Volledige naam: Silas Underwood. In tegen stelling tot zijn broer heeft hij geen middelnaam, enkel twee namen. Een voor- en een achternaam, waar hij maar blij mee toe is.
Geslacht: Mannelijk.
Leeftijd: 26 / 247 in Vampierjaren, al was hij bijna 27 geworden.
Rol: Vampier, de clanleider om precies te zijn.
Innerlijk: Kalm, ongevoelig en afgesloten, dat is hij meestal. Dat betekend niet dat hij het ook echt is, maar hij heeft zich voornamelijk naar die kant van zichzelf gericht, om een reden die hij heel belangrijk vind. Volgens hem heeft hij het ooit wel aan Idwallon verteld, maar het kan zijn dat hij het vergeten is. Er zijn ook al zo veel jaren voorbij gegaan dat het best eens mogelijk is, al zou hij het hem niet kwalijk nemen als het zo is. Precies om die reden. Daarbij wil hij graag alleen zijn, omdat hij bang is iemand te kwetsen die hem na aan het hart ligt, wat hem al vaak genoeg is overkomen. Na die lange tijd heeft hij het wel geleerd en zich mede daardoor afgesloten.
Silas wil dan ook enkel gestoord worden wanneer er iets dreigend of uitermate belangrijk is, als het niet het geval is, slaat al bijna direct dat ijzige karakter toe. Het is niet zijn bedoeling om dat te doen, niet helemaal in elk geval, maar het ongevoelige gedeelte slaat toch heel vaak toe. Dit neemt hem dan over, verstand en lichaam, terwijl hij weet dat het de Vampier in hem is. Vaak probeerde hij het onder controleren te houden, ermee te handelen, maar het faalde elke keer opnieuw. Silas noemt zichzelf een monster voor wat hij is, een bloeddorstige Vampier die vaak geen medelijden kent, en wat hij daardoor heeft gedaan in het verleden.
De enige die hij vertrouwd is zijn broer, Idwallon, maar laat de anderen van zijn clan toch zien dat hij respect voor hen heeft. Hij heeft zich omhoog gewerkt, met moeite en veel doorzettingsvermogen, echter kwam hij uiteindelijk bij zijn doel. Silas is hier dan ook uitermate trots op, wat toch zo nu en dan in zijn ogen schijnt. Hij is op dat punt ook niet verlegen of iets dergelijks om het te laten merken. Stil, zwijgzaam, wat gelijk naar een zekere geheimzinnigheid neigt, dat is hij wel. Dat betekend echter niet dat hij verlegen of naïef is, alles behalve juist. Hij kan dan ook ongelooflijk wreed zijn, wat negen van de tien keer gebeurd wanneer hij zich moet voeden. Daarom houdt hij er niet van als hij bloed ziet of de honger opspeelt, hij haat het om afhankelijk ervan te zijn. Een stille nachtmerrie voor sommigen.
In de liefde is hij absoluut alles behalve goed, want hij snapt er - op z'n zachts gezegd - geen moer van. Zo ook dus niet van vrouwen. Alhoewel hij wel zijn charmes in kan zetten, daar blijven de vrouwen in elk geval niet koud van, want hij gebruikt het regelmatig als hij wat wil drinken. Hij heeft er echter een ongelooflijke hekel aan wanneer hij het moet doen, omdat het niet tegen iemand is waar hij het graag tegen wil doen. Daarom raakt hij er ook snel verveeld bij, wat aan zijn gezicht afgetekend is. Agressief is hij niet, ten minste niet tegen zijn clan, maar vroeger was er zeker een kant dat hij dagelijks driftbuien had over van alles. Hij heeft het met heel veel moeite weten te controleren, maar als er iemand heel kwaad spreekt over iets of iemand wat een dierbare is, kan hij er zo weer in terug vallen. Silas luistert meer dan dat hij praat, net zoals zijn broer. Toch verliest hij zich bijna nooit in gedachten, hij wil graag van alles weten wat er rondom hem gebeurd, zodat hij voorbereid is en een beetje weet wat er speelt. Een enorme hekel heeft hij dan ook aan verrassingen, zelfs als het over een verjaardag gaat. Daar is hij ook niet om gesteld, omdat hij weet dat het toch niet aan hem te zien valt. Hij veracht de vrouw die hem zo gemaakt heeft, Elvyra.
Uiterlijk: Silas had eerst een gebruinde huid door de zon, die met de jaren misschien wat afgenomen is, maar helemaal een blank huidje heeft hij niet. Er ligt nog altijd een bepaalde tint overheen die niet weg gaat, maar wat wel op de handpalmen te merken is. Zijn handen zijn redelijk ruw, wat komt door de velen dingen die hij ermee doet. Hij is in elk geval niet iemand die blijft zitten om anderen het werk van hem op te knappen, zelfs nu hij de leider van een clan is. Hoewel hij een erg afstandelijke, stoïcijnse aanblik heeft als hij in zijn eentje met iemand is, veranderd dat op slag wanneer zijn broer in de buurt is. Dan lijkt hij abrupt een veel warmere, nog wel afstandelijk, maar toegankelijker aanblik te hebben. De ring waarmee hij in de zon kan lopen, draagt hij aan zijn middelvinger aan de rechterhand. Zijn lengte is plusminus 187 cm, en hij heeft een gespierde bouw, welke hij wel vaak verstopt door de kleding die hij aan heeft. Silas draagt dan ook vaak donkere kledij. Hoewel zijn broer zich graag scheert, doet de oudere broer dat niet zo vaak, waardoor hij de meeste tijd een soort driedagenbaardje heeft. In elk geval wel de stoppels om dat te bewijzen. Hij houdt zich veel liever bezig met andere zaken. Zijn haren hebben een donkere houtskool kleur, wat iets lichter lijkt te worden als hij in de zon verschijnt.
Likes: Natuur (soms, wanneer niemand in de buurt is, praat hij graag tegen de bomen of geesten van de natuur), nieuwe dingen leren (hij vind het aangenaam om meer stof te vergaren tot kennis), lezen (vooral over kunst en geschiedenis, maar ook vecht technieken en soms vind hij het zelfs grappig om over Vampiers te lezen, wat ze er allemaal bij denken), serene muziek, wetten / discipline, dansen, luisteren naar [Rae's] zang.
Dislikes: Stompzinnigheid, hebzucht, grote en drukke menigtes, alcohol, wanneer iemand in zijn weg komt, als hij zichzelf moet uitleggen, ontdekt / bestudeerd worden door anderen, oneerlijkheid (van anderen), over zichzelf of persoonlijke dingen praten, bloed, zo nu en dan bang zijn voor zichzelf aangezien hij weet wat hij aan kan doen en gedaan heeft. Niemand weet het, zelfs zijn broer niet. Eveneens houd hij niet van de kleur rood, het is de kleur van bloed, maar het heeft ook mede te maken met een vrouw waar hij vroeger ongelooflijk veel om gaf.
Verleden: Hij is altijd al een soort buitenbeentje geweest, al zullen anderen dat misschien ontkennen en tegen hem op een hele andere manier kijken. Voor hem is het anders, want hij voelde zich niet zoals zijn familie hem beschreef of zelfs bij vrienden voelde hij zich het vijfde wiel. Silas genoot van de wonderen van het leven, zoals de natuur, muziek en kunst. Al is hij vrij slecht, laten we zeggen bagger, in de liefde. Daar snapt hij ook niets van, hoewel hij dat hedendaags meer heeft weggedrukt dan dat hij er niets van snapt.
Toen hij een jaar of 22 was geworden, ontmoette hij een jongedame genaamd Elvyra. Haar haren hadden een zandbruine kleur die hij nog niet eerder had gezien, of eigenlijk wel, maar hij was zo onder de indruk van haar verschijning dat het al snel er niet meer toe deed. Hij was met zijn vrienden gaan vissen. Nee, hij viste zelf niet, hij keek alleen toe en zweeg, lachte soms. Totdat hij dan de vrouw zag die hem op latere leeftijd in een vampier veranderde. Om precies te zijn gebeurde dat laatste toen hij bijna zeventwintig was geworden, en als “verjaardagscadeautje” gaf Elvyra hem het leven van een onsterfelijke (in ’t jaar 1683). In een hele korte tijd voordat het gebeurd was, waren ze naar elkaar toe gegroeid. Van vage kennissen naar vrienden, naar meer dan vrienden en vervolgens geliefden.
Silas kon het echter niet waarderen en de dagen, weken, misschien wel maanden die erop volgden waren het alles behalve prettige tijden voor hem. En haar ook, trouwens. Hij verdween in de nacht, zonder ook maar iets te zeggen of een kaartje achter te laten voor zijn broer. Voor twee jaar lang, zonder enig contact. In die tijd was er veel gebeurd en zoals een maker hoort te doen, heeft Elvyra dat gedaan, voordat zij weg ging – op Silas zijn bevel. Hij wilde haar nooit, maar dan ook nooit meer zien. Als een totale verrassing stond hij weer bij zijn broer op de stoep en hoewel hij hem zwaar gemist heeft, besloot hij daarom juist verder te gaan met zijn plan. Zijn broer veranderde hij diezelfde nacht nog (1685) in een vampier. De echte reden ervoor is heel gemakkelijk: hij kan niet zonder hem, Idwallon is de enige die hij vertrouwd. Dat is dan ook de reden dat hij hem als zijn rechterhand heeft.
Extra: Hij voelt zich al voor zo lang hij zich herinnert – tijd onbekend – aangetrokken tot mannen. Hij heeft geen idee of Idwallon daar weet van heeft, maar Silas heeft het in elk geval tegen niemand verteld. Maar dan ook niemand. In die tijd is het dan ook taboe om het te laten merken of überhaupt dat je het al bent. Daarom zwijgt hij als het graf, al kan hij soms toch niet laten naar een man te kijken als de situatie zich voor doet.
[ bericht aangepast op 24 mei 2013 - 22:44 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.
