander 4 of 5 maanden).
Ze zijn fit genoeg om nog iets te doen, zowel voor zichzelf als met hun kleinkinderen. Dit geldt ook voor m'n schoonouders, en ik vind het echt ideaal. Ook voor m'n kleine zelf. Die heeft iets aan zijn grootouders, iets wat ik niet had.
Er is echter echt één grote MAAR.
Een kind draagt een grote verantwoordelijkheid met zich mee. Je staat er 24/7 voor klaar, kan zelf niet zomaar zeggen dat je ziek ben. Als je even geen zin hebt of fut, kan je je kleine niet zomaar aan de kant zetten. Geloof me, soms wil je ze met alle liefde en plezier achter het behang plakken en zo snel mogelijk verhuizen. Het is met momenten afzien, ondanks dat veel ouders dit niet snel naar buiten brengen. Voor de buitenwereld verzwijgen ze hoe het echt gaat en dat het eigenlijk echt zwaar is om kinderen op te voeden./ groot te brengen. Er zijn echt niet alleen leuke kanten en geloof me, er zijn echt een hoop nadelen waar je achteraf pas achterkomt :'D Ik kan je zat horrorverhalen vertellen, waardoor je geen kinderen meer wilt :'D Al kan ik je ook zeker wel bekogelen met verhalen waardoor je juist hoe sneller hoe liever een kindje wilt :'D Het heeft echt twee kanten, die je allebei niet moet onderschatten.
En dan heb ik het nog niet over financieel. Ik raad echt aan om eerst allebei een vast inkomen te hebben. Of toch een inkomen dat zelfs haalbaar is, wanneer je vriend het minimale gewerkt heeft in de maand. Werk eerst aan die basis, voor je aan kinderen begint.
Ik raad veel mensen af om vroeg te beginnen. Mede om hetgeen met wat ik nu weet. Ik hou zielsveel van m'n manneke en heb absoluut geen spijt van de beslissing die we genomen hebben destijds, maar had ik geweten wat ik nu weet, misschien dat ik dan toch nog een jaar of twee gewacht zou hebben.
Ik ben wel van mening, nog steeds, dat ik na m'n 30ste geen kind meer moet :'D Gewoon omdat ik dat zelf te oud vind :'D
Mijn advies... eerst samenwonen en trouwen. Bezie hoe het gaat (binnen je relatie en financieel) en beslis met een jaar of paar jaar pas om met kinderen te beginnen (; Je bent nog jong, iets wat in de komende 10 jaar nog niet veranderd (;
Whaha ik ben er inmiddels 25 en mensen noemen me ook nog jong, dus ja :'D
“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”
Salaryman
