RevAnge || Topic 01 - Speeltopics

A blijft nog steeds een groot geheim. De liars zijn er na enkele jaren nog steeds niet in geslaagd om het hele mysterie rond Alison te ontmaskeren. Jarenlang hebben ze met z’n vieren geprobeerd om de moord rond Ali op te lossen maar steeds leken ze te botsen op doodlopende straatjes. Uiteindelijk besloten ze om het hele gebeuren op te geven, maar dit wil natuurlijk niet zeggen dat A de meisjes zomaar met rust laat. De meisjes worden daarentegen nog steeds bedreigd maar willen desondanks verder gaan met hun leven. Hun wegen splitsen dan ook wanneer ze hun droomman ontmoeten, samenwonen, trouwen, kinderen krijgen of hun droomjob weten te veroveren. Stilletjes aan raken ze elkaar uit het oog en proberen allemaal hun leven op te bouwen met de hijgende adem van A in hun nek. We zijn nu vele jaren later en alle liars hebben dan ook hun droomman gevonden en een heel leventje opgebouwd. Hun kinderen zijn allemaal opgegroeid tot echte tieners en beetje bij beetje komen deze ook te weten wie A nu eigenlijk is en wat deze persoon te maken heeft met hun moeders. Iedereen verblijft nog steeds in Rosewood maar de jongeren kennen elkaar niet echt. Het enige dat ze van elkaar weten is dat hun moeders vroeger bevriend waren en ze zullen elkaar dus ook enkel maar toeknikken of naar elkaar zwaaien als ze elkaar tegenkomen in de gangen van Rosewood High. Echter door hun ontdekking komen de jongeren weer samen en zinnen ze op wraak. Hun missie is dan ook om A te ontmaskeren. Maar hoe zal dat gebeuren? Ontstaan er vriendschappen? Of misschien liefde? Zullen ze erin slagen of zullen ze net zoals hun moeders het slachtoffer worden van deze persoon?

Rollen:

Kinderen Aria Montgomery en Ezra Fitz (max. 2 – 3 jongeren) :
- Samantha Jane Fitz - Frodo
- Sydney “Syd” Fitz - Catesby
- Daphne Arizona Fitz - Everdeen

Kinderen Hanna Marin en Caleb Rivers (max. 2 – 3 jongeren):
- Nathan Jake Rivers - Sibyllin
- Amber Mae Rivers - Witches

Kinderen Spencer Hastings en Toby Cavanaugh (max. 2 – 3 jongeren):
- Anthony Samuel Cavanaugh - Ademir
- Emma Cathlynn Cavanaugh - Sibyllin

Kinderen Emily Fields en Paige McCullers (max. 2 – 3 jongeren):
- Isiz Rileigh Blackthorne - Bran
- Robin Fields - LEVEL

Regels:

- Minimaal vijf regels per post.
- De naam van je personage vermelden boven je post.
- Als je off-topic gaat, liefst tussen haakjes.
- Niet te lang off-topic gaan. Als je zo nodig wat wil bespreken met een andere deelnemer doe dit dan via gastenboek of privébericht.
- 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
- Een personage kan niet opeens dood gaan.
- Bestuur alleen je eigen personage.
- Hou het alsjeblieft realistisch.
- Geen Mary Sues.


Rollentopic

Praattopic

! Enkel Sibyllin of Ik mogen nieuwe speeltopics aanmaken.

[ bericht aangepast op 19 mei 2013 - 22:13 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

Sam Jane Fitz

De warme middagzon scheen door mijn open raam en liet een warm spoor achter op mijn blote huid. Helemaal verdiept in het boek dat ik in mijn handen hield, had ik alle geluiden buiten me afgesloten. De grasmaaier in de verte, de schaterlach van een klein jongetje op straat... het drong niet tot me door, nu ik me in de gecreëerde wereld van Stephen King bevond. Het kleine meisje keek schichtig om zich heen en kon haar hart als een vogel tegen haar borst voelen razen. Beneden hoorde ze rommelende geluiden, duidelijk iemand die er niet thuis hoorde. Ze liep de trap af en-
Net op dat moment ging er een snerpend gepiep door de ruimte. Geïrriteerd graaide ik naar het grijze dingetje rechts van me en met mijn gedachten nog bij het spannende boek, opende ik het smsje, er niet op lettend dat het van een onbekend nummer was. Met een half oog las ik wat er op het schermpje stond. You are never getting rid of me. – A
Het boek belandde op de grond. Een tweede, een derde keer liet ik mijn ogen over de kleine tekst glijden. A?

---

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

bam gefixt praattopic :')

---

Rise and rise again until lambs become lions

Amber Mae Rivers
Ongeïnteresseerd staarde ik naar de imperfecties van het plafond, totaal verveelt en doelloos. Het raam stond wagenwijd open waardoor de wind de gordijnen bol liet staan en soms even lichtjes door mijn blonde lokken streelde. Enkele geluiden kwamen van buiten vandaan, kinderen die joelden terwijl ze door de straten renden en spellen als tikkertje deden. Ik wendde mijn hoofd af van het plafond en staarde uit het raam, mijn lange nagels tikten ritmisch op het witgelakte bureau waar ik na lange schooldagen huiswerk opmaakte. De zon lichtte mijn gezicht op en ik vernauwde mijn ogen iets door de plotse felle zon. Geschrokken keek ik naar mijn mobieltje die de stilte in mijn kamer verbrak door luid te zoemen, waardoor het mobieltje wat bewoog en een irritant geluid produceerde. Ik schudde wat verdwaasd met mijn hoofd en greep naar het mobieltje. Het scherm gaf weer dat er één nieuw bericht was binnengekomen, de afzender was onbekend. Ik rees mijn wenkbrauwen even op en opende uit pure nieuwsgierigheid het berichtje. You are never getting rid of me. – A
Mijn houding die voorheen nogal onderuitgezakt was verstrakte meteen en zorgde ervoor dat ik rechtop ging zitten en mijn lichtgroene ogen nogmaals over de simpel uitziende zin liet glijden. Een frons brak door op mijn voorhoofd. Wie was dit en waarom deed diegene dit? Ik schudde mijn hoofd nogmaals en vergrendelde mijn mobiel, dit was vast één of andere flauwe grap.

[ bericht aangepast op 5 mei 2013 - 21:08 ]

---

To love is to destroy.

Sydney “Syd” Fitz
Een hels gekibbel klonk door de kleedkamer heen, waardoor ik me begon af te vragen of het niet juist de mannen waren die veel te veel babbelden. Gelukkig spendeerde niemand veel aandacht aan mij toen ik onder de douche vandaan kwam en een handdoek om mijn middel knoopte. Ik haalde mijn hand door mijn natte haar, dat overeind bleef staan en deed alle moeite van de wereld om mijn onderbroek aan te krijgen zonder dat iemand een glimp van mijn achterwerk of geslachtsdelen zou opvangen. Voor sommigen was het de normaalste zaak van de wereld om hier poedelnaakt rond te lopen, maar ik vond het nogal gênant. Zeker als er iemand naar zou zitten staren. Het was al erg genoeg om samen met ze te douchen, waar ik met mijn rug naar ze stond.
“Hé Fitz, volgens mij zag ik net een stuk van je ballen!” hoorde ik iemand in mijn oor schreeuwen. James – een van mijn ploegmaten die me nogal graag plaagde met het feit dat ik hier niet poedelnaakt rondliep – sloeg met zijn hand op mijn rug en bracht een homerisch gelach voort, gevolgd door een lach van de rest van het team.
“Wat zit jij naar mijn ballen te staren?” kaatste ik terug, terwijl ik mijn onderbroek optrok en de handdoek losknoopte. James stopte met lachen, keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan, werd rood en begon toen weer te lachen. Deze keer wel meer beschaamd en stiller.
“Ehm, juist ja,” stamelde hij. “Ik zat er niet echt naar te staren hoor, ik maakte maar een grapje.”
Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, trok mijn jeansbroek over mijn billen heen en keek hem toen weer met een scheve grijns aan. “Sure... Laat me je niet nog een keer betrappen.”
James werd nog roder, draaide zich toen weg en begon weer om te kleden. Zo, dat was ook alweer opgelost.
Ik begon mijn sporttas te doorzoeken naar mijn shirt, waarop net op dat moment het refrein klonk van Don’t You Worry Child. Het werd stil in de kleedkamer. Een paar vragende blikken werden naar elkaar uitgewisseld, maar meer werd er dan ook niet gezegd. Ik had enkele luttele seconden nodig om door te krijgen dat het mijn gsm was en dat ik een nieuw bericht had.
Toch trok ik eerst mijn donkerrode shirt aan en zette mijn haren goed met gel voordat ik er eindelijk bij kwam om het bericht te openen.
You are never getting rid of me – A.
Ik trok een wenkbrauw op, het overwegend om terug te sturen met de vraag of het ze het foute nummer hadden. Maar uiteindelijk besloot ik toch het te negeren en verder te doen met wat ik bezig was.
Ik zei nog haastig gedag tegen de rest van het team, om daarna de sporthal te verlaten en bovenop mijn motor te kruipen. De weg naar huis leek korter te duren dan ik gedacht had. De wind raasde door mijn haar, een gevoel dat ik zalig vond maar veel te snel beëindigd werd toen de oprit in zicht kwam. Ik parkeerde mijn motor naast het huis, opende de voordeur met mijn sleutel en gooide mijn sporttas in de keuken op de grond. “Ik ben thuis!” schreeuwde ik door het huis.

[ bericht aangepast op 5 mei 2013 - 21:28 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Emma Cathlynn Cavanaugh

Ik zou het gekraak van de takjes onder mijn voeten horen als ik nu niet muziek aan het luisteren was. Maar dat ben ik wel, en vrolijk zing ik mee met de muziek die door mijn hoofdtelefoon klinkt.
“Girl, put your records on, tell me your favourite song. You go ahead, let your hair down. Sapphire and faded jeans, I hope you get your dreams, just go ahead, let your hair down!”
Uit enthousiasme doe ik er nog een dansje bij en zwaai vrolijk met mijn armen in de lucht. Neuriënd loop ik vrolijk verder, richting de boomhut die een eindje het bos instaat. Wanneer de boomhut in zicht komt, is het liedje net gedaan en ik zet de muziek uit. Terwijl ik dit doe, merk ik dat ik een bericht heb gekregen op mijn GSM en wil het net openen wanneer Anthony uit de boomhut komt gesprongen en mijn naam roept. Al gauw kan ik ermee lachen en geef hem een knuffel.
“Je had me nodig?” vraag ik, terwijl ik intussen het bericht op mijn gsm open.
You are never getting rid of me. –A
Ik frons even en kijk Anthony aan. Ik draai mijn mobiel om zodat hij het kan lezen.
“Wat zou dit zijn?” Ik kijk zelf ook weer naar het scherm en haal mijn schouders op.
“Wie weet is het gewoon een verkeerd nummer, toch?”




Nathan Jake Rivers

Uitgeput laat ik me op een bankje neerzakken na weer een halfuur joggen. Ik sluit mijn ogen en laat mijn hoofd in mijn half rusten. De muziek druist zachtjes verder mijn hersenen in en ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Ik denk aan gisteravond, hoe de enkele keren uitgaan met Kathy niet echt op iets was uitgedraaid. Weeral niet. Ze zag het niet zitten, ik was niet de juiste voor haar. Daar dacht ze anders eergisteren wel anders over. Even overloop ik de laatste paar maanden. Telkens is het zo gegaan. Enkele keren uitgaan, allemaal fijn, en op de een of andere manier krijgen ze me allemaal na twee, drie avonden tussen de lakens. Misschien is dat het probleem wel. Of ben ik zo naïef? Met een zucht haal ik mijn gsm uit mijn broekzak wanneer ik het geluidje hoor dat aangeeft dat ik een nieuw bericht heb.
You are never getting rid of me. –A
Fronsend kijk ik naar het schermpje en werp een verwarde blik om me heen. Buiten een ouder koppel met een kleine hond en een gezinnetje, lopen er niet veel mensen in het park en ik vraag me af wie de sms verstuurd heeft. Het zou ook een verkeerd nummer kunnen zijn, besef ik zo, maar dat lijkt me ook al vreemd, op de een of andere manier. Ik besluit op te staan en naar huis te gaan. Een frisse douche zal deugd doen.
Wanneer ik thuis kom en de deur achter me sluit, kijk ik even in de woonkamer of mijn ouders er zijn.
“Amber?” roep ik door het huis.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Anthony Samuel Cavanaugh
Net toen ik de boomhut uitsprong en Emma’s naam riep, zag ik opeens hoe ze in mijn gezichtsveld verscheen. Even verbaasd van het feit dat ze hier zo snel voor me stond keek ik haar aan terwijl ze begon te lachen. Mijn verbaasdheid verscheen onmiddellijk als sneeuw voor de zon en maakte dan ook plaats voor een grijns. Het moest inderdaad nogal een raar zicht geweest zijn toen ik uit de boomhut sprong en haar naam riep. ‘Je had me nodig?’ vroeg ze nadat ze me een knuffel had gegeven en haar gsm opende. Mijn armen vielen terug langs mijn lichaam waarna ik knikte en mijn mond opende om wat te zeggen. ‘Ja, nu je het z- ‘ begon ik maar al snel stopte toen ik haar fronsende gezicht zag. Ze draaide haar mobiel wat naar me toe zodat ik kon zien naar wat ze aan het kijken was. Ik las het sms’je en zag dat het net hetzelfde sms’je was dat ik enkele minuutjes eerder ook had gekregen. ‘Oké, dit is raar.’ Ik keek haar even verbaasd aan terwijl ik met mijn hand wreef over mijn kin. ‘Wat zou dit zijn?’ vroeg ze terwijl ze haar ouders ophaalde en naar het scherm weer keek, ‘Wie weet is het gewoon een verkeerd nummer, toch?’ Ik knikte afwezig terwijl mijn gedachten weer naar het sms’je afdwaalde. ‘Ja, maar het rare is dat ik daarnet ook exact hetzelfde sms’je heb gekregen.’ Ik grabbelde in mijn broekzak naar mijn gsm en toonde haar de sms. ‘Waarschijnlijk is het gewoon één of andere grap? Ik bedoel, we kennen toch genoeg personen waarvan de naam met een A begint?’ Zoals eerder begon ik weer een tal van namen op te noemen. ‘Misschien is het Alex?’ vroeg ik toen ik aan mijn beste vriend dacht. Hij zou immers voor zoiets wel in staat zijn.

---

Rise and rise again until lambs become lions

Amber Mae Rivers
De stilte in huis was verschrikkelijk storend, ik irriteerde me eraan aangezien ik meer van drukte hield. Natuurlijk had ik ook wel eens een momentje voor mezelf nodig maar deze stilte ging al de hele middag zo door. En aangezien ik door mijn zakgeld heen was door het nieuwe paar schoenen wat ik absoluut niet kon laten staan, had mijn vader me erop gewezen dat ik nodig een baantje moest zoeken. Ik wist dat hij gelijk had maar dat zei nog niet dat ik er zin in had.
Nieuwsgierig stond ik op toen ik de voordeur van het slot hoorde gaan - ook al kon ik wel raden wie het was - en liep richting mijn witgelakte kamer deur die krakend bewoog toen ik de deurkruk naar beneden had geduwd. De deur viel opnieuw weer in het slot. Met mijn mobieltje in mijn handen geklemd wierp ik een blik naar beneden waar ik de bekende blonde haren van Nathan in mijn vizier kreeg. "Amber?" riep hij precies op dat moment door het huis waardoor mijn mondhoeken omhoog krulden en ik vlug van de traptreden liep. "Hier!" ik gaf hem een zacht duwtje tegen zijn schouder en grijnsde plagend. "Waar was je de hele dag? Ik heb me ontzettend verveelt." Ik liet een zachte zucht over mijn lippen rollen, om vervolgens weer te glimlachen en hem nieuwsgierig aan te kijken. Ik was nou eenmaal ongelofelijk nieuwsgierig aangelegd. Ik was er nog niet over uit of dat een goede of een slechte eigenschap was.

---

To love is to destroy.

[Host = Witches]

---

To love is to destroy.

[Mijn topic's]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

[Zijn we al dood, of wat? ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ik denk het wel anders is het gewoon nu school en komt er weer wat leven?]

---

Rise and rise again until lambs become lions

[Nee, ik wilde straks posten ]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Voor mij goed.]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Maar je doet maar hoor ]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

[Hm, ik stel voor dat we wachten op Evelien's post? Of kan je misschien nu sneeel even wat posten? :'D En dan kunnen we ze sturen naar daar en kunnen de andere ook meteen verder?]

---

Rise and rise again until lambs become lions