Ik herinner me nog dat een vriendin van mij een aantal jaren geleden de ziekte Pfeiffer kreeg. Ze is toen 2 á 3 jaar thuis gebleven waardoor haar opleiding geen schijn van kans meer maakte.
Nu, een aantal jaren later, ben ik degene die echt even totaal in paniek is. Ik heb een vriendin die al een tijdje last had van een keelontsteking, ze was daarbij ook extreem moe en viel continue flauw. Nu hebben we gisteren een bak Ben & Jerry's gedeeld, zonder schaaltje en dus beide etende uit die bak.
Krijg ik vandaag een smsje waarin ze zegt dat ze pas naar de dokter was geweest en dat de kans zo goed als zeker is nu, dat ze Pfeiffer heeft. Heel erg voor haar natuurlijk, maar ik schoot echt compleet in paniek. Ik moest gelijk denken aan die beste vriendin die ik een aantal jaren geleden had, want stel ik heb het nu ook... [waar ik niet vanuit ga en waar ik natuurlijk niet op hoop] dan ben ik als de doods dat ik me opleiding vaarwel kan zeggen. Net nu het zo goed met mijn cijfers et cetera gaat. En nu hoor ik van vele dat Pfeiffer nou ook weer niet zó lang duurt maar bij iedereen die ik ben bij wie het gebeurd is, heeft het echt jaren geduurd.
En nu ben ik dus écht heel bang dat ik het ook heb. En ik weet dat jullie daar niks mee kunnen maar als ik het hier even niet neerzet, dan loop ik alleen maar in mezelf te stressen.
Chaos is a ladder.
