Op spitzen. -|RPG Speeltopic III - Speeltopics

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

|| Ik heb nog noooit op dansen gezeten, vroeger was zwemmen echt m'n lust en m'n leven dus daar ging al mijn energie aan op, al is daar de laatste jaren ook niks meer van te merken. ||

•

[ Oh wat dat zwemmen betreft ben ik vreselijk jaloers op je! Ik deed dat eerst ook, vond het geweldig, maar ik heb een fobie voor open water ontwikkeld en af en ook in zwembaden voel ik me niet meer helemaal prettig.
Zonde wat jouw situatie betreft, zou je echt weer eens op moeten pakken. ]

everything, in time

|| Jaaa, zwemmen was echt geweldig. Na m'n diploma A, B & C ben ik door gegaan met alle vaardigheden (springen van de plank, waterpolo, schoonzwemmen, etc.) waar ik uiteindelijk ook 'n stuk of 50 vaardigheden van heb gehaald, daarna nog duiken en ook nog wedstrijdzwemmen. Ben in de tweede helaas gestopt door school, en nu met m'n studie krijg ik het nooit meer opgepakt :c. Al probeer ik nog wel een keer in de twee weken wat baantjes te trekken in 't zwembad c:.
Maar 'n fobie voor open water O.O, dat is wel kut lijkt me :c. ||

•

Daniel Cameron Vartanian

Woedend zie ik de straatstenen onder mijn schoenen voorbij schieten, terwijl ik me voor de zoveelste keer omdraai om terug te lopen naar het huis van Ellie en Maia - waar die klootzak nog steeds overdreven zielig staat te doen. De twee klappen die ik hem had gegeven waren inderdaad niet mis, maar wankelen op z'n benen? Het was allemaal schijnheiligheid voor Maia, die hij inmiddels helemaal in zijn broekzak had gepraat waardoor ze alles voor hem zou gaan doen. De leugens die hij daar omheen verteld worden schijnbaar niet meegewogen in het resultaat van dit alles ; het feit dat Maia amper kan lopen en nooit meer van haar leven zo goed zou kunnen dansen als voorheen.
Twee huizen van het gedoe verwijderd laat ik mezelf tegen een klein muurtje op de grond zakken, terwijl mijn rechterhand trilt dankzij het feit dat ze tegen Valerio's gezicht geramd zijn geweest. Iemand in zijn gezicht slaan deed minstens net zo veel pijn voor degene die sloeg als voor degene die de klappen incasseerde. Misschien had ik mezelf ook wel wankelend moeten gedraegn zodat Maia medelijden kreeg met me en die vieze moordenaar zomaar het huis uit had gejaagd. Dat Ellie me niet had geholpen op het moment dat Maia tegen me was uitgeflipt deed me nog het meest pijn, net zoals het feit dat ik hier in m'n eentje in het donker op straat zat en ik wenste dat alles niet was gebeurd ; mijn hele leven niet was gebeurd.
Voorzichtig sluit ik mijn ogen, terwijl ik de vinger van mijn rechterhand zachtjes strek ; gebroken was het niet, hoogstens licht gekneust. Maar de pijn kon ik wegdrukken ; evenals mijn emoties. Opnieuw werden mijn ogen zwart op het moment dat ik ze opende, liefde en familie waren niet voor mij weggelegd, hoe vaak moest dat nog zo overduidelijk gemaakt worden?
Met een ruk schiet ik overeind en klop mijn kleren af, waarna ik opnieuw van het huis weg begin te lopen.

|| Kan vanavond pas weer laat reageren, heb oudergesprekken van m'n stageklas. ||

•

Ellie O'Pry
Hoewel Maia me een beetje van zich afduwt, verberg ik mijn gezicht in haar haren.
'Jij zwijgt over Daniel en mij, plus al het gene je weet over Daniel,' fluister ik in haar oor. 'Beloofd?' Ik sta op en doe een paar stappen achteruit. Wat ik Daniel nu ga aandoen, zal hij me nooit vergeven. Nooit vergeven, hij zal altijd, terecht, kwaad op me zijn. Maia is en blijft nog steeds de persoon waarvan ik het meeste hou, zij is belangrijker dan wie dan ook, op welk vlak dan ook. Maar van Daniel hou ik ook zielsveel. Het dilemma verscheurt me, maar uiteindelijk heb ik het gevoel de juiste keuze te hebben gemaakt.
'Daniel,' zeg ik, terwijl ik met mijn hand vaag in de richting van de schim die alsmaar verder gaat, verder weg van mij, wijs. 'heeft ongelijk. Hij liegt, papa. Valerio heeft Maia niets aangedaan, wat zou hij? Ik ken niemand die beter zou zijn voor Maia dan Valerio. Daniel is een verslaafde, hij kan niet zonder crack of andere drugs. Hij drinkt, stookt illegaal en doet nog een heleboel verkeerde praktijken. Ik hoorde zelfs dat hij ooit iemand verkrachtte.' De inspanning om niet te huilen zorgt ervoor dat mijn handen trillen, dus stop ik ze in mijn zakken.
'Daniel praatte op me in, tijdens de dansles. Hij beweerde dat hij studeerde en had iemand nodig om hem te helpen. Toen ik meeging naar zijn studio, kon hij zijn poten niet thuishouden. Ik heb geschreeuwd, en ben naar de danszaal gelopen. Omdat ik Maia verweten had, was ze weggelopen van de danszaal. Ik belde haar op, en zij en Val hielpen me. Valerio was schitterend, hij was een echte prins voor Maia. Maar het is niet de eerste keer dat Daniel zulke dingen doet. In de dansles heb ik hem ooit helemaal stoned gekend. Achteraf sloeg hij iemand in elkaar. Naar het schijnt versiert 'ie de ene na de andere griet, om vervolgens een een slapeloze nacht met hen door te brengen. Toen hij daarover begon, die avond, was hij volgens mij al met zijn hoofd in mijn bh. Walgelijk.' Even kijk ik vanonder mijn wimpers naar mijn ouders, om hun reactie te peilen. 'Jullie moeten met Val naar het ziekenhuis, hij heeft hulp nodig. Ik ga Daniel zeggen dat hij maar beter al zijn roste centjes bij elkaar zoekt, en een advocaat mag aannemen.' Ik werp een blik op Maia, een blik die geen gevoelens vertoont. Kil, dodelijk. De koude nachtlucht beneemt me de adem. 'Daniel!' schreeuw ik. 'Daniel!'

| De reactie van de ouders laat ik aan jullie over... |

[ bericht aangepast op 6 maart 2013 - 16:47 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Daniel Cameron Vartanian

‘Daniel, heeft ongelijk. Hij liegt, papa. Valerio heeft Maia niks aangedaan, wat zou hij? Ik ken niemand die beter zou zijn voor Maia dan Valerio. Daniel is een verslaafde, hij kan niet zonder crack of andere drugs. Hij drinkt, stookt illegaal en doet nog een heleboel verkeerde praktijken. Ik hoorde zelfs dat hij ooit iemand verkrachtte. Daniel praatte op me in, tijdens de dansles. Hij beweerde dat hij studeerde en had iemand nodig om hem te helpen. Toen ik meeging naar zijn studio, kon hij zijn poten niet thuishouden. Ik heb geschreeuwd, en ben naar de danszaal gelopen. Omdat ik Maia verweten had, was ze weggelopen van de danszaal. Ik belde haar op, en zij en Val hielpen me. Valerio was schitterend, hij was een echte prins voor Maia. Maar het is niet de eerste keer dat Daniel zulke dingen doet. In de dansles heb ik hem ooit helemaal stoned gekend. Achteraf sloeg hij iemand in elkaar. Naar het schijnt versiert ‘ie de ene na de andere griet, om vervolgens een slapeloze nacht met hen door te brengen. Toen hij daarover begon, die avond, was hij volgens mij al met zijn hoofd in mijn bh. Walgelijk. Jullie moeten met Val naar het ziekenhuis, hij heeft hulp nodig. Ik ga Daniel zeggen dat hij maar beter al zijn roste centjes bij elkaar zoekt, en een advocaat mag aannemen. Daniel! Daniel!’

“Niemand zal ooit van jou kunnen houden.”
De woorden van mijn laatste pleegmoeder weerklonken hol in mijn gedachten, terwijl mijn gezicht langzamerhand lijkbleek begin te worden. De klap die Ellie me in mijn gezicht had gegeven had op geen enkele andere manier harder kunnen aankomen. Ondanks het feit dat ze op dit moment mijn naam roept, draai ik mezelf niet om, blijf ik stoïcijns doorlopen en weiger mezelf om te draaien naar de mensen die ik ooit mijn ‘familie’ heb genoemd. Het ironische was het feit dat dit me iedere keer gebeurde op het moment dat ik mensen mijn ‘familie’ noem en ze probeer te beschermen ; ik werd hard met een mes in mijn rug gestoken en niemand leek ook maar iets te geven om de gevoelens die ik daar zelf bij ontwikkelde. De boodschap erachter – het feit dat ik een grote mislukking was – kwam helder over.
Zonder er verder bij na te denken zet ik het op een rennen, zie de straattegels sneller onder mijn voeten voorbij schieten terwijl mijn ademhaling onregelmatig gaat en er zwarte vlekken voor mijn ogen dansen. De teef. Woedend schiet ik verschillende hoeken om, terwijl mijn gedachten de woorden van Ellie van daarnet opnieuw blijven herhalen. Zeggen dat ze van me houdt. Het doel wat ik voor ogen heb springt binnen enkele seconden in me op, waardoor ik blijf zigzaggen door de straten. Mijn Ellie. Uiteindelijk zie ik de felle lichten van mijn favoriete discotheek verschijnen, maar ook deze ren ik voorbij – waarna ik een zijstraatje in schiet en slippend tot stilstand kom.
‘Danny, wat leuk om jou ook weer eens te zien.’
De bekende stem dringt totaal niet tot mijn gedachten door, wanneer ik mijn arm naar voren steek en mijn zwarte ogen op de man onder de brandtrap richt. Hij was op dit moment de enige die wist wat ik nodig had – en ondanks het feit dat ik er ontzettend veel moeite mee heb gehad om ermee te stoppen, was dit alles de druppel geweest ; niemand zal ooit van mij kunnen houden.
De glimmende punt van de naald blinkt even in het licht van de lantaarnpaal wanneer mijn oude bekende dichterbij komt geschuifeld. Zachtjes mompelend noemt hij de prijs van het product wat zo dadelijk in mijn arm zal belanden ; maar hij weet dat ik altijd zal betalen, als het me maar ver weg van hier zou nemen, naar een plek waar mensen wél van me kunnen houden…

|| Wauw, boem voor Daniel, in z'n face. ||

•

[ Ik ben echt jaloers op jouw zwemdiploma's.. Dat is echt awesome dat je er zoveel hebt en dan ook voor zoveel verschillende zwemsporten. ;o
Haha, zo'n fobie is ook niet echt handig. Vooral niet in de zomer als iedereen wil gaan zwemmen in van die afgravingen of zelfs de zee.

Die laatste post van Daniel.. Wauw. Wat heb ik medelijden met hem. ;c Ik weet dat Maia niet echt is en ook dat ik dat niet ben, maar alsnog voel ik me kapot schuldig nu, haha. Mooi geschreven! ]

everything, in time

Ellie O'Pry
Daniel draait zich niet eens om, hij remt niet af. Integendeel. 'Daniel, wacht!' Mijn stem klinkt schor, mijn keel is rauw en in mijn hoofd vechten stemmetjes om de meeste aandacht. 'Loop hem achterna nu het nog kan!' Een engeltje met zachte stem probeert me te sussen. 'Waarom zou je? Om hem dan weer als een baksteen te laten vallen?' zegt het denkbeeldige duiveltje dat op mijn andere schouder zit. 'Ze houdt van Daniel.' De stemmetjes treiteren me. 'Houden van? Ze is nog niet eens veertien, hoe kan ze dan échte liefde kennen? Een slet, dat is wat ze is.' Ik leg ze het zwijgen op, door nog een keer Daniels naam te schreeuwen. Nu is het niet engeltje, noch het duiveltje dat me laat inzien wat Daniel nu gaat doen. Het is mijn eigen ik, die moeite heeft met het boven water houden van haar hoofd, omdat ik verdrink in een zee vol vragen. 'Wat heb ik gedaan?' zal wel het meest voorkomen. Ik zet het op een lopen, Daniel achterna. Maar aangezien hij me zonder pardon opheft, door mijn eigen raam hupst en nog veel meer spectaculaire dingen doet, is de kans dat ik hem inhaal even groot als de kans dat je ooit de koning van Zibazieaene, een land dat niet bestaat, ontmoet. 'Daniel, wacht. Wacht, ik kan het uitleggen.' Ondertussen is hij al een hele tijd uit mijn zicht verdwenen. Daniel kennende zal hij vanavond wel niet helemaal clean thuiskomen. Ik hoop gewoon dat hij niet sterft aan een overdosis, want zonder hem zouden de dingen helemaal anders zijn, en ik moet mijn uitleg nog doen. Als slenterend wandel ik naar zijn studio, om hem daar op te wachten. Al ligt zijn flat maar enkele kilometer van de danszaal af, is de sfeer die er rondhangt en de mensen die er wonen, helemaal anders. Je hoort overal geroezemoes, van stemmen die zaakjes regelen die niet aan het licht mogen komen. Eerlijk gezegd ben ik bang, om hier alleen zonder Daniel te zijn. Maar ik wil mijn angsten gerust overwinnen, als dat ervoor zorgt dat ik hem terug kan krijgen. Al is die kans, de kans dat hij me ooit zal vergeven, best wel klein.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Anguish schreef:
[ Ik ben echt jaloers op jouw zwemdiploma's.. Dat is echt awesome dat je er zoveel hebt en dan ook voor zoveel verschillende zwemsporten. ;o
Haha, zo'n fobie is ook niet echt handig. Vooral niet in de zomer als iedereen wil gaan zwemmen in van die afgravingen of zelfs de zee.

Die laatste post van Daniel.. Wauw. Wat heb ik medelijden met hem. ;c Ik weet dat Maia niet echt is en ook dat ik dat niet ben, maar alsnog voel ik me kapot schuldig nu, haha. Mooi geschreven! ]

|| Hahaha, ahwww dat lijkt me inderdaad echt klote ja. :c Misschien gaat 't ooit nog wel over

Ahwww thanks. Op het moment dat ik de post schreef was ik mezelf ook helemaal aan het inleven in hem :c ||

•

Daniel Cameron Vartanian

Tergend langzaam worden de woede, de zorgen en de gedachten in mijn hoofd weggedrukt door de dikke, witte watten ; die geen enkele informatie meer door laten en het totale geheel een dempend gevoel geven. Voorzichtig laat ik mijn ogen dicht zakken ; terwijl mijn oude bekende opnieuw weg kruipt onder de brandtrap om zijn voorraad met zijn leven te bewaken. Het welbekende moment waarop mijn woede, zorgen en gedachten volledig omsloten zijn door de dikke, witte watten geeft voor mij aan dat ik langzaam mijn ogen open en de wereld rondom mezelf opneem. Inmiddels zijn mijn pupillen niet groter dan speldenknoppen en gaat mijn ademhaling onregelmatig en erg langzaam, terwijl ik mezelf verbaas over de kleuren en geuren die er rond mijn lichaam verspreid worden.
Wanneer ik voorzichtig een aantal stappen achteruit zet heb ik het gevoel dat ik zweef, alsof mijn voeten de grond van het trottoir net niet raken en iedereen me aankijkt alsof ik een God ben die zojuist uit de hemel is neergedaald op de aarde. De brede, gelukzalige glimlach die daardoor rond mijn lippen wordt gekruld zegt genoeg – ik ben totaal van de wereld en niemand zal me zomaar terug kunnen brengen naar mijn miserabele leven, waar ik niet gewenst of gewild ben.
Mijn eigen instincten nemen het over van mijn redelijkheid, waardoor ik van het ene op het andere moment in mijn eigen straat lijk te staan en met slome, nauwgezette stappen richting mijn eigen appartement loop. Het zachte gegrinnik dat over mijn lippen rolt is afkomstig van het feit dat ik zojuist ben weggelopen van iets waar ik totaal vernederd werd ; ze moesten eens weten, ik was de Koning van de wereld en van alle mensen, en op een dag zouden ze dat allemaal inzien.

•

Ellie O'Pry
Als ik Daniel de straat in zie komen, in mijn hoofd vechten de stemmetjes nog altijd om aandacht. 'Daniel?' De manier waarop hij wandelt alleen al, zorgt voor de stuipen op mijn lijf. Wat heb ik gedaan? Ik heb ervoor gezorgd dat Daniel hervallen is. Ik heb Daniel weer van de afgrond geduwd, en hij was er net weer bovenop gekomen. Even denk ik dat ik ook zo een spul nodig heb, iets wat je hoofd wattig maakt en de randjes wazig. Mijn gedachten glijden weer weg na een bijnaoverdosis aan zuigtabletjes tegen de hoofdpijn. Het was geen overdosis, maar het was een zalig gevoel. Het ergste is dat ik weet dat alles wat ik zeg, alles wat ik doe, bij Daniel niet zal blijven hangen. Hij zal morgen opstaan, waarschijnlijk met een onuitgeslapen roes omdat hij vannacht toch niet slapen gaat. Dat weet ik nu al. En hij gaat niets meer weten. Dat kan me niets schelen en ik begin te spreken, struikelend over mijn woorden en blozend van schaamtegevoel. 'Je hebt het recht om boos te zijn het recht om me te verwijten voor mijn daden en woorden. Je moet weten dat ik écht van je hou, dat dat geen smoesje was. Maar ik ben Maia kwijt, en ik wilde dat verlies rechtzetten. Nu ben ik alleen nog iemand kwijt iemand waarvan ik ook hou. Alleen mogen mijn ouders niet komen achter het feit dat wij, eh- nou ja. Je weet wel.' Ik schraap mijn keel, en loop dan voorzichtig naar Daniel toe. Hij stinkt naar allerlei middeltjes, waarvan ik niet weet wat er in hem zit, en waarvan alleen de geur rond hem hangt. Ik hoop dat hij niets écht gevaarlijks heeft gespoten of geslikt. Geen speedball of crack in combinatie met een of ander spul dat een chemise reactie veroorzaakt. 'Ik heb gelogen, het is niet waar wat ik zei. Het spijt me zo, Daniel.'
| Haha, komt er ineens een idee in me op. Al is het té ranzig om op te schrijven, als je interesse hebt, Shooter, wil ik het gerust zeggen. (; |

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Souvenir schreef:

| Haha, komt er ineens een idee in me op. Al is het té ranzig om op te schrijven, als je interesse hebt, Shooter, wil ik het gerust zeggen. (; |

•

Maia O'Pry
'Ellie..' kreun ik geërgerd en probeer haar van me af te duwen, maar hoe meer ik duw, hoe harder ze zich aan mij vastklampt.
'Jij zwijgt over Daniel en mij, plus al het gene je weet over Daniel,' fluistert ze in mijn oor. 'Beloofd?' Ik kijk haar verbaasd aan. Wat is zij van plan? Voorzichtig knik ik, twijfelend of ik hier wel goed aan doe. Zodra ik in heb gestemd, laat Ellie me los en begint haar verhaal. Eerst zegt ze dat Daniel liegt, dan dat Valerio echt goed voor me is en vervolgens begint ze weer over Daniel. Ze noemt daarbij het feit verslaafd is, waar, veel drinkt, waar en dat ze hoorde dat Daniel ooit iemand verkracht heeft, niet waar. Wow, Ellie, back off. Zelfs ik vind dit erg hard voor Daniel, maar toch protesteer ik niet. Hij noemt mij onterecht een psychopaat, prima, dan is hij onterecht een verkrachter.
Het verbaast me wel dat Ellie zo goed kan liegen, ik had verwacht dat ze alles zou opbiechten zodra ze in mijn ouders ogen kan kijken. Direct voel ik een steek in mijn maag, het welbekende schuldgevoel. Ik heb Ellie als shit behandeld en alsnog komt ze voor me op. Ik ben gezegend met het beste zusje ooit. Intussen is Ellie klaar met het verhaal en ik deins terug bij het zien van haar blik. Het is kil en er is geen enkele emotie op te vinden. Vervolgens schreeuwt ze Daniel's naam en rent achter hem aan, waardoor wij in stilte achterblijven. Nog altijd ondersteun ik Val.
Mijn vaders blik is tijdens het verhaal alleen maar bozer geworden, terwijl dat van mijn moeder juist zachter geworden is. Je kunt wel raden waarom; daar waar mijn moeder medelijden heeft gekregen met Val, is de woede van mijn vader ten opzichte van Daniel alleen maar gegroeid.
'Is dat waar, Maia?' vraagt mijn moeder zacht en gebroken. Ik weet niet of het haar zachte stem is, of haar gebroken gezicht, maar ik voel me vreselijk misselijk en schuldig. Er ontglipt me zelfs één enkele traan die gelijk weer wegveeg. Deze hele situatie is gewoon te veel voor me, ik ben hier nog te zwak voor. Toch knik ik, alles om het vertrouwen van mijn ouders weer terug te winnen.
'We gaan die Daniel aanklagen en zodra Ellie terug is moeten we haar duidelijk maken dat ze absoluut niet meer met hem om mag gaan.' Mijn vader klinkt vastberaden. Ik zwijg, arme Ellie, daar gaat ze het nog zwaar mee hebben.
'Dat doen we later, Joseph,' antwoord mijn moeder daarop. 'We moeten - eh, Valerio, eerst naar het ziekenhuis breng.' Ik laat glimlachend een opgeluchte zucht en druk een kus op Val's wang.
'Het komt goed,' fluister ik. 'Hou vol.'
'Goed. Jij brengt die twee naar het ziekenhuis en dan ga ik op pad om Ellie te zoeken. Ik vind het maar niks dat ze achter hem aangelopen is.' Catherine, mijn moeder, knikt en begeleidt ons naar de auto, waar ik samen met Val achterin ga zitten.

[ Ik vermeld bij deze ook even dat Fren niet zal posten vanavond, aangezien that lucky bastard naar Het Zwanenmeer gaat (de balletvoorstelling) (: ]

[ bericht aangepast op 8 maart 2013 - 8:03 ]

everything, in time

Daniel Cameron Vartanian

'Daniel? Je hebt het recht om boos te zijn. Het recht om me te verwijten voor mijn daden en woorden. Je moet weten dat ik écht van je hou, dat dat geen smoesje was. Maar ik ben Maia kwijt en ik wilde dat verlies rechtzetten. Nu ben ik alleen nog iemand kwijt, iemand waarvan ik ook hou. Alleen mogen mijn ouders niet komen achter het feit dat wij, eh - nou ja. Je weet wel. Ik heb gelogen, het is niet waar wat ik zei. Het spijt me zo, Daniel.'
De woorden die worden uitgesproken door het kleine, bonde persoontje voor mijn neus komen gedempt binnen - worden enigszins door gelaten door de dikke, witte watten die mijn hoofd op dit moment nog steeds opvullen. Enige flitsen van herinneringen schieten door mijn hoofd heen ; mensen die roepen dat ik hopeloos ben, mensen die roepen dat nooit iemand van me kan houden en een iemand die verschrikkelijke leugens over me verteld tegenover de leden van mijn voormalige familie - terwijl er niemand reageert om het voor me op te komen.
Mijn pupillen zijn nog steeds zo groot als speldenknoppen wanneer ik in het niets over het kleine, blond meisje heen staart. Wanneer mijn handen ongecontroleerd beginnen te trillen en de dikke, witte watten enigszins in mijn hoofd vervagen weet ik genoeg ; dit ging een bad trip worden en het zou zeker geen fijne zijn.
'Niemand zal ooit van mij kunnen houden,' probeer ik helder uit te spreken, wat enigszins vervormd klinkt door de heroïne die door mijn lichaam raast. 'Bedankt voor het totaal verpesten van mijn leven, wat heb ik er nu nog aan als ik van je hoor dat je van me houdt? Zometeen zit ik in de gevangenis, door jóú ; nou dan houd je echt van me ja.'
Mijn laatste zin kwam er duidelijker uit dan ik had verwacht ; maar nog geen seconde later voel ik de dikke, witte waten in mijn hoofd exploderen en begint het gezicht van het kleine, blond meisje voor mijn neus te draaien. De ruwe, korte schreeuw die er uit mijn keel ontsnapt geeft enkel machteloosheid uit, waarna ik half rennend en half strommeld mijn portiek in schiet en uiteindelijk in mijn kamer beland ; terwijl een frisse windvlaag door de openstaande deuren schiet. Midden in de kamer slaan alle stoppen echter door, waardoor ik als een hoopje op de grond beland en ik mijn ogen alleen nog maar op het fotolijstje met daarin mijn voorstaande 'familie' van de dansgroep gericht kan houden, terwijl ik zachtjes heen en weer beweeg.

•

Ellie O'Pry
'Niemand zal ooit van mij kunnen houden, bedankt voor het totaal verpesten van mijn leven, wat heb ik er nu nog aan als ik van je hoor dat je van me houdt? Zo meteen zit ik in de gevangenis, door jóú ; nou dan houd je echt van me ja.' Als Daniels woorden in mijn oren weerklinken, sla ik mijn ogen neer en buig mijn hoofd zachtjes. Hij slaakt een ruwe kreet en draai zich om, om vervolgens het portiek in te stormen. Dus ik sta hier, alleen en in een wijk die ik liever vermijd. Een vraag speelt door mijn hoofd zoals de wind door mijn haren waait. Waarom? Wat hoopte ik te bereiken door Daniel achterna te lopen, en te proberen mijn excuses aan te bieden. Het bleek verloren moeite, en nu ben ik hier. Gelukkig ben ik niet onder invloed van een of ander drug, en ik wandel voorzichtig naar huis toe. Ergens midden op de baan zie ik mijn vader. Ik ga niet sneller wandelen, ik vertraag niet. Gewoon zoals ik voorheen wandelde, mijn ogen met een lege blik op de straat gericht. Ondertussen tel ik de straatstenen, alsof ik probeer op die manier de structuur in mijn leven terug te krijgen. Alleen vrees ik dat deze periode me zal breken en tekenen vanbinnen. Het verlies van Maia én van Daniel zal me opeens teveel worden en ik zal mijn gedachten naar binnen keren, leven op automatische piloot. Geheel in mezelf gekeerd, levend om te functioneren als een van de vele mensen in onze maatschappij die dromen van het leven dat ze hadden kunnen leiden. Waarom hebben zijn het verknald? Wat zorgde ervoor dat zij de pedalen verloren en in de berm reden? Ik besef dat ik nu al met donkere, eenzame gedachten rondloop en probeer me vast te klampen aan de enige bron van een schijnsel dat je amper licht kan noemen. Want anders glij ik weg en word ik misschien als Daniel. Verslaafd, en vanaf er iets fout loopt vluchtend in de wollige watten die je hoofd vullen. Ik moet er tegen vechten, moet de lege ruimte die zich nu al in mijn hoofd nestelt en die eerst gevuld was met Maia en de laatste tijd ook Daniel, vullen met iets anders dan een dronken gevoel of de onuitgeslapen roes na een nachtje flink doorzakken. Wat me vannacht te doen staat, weet ik dus maar al te goed. Ondertussen komt mijn vader steeds dichterbij. Ik weet wat hij gaat zeggen, hij en mijn moeder gaan me verbieden om ook nog maar oogcontact te maken met Daniel. Ze kunnen me echter niet verbieden om naar de dansgroep te gaan, en dat zal ook Daniel niet opgeven. Het wordt een strijd die ik niet zal winnen. Opeens voel ik me echt Odette, bedrogen door mijn eigen evenbeeld. Mijn eigen spiegelbeeld dat Daniel voor de gek hield, maar eigenlijk niet echt van hem hield. 'Op jouw leeftijd is het moeilijk om van iemand te houden, schat.' Maia's stem weergalmt in mijn hoofd. Het was niet ik, het was Odile die bij Daniel wilde zijn en van hem houden. Ik blijf achter, gevangen in het lichaam van een zwaan. Achtergebleven zonder Maia en Daniel. En Valerio? Hem geef ik met plezier de rol van Von Rotbart.

[ bericht aangepast op 9 maart 2013 - 16:24 ]

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28