Op spitzen. -|RPG Speeltopic III - Speeltopics

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

| Mijn post komt vanavond. |

[ bericht aangepast op 4 maart 2013 - 7:25 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Ellie O'Pry
Daniel mompelt iets onverstaanbaars en duwt me dan zachtjes van de deur vandaan. Zo stil als ik kan probeer ik de in de deuropening van mijn kamer te staan, zodat ik net kan zien wat er in Maia's kamer gebeurt. Wat in hemelsnaam komt die vreemde vent hier doen en wat doe die gast op mijn zusters bed? Daniel slaakt een kreet, daar gaat mijn poging om mijn ouders niet wakker te maken. Maar als ik zie wat Daniel van plan is, lap ook ik de stilte aan mijn laars. 'Daniel! DANIEL!,' schreeuw ik, maar ik kan niet voorkomen dat de jongeman die Maia met zijn gezelschap vereerde zo ongeveer bewusteloos in het raamkozijn hangt. Mijn vader komt de kamer binnen en sleurt Daniel mee. 'Papa, nee. Niet doen!' gil ik. Als papa erachter komt wie of wat Daniel is of was, krijg ik problemen, hoe je het ook draait of keert. Mijn moeder komt ook naar boven gelopen, en doet een poging Maia in haar rolstoel te krijgen. Als Maia me toesist dat het mijn schuld is, barst ik in huilen uit. Het is mijn schuld, het is echt mijn schuld. Was ik werkelijk zo blind dat ik Daniel mee naar hier nam? Dat Valerio hier zou zijn, had ik eigenlijk wel moeten zien aankomen. Ik steek de gang over en ga op mijn bed zitten. Mama neemt me bij de hand en zo dalen we de trap af. Valerio zit in de zetel, Maia speelt verpleegstertje en mijn vader en Daniel zijn in een discussie verwikkelt die uiteindelijk met luide argumenten gestreden wordt. Als Val zijn uitleg begint te geven, zie ik hoe Daniels armen trillen, en hoe zijn blik de kamer rondtrekt op zoek naar houvast die hem kan helpen. Op zoek naar mij, maar ik blijf onderaan de trap zitten. Hij schreeuwt dat Val de moordenaar is en schreeuwt nog een heleboel verwijten. Mijn vader wordt lijkbleek, mijn moeder zit nog bleker aan tafel, baar handen voor haar mond geslagen. Uiteindelijk wordt Valerio door Daniel naar buiten geduwt, maar niet voordat Daniel zo ongeveer zijn liefde voor mij verklaart heeft. Nou in zijn taal dan, maar het voelt goed. Het zou goed voelen als Maia geen verlamming had, als Valerio niet door Daniel gestompt was en als mijn leven enigszins normaal was. 'Ik denk dat Daniel ook beter naar huis zou gaan,' opper ik zachtjes.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

(Oh jeetje, ik heb echt heel veel gemist 0.0 )

Happy Birthday my Potter!

[ Fren, scheetje, je moet even goed lezen. Ik heb in mijn laatste reactie in het tweede topic gezegd dat er geen verlamming meer is. Dat is echt niet te schrijven.. Ze heeft nog wel moeite met lopen hoor. (: ]

Maia O'Pry
'Vroeger was ik anders. Vroeger was ik slecht en handelde verkeerd. Toen ik in die fase was heeft Daniel mij leren kennen. Hij mocht mij niet en toen hij me herkende was hij denk ik bang dat ik Maia iets aan zou doen. Maar ik zou Maia nooit me ... Nooit iets aandoen. Sorry ...' Glimlachend en helemaal verliefd kijk ik Val aan. Het is waar, hij zou niet liegen. Ook mijn moeder gelooft hem, waardoor de glimlach op mijn gezicht nog net iets groter wordt. Dit gaat de goede kant op. Buiten het feit dat het voor hem steeds moeilijker wordt rechtop te blijven zitten en ik hem steeds meer moet ondersteunen.
Natuurlijk is er weer Daniel. Hij moet altijd roet in het eten gooien.
'Mag ik jullie dan vertellen,' begint hij, 'dat deze persoon hier een aantal weken geleden ervoor heeft gezorgd dat jullie dochter op dit moment niet meer kan dansen en fatsoenlijk lópen?!' Mijn mond valt open en mijn ogen knijpen zich tot spleetjes. Verrader! Heftig schud ik mijn hoofd en wil ontkennen, maar het is al te laat. Mijn vader balt zijn handen al tot vuisten. Hij wordt niet snel bos, maar áls hij boos is, kun je maar beter uit de weg gaan.
'Pap, nee,' smeek ik nog. Helaas. Mijn vader buldert hard: 'MIJN HUIS UIT, EN KOM NOOIT MEER TERUG!' Zijn stem doet pijn aan mijn oren.
Daniel staat op en trekt Val ruw van de bank af. Ik trek ook nog aan Valerio's arm, maar het heeft geen zin, ik kan niet tegen Daniels kracht op. Ik loop achter Daniel aan en daarachter lopen weer mijn ouders. Enkel Ellie zit nog op de trap en als ik langs haar af loop werp ik haar een boze blik.
Daniel duwt Valerio op de stoep en sist: 'Als je nog eens hier komt, en daarmee de veiligheid van Maia en MIJN Ellie in gevaar brengt ... Ben je dood.' Oh nu wordt hij mooi. Meneer doet gewoon even alsof hij hier woont! Net als ik er wat wil zeggen, besluit Ellie ook haar mond open te trekken.
'Ik denk dat Daniel ook beter naar huis zou gaan.' No shit.
'Jij,' zeg ik terwijl ik met mijn wijsvinger naar Ellie wijs, 'moet nodig eens leren je mond dicht te houden.' 'Maia!' protesteert mijn vader boos, maar ik negeer hem. 'Dit is jouw schuld, Ellie, dat je dat maar goed weet. Bemoei nu toch eens niet steeds met andermans zaken! En jij..' Nu wijst mijn vinger priemend naar Daniel. Mijn stem wordt met ieder woord harder en feller. 'Waar haal jij het lef vandaan mijn kamer zo binnen te stormen en Val aan te vallen, om vervolgens ook nog te doen alsof jij hier de dienst uit maakt! Ga nu niet schijnheilig lopen doen. Ellie is niet van jou, ze is te jong voor je. Realiseer je dat toch! Als hier iemand uit huis zou moeten verdwijnen, ben jij het!' Ik kan me niet herinneren dat ik zo hard en veel heb geschreeuwd. Ik ben compleet overstuur.
'Mam, pap, Valerio is niet wat Daniel zegt. En als jullie hem niet in huis willen hebben, prima, maar dan wil ik ook niet in dit huis zijn.' Ik pak voor de zekerheid mijn krukken mee van de voordeur, ik ben niet achterlijk, en stap naar buiten waar ik opnieuw Valerio overeind help en ter ondersteuning voor zowel hem als mijzelf een arm om zijn middel sla.
'Oh en Daniel, als je me echt als een deel van je familie zou zien, zou je me dit geluk gunnen. Nog éénmaal voor de duidelijkheid; al heb ik op dit moment een hekel aan jullie allemaal, blijf met je tengels en je lippen van mijn zusje af.'

everything, in time

| Oh. Sorry. Lees er dan maar overheen, ik ben te lui om het aan te passen. (: |

Ellie O'Prys
'Jij, moet nodig eens leren je mond dicht te houden.' Maia's vinger wijst priemend in mijn richting. ik kijk haar recht in ogen, deze strijd is nog niet gestreden, Maia O'Pry. 'Maia!' zegt mijn vader, zijn stem verhoffen. Maia let echter niet op hem.
'Dit is jouw schuld, Ellie, dat je dat maar goed weet. Bemoei nu toch eens niet steeds met andermans zaken! En jij..' Meestal kan ik veel hebben. meestal laat ik het allemaal over me heen komen, als Maia boos is. Maar nu gaat ze erover. 'Wie laat zich verleiden door een moordenaar? Je zou me dankbaar moeten zijn, want als ik er niet was, zou je ons niet meer kunnen vereren met uw aanwezigheid.' Ik had beter mijn mond gehouden, mijn tong eraf gebeten. Ik had alles kunnen doen, maar ik had niet over dit onderwerp moeten beginnen. Maar zoals ik al zei, deze strijd moet nog wachten op de grote veldslag. Ondanks mijn tussenkomst, begint Maia Daniel uit te schelden tot de regenboog grauw is. 'Waar haal jij het lef vandaan mijn kamer zo binnen te stormen en Val aan te vallen, om vervolgens ook nog te doen alsof jij hier de dienst uit maakt! Ga nu niet schijnheilig lopen doen. Ellie is niet van jou, ze is te jong voor je. Realiseer je dat toch! Als hier iemand uit huis zou moeten verdwijnen, ben jij het!' Pas als ik de glimp van krankzinnigheid in haar ogen opmerk, weet ik dat Maia haar verwijten wel meent, maar ze nooit met zoveel woorden zou zeggen.
'Mam, pap, Valerio is niet wat Daniel zegt. En als jullie hem niet in huis willen hebben, prima, maar dan wil ik ook niet in dit huis zijn.' Maia gaat weg? Voor wie? Voor wat? Ik slaak een gil, en spring op van de trap. 'Maia, niet weg gaan!' Zo hard ik kan ren ik naar de voordeur en sla mijn arme om Maia heen, tussen Valerio en haar in.
'Het spijt me, het spijt me.' Niet huilen, had ik gezegd. Maar als ik me tegen Maia aandruk, voel ik het verdriet van eerder op de avond. Mijn dierbare zusje ben ik kwijt.
'Oh en Daniel, als je me echt als een deel van je familie zou zien, zou je me dit geluk gunnen. Nog éénmaal voor de duidelijkheid; al heb ik op dit moment een hekel aan jullie allemaal, blijf met je tengels en je lippen van mijn zusje af.' Ik schrik en kijk op. Mijn wangen zullen nu wel even rood zijn als Maia's hoofd. Ookal ben ik boos, mijn heimwee naar Maia is groter dan het verlangen om haar uit te schelden.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

‘Ik denk dat Daniel ook beter naar huis zou gaan.’
De kleine stem van Ellie is de enige die op dit moment tot me door kan dringen, waardoor ik mijn ademhaling als automatisch wat rustiger laat gaan, maar Valerio nog steeds met een dodelijke blik aankijk. Hoogstwaarschijnlijk zou ik zo meteen ook de deur uit lopen ; maar naar huis gaan zou ik nooit doen – de komende avonden waren eraan besteed om te zorgen dat die klootzak Ellie en Maia niet meer zou lastig vallen door opnieuw langs te komen.
‘En jij. Waar haal jij het lef vandaan mijn kamer zo binnen te stormen en Val aan te vallen, om vervolgens ook nog te doen alsof jij hier de dienst uit maakt! Ga nu niet schijnheilig lopen doen. Ellie is niet van jou, ze is te jong voor je. Realiseer je dat toch! Als hier iemand uit huis zou moeten verdwijnen, ben jij het! Oh en Daniel, als je me echt als een deel van je familie zou zien, zou je me dit geluk gunnen. Nog éénmaal voor de duidelijkheid ; al heb ik op dit moment een hekel aan jullie allemaal, blijf met je tengels en je lippen van mijn zusje af.’
Mijn blik glijdt direct naar Maia’s vader, op het moment dat Ellie zich gillend rond haar middel stort om te zorgen dat ze hier in huis zal blijven. De blik op zijn gezicht zegt genoeg, waardoor ik met een glimlach van voldoening naar Maia kijk.
‘Wauw, je échte familie ook nog in de steek laten, volgens mij zijn jullie twee grote psychopaten bij elkaar,’ fluister ik bijna onhoorbaar, mijn stem ijzig kil – terwijl mijn ogen inmiddels pikzwart zijn geworden. ‘Ik heb me in jou vergist, Maia O’Pry, dat jij niet wat meer eigenwaarde hebt,’ laat ik er dan achteraan volgen. Zonder nog wat te zeggen stap ik voorzichtig langs Valerio, Maia en Ellie af – wanneer ik voor een kort moment naast Valerio blijf staan en dreigend naar hem toe buig. ‘Je weet wat ik zei vriend, ik vermoord je,’ sis ik dan, waarna ik rustig de straat uit begin te lopen.

|| Sorry, kon gisteren niet op Q. ||

•

Valerio Javier Middleton
Ik merk weinig van wat er wordt geschreeuwd, maar ik probeer bij bewustzijn te blijven als ik keihard de deur uit wordt geflikkerd door Daniel.
Mijn hoofd knalt tegen de stenen en ik voel hoe mijn hoofd nog erger begint te bonken.
Iedereen schreeuwt en is tegen elkaar.
‘Wauw, je échte familie ook nog in de steek laten, volgens mij zijn jullie twee grote psychopaten bij elkaar,’ vang ik op. Fuck. Alles wat hij over mij zegt kan me geen barst schelen, maar dat hij Maia uitscheld voor psychopaat.
.Dat ik mij vroeger misschien niet kon weerhouden van de ziekte in mijn hoofd die toevallig psychopatisme heet, hoeft nog niet te betekenen dat Maia ook zo is. En het hoeft ook niet te betekenen dat ik niet ben veranderd!' sis ik, schreeuwen kost te veel energie en ik wil niet slap zijn en half dood op de grond vallen. Alles duizelt me. Iedereen is geschrokken, kwaad, wanhopig, verdrietig... Maia had net iets gezegd over bij mij blijven als haar ouders mij niet accepteren, dat mocht ze niet doen... Dat kon niet...
'Liefje, nee... Je blijft hier... Bij je ouders, die weten wat het beste is voor je en... Ze kunnen zo'n geweldige dochter niet missen. Je moet... bij hen blijven, Ellie...' murmel ik. Niemand zal het wel gehoord hebben, ik probeerde het bonken in mijn hoofd te negeren, maar het bleef mijn volledige aandacht opeisen en het koste me moeite om me op deze chaos te concentreren.
Ellie omhelst Maia nog steeds, terwijl dit zorgt dat ik mijn woorden blijf geloven. Daniel maakt zich los uit de groep,
waarna hij voor een kort moment naast mij blijft staan en dreigend naar me toe buig. ‘Je weet wat ik zei vriend, ik vermoord je,’ hij loopt kwaad langs me heen.
Ik probeer hem te geloven, maar die zwaar sarcastische 'vriend' doet het hem. Stomme sukkel. Wie verkracht hier nou dertien jarige kinderen?
Gesuis vermengt zich met het gebonk in mijn hoofd, ik merk dat ik nog steeds zachtjes bloed. Dit houd ik niet langer vol.
'Maia, ga naar binnen, samen met Ellie en je ouders.' Met een soort van teleurgesteld gezicht kijk ik haar aan.
'Ik ben je niet waard, Maia. Ik verpeste je leven en ik had echt kunnen veranderen als je me had kunnen helpen, maar je ziet dat niemand daar enige behoefte aan heeft.' Ik zie hoe de moeder van Maia mij aan staat te kijken. Ze doet haar mond open om iets te zeggen, maar sluit die weer, opent hem weer en blijft zo staan.
Ik blijf haar strak aan kijken en in die blik probeer ik alle liefde die ik in deze korte tijd compleet op Maia had gericht, te laten zien. Alle spijt, alle gewetenswroeging, alles wat mij een goed mens maakt, straal ik uit en ik wil, ik hoop dat Maia's moeder dit merkt. Ondertussen voel ik hoe langzaam de grip van mijn handen verdwijnt. Mijn handen werden slap en ik kon er niks meer mee tegen houden. Ik probeer nog normaal tegen de deurpost te staan, maar ook mijn voeten zakken langzaam weg. Ik sta op het punt om te bezwijken onder alle klappen die ik had gekregen en alle pijn die ik had omdat ik Maia's leven had geruïneerd.

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[ Haha is niet erg, niemand kon op Q. (: ]

Maia O'Pry
'Maia, niet weggaan!' O, mevrouw heeft ook nog iets te zeggen, denk ik eerst, maar als ze zich volledig aan mij vastklampt en 'het spijt me' zegt, voel ik me toch ietwat schuldig. Mijn vader lijkt niet blij te zijn met mijn beslissing. Toch krijgt hij de kans niet om iets te zeggen omdat Daniel, die het wel leuk lijkt te vinden dat mijn vader woedend is, hem voor is.
‘Wauw, je échte familie ook nog in de steek laten, volgens mij zijn jullie twee grote psychopaten bij elkaar. Ik heb me in jou vergist, Maia O’Pry, dat jij niet wat meer eigenwaarde hebt,’ fluistert hij kil en bijna onhoorbaar. Mijn blik glijdt gelijk naar mijn ouders. Waarom zeggen zij niets? Die opmerking doet mij best pijn en ze zouden het voor me moeten opnemen! Dat doen ze niet en eigenlijk begrijp ik wel waarom, ze zijn te boos om het voor me op te nemen. Ik heb trouwens genoeg eigenwaarde, het is juist deze eigenwaarde die me ertoe doet beslissen dat ik voor mezelf op wil komen. Ik geloof er heilig in dat Val kan veranderen.
Daniel stapt naar buiten en blijft naast Val even staan. ‘Je weet wat ik zei vriend, ik vermoord je,’ sist hij waardoor ik verbaasd mijn wenkbrauw optrek. Mij een psychopaat noemen en vervolgens zelf dreigen om Val te vermoorden. O, de ironie die erachter zit. Als Daniel Val vermoord, vermoord ik hem. Damn, dit gaat veel te veel de verkeerde kant op.
Zachtjes trek ik Ellie los. 'Moet je niet achter hem aangaan?' fluister ik, ik doe mijn best om boos te klinken, maar het lukt me niet meer. Daarom begin ik nu een stuk rustiger en liever tegen haar te fluisteren. 'Luister Ellie, ik zat fout, ik gun jou je geluk met Daniel als jij mij het geluk met Val gunt. Ga nu, je moet hem steunen.' Want ik ga dat niet doen, blij dat hij weg is.
'Liefje, nee... Je blijft hier... Bij je ouders, die weten wat het beste is voor je en... Ze kunnen zo'n geweldige dochter niet missen. Je moet... bij hen blijven, Ellie...' Ik snap maar de helft van wat hij zegt en schud mijn hoofd op het 'je blijft hier' - gedeelte.
'Maia, ga naar binnen, samen met Ellie en je ouders. Ik ben je niet waard, Maia. Ik verpeste je leven en ik had echt kunnen veranderen als je me had kunnen helpen, maar je ziet dat niemand daar enige behoefte aan heeft.' Ik wel! Ik heb daar behoefte aan! Het valt mij natuurlijk op dat Val steeds minder stevig op zijn benen staat. Mijn vader beveelt me binnen te komen, maar ik schud mijn hoofd.
'We kunnen Val niet zo achterlaten. Tenzij je medeplichtig wil zijn aan deze aanval, want ik zweer het je, pap, als je me niet helpt klaag ik jou én Daniel aan.' Mijn stem klinkt zo fel dat mijn vader een wenkbrauw optrekt. 'Sta je me nu te bedreigen, Maia Evelyn O'Pry?' Waarom spreekt iedereen ineens mijn hele naam uit? Ik knik en houd mijn boze blik vast. Mijn moeder probeert ons allemaal te sussen, maar om eerlijk te zijn gaat het mijn ene oor in en mijn andere oor weer uit.

everything, in time

[Hm... What can i do with Val..
En ik had even een vraagje aan jullie allemaal (sorry ik ben gewoon te nieuwsgierig), maar wie van jullie zit er op een dansen en welke? Sorry, nieuwsgierigheid heerst.]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

| Ik heb van m'n 4e tot mijn 11e gedanst. Graag zou ik terug beginnen, maar ik zie het niet zitten om weer te starten. (: |

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

[ Ik heb van mijn 3e tot en met mijn 12e gedanst; jazzballet. ^^ ]

everything, in time

| Haha oke, ik heb vanaf mn 4e tot 6e ballet gedaan, (moest er af omdat zwemles tijden tegelijk vielen), vanaf mn 6e of 7e jazz en na zwemmen tapdance (zucht), jazz gestopt toen ik 8 of 9 was of zo, dat onthoud ik niet echt, tapdans 1,5 jaar geleden gestopt, terwijl ik al veel eerder had kunnen stoppen maar oke, toen ging ik modern doen doe ik nog steeds... Dat houd ik wel langer vol hoop ik...
Wat deed je, Fren? Ballet? Oee, Anguish, nice |

[ bericht aangepast op 5 maart 2013 - 20:56 ]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[Eerst 'ballet', op 4-jarige leeftijd is dat moeilijk. Maar dan 2u in de week. Eén uur ballet en één uur moderner.]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Souvenir schreef:
[Eerst 'ballet', op 4-jarige leeftijd is dat moeilijk. Maar dan 2u in de week. Eén uur ballet en één uur moderner.]

"It's funnier in Enochian." ~ Castiel

[Mijn post komt.]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28