• Een prachtig eiland, ergens midden in de oceaan. Sinds een aantal jaar is dit een toeristische plek geworden, met een prachtig hotel erop. Het gehele jaar door is het hier tussen de twintig en de veertig graden, alleen tijdens de regenseizoenen is het toerisme iets minder, voor de rest is het druk bezocht. Tijdens het drukste seizoen gebeurd het onmogelijke, een virus uitbraak. Zodra het gesignaleerd is, wordt het eiland afgesloten van de buitenwereld. Er wordt een stel wetenschappers op af gestuurd, maar verder komt niemand het eiland meer af. Er breekt paniek uit, er vallen doden, maar het ergste is als de doden terug komen, the living dead. Maar een handjevol mensen weet het te overleven en zijn op zichzelf aangewezen. Zullen ze samenwerken, of wordt het ieder voor zich?


    Dit is het hotel en het staat op dit eiland. Zoals je kan zien is het redelijk groot, maar vooral bebost gebied. Er zijn simpele zandwegen die over het eiland leiden tussen de bomen door, maar dat is niet meer veilig. Het hotel heeft meerdere gebouwen en elders op het eiland woonden ook nog mensen. Het dichtstbijzijnde vasteland is honderden kilometers verderop, boten zijn allemaal meegenomen door wanhopige toeristen die probeerden weg te komen, hoewel de boten niet geschikt waren voor de open zee. De enige mogelijkheid om er te komen bestond uit een vliegtuig, maar het vliegveld is ondertussen een verlaten gebied.

    De regels:
    - Minimaal 250 woorden per post, hier wordt ook op gelet.
    - Je schrijft de naam van je personage boven je post.
    - Geen onnodig gequote! Daarvan rekken de pagina’s uit en je hoeft echt niet een reactie te quoten als hij op de vorige pagina staat of als je een reactie op iemand schrijft, al is het al even geleden.
    - Niet off-topic gaan! Je bespreekt dingen maar in iemands gastenboek of via een privé bericht. Kleine dingetjes mogen uiteraard wel. Als er behoefte aan is open ik een praattopic.
    - Geen Mary Sues, niemand houd ervan om met perfecte personages te spelen of mensen die zich overal uit weten te redden.
    - 16+ en al het bijbehorende is toegestaan.
    - Maximaal 2 rollen per persoon.
    - Iedereen mag mee doen en je sluit niemand buiten!


    Overlevende wetenschappers:
    - Dana Estelle Nixon ~ Tyrion
    - Kathalena Ann Petrova ~ Ophilia
    - Nick Lincoln ~ Chiron

    Overlevenden:
    - Marisa Langdon ~ Assassin
    - Rhiannon Ivy Murray ~ Maniae
    - Valentina Alamo ~ Lupone
    - William James Lawrence ~ Tyrion
    - Hunter Stone ~ Chiron
    - Manuel Rosenthal ~ Ribery
    - Bei Ming Tian ~ DarkSavior

    Doden:
    - Gwendolyn Verselli ~ Lexus - wetenschapper
    - Yenthe Maïté Kear ~ Aestas - wetenschapper
    - Sarah Kate Vasquez ~ Anguish - overlevende
    - Cain Noah Philips ~ Anguish - wetenschapper

    Rollentopic

    [ bericht aangepast op 23 juni 2013 - 14:17 ]


    Your make-up is terrible

    Aestas schreef:
    [Dit gáát niet. Jullie zijn té goed en vaag.]

    [Vaag?]


    ars moriendi

    [Ik begrijp niets van wat jullie schrijven. :x]


    Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

    [Uuh, hoe kun je dit niet snappen? Volgens mij is het juist heel duidelijk...]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    [Ehm.. Eerst zeg je dat we 'te goed' zijn en vervolgens dat je het niet snapt? ^^']


    ars moriendi

    [Mijn topics ^^ Kan ik ergens bijspringen ofzo?]


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    [Ik moet nog schrijven met Nick, dus die kan je wel joinen, als je wil?]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    [Is goed ^^ Doe jij eerst of ik?]


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    [Doe jij maar, want ik heb niet echt inspiratie voor hem. (krul)]


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    [Manu, Bei Ming en Marie zitten nu in het washok terwijl er vier Walkers in de entreehal lopen en Hunter is in het bos. Kijk zelf maar even waar je bij wilt springen (: I said nuthin' (cat)]

    [ bericht aangepast op 29 maart 2013 - 19:35 ]


    ars moriendi

    Tarsus schreef:
    [Doe jij maar, want ik heb niet echt inspiratie voor hem. (krul)]


    [Nou, ik hoopte dat jij kon beginnen want ik weet niets van wie, wat, waar of hoe :')]


    But I still have this faith in the truth of my dreams.

    Nick Lincoln
    Ik krabde zacht met mijn vingers aan mijn achterhoofd, net onder mijn kort afgeknipte haren. We moesten opzoek naar een medicijn. Nou ja, dat was niet expliciet gezegd, maar dat was wat ik eruit opmaakte. Er heerste een virus, je ging opzoek naar een medicijn. Dat was mijn logica in ieder geval. Maar wie waren ‘we’? Geen idee, want de rest van de wetenschappers had ik nog niet ontmoet. Ik liep hier ook nog niet echt lang rond en daarbij was ik ook niet echt een heel erg sociaal persoon. Ik ging niet zo snel uit mezelf met iemand praten.
    Gepaard met een klein zuchtje, zette ik mijn koffer neer. Het logische wat ik nu kon doen, was zo’n ding vangen. Levend had ik er ook meer aan dan dood. Nu moest het me enkel nog lukken zonder ze te doden. Daarvoor kon ik dus vallen gaan opzetten. Een paar klassiekers, zoals die ene waar je in kon gaan staan en je ondersteboven aan je been omhoog getrokken werd. Een berenklem kon ook wel werken, maar misschien ging hun been er dan af. Ik wist niet precies hoe teer de beenderen en het vel van de lopende doden waren, maar ik ging het gewoon beiden proberen. Een dan nog een paar simpele strikken.
    Maar dan moest ik dus opzoek naar touw, want ik had niet bepaald gedacht aan het feit dat er dingen gevangen moesten worden. Ik wist eigenlijk niet een waar ik aan begonnen was. Ik hoorde de woorden “ziekte” en “onderzoeken” en ik was al helemaal overtuigd. Misschien had ik wat betere research moeten doen. Maar goed. Ik draaide wat verward rond. Waar in hemelsnaam kon ik hier touw vinden?


    "Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

    DarkSavior schreef:
    [Uuh, hoe kun je dit niet snappen? Volgens mij is het juist heel duidelijk...]

    [Misschien snapt ze het idee van the Walking Dead niet helemaal.. ahwell.]


    ars moriendi

    Apocalyptic schreef:
    (...)
    [Misschien snapt ze het idee van the Walking Dead niet helemaal.. ahwell.]

    [Daar ligt het hoogstwaarschijnlijk aan.]


    Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28



    "Oh, dus nu ineens ben ik als vrouw zijnde wel goed genoeg om je te helpen?" zei de vrouw kattig tegen me, "Nou, je kan je eigen stront lekker vreten want dat pik ik niet zomaar. Ga lekker zelf kijken en zwaai ze neer met dat zwaard van je, want deze zwakkeling en vrouw zitten hier wel goed. We kijken wel toe hoe jij de ninja uithangt." Ik trok mijn wenkbrauw op en schudde mijn hoofd. "Westerse cultuur." siste ik zachtjes, "Respect is hier echt niet meer te vinden."
    Ik draaide mijn hoofd om naar de deur waar de monsters tegen aan duwden en ik hoorde het hun gekras over de deur. "Als je wilt, kun je ze gaan.." begon de jongen en stopte eventjes. Ik keek hem vragend aan ".. afslachten. Kan ik tenminste bij de deur weg." Ik haalde mijn schouders op. "Nou, blijf jullie dan maar lekker hier." begon ik, "Ga ik wel de held uithangen." Ik grijnsde eventjes en wachtte totdat de jongen aan de kant was gegaan bij de deur. Ik trok mijn zwaard en ging klaar staan. Met mijn ene vrije hand trok ik de deur open en stak de het eerste monster een zwaard door zijn verrotte, kwijlende bek, waarna ik hem er snel uittrok en uithaalde naar het monster dat daar vlak achter liep. Zijn hoofd vloog van zijn romp af en lande een paar meter verder op waarbij het kreunend en grommende geluiden produceerde.
    Er waren er nog twee over op een wat verdere afstand. Ik trok mijn dolk van mijn riem en gooide die in het oog van de ene, waarna ik met een korte grom naar de andere rende en het zwaard door zijn bek naar binnen drukte. Ik gromde tevreden. "Done." schreeuwde ik toen naar de jongen en het meisje in het washok. Ik liep naar mijn dolk en trok die uit de schedel van het monster. De doek waaraan ik mijn zwaard had schoongemaakt, haalde ik uit mijn zak en ik begon zowel mijn dolk als ook mijn zwaard schoon te maken.


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Valentina Alamo

    Niets. Helemaal niets. Verwoed loop ik de gangen van het hotel door, op zoek naar potentiële wapens of hulpmiddelen voor het een of ander. Tevergeefs probeer ik enkele deuren open te krijgen, maar de enigen die me een uitweg bieden, monden uit in een nieuwe eindeloze gang van gesloten deuren. Zuchtend laat ik me tegen een muur neerzakken en wrijf met gesloten ogen over mijn slapen. Mijn hoofd lijkt wel te gonzen, en hoewel het muisstil is, lijken mijn oren wel te suizen. Ik open mijn ogen en kijk even naar de boog in mijn handen. Hij is niet meteen van het stevigste materiaal, maar hij kan ermee door. En de pijlen, ze zijn niet meteen stomp, maar erg scherp ook weer niet. Om ze handmatig te gebruiken zijn ze niet efficiënt genoeg. Maar het is beter dan niets. Bij het horen van een of ander gekraak, wat verderop in de gang, spring ik op en loop zo snel mogelijk de andere kant uit. Er moet een uitweg zijn. Ik ben hier binnengeraakt, dus buitengaan moet ook wel lukken. Ik haal een hand door mijn verwarde haren en besef dat het me alleen maar stoort. Ik ren in alle haast een trap af, met drie treden tegelijk, en open een grote deur. De keuken. Ik speur de kasten door, en stoot op een potje met wat elastiekjes in. Gauw bind ik er eentje in mijn haren en ga verder op zoek naar een uitgang. Wanneer ik een deur zie waar een streep licht onderdoor komt, verzamel ik al mijn goede hoop en geef er een ferme duw tegen. Wat ik door de deur niet kon zien, is dat er iemand achter stond en door de grote kracht die ik erop uitoefende, belandt die persoon haast op de grond.
    “Sorry,” zeg ik gehaast.
    Ik steek een hand uit naar de persoon, die een man lijkt te zijn van een iets hogere leeftijd als ik. Een beetje argwanend kijk ik hem aan. Hier op dit eiland weet je maar nooit, dat heb ik gelukkig al beseft.


    But I still have this faith in the truth of my dreams.