[RPG] Strijd om de maan - Topic 1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 5 mei 2013 - 18:43 ]

kindness is never a burden.

| Ebnar is 1 persoon, Marthe. Niet De Ebnar. Gewoon Ebnar. |

kindness is never a burden.

[Oepsie. :'D Verkeerd gelezen.

Pas ik even aan.]

[ bericht aangepast op 27 april 2013 - 10:30 ]

help

Roselynn II 21 II Zwarte wolf II Nigravosclan - in het bos
Roselynn was zoals gewoonlijk al vroeg wakker. Ze had haar lange, bruine haren in een zijwaartse vlecht gevlochten en had een sobere jurk aangetrokken, die ietwat wijd rond haar ranke lijf viel. Een simpel touw had ze rond haar middel geknoopt, zodat de stof iets van vorm kreeg en zo haar fijne figuur enigszins benadrukte. Ze liet de sandalen voor wat ze waren, aangezien ze na bijna vierhonderd jaar nog altijd het liefst op blote voeten liep. Een gewoonte die de eeuwen niet had versleten, evenzo haar kledingdracht. Het was alsof ze in de tijd was stil blijven staan; iets wat ze feitelijk ook echt had gedaan. Lichamelijk was ze nog altijd de eenentwintigjarige die destijds veranderd was in een wolf. Maar ook mentaal was ze achtergebleven in de tijd die weldegelijk gepasseerd was.
Een zucht ontsnapte uiteindelijk aan haar lippen, waardoor de stilte in de tent doorbroken werd. Buiten was er echter een hoop tumult te horen, en Lynn wist absoluut niet wat er gaande was. Normaal gesproken was zij ook één van de eersten die op was, waardoor de drukte haar nog het meest verwonderde.
Enigszins achterdochtig opende ze de flap van haar tent. Ze ving verschillende woorden op, halve zinnen van een conversatie, maar toch begreep ze er maar weinig van. Ze had er absoluut geen idee van wat er aan de hand was en hoe bedreigend de situatie bleek te zijn. Het was pas toen de naam Ebnar viel, dat er iets begon te dagen. Ze herinnerde de gesprekken met Garrick, over de persoon die hem en de andere originelen vervloekt had. Toch doorzag Lynn niet het gevaar, aangezien ze niet wist wat het bericht daadwerkelijk inhield; welk gevaar er nu eigenlijk dreigde met de komst van de heksenmeesteres.
Daarom liep ze, zoals iedere ochtend, het bos in, om hout te sprokkelen. Ze had een vaste, dagelijkse routine die ze nu al ruim tweehonderd jaar in stand hield, sinds de dood van Garrick. Ze was graag in het bos en wist zich op deze manier ook iets van nuttig te maken voor de roedel, naast het feit dat ze voor de zieken en gewonden zorgde, als die er al waren. Op deze manier had ze het gevoel dat ze toch nog enige bijdrage had binnen de groep, aangezien ze niet veel andere capaciteiten had. Het was feitelijk ook echt door haar liefde voor Garrick, en andersom, dat ze werd opgenomen binnen de roedel en door het respect voor de originele, dat ze niet verstoten was na zijn dood.

[ik heb eerlijk gezegd niet echt een idee wat de normale klederdracht is :'D Nu ga ik er een beetje van uit dat ze gewoon in een soort tentenkamp leven in het bos en dat de jurk die ik gekozen heb, niet zozeer vreemd of opvallend is, hetzij wel wat achtergebleven in de tijd. Komt het totaal niet overeen met de normale kleding die ze nu dragen, dan hoor ik het wel en pas ik het aan, aangezien Lynn niet bepaald een opvallend type is en dus ook niet zozeer zich heel vreemd kleedt in vergelijking met de rest]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

[Mag ik Siv naar Henry & Sophie sturen?]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Dat vind ik goed.]

Your make-up is terrible

(Ok. Ik post straks, eerst huiswerk afmaken (; )

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[mijn topics. Ik ben bij mijn ouders en heb alleen mijn telefoon. Ik ben morgen weer online met de computer]

[ bericht aangepast op 27 april 2013 - 16:26 ]

there is an ocean in my heart, hidden behind eyes of celadon.

Heath Alec Ravenwood - Alposclan, clanlid.
De zon scheen door het dunne bladerdek van de bomen en wierp een fel licht over Heaths slapend gezicht. Hij voelde de warmte van de zon en rolde zich kreunend om. Iets scherp prikte in zijn zij, maar Heath opende zijn ogen niet. "Shtt..." murmelde hij, ervan overtuigd dat het geprik enkel een dier was of een ander clanlid. Toen alweer iets in zijn zij prikte opende Heath knipperend zijn ogen en kreunde nogmaals. Hij had helemaal geen ochtendhumeur, not gehad zelfs, maar wilde soms toch wat langer in zijn bed blijven liggen. Enkel bleek Heath helemaal niet in zijn bed te zijn. Hij fronste en kwam recht. Terwijl zijn hand door zijn haar gleed en daar een spoor van gemalen bladeren en aarde achterliet keken zijn ogen naar zijn omgeving. De vele bomen torenden hoog boven hem uit en achter hem kon Heath het geluid van een kabbelend beekje horen. Langzaam kwamen de herinneringen van de vorige avond terug in hem op. Heath kreeg gisteren de wacht en bleef even voor het kampement zitten, tot hij zich verveelde en een wandeling ging maken. Hij moet in slaap gevallen zijn. Heath kon enkel hopen dat de Raad daar nooit achter zou komen.

kindness is never a burden.

Arlendria Siv Fydorov || Partner van de leider

Ik wist niet meer hoe laat het eigenlijk was toen ik opstond, maar ik had al genoeg tijd gehad om al mijn strikken te checken en een buit binnen te halen voor de rest wakker was. Of zin had om op te staan.
Nu was ik bezig met het stroppen van het konijn dat ik gevangen had. Luid geeuwend kwam Henry voorbij, mij straal negerend. Volgens mij had hij me gewoon niet zien zitten, want ik zat tegen de muur langs de deur, tegen de grond. Niet echt the place to be om op te vallen. Ik liet hem maar even doen, wetend dat hij waarschijnlijk nog te slaapdronken was om iets te doen. Of ik een antwoord terug kon verwachten, of gewoon niets. Eerlijk gezegd had ik ook niet echt zin iets te zeggen, aangezien ik mijn stem vandaag nog niet gebruikt had en hij meestal nogal krakerig klonk in de ochtend. Henry begon met zijn mes te prullen.
Niet veel later kwam nummer twee naar buiten gewandeld. “Mogge,” mompelde deze terwijl ze op Henry af liep. “Hebben we ergens ontbijt?”
“Hi-“ Ik schraapte mijn keel kort omdat mijn stem oversloeg. “Hier.” Ik stak het konijn even naar haar uit en ging daarna verder met het proberen van het zo zorgvuldig mogelijk uit schrapen van de organen. “Kan je al een vuurtje maken om ‘m klaar te maken?”

[Ik fail in beginposts T.T]

[ bericht aangepast op 27 april 2013 - 17:00 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Ik ook. :')

Altijd in het begin. ><]

Henry Augustus Skidmore || Leider Verzet.
Henry was doodmoe en had knallende hoofdpijn. Zijn zintuigen leken een heel stuk zwakker dan anders. Het irriteerde hem.
"Mogge," deed een stem hem opschrikken. "Hebben we ergens ontbijt?" Henry staarde haar aan alsof ze een andere taal sprak; niets ziend en een beetje sceptisch.
"Hi" antwoordde een stem. Hij sloeg lichtjes over en Siv kuchte even. "Hier," zei ze. Het was pas op dat moment dat Henry's zintuigen weer min of meer scherp werden.
"Sorry," zei hij, alsof hij uit een droom was opgeschrokken. "Goeiemorgen." Het was zowel voor Sophia als Siv bedoeld, maar hij klonk nog steeds ietwat afwezig en hield een hand voor zijn mond voordat hij gaapte. Henry zag hoe Siv een konijn uitstak naar Sophia. Ze zat tegen een muurtje naast de deur.
"Kan je al een vuurtje maken om 'm klaar te maken?"
"Doe ik wel," antwoordde Henry. Dan had hij iets om zich op te concentreren. Een paar dagen geleden was hij hout gaan sprokkelen in een bos hier niet ver vandaan, zodat ze een voorraadje hadden. Hij stond ietwat vlotter dan dat hij naar buiten was gekomen op en raapte een paar goeie takken bijeen, waarmee hij een vuurtje in elkaar flanste en er een spit boven zette, iets wat net zoals al het andere wat ze hadden geïmproviseerd was.
Henry moest even zoeken voordat hij zijn aansteker vond. Het ding was praktisch leeg, wat logisch was na het langer dan tien jaar bij hem te hebben gehouden. Het duurde even voordat er een vlam ontstond en het was waarschijnlijk de laatste. Gelukkige vatte het vuur vlam. Henry vond het ergens wel grappig dat de aansteker het zo lang had volgehouden. Ook al was hij leeg, hij stopte het ding toch weer in zijn broekzak.
"Goed geslapen?" Het klonk gespannen, afwezig, maar hij wist niet echt wat hij anders moest zeggen. Henry was niet echt sociaal als hij moe was.

help

[Iemand voor Emma?]

help

-

[ bericht aangepast op 27 april 2013 - 22:09 ]

kindness is never a burden.

Sophia Echo - verzet

Ik word aangestaard door een vermoeide Henry, alsof hij alles wat ik daarnet gezegd heb driedubbel moet verwerken. Behalve zijn normale wat onverzorgde uiterlijk, ziet hij er nu nog vermoeider uit met die lichte wallen onder zijn ogen. Ik trek mijn wenkbrauw iets op terwijl ik wacht totdat hij alles wat ik zei doorheeft, waarvan ik verwacht dat het niet zo lang zal duren aangezien het maar kort was en toch niet bepaald een moeilijk vraag was. Het is alleen niet Henry die antwoord geeft, maar een vrouw. Siv natuurlijk, al had ik haar helemaal niet opgemerkt. Dat is voor mij nogal ongewoon aangezien ik haar vaak onbewust volg. Voor mij is ze mijn voorbeeld, mijn rolmodel.
"Hi," haar slaperige stem slaat over en ze kucht kort. "Hier," verbeterd ze zichzelf en steekt een geveld konijn naar voren. Blijkbaar ben ik vandaag als laatste wakker, wat ook niet vaak voorkomt. Het zorgt er zelfs voor dat ik me iets beschaamd voel. Mijn blik blijft even op de jonge vrouw met het donkere haar hangen voordat ik terug naar Henry kijkt omdat hij ineens begint te praten, alsof hij eindelijk doorheeft wat er gezegd werd en dat hij erop moet reageren. "Sorry. Goeiemorgen." Hij gaapt eens en ik glimlach licht, maar zeg niets. Iedereen heeft langer nodig dan ik blijkbaar, zodra ik naar buiten gestapt was, was ik dan ook klaarwakker van de ochtendlucht.
"Kan je al een vuurtje maken om 'm klaar te maken?" stelt Siv voor aan mij en net als ik wil knikken neemt Henry opnieuw het woord. "Doe ik wel," zegt hij snel en hij staat soepel op, waarna hij een paar takken bij elkaar raapt en vuur maakt. Ik zucht iets en steek wat nutteloos mijn handen in mijn zakken waarna ik heen en weer schommel op mijn voeten. Het voelt best nutteloos aan om te kijken hoe zij iets aan het doen zijn en ik niets doe, maar op het moment kan ik toch niets nuttigs bedenken. Ik kijk maar lichtelijk geïnteresseerd toe hoe Henry vuur begint te maken met zijn aansteker, die eerst geen vlammetje op laat komen. Het is eigenlijk wel geinig, volgens mij heb ik het altijd gedaan zonder dat soort dingen, mijn vader heeft het me geleerd. Toch laat ik hem prutsen tot het hem gelukt is.
"Goed geslapen?" komt er brommend uit zijn mond. "Zoals altijd," antwoord ik, waarna ik mezelf op mijn kont laat zakken voor het vuurtje, dat nu groter begint te worden. Mijn benen vouw ik in een kleermakerszit onder me. Mijn blik gaat automatisch van het vuurtje naar Siv, afwachtend voor haar antwoord. Ik voel me nog altijd een beetje vreemd tussen de mensen, hoewel we een gemeenschappelijk doel hebben. Siv is degene die ervoor zorgt dat ik me nooit helemaal de vreemde eend in de bijt voel, of ze het nou expres doet of niet. Ik weet niet eens hoe ze erover denkt dat ik constant achter haar aanloop en altijd alles wat zij doet na wil doen. De laatste tijd probeer ik mezelf dan ook iets in toom te houden en hoop ik maar dat mijn blauwe ogen niet constant van nieuwsgierigheid branden.

Your make-up is terrible

Lypha Neandroa d'Vien ~Originele~ Alposclan

Ik werd wakker, en de bomen zagen er grijs uit. En de grond ook. Ik stond op en merkte dat ik op vier poten stond. Ik zuchtte, ik was wéér in mijn slaap in een wolf veranderd. Dit word echt vervelend. Ik veranderde mezelf weer terug, wat pijn deed, maar niet zo erg meer als eerst, nu ben ik het gewend. Aan het licht te zien is het vroeg in de ochtend, want de zon staat laag aan de hemel. Ik moest vannacht de wacht houden, samen met Heath. Hij zat niet meer voor de tent, dus ik denk dat hij óf weer in bed is gaan liggen, of een wandelingetje is gaan maken. Ik besloot hem te zoeken, en liep het bos in. Ik zag een spoor met gebroken takjes liggen, en volgde die, ik kwam langs een beekje, waar het water kraak helder was. Ik nam een slokje, om mijn droge keel minder pijnlijk te maken. Uiteindelijk zag ik Heath liggen, slapend. Hij moest blij zijn dat ik geen Raadslid was, en dat ik in een goede bui was, anders had ik het hen verteld. Wie gaat er dan ook slapen terwijl hij de wacht moest houden. En zelf uit het kamp! Ik liep terug naar het kamp, waar ik in kleermakerszit bij een kampvuur ging zitten, en mijn haar vlechtte.

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

[Het is me gewoon gelukt om 8 regels te schrijven Ö dat vind ik stiekem heel knap van mezelf ]

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.