RevAnge || Topic 01 - Speeltopics

A blijft nog steeds een groot geheim. De liars zijn er na enkele jaren nog steeds niet in geslaagd om het hele mysterie rond Alison te ontmaskeren. Jarenlang hebben ze met z’n vieren geprobeerd om de moord rond Ali op te lossen maar steeds leken ze te botsen op doodlopende straatjes. Uiteindelijk besloten ze om het hele gebeuren op te geven, maar dit wil natuurlijk niet zeggen dat A de meisjes zomaar met rust laat. De meisjes worden daarentegen nog steeds bedreigd maar willen desondanks verder gaan met hun leven. Hun wegen splitsen dan ook wanneer ze hun droomman ontmoeten, samenwonen, trouwen, kinderen krijgen of hun droomjob weten te veroveren. Stilletjes aan raken ze elkaar uit het oog en proberen allemaal hun leven op te bouwen met de hijgende adem van A in hun nek. We zijn nu vele jaren later en alle liars hebben dan ook hun droomman gevonden en een heel leventje opgebouwd. Hun kinderen zijn allemaal opgegroeid tot echte tieners en beetje bij beetje komen deze ook te weten wie A nu eigenlijk is en wat deze persoon te maken heeft met hun moeders. Iedereen verblijft nog steeds in Rosewood maar de jongeren kennen elkaar niet echt. Het enige dat ze van elkaar weten is dat hun moeders vroeger bevriend waren en ze zullen elkaar dus ook enkel maar toeknikken of naar elkaar zwaaien als ze elkaar tegenkomen in de gangen van Rosewood High. Echter door hun ontdekking komen de jongeren weer samen en zinnen ze op wraak. Hun missie is dan ook om A te ontmaskeren. Maar hoe zal dat gebeuren? Ontstaan er vriendschappen? Of misschien liefde? Zullen ze erin slagen of zullen ze net zoals hun moeders het slachtoffer worden van deze persoon?

Rollen:

Kinderen Aria Montgomery en Ezra Fitz (max. 2 – 3 jongeren) :
- Samantha Jane Fitz - Frodo
- Sydney “Syd” Fitz - Catesby
- Daphne Arizona Fitz - Everdeen

Kinderen Hanna Marin en Caleb Rivers (max. 2 – 3 jongeren):
- Nathan Jake Rivers - Sibyllin
- Amber Mae Rivers - Witches

Kinderen Spencer Hastings en Toby Cavanaugh (max. 2 – 3 jongeren):
- Anthony Samuel Cavanaugh - Ademir
- Emma Cathlynn Cavanaugh - Sibyllin

Kinderen Emily Fields en Paige McCullers (max. 2 – 3 jongeren):
- Isiz Rileigh Blackthorne - Bran
- Robin Fields - LEVEL

Regels:

- Minimaal vijf regels per post.
- De naam van je personage vermelden boven je post.
- Als je off-topic gaat, liefst tussen haakjes.
- Niet te lang off-topic gaan. Als je zo nodig wat wil bespreken met een andere deelnemer doe dit dan via gastenboek of privébericht.
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Een personage kan niet opeens dood gaan.
- Bestuur alleen je eigen personage.
- Hou het alsjeblieft realistisch.
- Geen Mary Sues.


Rollentopic

Praattopic

! Enkel Sibyllin of Ik mogen nieuwe speeltopics aanmaken.

[ bericht aangepast op 19 mei 2013 - 22:13 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

[Glee is binnen vijf minuten gedaan en dan doe ik het ]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Emma Cathlynn Cavanaugh

“Je had me nodig?”
“Ja, nu je het z-“ Hij onderbreekt zijn zin ergens in de helft en kijkt me aan. “Oké, dit is raar,” zegt hij vervolgens, na het lezen van het sms’je op mijn mobiel.
“Wat zou dit zijn? Wie weet is het gewoon een verkeerd nummer, toch?”
Afwezig knikt hij en ik wil er wat van vragen wanneer hij eerst begint te praten.
“Ja, maar het rare is dat ik daarnet ook exact hetzelfde sms’je heb gekregen.”
Fronsend lees ik het berichtje, dat hij inderdaad ook ontvangen heeft.
“Waarschijnlijk is het gewoon één of andere grap? Ik bedoel, we kennen toch genoeg personen waarvan de naam met een A begint? Misschien is het Alex?”
Ik haal mijn schouders op en schud zacht mijn hoofd.
“Die kans is klein, denk ik. Hoe zou die aan mijn nummer geraken?”
Oke, zo moeilijk is het heus niet om aan een telefoonnummer te geraken, maar toch. Ik kijk even op mijn horloge en zucht.
“Misschien kunnen we er op school achterkomen. En we kunnen beter maar vertrekken, anders komen we nog te laat.”
Met een lichte grijns sluit ik mijn hand om zijn pols en trek hem mee richting thuis, waar we onze tassen nog moeten ophalen. Ik weet dat school en op tijd zijn misschien niet meteen zijn grootste zorgen zijn, maar wel de mijne. Al knaagt dat bericht nu toch ook mooi in mijn achterhoofd. Het kan haast niet anders dan een grap zijn, toch? Is het niet illegaal om zomaar mensen anonieme berichten te sturen? Voor zover ik weet is dat hetzelfde als stalken.
“Of toch, het zou wel iets typisch Alex zijn?” zeg ik nadat we het huis weer uit zijn, ieder met onze eigen tas. Ik hang de mijne over mijn schouder en kijk mijn broer aan. Ik weet niet wat ik hierover moet denken, maar ergens ben ik wel bang.




Nathan Jake Rivers

“Amber?” riep ik doorheen het hele huis, nogmaals.
“Hier!” Lachend draai ik me om, ik hoorde haar de trappen al aflopen en was dus niet zo enorm hard verrast. Ze geeft me een duwtje tegen mijn schouder en kijkt me met haar typische grijns aan.
“Waar was je de hele dag? Ik heb me ontzettend verveeld.” Ze zucht even en tovert hierna weer haar glimlach tevoorschijn om me dan weer nieuwsgierig aan te kijken.
“De hele dag?” vraag ik lachend. Ik kijk even op mijn horloge en schud grinnikend mijn hoofd.
“Mijn dag is amper twee uur geleden begonnen, en ik ben gaan joggen, net als gisteren. En de dag daarvoor. En de dag daarvoor. En alle andere dagen, zusje.” Plagerig ga ik even met mijn hand door haar haren, wetend dat ze dat niet echt fijn vindt.
“En je gaat je maar beter klaarmaken, of je komt nog te laat op school.” Ik loop even naar de keuken om voor mezelf een glas fruitsap in te schenken en drink het in een teug leeg.
“Ik ga me boven even omkleden, en ik stel voor dat jij ook je spullen neemt dat we kunnen vertrekken,” zeg ik glimlachend en in het voorbijlopen druk ik even een kus op haar voorhoofd. Ik besluit dat het maar beter is om nog even over het bericht te zwijgen.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Sixer => Catesby]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Anthony Samuel Cavanaugh
Emma haalt haar schouders op terwijl ze zachtjes haar hoofd schudt als ik haar vraag of Alex het misschien zou kunnen hebben gedaan. ‘Die kans is klein, denk ik. Hoe zou die aan mijn nummer geraken?’ Op mijn beurt haal ik deze keer mijn schouders op terwijl ik mijn gsm weer in mijn broekzak stop. ‘Hij zou op zoveel manieren aan je nummer kunnen komen.’ besluit ik waarna ik kijk hoe Emma op haar horloge kijkt en zucht. ‘Hij zal er inderdaad niets mee te maken hebben.’ Vervolgens voel ik hoe ze mijn pols vastgrijpt en me richting het huis trekt met de woorden dat we misschien beter al naar school kunnen vertrekken want anders komen we te laat. Een zucht ontsnapt uit mijn mond, ‘Oké dan.’ mompel ik waarna ik daarna schoorvoetend achter haar aan loop terwijl ze nog steeds mijn pols vast heeft. Binnen volg ik Emma’s voorbeeld en neem mijn donkerblauwe tas die midden op de tafel ligt. Voor dat ik haar naar buiten volg, grijp ik snel nog een appel van de tafel en neem er een hap uit terwijl ik naar buiten loop. ‘Of toch, het zou wel iets typisch Alex zijn?’ Ik knik met een volle mond en probeer daarna zo goed mogelijk te praten, ‘Het zou inderdaad typisch Alex zijn. Alleen snap ik niet waarom hij zijn grapje dan niet gewoon enkel uitoefent op mij?’ Ik neem nog een hap uit de appel terwijl we de hoek omlopen en ik zie hoe de school al in zicht komt. ‘Ik zal het straks eens vragen. Alhoewel ik het nog steeds niet zou snappen waarom hij zo’n sms’je naar ons beide stuurt.’ zeg ik om daarna de appel mooi in een boogje in de dichtstbijzijnde vuilbak te gooien. ‘Touchdown.’ grijns ik waarna ik mijn blik weer naar mijn zus richt. Volgens mij denkt ze echt dat het bericht iets betekent. Maar toch ben ik ervan overtuigd dat Alex er wel eens wat mee te maken zou kunnen hebben.

[Sorry! Maar ik moest even een vriend helpen met wiskunde.]

[ bericht aangepast op 12 mei 2013 - 17:31 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

[Mijn topics]

---

Be yourself, an original is always more worth than a copy.

[Hallo iedereen! (:]
Robin Fields
Met een knal sloeg ik de wekker uit die voor de derde keer piepend op mijn nachtkastje stond. Ik wist dat ik nu echt uit m'n bed moest komen,maar ik had zo geen zin in vandaag. Het was dé dag. De dag dat Lorenzo het uitmaakte, een jaar geleden. Elke keer als ik er aan dacht, deed mijn hart weer pijn. Lorenzo was mijn superknappe, leuke en liefhebbende Frans leraar. Vanaf dag één had ik een crush op 'm, en toen het bleek dat hij mij ook zag zitten was ik nog nooit zo blij geweest.
Ik herinner me onze eerste zoen nog precies; ik was voor de zoveelste keer na de les blijven hangen, en we praatten over onbelangrijke dingen, terwijl het enige waar ik naar kon kijken zijn prachtige, diepe ogen waren. Ogen als meren, waar je in kon verdrinken. Hij wilde iets in de kast achter me leggen en opeens waren we zo dicht bij elkaar dat ik zijn adem kon ruiken. We bleven allebei verstijft staan en staarde elkaar aan, ik had het niet meer uitgehouden en had mijn lippen op de zijne geplant. Het was geen voorzichtige kus, maar meteen bám, het was heftig, verlangend en wild.
Met een ruk trok ik mezelf uit mijn dagdroom en gooide mijn benen uit bed, ik moest er toch ooit uit komen.

Met een zwaai gooide ik mijn fiets in het fietsenrek en draaide me om naar het schoolgebouw. Ik was te laat, zoals altijd, maar ik gaf mezelf toch nog een minuutje om rustig te worden. Ik wilde net doorlopen toen mijn mobiel piepte.

You are never getting rid of me. – A

Ik bevroor terwijl ik het smsje nog een keer las. Wát? Wie was dit? Waar had dit mee te maken?
Een angstig gevoel bekroop me terwijl ik naar de laatste letter staarde. A.

[ bericht aangepast op 14 mei 2013 - 11:34 ]

---

Be yourself, an original is always more worth than a copy.

[@Level, het is ochtend en iedereen krijgt hetzelfde sms'je, het is volgens mij niet de bedoeling dat je zelf iets verzint]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Inderdaad. Het sms'je moet zijn: You are never getting rid of me. – A en het is inderdaad ochtend, het is nu de bedoeling dat iedereen nu naar school gaat om zich te mengen met de anderen. + Ik ben er niet echt zeker van maar volgens mij kan je niet terug smsen ofwel?]

[ bericht aangepast op 12 mei 2013 - 17:45 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

[Het is een onbekend nummer, die kan je inderdaad niet terug bellen/sms'en]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Wat de anderen zeggen. Als A iets stuurt, wordt dat wel bekend gemaakt]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Amber Mae Rivers
"De hele dag?" vroeg Nathan terwijl er een lach op zijn gezicht doorbrak. Even gleden zijn ogen af richting zijn horloge, waarna hij grinnikend zijn hoofd schudde. "Mijn dag is amper twee uur geleden begonnen, en ik ben gaan joggen, net als gisteren. En de dag daarvoor. En de dag daarvoor. En alle andere dagen, zusje." Plagerig ging Nathan met zijn hand door mijn blonde haren. Een verontwaardigd geluidje ontsnapte uit mijn mond waarna ik hem opnieuw een zacht duwtje gaf. Ik blies de lokken haar uit mijn gezicht die door Nathan voor mijn ogen hingen. "Moest dat nou echt?" mompelde ik, maar al snel krulde ik mijn mondhoeken lachend weer omhoog terwijl ik van de laatste traptrede sprong. "Sportief trouwens," goedkeurend knikte ik, bedenkend dat ik ook maar eens iets sportiefs moest gaan doen.
"En je gaat je maar beter klaarmaken, of je komt nog te laat op school." Zei hij terwijl hij richting de keuken liep. Een zachte zucht glipte tussen mijn lippen door, ik leunde tegen de witte muur aan en keek verveelt naar het plafond. "Juist... school."
"Ik ga me boven even omkleden, en ik stel voor dat jij ook je spullen neemt dat we kunnen vertrekken," Nathan kwam de keuken weer uitgelopen en drukte een kus op mijn voorhoofd. "Komt goed." Ik wierp hem nog een glimlachje toe en huppelde op een redelijk tempo de keuken in, om nu ook mijn ontbijt klaar te maken. Ik besloot wat yoghurt met honing klaar te maken aangezien ik op de aardig vroege ochtend nog niet echt eetlust had.
Nadat ik mijn eten klaar had gemaakt en op had gegeten, besefte ik dat ik al klaar was voor school. Ik had die nacht een slechte nachtrust gehad waardoor de dag vroeg voor me was begonnen en ik de eerste zonnestralen van vandaag door het kiertje van mijn gordijn had zien stralen. Ik twijfelde erover of ik Nathan moest vertellen over het berichtje, aangezien we elkaar alles vertelden en hij me goed advies kon geven. Maar dit was eigenlijk zo onschuldig, tenminste, dat leek het. Het was slechts een sms'je geweest, toch? Piekerend stond ik op van de bank en liep de trap op, recht de badkamer in. Kort borstelde ik mijn haren en bekeek mijn spiegelbeeld - wat nog enigszins moe terugkeek. "Nathan," riep ik door het huis heen terwijl ik mijn slaapkamer inliep en mijn crèmekleurige tas van mijn hemelbed afpakte. Behendig sloeg ik het hengsel over mijn schouder en liep regelrecht door naar beneden, om daar mijn schoenen aan te trekken en mijn leren jack; "Ik ben klaar."

---

To love is to destroy.

(Wil iemand me meeten? + wordt er gezegd wanneer de schoolbel gaat?)

Sam(antha) Jane Fitz

Terwijl ik mijn oortjes met muziek in stop, pak ik mijn fiets uit de stalling en rijd mijn straat uit. Ondanks dat de zon schijnt op mijn roodbruine haren en een vrolijk liedje in mijn oren toetert, heb ik een enorm slecht humeur. Mijn vader die me een half uur te vroeg op riep, het korte rokje dat heel de tijd naar boven kruipt, en dan ook nog dat dreigende sms'je van een onbekend nummer. Dat deze beginnende schooldag er ook nog bij komt, doet niet veel goeds.
Met een gezicht als een donderwolk, zet ik mijn fiets op slot en loop naar een houten picknickbank voor de school. Ik pak het boek dat ik vanochtend nog aan het lezen was en probeer me weer net zo in te leven met het personage als toen, maar merk al meteen dat dit niet lukt. Niet met al het gejoel rond me, de hoge stemmen die elkaar begroeten en de kreetjes die er bovenuit komen.
Een diepe zucht rolt over mijn lippen. Ik heb zo het gevoel dat dit niet echt een topdag gaat worden.

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 16:59 ]

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Isiz Rileigh Blackthorne
Ik word wakker van een zacht gebliep, het geluid dat mijn mobiel maakt wanneer ik een sms, whap, mail of iets in die trant ontvangen heb. Slaperig wrijf ik in mijn ogen, waarna ik Blake zijn arm voorzichtig van mijn middel duw en mijn mobiel pak. Er verschijnt een frons op mijn gezicht wanneer ik het bericht lees. You are never getting rid of me. – A. Is dit soms een één of ander zielig grapje? Het zou een ex kunnen zijn, alleen heb ik geen ex'en wiens naam met de 'A' begint.
'Wat is er?' vraagt Blake dan, met een hese stem van het slapen. Ik schud mijn hoofd en stop mijn mobiel weg. 'Niks, gewoon een dom bericht,' antwoord ik, terwijl ik mijn bed uit stap en mijn camera pak. Ik maak een foto van het bericht, waarna ik het bericht verwijder.
Ik werp een blik op de klok en trek de conclusie dat ik me maar eens klaar moet maken voor school. 'Opstaan luiwammes,' zeg ik tegen Blake. Inmiddels ben ik naar de kast gelopen en pak ik er wat kleren uit. Ik voel dat Blake's ogen op mij gericht zijn wanneer ik me omkleed, maar ik besteed er geen aandacht aan. Nadat ik me aangekleed ben loop ik naar de badkamer om mijn make-up te doen en wanneer ik daarmee klaar ben loop ik terug naar mijn slaapkamer, waar Blake nog steeds op mijn bed ligt.
'Opschieten jij, over een kwartier moet je me naar school brengen,' meld ik hem. 'En pas wel op dat Emily of Paige je niet ziet.' Ze hebben er geen probleem mee als hij hier in het weekend slaapt, maar doordeweeks willen ze het niet hebben.

Net wanneer ik klaar ben met ontbijten komt Blake de trap afgeslenterd. 'Perfecte timing zie ik,' grijnst hij. Ik loop naar hem toe en druk een kus op zijn lippen. 'Heel erg perfect,' grinnik ik. 'Laten we nu gaan.' We lopen naar buiten, waar Blake zijn motor pakt die achter de bosjes verstopt staat. Zijn helm geeft hij aan mij, waarna ik bij hem achterop ga zitten, hij de motor start en we naar school rijden.
Ongeveer een kwartier later komen we aan bij de school en geef ik Blake nog een laatste kus. 'Ik zie je in de pauze.' Na dit gezegd te hebben loop ik naar mijn kluis.

[Buuh, flutpost]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Sydney “Syd” Fitz
Het voordeel om al op de training gedoucht te hebben, was dat ik nu meteen klaar was om gewoon mijn schooltas te pakken en richting school te vertrekken. En dat kon ik maar beter snel doen voordat ik te laat was, hoewel me dat eigenlijk nog niet zoveel uitmaakte. Ik gooide mijn tas op mijn rug, nam nog een appel uit de schaal waar ik direct een grote hap van nam en hem ergens tegen de kant aan de overkant van de straat gooide toen hij op was.
Het duurde niet lang voor ik goed op mijn motor zat, de oprit afreed en richting school vlamde. Sommige mensen in hun auto’s toeterden geïrriteerd toen ik voorbij kwam sjezen, waardoor ik af en toe met een brede grijns omkeek en daarna verder reed. Hoewel ik dit iedere ochtend deed, bleef ik elke keer weer van dat gevoel van vrijheid, roekeloosheid en eenzaamheid genieten. In ieder geval, tot de parking van school in zicht kwam en dat gevoel weggeduwd werd door de horden leerlingen die zich een weg in het gebouw probeerde te banen. Ik stak ze voorzichtig voorbij, een voor een, totdat ik een geschikt plekje had gevonden om te parkeren en me daarna zelf bij de horde voegde, om zo in de stroom meegevoerd te worden.
“Alhoewel ik het nog steeds niet zou snappen waarom hij zo’n sms’je naar ons beide stuurt,” hoorde ik een stem. Ik bleef staan, waardoor er iemand tegen me opbotste en ik me verontschuldigde. Ik spitste mijn oren en keek de jongen aan, die met een meisje stond te babbelen. Ik kende ze wel een beetje, dankzij onze ouders. Anthony stond te praten tegen zijn zus en gooide zonet een appel in de vuilnisbak. “Touchdown!” grijnsde hij.
“Mooie!” zei ik grijnzend terwijl ik me bij de twee voegde. Anthony richtte zijn blik weer op zijn zus en grijnsde nog steeds. “Alles goed?”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Anthony Samuel Cavanaugh
‘Mooie!’ hoor ik opeens een stem nadat ik mijn appel met een boogje in de vuilnisbak had gegooid. Ik kijk even verwonderd op en speur met mijn ogen de omgeving af op zoek naar de stem tot ik opeens zie hoe een jongen naast Emma en mij komt staan. Even kijk ik hem bedachtzaam aan om daarna mijn blik vragend naar Emma te verplaatsen. Ik ken hem ergens van, niet? Mijn blik verplaatst weer naar de jongen terwijl ik glimlach, ‘Dankje.’ Opeens schiet het me te binnen van waar ik hem ken. Waren onze moeders vroeger niet bevriend? Ja, Sydney! Ik kende hem wel vaagjes, ik had hem ooit eens kort ontmoet op een tryout voor football. Niet dat ik volledig vrijwillig naar deze tryout was gegaan hoor. Ik heb misschien wel de skills en het lichaam maar ik bezit nu niet bepaald het doorzettingsvermogen dat een footballspeler moet hebben, dus heb ik daarna ook vriendelijk geweigerd. ‘Alles goed?’ hoor ik hem opeens vragen waadoor ik knikte. ‘Ja met j-‘ begin ik maar stop mijn zin wanneer ik Alex vanuit mijn ooghoeken zie. ‘Hé, Alex. Erg flauw hoor met je sms’je. Ik had eerlijk gezegd wel wat originelers van je verwacht maat.’ Roep ik terwijl ik Emma een duwtje geef in haar zij en daarna wijs naar Alex die naar ons toe komt lopen. ‘Hé? Over wat heb je het?’ Een lach rolt over mijn lippen. Ik moet zeggen dat deze jongen wel heel goed zijn rol kan volhouden. ‘Je sms’je dat je daarstraks had gestuurd? Je weet wel, dat sms’je dat je ondertekend had met het initiaal A.’ grijns ik maar deze grijns verdwijnt onmiddellijk van mijn gezicht als ik Alex’ serieuze gezicht zie. ‘Ik weet echt van niets.’ Nog voor ik wat terug wil zeggen, horen we opeens hoe iemands Alex’ naam roept. Hij kijkt me even vragend aan om te zien of er nog iets is waardoor ik knik als teken dat het alles was. ‘Ik zie je straks wel!’ roept hij en wanneer hij van ons wegloopt, richt ik me snel naar Emma terwijl ik vergeet dat Sydney er nog bij staat. ‘Oké, deze kan dus al zeker van onze A-lijst geschrapt worden.’

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 21:14 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions