-4- This is my life now -RPG- - Speeltopics

Deze RPG is in principe een vervolg op; My school's Glee club. die dood is gelopen.

Toen kwam er iemand op het idee er nieuw leven in te blazen;
Vijf jaar later. Iedereen is opgegroeid, nog samen of uit elkaar. Heeft een super baan of juist helemaal niet. Heeft kinderen of studeert nog verder. Woont in een groot huis of in een klein huisje in een achterbuurt.

Dit speelt zich dus af na hun schooltijd en dezelfde personen.
-Natuurlijk mag je meedoen, maar doe dan wel een goed verleden met hoe het was op die school en wat die allemaal heeft meegemaakt.-

Wil je meedoen? Klik dan hier.

===================
Nieuwe mensen;
-
-
-

De al bestaande mensen;
- Levi Unknown Ninuturu
- Michael Thomas Brown Boira
- Charlotte Suavez Roane
- Mary Elizabeth Santiago Colfer
- Kyle Noah Morgan. KellyBelly
- William Irial Smelting Roane
- Arion O'Leary Roane
- Donna Banu Ganj Heimersson - Jalili Boira
- André Sean Stenvers KellyBelly
- Maya Hart AroonCat
- Dimitry Hart AroonCat
-

Jongeren/Kinderen;
-Diederik Jared Morgan - Mengelmoes
-Nathan Connor Finley - quin98
===================
Regels;
*Schrijf gelieve meer dan 5 regels.
*Ga niet aanstellen of juist niets doen.
*Speel alleen je eigen personage, niet die van andere.
*Géén perfecte personen.
*Wees beleefd -in RPg hoeft dat niet persé-
*Personen hoeven elkaar niet persé meer te kennen, het kan zijn dat ze elkaar niet meer herkennen of niet willen kennen.

Ich liebe dich 27.12.23

Michael
“Ga je gang, maar verwacht er niet teveel van.”
Ik glimlachte en nam het schetsboek over. Voorzichtig ging ik op de bank zitten en bladerde ik geïnteresseerd door heen. Van kinderkleertjes tot kleding tot volwassenen, Charlotte leek haar hele eerste collectie te hebben getekend. Ondertussen hoorde ik hoe Charlotte tegen iemand door de telefoon praat, hoogstwaarschijnlijk de receptie. Mijn glimlach werd groter toen ik bij de kinderkleertjes aankwam. Ze waren lief, schattig. Net wanneer ik er iets over wilde zeggen, schrok ik van haar terwijl ze over mij schouder meekeek.
“Mocht er een leuke naam in je opkomen, laat het me dan weten want ik ben nog wanhopig op zoek naar eentje.”
Zachtjes grinnikte ik.
“Ik denk dat je het ‘Inspired by Michael’ moet noemen,” grapte ik, terwijl ik vooral voor mezelf het ijs nog probeerde te breken. “Maar zover ik als kok annex leraar kijk heb op kleding, vind ik het echt mooi.” Voorzichtig sloeg ik het boek dicht en gaf hem aan haar terug. “Je moet er serieus iets meedoen.”

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Kyle

Irial fronst zijn wenkbrauwen, het lijkt wel of hij het niet doorheeft dat ik een grapje maak. Dan zie ik toch zijn grijns op zijn gezicht komen en likt hij even over zijn lippen. Hij heeft het door. Ik grinnik even zachtjes.
"Jawel, maar ik zag het niet aankomen," grapt Irial met een nog altijd hese stem. Ik voel Irial zijn arm om mijn hals gaan en geniet als hij zijn lippen op de mijne plaatst. Irial laat zijn tong naar mijn lippen gaan en hij duwt ze uit elkaar. Heerlijk, als Irial zonder het zelf echt te merken de leiding neemt. Ik vind het leuk om gedomineerd te worden.
"Kyle," zucht Irial tegen mijn lippen, ik voel hoe hij op mijn lip bijt. Dit is toch echt wel de druppel, want ik voel mijn lichaam reageren. Nu is er geen weg meer terug. Niet dat ik dat wilde, ik wil Irial heel graag. "Toe," smeekt hij stilletjes en ik kijk naar hem. Ik hou van hem, ik hou zoveel van hem dat het gewoon pijn doet. En ik weet dat Irial mij geen pijn wil doen, maar mijn liefde voor hem is volgens mij te groot om in mijn hart te blijven.
"Irial," zeg ik opgewonden en streel mijn vingertoppen langs zijn wang. "Ver komen we niet," zeg ik zacht en ik druk mijn lippen kort op de zijne. "Ik heb namelijk nog kleren aan," Ik grijns tegen zijn lippen aan en bijt nu een keer terug in zijn onderlip. De hand op zijn buik laat ik iets naar beneden zakken zodat deze op zijn onderbuik komt te liggen. "Misschien moet je me even helpen," fluister ik zacht en kus hem weer even kort. Ik pak zijn goede hand vast en begeleid hem naar mijn heup. Ik had geen riem om vandaag, en aangezien ik niet een van de breedste ben en precies tussen twee maten inziet, mijn broeken vaak te groot zijn.
"Geen riem," zeg ik met een zwoele stem en ik duw mijn broek aan de andere kant een klein stukje naar beneden. "Je weet wat dat betekend," Ik pak zijn lip vast tussen mijn tanden en trek er zachtjes een keertje aan.

André

Ik merk dat Maya wat kippenvel krijgt, ook slikt ze wat moeilijk. Natuurlijk, ik ga te snel.
"Oh ja? vertel mij dan maar eens André, wat vind jij leuker dan dansen?" Maya draait zich om en kijkt me aan. Ik laat haar iets losser, maar hou haar wel nog vast. Ik laat haar los wanneer ze om me heen gaat lopen. Er schiet een schok door mijn onderbuik wanneer Maya ineens haar tanden zacht in mijn hals zet, en er vervolgens een zuigzoen in zit. Ik wil bijna smeken dat ze verder gaat, maar wanneer ze voor me staat en haar lippen aflikt pak ik haar maar al te graag weer in mijn armen.
"Je blijft me verbazen," zeg ik met een glimlach en ik til haar in bruidsmode op. "Je weet wel wat ik leuker vind dan dansen, ik denk dat jij het ook wel leuk gaat vinden," fluister ik in haar oor en loop richting de gang. Maya is zo licht, ik voel bijna niet eens dat ik haar vast heb. Met een glimlach loop ik de trap op. Ik weet ook wel dat het al ruim vijf jaar geleden is dat ik Maya voor het laatst gezien heb, maar het voelt nu gewoon dat we voor altijd bij elkaar zullen zijn. En hoe kan je dat beter verzegelen dan het bed delen? Wanneer we boven aankomen loop ik door naar de slaapkamer en leg Maya zachtjes op het bed, ik ga boven haar hangen en kijk haar hangen. "Je bent de mooiste die ik ooit gezien heb," zeg ik en ik druk mijn lippen zachtjes op de hare.

Diederik

Nog voor de bel ging had ik mijn spullen al ingepakt, en mijn tas over mijn schouder gehangen. Ik kijk naar Nathan, en wanneer de bel gaat trek ik hem meteen achter me aan de gang op.
"Wij gaan ons nú inschrijven voor het footballteam," zeg ik en ik trek hem nog altijd met me mee. Achter ons hoor ik ineens gelach en ik stop met lopen. "Zo zo, broertje van gayman en zijn vriendje zijn hier ook," lachen een paar jongens en ik bal mijn vuist, deze zitten altijd achter ons aan. Ik kijk Nathan aan. "Tong verloren?" "Let op je woorden, Steerwood," brom ik en ik draai me naar hem toe. De arrogantie op zijn kop is gewoon te groot. Hij stoot zijn vrienden aan en ze zetten een paar stappen naar ons toe. "Voor jou?" vraagt hij sarcastisch en lacht. "Ik ga voor jou niet op mijn woorden letten, slungel," zegt hij en ik krijg een duw. "Wat hoor ik nou, jullie willen je inschrijven voor het footballteam? Kunnen jullie dat dan wel doen?" Ik hoor de walging gewoon in zijn stem. Met een schuin oog kijk ik naar zijn vrienden die het op Nathan gemunt hebben. "Wij kunnen tenminste nog iets bereiken," zeg ik. Ik moet gewoon naar beneden kijken om Tymen aan te kijken. Een schel lachje komt uit mijn keel en ik kijk hem aan. "Dus, nog wat te melden?" vraag ik en ik zie zijn gezichtsuitdrukking veranderen. Hij draait zijn hoofd naar zijn vrienden en knikt.
Voor ik het weet heb ik een vuist in mijn buik en ik moet even naar lucht happen. "Klootzak," zeg ik en ik blijf voorover staan. Ik zie de voeten van Tymen achteruit gaan. Ik kijk iets omhoog om te kijken naar hem, hij draait zich om. "Zie je, je kan het niet eens door de voorselectie maken," grinnikt hij en draait zijn rug toe. Ik bal mijn vuist en laat mijn knokkels even knakken. "Iemand moet jou een lesje leren, Steerwood," grom ik en ik storm op hem af, hij draait zich net om en ik laat me tegen hem aankomen waardoor hij achteruit valt. Wanneer we op de grond liggen bal ik mijn vuist en geef hem een paar hoeken tegen zijn kaak aan. Door de plotse kracht die Tymen ineens geeft val ik van hem af en komt hij boven op mij terecht. "Wat had je nou, Morgan," zegt hij nijdig en ik krijg een klap tegen mijn kaak terug.

Ich liebe dich 27.12.23

-

[ bericht aangepast op 6 aug 2013 - 20:39 ]

« The "earth" without "art" is just "eh." »

Charlotte

“Ik denk dat je het ‘Inspired by Michael’ moet noemen. Maar zover ik als kok annex leraar kijk heb op kleding, vind ik het echt mooi.” Ik kan mezelf wel slaan dat ik aan het blozen ben. Ergens zou ik denken dat hij met me aan het flirten is, maar Michael kennende zal het wel niet. “Je moet er serieus iets meedoen.” Ik knik even en neem het boek aan. Ik laat mijn vingers zachtjes over de kaft glijden en grinnik dan.
"Dus 'Inspired by Michael' he? Nee, zoveel eer verdien je niet, vriend," lach ik. Ik geef hem een schouderklopje en ga het boek op het bureau leggen. Het is me al een keer gebeurd dat Evangelynn mijn schetsblok gevonden had en het als kleurboek gebruikte, dat overkomt me niet nog een keer. Ik kon wel huilen toen ik zag dat ik helemaal opnieuw zou moeten beginnen. Natuurlijk kon ik het ukkie niks kwalijk nemen want ik had het rond laten slingeren en ze was pas drie. Op die leeftijd kan je ze maar moeilijk aan het verstand brengen dat ze niet in een boek met tekeningen mogen kleuren. Er verschijnt een kleine glimlach op mijn gezicht terwijl de herinnering even helemaal mijn gedachten overneemt. Ik schrik op uit mijn gedachten als ik een vreemd geluid uit Evangelynn's kamertje hoor komen. Ik trek mijn wenkbrauw op en wandel er stilletjes heen. Wanneer ik de deur open, komt een bekende, kleine, zwarte kitten me tegemoet gelopen. Ik begrijp er geen snars van tot ik het rugzakje van Evangelynn open op de grond zie liggen. Mijn bengel zelf ligt nog als een roosje te slapen. Ik neem het katje op en sluit de deur geruisloos.
Terwijl ik me omdraai barst ik in lachen uit.
"Volgens mij hebben ze dit kereltje bij de douane voor een knuffel aanzien," lach ik. Ik hou het beestje, dat wriemelt in mijn handen op zodat Michael het kan zien. Ik zet het katje neer, waarop het naar Michael toe sluipt en zijn schoen bespringt. Ik verberg mijn gezicht in mijn handen en zucht even. Ik kan wel door de grond zakken. Ik had kunnen weten dat Evangelynn nog een verrassing in petto had. En dan hebben we het ergste nog niet gehad.
"Hij heet Hercules," flap ik eruit. Ik haal mijn handen van voor mijn gezicht en haal ze door mijn haren. "Ik had het een keer over je en - en ik noemde je per ongeluk Hercules. En toen doopte ze de kat spontaan ook Hercules." Ik zucht en laat me langs de muur naar beneden zakken. "Ik ben verschrikkelijk. Ik ben een verschrikkelijke moeder. Ik laat mijn dochter mijn kater vernoemen naar een minnaar en dan heb ik het nog niet eens door dat ze dat arme drommeltje in haar rugzakje op het vliegtuig meeneemt. God."
Ik probeer diep adem te halen en veeg een verloren traan weg. Ondertussen is de kitten weer naar mij toe gelopen -gesprongen is een beter woord- en probeert het langs mijn kleren omhoog te klauteren. Ik zucht en zet het katje op mijn schoot. Naar Michael kijken durf ik even niet.

Irial

"Irial. Ver komen we niet. Ik heb namelijk nog kleren aan." Ik kan een kleine kreun niet onderdrukken als hij op mijn onderlip bijt en ik zijn hand over mijn buik naar beneden voel glijden. Ik hap even naar adem en moet een keer slikken. "Misschien moet je me even helpen," gaat hij fluisterend verder terwijl hij mijn hand vastneemt en deze naar zijn heup begeleidt. Normaal ben ik het gewend dat Kyle me zo plaagt, en plaag ik hem net zo hard terug maar het feit dat ik zijn gezicht niet kan zien, en niet kan zien wat hij aan het doen is maakt het allemaal zo spannend dat ik helemaal geen gevat antwoord kan bedenken. De woorden ontgaan me helemaal.
"Geen riem. Je weet wat dat betekent." Wanneer hij opnieuw in mijn lip bijt hou ik het niet meer. Ik grom en kus hem hard terug. Ik laat mijn hand van zijn heup naar zijn kont glijden en knijp er in. Ondertussen duw ik mijn heupen een beetje omhoog zodat mijn kruis tegen het zijne aan komt. Nu is het mijn beurt om op Kyle's onderlip te bijten en ongeduldig laat mijn hand tussen ons in glijden zodat ik op zoek kan gaan naar zijn broeksknop. Ondanks het feit dat zijn broek te groot is en waarschijnlijk zo ook wel naar beneden zou komen heb ik het geduld niet om het ding helemaal naar beneden te schuiven. Wanneer ik ook zijn rits geopend heb, laat ik mijn hand in zijn broek glijden. Ik wrijf even over de stof van zijn boxer en laat dan mijn hand onder de rekker ervan verdwijnen.
"Kyle," grom ik tegen zijn lippen aan terwijl ik zijn boxershort wat naar beneden duw. Vervolgens laat ik mijn vingers zijn penis strelen. Er moet nu iets gebeuren, anders ontplof ik.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Nathan

Ik kijk even naar Diederik en Tymen maar richt me al snel op de jongens voor me, gelukkig doen deze nu niet veel meer als duwen en een beetje bedreigend kijken. Ik geef ze beide een keer een harde duw en ga gauw naar diederik, die heeft volgens mij meer hulp nodig. Ik beuk Tymen van Diederik af en kijk naar hem. 'Ga iemand anders lastig vallen of zo' zeg ik en kijk daarna naar Diederik. ' Gaat het?' vraag ik gauw maar richt me al snel op de twee jongens die net bij mij stonden en weer terug zijn. Dit keer toch wat bozer als net en ik voel een stomp in mijn maag waardoor ik in elkaar krimp. 'Klootzakken' grom ik en trap bij de ene recht in zijn balen die vervolgens pijn licht te lijden op de grond, net goed voor hem. De andere jongen blijft toch wat meer uit de buurt nu. Ik kijk weer naar Diederik en kijk hem even vragend aan.

Theodora -> Gatsby

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Michael
Voorzichtig en met beleid neemt ze het boek over.
“Dus ‘Inspired by Michael’ hè? Nee, zoveel eer verdien je niet, vriend.” Terwijl ze de woorden lachend uitspreekt, trek ik een kleine pruillip, maar als ze me een schouderkopje geeft, verdwijnt deze weer. Even lijkt Charlotte weg te zakken in haar gedachten. Wat ongemakkelijk speel ik met de ring rond mijn vinger. Zachtjes bijt ik op mijn onderlip terwijl ik de ring nogmaals goed bekijk. In het eerste opzicht ziet hij er simpel uit, de gegraveerde namen aan de buitenkant vallen niet eens. Precies zoals Thiara en ik samen waren. Het was simpel, het was natuurlijk. We vielen niet op ergens, we waren een van de duizenden stelletjes in Vancouver, maar van dichtbij hadden wij onze eigen details. Ons eigen verhaal. Onze eigen gebruiken, grapjes en woordjes. Dingen die ons samen bond, maar voor de buitenwereld bijna niet zichtbaar was. Een kleine glimlach vormt zich op mijn gezicht. Er waren maar weinig tijden dat ik echt gelukkiger was dan de tijden met Thiara. Even week ik mijn blik van mijn ring en zie ik Charlotte binnenkomen met een klein zwart katje binnenkomen. Zij hoorde bij een van die gelukkige momenten.
“Volgens mij hebben ze dit kereltje bij de douane voor een knuffel aanzien.” Ik schiet in de lach als ze het kleine beestje voor me houdt. Aan de grootte te zien, kan het beestje nooit ouder zijn tot een jaar. Met een lach zet Charlotte het beestje op de grond waarna het mijn schoen bespringt. Uit schrik trek mijn schoen weg, maar het heeft geen zin. Het kleine beestje is totaal gefocust op mijn voet en bespringt hem nogmaals.
“Hij is Hercules.” De woorden van Charlotte geven me kippenvel. Fronsend kijk ik haar aan, niet wetende of ik nou moet lachen of eerder verschrikt moet zijn. "Ik had het een keer over je en - en ik noemde je per ongeluk Hercules. En toen doopte ze de kat spontaan ook Hercules. Dit tovert dan toch een glimlach op mijn gezicht.
“Hercules,” grijns ik. “Die naam heb ik echt al in geen tijden meer gehoord, maar een echte Hercules ben ik dan ook niet meer.” Lachend klop ik even op mijn buik. Ik moet zeggen dat ik er niet meer zo uitzie als vroeger, mijn uiterlijk is niet meer mijn eerste prioriteit, maar staat nog wel hoog in het vaandel. “Ik ben verschrikkelijk. Ik ben een verschrikkelijke moeder. Ik laat mijn dochter mijn kater vernoemen naar een minnaar en dan heb ik het nog niet eens door dat ze dat arme drommeltje in haar rugzakje op het vliegtuig meeneemt. God." Als ik de traan over haar gezicht raak ik toch wat in paniek. Huilende vrouwen, die zijn onmogelijk. Hercules maakt zich los van mijn schoen en huppelt vrolijk terug naar zijn bazin. Even van de leg kijk ik naar Charlotte, die als een zielig hoopje in een gedoken zit. Langzaam sta ik op en met enige twijfel ga ik naast haar op de grond zitten.
“Zeg nooit meer dat je een slechte moeder bent, wil je?” zeg ik heel zachtjes. “Je hebt een geweldig leuk kind helemaal alleen opgevoed, andere mensen in jouw situatie geholpen en tegelijkertijd houd je jezelf vast aan jouw dromen, dan ben je geen slechte moeder. Integendeel, dan ben je een geweldige moeder. Zeg zoiets nooit meer.” Met een glimlach kijk ik naar haar en sla ik mijn arm rond haar schouders. Normaliter zou ik een vriendin op zo’n moment een kus op haar wang hebben gegeven, maar iets weerhoudt me ervan.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Charlotte

Ik moet eerlijk bekennen dat ik een beetje verbaasd ben dat Michael naast me komt zitten. Ik weet niet precies wat ik van hem verwachtte, en of ik überhaupt wel iets van hem verwachtte, maar op de één of andere manier vind ik het best wel aangenaam dat hij met niet zo laat zitten.
“Zeg nooit meer dat je een slechte moeder bent, wil je?” klinkt het stilletjes van zijn kant. “Je hebt een geweldig leuk kind helemaal alleen opgevoed, andere mensen in jouw situatie geholpen en tegelijkertijd houd je jezelf vast aan jouw dromen, dan ben je geen slechte moeder. Integendeel, dan ben je een geweldige moeder. Zeg zoiets nooit meer.”
Ik verstijf een beetje als hij zijn arm om mijn schouders slaat. Het is stom, maar ik kan het niet helpen. Het is al zo'n tijd geleden dat iemand - dat een man zoiets nog spontaan bij me deed. Ookal weet ik dat Michael er helemaal geen bijbedoelingen bij heeft, toch doet het erg onwennig aan. Ik gun mezelf de tijd niet om me af te vragen waar de tijd gebleven is dat dit dagelijkse kost was en alleen maar fijn voelde en laat Michael's woorden tot me doordringen. Hoewel ik op een bepaald niveau blij ben met het compliment, want ik vermoed dat hij het zo bedoelde, vind ik het tegelijk een beetje gek dat hij het zo ziet. Ikzelf heb het gevoel dat ik gewoon de hele tijd achter iedereen aanhol, en er niet veel van bak. Wat mijn dromen betreft, daar kan ik hem al helemaal geen gelijk in geven. Wat ik er niet voor zou geven om op de planken te staan, applaus te krijgen om te doen wat ik eens zo graag deed en waar ik zoveel tijd in stopte. Hoe ik het mis om een paar stevige armen om me heen te voelen en te weten dat alles wel in orde komt, dat ik iemand heb om alles mee te delen. Hoe ik ernaar verlang om elk moment van mijn dochtertje's dag mee te kunnen maken, te weten waar ze alles dat ze niet van mij weet oppikt. Pas op de laatste wagon van mijn trein der gedachten besef ik waar ik net aan dacht. Bijna onmiddellijk voel ik mijn wangen gloeien. Ik veeg nog wat denkbeeldige tranen weg om het te verdoezelen, maar toch moet ik zachtjes glimlachen. Voorzichtig waag ik me eraan naar Michael te kijken.
"Vind je dat echt?" vraag ik zacht. "Dat is - ik bedoel - Je bent - Dat betekent veel voor me," ik voel de blosjes weer opkomen en haal een hand door mijn haren. Inwendig geef ik mezelf een standje, ik gedraag me verdorie als een tiener. Zo ben ik toch helemaal niet, kalf. Ik leg mijn hoofd heel even tegen Michael's schouder aan, en geef hem een paar lichte klapjes op zijn bovenbeen als bedankje - gezien ik een slangenmens zou moeten zijn om aan zijn schouder te kunnen en zo lenig ben ik nou ook weer niet. Voor het echter nog onwenniger kan worden dan net, zit ik weer rechtop en laat mijn vingertoppen over het kleine, harige kopje van Hercules gaan. Het beestje is blij met de aandacht en zet het op een luidruchtig spinnen. Wanneer ik me iets bedenk, verschijnt er een kleine, bijna onzichtbare grijns op mijn gezicht.
"Wie zegt trouwens dat ik het over je spieren had toen ik je Hercules noemde?" vraag ik met een lachje. Zo ken ik Michael weer, die gezellige ijdeltuit die al lachend weg maar al te graag een complimentje over zijn looks ontvangt. Tenminste, zo was hij vroeger. Het spreekt voor zich dat hij het op die manier opvatte toen.
Wanneer er op de deur geklopt wordt, en een stem aan de andere kant ervan meedeelt dat de roomservice er is, zet ik Hercules op mijn schouder waarop het diertje als een volleerde sjaal om mijn nek gaat liggen. Evangelynn en ik noemen hem nog wel eens lachend "ons klein papegaaitje". Na de picolo van een bedankje en een kleine fooi voorzien te hebben, rol ik het wagentje naar binnen. Ik laat het halverwege de kamer staat omdat de koffie te lekker ruikt om er niet meteen twee kopjes van in te schenken. Met mijn ogen op de net iets te volle tassen gericht, stap ik langzaam terug naar de muur waar ik met Michael tegenaan geleund zat.
"Voorzichtig, het is heet," zeg ik rustig terwijl ik Michael een kopje overhandig. Heel langzaam ga ik terug naast hem zitten. Ik voel een soort van kinderlijke trots opkomen als het me lukt om niet te morsen. Ik hou mijn tas met mijn beide handen vast en ruik er met gesloten ogen genietend aan. Voor een paar seconden voel ik alle gedachten uit me wegebben, en ik ben me er niet van bewust dat ik mijn tanden bloot lach. Koffie. God bedanke de ontdekker ervan. Dan pas besef ik dat ik geen suiker of melk er in heb gedaan, maar met die gedachte komt ook de realisatie dat het waarschijnlijk niet eens erg is. Voor zover ik me nog kan herinneren, heb ik Michael nooit melk of suiker in zijn koffie zien doen.
"Zwart, toch?" vraag ik met een klein glimlachje.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Kyle

Irial gromt en kust me hard terug, misschien een beetje erg hard maar heel erg vind ik het niet. Ik voel zijn hand van mijn heup naar mijn kont glijden en kreun even zacht als hij in mijn kont knijpt. Irial bijt op mijn lip en ondertussen voel ik zijn hand tussen ons in glijden. Het duurt niet lang voor Irial mijn knoop en rits geopend heeft en ik voel zijn hand mijn broek in gaan. Een zachte kreun komt uit mijn mond als hij over de stof va mijn boxer gaat met zijn hand. Ik zou me echt niets kunnen voorstellen zonder Irial, helemaal nu niet meer. Irial heeft een echte beschermengel, hij heeft al veel meegemaakt en is altijd door blijven gaan.
"Kyle," gromt Irial tegen mijn lippen aan, ik voel hoe hij mijn boxer naar beneden duwt. Ik voel het bloed naar beneden stromen wanneer hij over mijn penis streelt. Nu weet ik dat Irial wil dat er iets gaat gebeuren nu, want anders dan kan hij het echt niet meer houden.
Zachtjes grinnik ik en geef hem een paar zachte kusjes tegen zijn lippen aan. Ik beweeg mijn onderlichaam iets zodat zijn hand een paar keer langs mijn penis gaat. Ik stop met kusjes en kijk Irial aan. Ik streel over zijn onderbuik met mijn hand die er nog ligt en grinnik. Vervolgens kruip ik naar beneden, duw het ziekenhuispyjama omhoog en vervolgens zet ik onverwacht een paar kusjes onder zijn navel. Mijn handen strelen langs zijn zij en ik ga al kussend verder naar beneden, net boven zijn penis stop ik en zuig op een stukje van zijn huid. Ik laat één van mijn handen naar zijn penis gaan en streel hem zacht. Ondertussen geef ik zachte kusjes op zijn onderbuik en daaronder. Zelf voel ik de opwinding ook al heel erg toenemen. Ik kan me moeilijk meer inhouden en besluit hem wat te plagen door kusjes op zijn top te drukken. Daarna laat ik mijn tong er een aantal rondjes omheen draaien.

[Ik had alleen maar inspiratie voor Kyle, excuses moi! ]

Ich liebe dich 27.12.23

Michael
Het duurt enkele seconden, misschien wel minuten totdat ik een tegenwoord krijg. Het is duidelijk dat Charlotte mijn woorden rustig afweegt tegenover elkaar en haar antwoord probeert te formuleren op de beste manier. Haar tegenwoord was dan ook niet anders dan dat ik had gedacht.
“Vind je dat echt?” Haar woorden toveren een glimlach op mijn gezicht, maar voor ik antwoord kan geven, gaat ze alweer door. "Dat is - ik bedoel - Je bent - Dat betekent veel voor me," Even draai ik mijn hoofd naar de haren toe en kruizen onze ogen elkaar. De kruising is dan voor mij genoeg, genoeg om te weten dat dit antwoord oprecht was. Ze is veel onzekerder dan dat ze ooit was volgens mijn gedachten, maar dat komt misschien ook wel omdat ik toen meer met mezelf bezig was. Haar hoofd leunt tegen mijn schouders terwijl ik een bedankend klopje op mijn bovenbeen krijg.
“Ja,” zeg ik zachtjes. “Dat meen ik echt.” Mijn ogen blijven recht naar voren staan, op oneindig in gedachten. Voor het eerst sinds onze ontmoeting doe ik echt mijn best om de Charlotte van vroeger naar voren te halen, maar op een of andere manier wilt het me niet lukken. Mijn herinneringen bestaan voornamelijk uit angst. Angst om haar te verliezen, pijn te doen of pijn gedaan te worden.
“Wie zegt trouwens dat ik het over je spieren had toen ik je Hercules noemde?" Haar woorden halen me uit mijn gedachten, maar sluiten er precies op aan. Nonchalant haal ik mijn hand door mijn haren en kijk haar heel even aan.
“Nou,” begin met een kleine grinnik. “Qua karakter kan je me nou niet echt een Hercules noemen dus dan blijft er niet heel veel meer over.” Een kleine grijns siert mijn gezicht. Niet dat ik nou echt trots op mijn karakter ben, al is het wel behoorlijk vooruit gegaan, maar trots op mijn lichaam was ik in ieder geval wel. Oppervlakkig. In gedachten merk ik niet eens dat Charlotte naar de deur is gelopen om open te doen voor de picolo. Pas bij haar bedankje heb ik door dat er de man de verse koffie kwam brengen. De heerlijke geur brengt me weer bij het heden en vanaf de grond kijk ik toe hoe Charlotte twee kopjes koffie inschenkt en me er een toereikt.
"Voorzichtig, het is heet.” Dankbaar neem ik hem aan en sluit ik mijn handen om het kopje. Zachtjes blaas ik in het bruine vocht om het op de gewenste temperatuur te krijgen. “Zwart, toch?” Ik glimlach breed en knik.
“Dat is wel het beste,” grinnik ik zachtjes en zet mijn lippen aan het kopje waarna ik voorzichtig het eerste slokje drink. Ik kan mezelf wel vervloeken als de eerste slok toch nog mijn gehemelte weet te verbranden. Nee, koffie en ik zijn niet de beste vrienden. Sowieso kan ik maar moeilijk omgaan met warme dranken. Om mezelf niet te laten kennen, slik ik de drap door, maar mijn tweede slok wacht toch nog even.
“Wat was je idee vandaag?” vraag ik om het gesprek bezig te houden. “Qua Evangelynn.” Voorzichtig blaas ik nogmaals in mijn koffie.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Irial

Ik voel een kleine glimlach op mijn lippen verschijnen als Kyle me zachtjes kust. De vlinders van weleer beginnen weer lustig te fladderen in mijn buik en ik kreun zachtjes als Kyle zelf zijn onderlichaam langs mijn hand beweegt. Ik vind niks heerlijker dan dat hij initiatief neemt, dat zal volgens mij nooit veranderen. Ik zucht genietend tegen de lippen van mijn verloofde aan als hij mijn buik streelt. Zijn vingers voelen altijd zoveel zachter aan dan dat ik me kan herinneren. Ik frons mijn wenkbrauwen als ik plots zijn lippen niet meer voel. Het is vreemd, dat ik nu niet meer kan zien wat hij van plan is. Hoewel ik het ergens heel vervelend vind, is het tegelijk ook erg spannend.
"Oh!" roep ik uit als hij plots een kusje onder mijn navel drukt. Kleine Irial vind het zeer amusant en besluit nog een beetje rechter te gaan staan.
Een luide kreun rolt uit mijn mond als ik voel hoe Kyle zijn kusjes steeds zuidelijker zet. Langzaam kom ik terug tot het besef dat ik in het ziekenhuis lig, en dat mensen me zouden kunnen horen als ik niet stil ben. Ik ruk mijn kussen onder mijn hoofd vandaan en druk het tegen mijn gezicht aan om de geluiden te smoren. Net op tijd, zo blijkt, want Kyle haalt nog meer trucjes boven en ik kan me niet bedwingen. Hoewel er nog bijna niks gebeurd is, sta ik bijna op ontploffen. Het is zo spannend allemaal. Wanneer ik zijn tong over mijn penis voel gaan, hou ik het niet meer.
"K-Ky-Kyle." Ik probeer hem te waarschuwen, maar de woorden laten me in de steek. Ik laat het kussen los en grijp Kyle bij de kraag om hem vervolgens terug naar omhoog te trekken voor ik klaarkom, en mijn lading tussen onze lichamen in los.
"S-sorry," verontschuldig ik me een beetje verbaasd. Het is helemaal niet mijn gewoonte dat ik het maar zo kort volhoud. Ik laat mijn hand naar Kyle's nek glijden en druk hem wat dichter naar me toe zodat ik hem kan kussen. Ik laat mijn hand verder naar beneden glijden, terug tussen ons in en wederom zijn broek in. Voor wat hoort wat, natuurlijk. Langzaam laat ik mijn vingers om zijn penis glijden, en trek hem vervolgens zachtjes af.
"Ik hou van je," fluister ik tegen zijn lippen aan.

Charlotte

“Dat is wel het beste."
Ik kan het niet helpen me een klein beetje trots te voelen als Michael beaamt dat hij zijn koffie inderdaad zwart drinkt. Het zou niet zo fijn mogen voelen te weten dat ik na al die jaren toch nog iets van zijn gewoontes ken, maar dat doet het wel. Met een glimlach op mijn gezicht blaas ik in mijn kopje, om het goedje wat af te koelen voor ik er een slok van neem. Ik moet zachtjes lachen als Hercules, die nog steeds om mijn nek ligt, uit nieuwsgierigheid steeds verder naar voor leunt zodat hij aan mijn koffie kan ruiken. Ik moet nog harder lachen als de geur hem doet niezen en hij bijna op de grond tuimelt. Gelukkig weet ik hem nog net op te vangen om hem vervolgens op mijn schoot te leggen. Ik kijk vertederd toe hoe het beestje zich vleit en bijna onmiddellijk in slaap valt.
"... Evangelynn."
"Hmm?" ik kijk op naar Michael, met een ietwat schuldige blik. Ik was zodanig bezig met Hercules dat ik niet echt aan het opletten was. Langzaam dringen zijn woorden tot me door. "Oh. Ehm." Ik haal mijn vrije hand door mijn haren en denk even na. Volgens mij had ik al iets vermeld, maar ik weet niet meer wat. Ik open mijn mond wanneer ik denk weer te weten wat Evangelynn wilde doen vandaag, maar sluit hem weer wanneer dat niet het geval is. Ik raak onderhand een beetje geïrriteerd door mezelf, omdat ik er een hekel aan heb dom over te komen. Ik zucht diep en grom even binnensmonds. Mijn ergernis is gelukkig meteen weer vergeten wanneer ik het terug weet.
"Ohja, de dierentuin," zeg ik met een klein glimlachje. Ik voel het schaamrood op mijn wangen komen als ik me bedenk dat ik nu vast nogal schizofreen overkom. Ik wend mijn blik even af en besluit nog wat te zeggen om een ongemakkelijke stilte geen kans te geven. "Koekje zou vast graag de leeuwen zien."
Wanneer ik me iets herinner van vroeger, kan ik een kleine grijns niet onderdrukken. Ik zet mijn kopje op de grond en kijk Michael aan. Even twijfel ik of ik de opmerking zou maken of niet, maar hoe langer ik erover denk hoe zekerder ik er van wordt dat hij zich wel zal kunnen verweren. Ik bijt even op mijn onderlip om de grijns een beetje te onderdrukken, al helpt het niet echt, en hak de knoop door. "En de sssssslangen," grinnik ik. Ik lach Michael heus niet uit, dat zou ik nooit doen. Maar deze kans om hem te plagen was gewoon te mooi om te laten liggen.
Zonder te verpinken zet ik mijn liefste glimlachje op en knipper een paar keer met mijn ogen. Ik moet al snel lachen om mezelf en por Michael een keer met mijn elleboog.
"De leeuwen hoeven niet, natuurlijk," voeg ik er met een ondeugend lachje aan toe.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Michael

"Hmm?" Haar onoplettendheid valt te verklaren door het kleine katje dat op haar schoot zit. "Oh. Ehm." Zichtbaar geïrriteerd door zichzelf denkt ze na. "Ohja, de dierentuin. Koekje zou vast graag de leeuwen zien." Zachtjes knik ik, maar de plotselinge grijns van Charlotte geeft me de kriebels. "En de sssssslangen." Een siddering gaat door me heen. Slangen, bah, bah, bah. Als ik van iets walg zijn het wel die gliberige, slijmerige beesten. "De leeuwen hoeven niet, natuurlijk.”Ondanks haar gegrinnik ril ik even en geef haar dan een duw.
“Rot op met je slangen,” grinnik ik. “Nooit hè,” ga ik verder. “Nooit ga ik zo’n verblijf in, dan gaan we iets anders doen.” Ik kuch even en neem nog een slok van mijn koffie. “Maar dat was niet echt mijn vraag, want ik wist dat we naar de dierentuin gingen. Mijn vraag was wat de plannen zijn. Hoe laat wil je gaan? Wat gaan we doen? Hoe zie je het voor je? Dat is wat ik wil weten.” Ik draai mijn ring rond om mijn vinger om mezelf een houding aan te geven terwijl ik haar aankijk. Het blijft vreemd dat zij waarschijnlijk zoveel meer weet over ons dan dat ik me kan herinneren. Veel heb ik terug gekregen, meer dan dat men ooit had gedacht, maar met de jaren worden herinneringen waziger. Helemaal als je er totaal niet mee bezig bent. Hoogstwaarschijnlijk weet zij ook veel meer over mij, dan dat ik weet. Ik glimlach even door het feit dat Evangelynn ons waarschijnlijk weer heeft samengebracht. Als Charlotte er niet was over begonnen, had ik vannacht gewoon thuis geslapen, was ik nu naar school, ging ik werken, feesten en ondertussen nog een meisje in mijn bed aan het lokken. Toch blijft het vreemd en ongeloofwaardig: een kind.

"The only way of finding a solution is to fight back, to move, to run, and to control that pressure."

Kyle

"K-Ky-Kyle." Ik ga door, maar veel kans krijg ik er niet voor. Voor ik het besef heeft Irial me omhoog getrokken. Doordat mijn shirt wat omhoog was geschoven voel ik zijn goedje tussen ons inkomen. Zo, dat was snel, ik heb amper wat gedaan.
"S-sorry," verontschuldigd Irial zich verbaasd. Hij is dus ook verbaasd, want hij komt normaal nooit zo snel, dat is eerder wat voor mij. Maar Irial? Misschien is het de spanning dat er iemand binnen kan komen, want met die spanning zit ik ook. Maar het voelt wel goed, net zoals die ene keer op school, die vergeet ik nooit meer. Dat we dat lege lokaal in waren gegaan.
Irial legt hij hand in mijn nek en duwt me naar zich toe, kort daarna voel ik zijn lippen op de mijne. Ik glimlach er tegenaan en kus hem terug, Ik kreun tegen zijn lippen aan als Irial zijn hand mijn broek in laat glijden en me zacht begint af te trekken.
"Ik hou van je," fluistert hij dan en ik glimlach. Ik sluit mijn ogen en geniet van zijn handelingen. Opnieuw verlaat een kreun mijn mond. Ik heb nog niet eens de tijd gehad terug te zeggen dat ik ook van Irial hou. Maar ik kan het gewoon even niet opbrengen te zeggen. Het genot is te groot.
Wanneer ik na een tijdje mijn hoogtepunt op voel komen kom ik iets omhoog. Mijn spieren spannen zich aan en een kreun verlaat mijn mond. Wanneer het gevoel gestopt is laat ik me terugzakken, tegen Irial aan.
"Weet je Irial," zeg ik zacht, met een hese stem. "Ik hou ook van jou." lach ik zacht en druk een kusje op zijn wang, daarna plaats ik mijn lippen op de zijne.

Ich liebe dich 27.12.23

Charlotte

“Rot op met je slangen. Nooit hè. Nooit ga ik zo’n verblijf in, dan gaan we iets anders doen. Maar dat was niet echt mijn vraag, want ik wist dat we naar de dierentuin gingen. Mijn vraag was wat de plannen zijn. Hoe laat wil je gaan? Wat gaan we doen? Hoe zie je het voor je? Dat is wat ik wil weten.”
Ik grinnik even. Het is zo grappig dat zo'n stoere kerel als Michael schrik heeft voor slangen, aandoenlijk op de één of andere manier. Het geeft hem iets onschuldigs, iets dat hem benaderbaar maakt, al weet ik dat het niet iets is waarmee hij te koop loopt. Als ik een duwtje krijg, weet ik nog net níét te morsen met mijn koffie. Ik kijk hem gespeeld boos aan en steek mijn tong even naar hem uit.
"Oh op die manier," antwoord ik met een glimlach. "Ik denk dat er eigenlijk maar één correct antwoord is dat ik je kan geven en dat is dat het allemaal een beetje van Koekje afhangt. Ik ben er zeker van dat ze nu nog slaapt, maar als jij haar wilt wakker maken dan is het op eigen risico. Dat kind heeft een ochtendhumeur dat haast niet te beschrijven valt. Ik kan je in elk geval vertellen dat ze dat niet van mij heeft," zeg ik met een klein lachje."En het zou me niet verbazen dat eens we er zijn, zij ons mee zal slepen naar de dieren die ze wil zien. Als ze de slangengrot binnen wil, wat ergens betwijfel, dan ga ik wel mee naar binnen." Ik kijk hem met een zachte glimlach aan en knijp even in zijn wang. "Geen zorgen, mama zorgt wel dat het goed komt," plaag ik hem met een kleine grijns. Ondertussen begint kleine Hercules zich op mijn schoot te roeren, omdat hij besloten heeft dat hij niet genoeg aandacht krijg. Ik voel een paar kleine nageltjes in mijn huid zinken en piep even. Misschien wordt het tijd dat ik zijn klauwtjes eens wat bijknip. Ik geef hem een klein tikje op zijn rugje, wat een naar mijn mening boze blik verdient. Het beestje gaat rechtstaan, rekt zich even uit en gaat prompt bij Michael op schoot liggen.
"Aaaaaaw, kijk nou. Hij vindt je lief," breng ik vertederd uit. De laatste keer dat Sergei binnen kwam bij ons thuis sprong die kleine kater vanop de vensterbank recht op hem om hem van een paar flinke krassen te voorzien. Misschien heeft hij door dat ie bij een naamgenoot op schoot zit nu. Die laatste gedachte doet me zachtjes lachen en ik kijk even op naar Michael.
"Zal ik Koekje wakker maken?" Stel ik dan voor.

Irial

Ik lig bijna even hard te genieten van het feit dat ik Kyle nu aan het plezier ben, als van de opwinding die ik zelf eerder gehad heb. Zijn kleine kreuntjes dringen door merg en been. Ik sluit mijn ogen en probeer me zijn gezicht in te beelden nu, hoe zijn mond zo heerlijk vertrekt als hij kreunt, hoe hij zijn ogen soms stijf op elkaar dicht knijpt, hoe er van die schattige fronsjes in zijn voorhoofd komen.
Het duurt niet lang voor ik verandering in zijn ademhaling begin op te merken en als hij zijn kont omhoog houdt weet ik dat ik me ergens aan mag verwachten. Plots kreunt hij zo heerlijk dat ik even naar adem moet happen. Als snel voel ik een kleverig goedje in mijn hand stromen.
"Weet je, Irial. Ik hou ook van jou," lacht Kyle, met een ietwat heze stem. Ik voel mijn mondhoeken als vanzelf omhoog krullen. Heel even schrik ik van zijn beide kusjes, maar uiteindelijk zoen ik hem maar al te graag terug.
"Hmm," zeg ik genietend als de kus geëindigd is, waarna ik even over mijn lippen lik. Ik wil mijn hand naar Kyle's wang toebrengen, maar bedenk me dan. "Eh, Kyle. Mag ik een zakdoekje?" vraag ik met een kleine grijns. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat we beiden vol hangen. Dan zouden de verpleegsters alsnog doorhebben wat er zich hier afgespeeld heeft en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Normaal zou ik zelf een zakdoekje nemen, maar dat lijkt me nogal moeilijk nu gezien ik niet weet waar ze staan, en ik het ook niet kan zien.
"Ik moet vaker in het ziekenhuis belanden," mompel ik ondertussen zachtjes. Zo spannend heb ik het nog maar zelden gevonden, terwijl Kyle en ik toch best wel al wat plekjes verkend hebben.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Kyle
Mijn hart begint langzaam weer naar zijn normale tempo terug te gaan.
“Hmm,” zegt Irial wanneer de kus afgebroken is, ik zie hem over zijn lippen likken en glimlach.
“Eh, Kyle. Mag ik een zakdoekje?" hoor ik hem dan vragen en ik moet even lachen. Ik kom een stuk overeind om naar die dingen te zoeken.
"Ik moet vaker in het ziekenhuis belanden," Ik kijk naar hem.
“Nou liever niet, hoe spannend het ook is,” zeg ik dan uiteindelijk heel eerlijk.
“Ik zie je liever heelhuids,” Ik druk een kusje op zijn wang en kom dan nog iets overeind. Uiteindelijk zie ik de zakdoekjes, maar ze staan op het aanrechtjes bij de wasbak. Een korte zucht verlaat mijn mond.
“Ik ga de zakdoekjes halen,” grinnik ik en ik klim, nadat ik nog en kusje op Iri zijn wang had gedrukt, het bed uit. Ik loop naar het aanrechtje toe en pak de zakdoekjes, eerst maak ik even mezelf schoon, de plekken waar ons goedje is gekomen. Ik gooi de zakdoekjes weg in de prullenbak, trek mijn broek weer helemaal goed aan en loop terug naar het bed, naar Irial toe. Ik pak een zakdoekje en druk die glimlachend tegen zijn hand aan. “Ik doe het wel even, zodat je niets vergeet,” glimlach ik terwijl ik zijn hand afveeg. Ook doe ik zijn buik even, waar zijn goedje terecht is gekomen. Als ik klaar ben duw ik zijn ziekenhuispyjama ook weer goed en glimlach naar hem, al weet ik dat hij het niet kan zien.
“Ik hou van je,” zeg ik terwijl ik zijn hand vast neem. Ik blijf aan de rand zitten van het bed en kijk naar hem.

Diederik

Nathan had me geholpen, en het duurt niet lang of die klojos schieten er vandoor.
“En blijf weg, klootzakken,” brom ik en kom overeind. Ik veeg langs mijn neus en zie dat er bloed op mijn hand zit. “Eikels… Ik krijg ze nog wel,” zeg ik terwijl ik Nathan even kort aankijk. Dan ga ik recht staan en wil de gang doorlopen, maar de conrector komt al naar me toegelopen.
“Diederik kun je even meelopen?” ik kijk naar hem, zijn gezicht staat best streng, maar ergens zie ik ook een andere blik. Ik kan er alleen niet uithalen wat voor blik het is.
“Zij begonnen,” zeg ik en de man schud zijn hoofd. “Wel, zij zijn begonnen, vraag het aan Nathan!” roep ik en hij zucht.
“Loop nou gewoon even mee Diederik,” ik rol even met mijn ogen en geef Nathan even een klapje op zijn schouder, als teken dat het wel goed komt. Ik loop rustig achter de conrector aan, naar zijn kantoor.
“Neem plaats,” zegt hij als we er zijn en ik ga zitten, ik krijg een bekertje water voor mijn neus en ik frons even. Dan neemt de conrector plek achter zijn bureau.
“Ik ga helemaal niet beginnen over de aanvaring van net, daar kom ik later op terug,” alsnog kijk ik fronsend naar hem. “Ik wil eerst wat belangrijkers vertellen; De vriend van jouw broer heeft een ongeluk gehad. Het is in orde, hij is er levend vanaf gekomen,” Ik ga rechter zitten, Irial, een ongeluk gehad?
“Maar hoe?” vraag ik en de conrector kijkt even naar wat papieren. “Auto ongeluk. Irial heeft niet goed opgelet,” “Zat Kyle erbij!?” ik spring op. Wanneer de conrector zijn hoofd schud zucht ik opgelucht, maar alsnog gaat mijn hart tekeer. Irial betekend ook wel veel voor me. Ik heb zo’n goede band met hem gekregen deze jaren, soms ga ik zelfs met dingen naar hem toe in plaats van naar Kyle.
“Je krijgt van mij deze middag vrij, zodat je naar het ziekenhuis kunt,” zegt de conrector en meteen sta ik alweer op. “Ik heb het kamernummer voor je opgeschreven,” ik krijg een briefje in mijn hand.
“Dank u, dank u meneer!” roep ik en ren meteen het kantoor uit.
Na een kwartier kom ik aan bij het ziekenhuis, meteen ren ik door naar de kamer die ik doorgekregen had. Ik klop niet op de deur en schiet gewoon naar binnen.
“Irial! Irial alles oké!?” roep ik terwijl ik naar het bed toe snel en naar hem kijk. “Ik hoorde het van de conrector, hoe kan het nou dat jij niet oplet? Jij bent altijd zo op veiligheid gericht in de auto, hoe heb je dat ongeluk gekregen?” bezorgd kijk ik naar hem, helemaal vergeten dat Kyle er ook nog is. Pas wanneer ik een hand op mijn schouder voel besef ik het.
“Diedje, kalmeer even,” klinkt Kyle zijn stem. Alsof hij zo kalm zou zijn geweest toen hij het hoorde. Ik weet zeker dat hij nog veel heftiger reageerde dan ik.
“Wat zie je eruit,” Kyle zijn stem klinkt ineens geschrokken. Dan pas besef ik me dat ik geen tijd heb gehad het bloed onder mijn neus weg te halen. Ik heb nog niet eens in de spiegel gekeken.
“Ik heb ruzie gehad, dat is alles. Irial is belangrijker.” zeg ik dan en kijk naar mijn broer zijn vriend.

Ich liebe dich 27.12.23