Galactik Football. || A New Generation. || Eén. - Speeltopics

Dit verhaal speelt zich duizenden jaren later af op de planeet Saena, een planeet die volledig bedekt is met grasgroen en vele wateren. Saena is natuurlijk bevolkt door de mens, een wezen dat is moeten vluchten van de aardbol omdat deze niet meer bewoonbaar was.
Een populair spel in de Melkweg is voetval, Galactik Football om precies te zijn. Iedere planeet heeft zijn eigen voetbalteam geproduceerd en stuurt ze nu door het hele planetenstelsel om wedstrijden tegen andere planeten te spelen. Er is één dingetje anders aan Galactik Football dan het gewone voetbal… De spelers bezitten een speciale kracht, ofwel de Flux. Op Saena wordt deze kracht benoemd als Solar, een Flux die als witfel wordt gezien en de tegenstander tijdelijk kan verblinden. Deze Flux geeft daarbij ook nog de kracht om vrij hoog te kunnen springen en een hoge snelheid aan te nemen. Het nadeel van de Flux, als je hem overmatig gebruikt zal je lichaamstemperatuur te hoog worden en loop je de kans op om van binnenuit verbrandt te worden.
Saena zoekt nieuwe spelers voor hun team, aangezien de Solar uitgestorven lijkt te zijn. Er wordt een nieuw team samengesteld en deze mensen zullen het gaan opnemen tegen allerlei andere teams in de Melkweg. Het team zal worden benoemd als de Solars, gebaseerd op hun Flux. Er zal veel op het spel staan voor de nieuwe spelers. Het enige wat ze weten is dat hun leven voorgoed zal veranderen. In positieve, of negatieve zin.

Regels:
- Ik verwacht dat iedereen minimaal vijf regels schrijft, minder dan dat accepteer ik niet.
- 16+ is toegestaan.
- Off-topic gaan mag enkel als je een samenvatting wilt vragen of iets anders kleins. De rest bespreek je maar in een gastenboek.
- Perfecte personages keur ik niet goed. Dit geldt ook voor personages die extra gaven hebben.
- Maximaal twee rollen per persoon, van het verschillende geslacht.
- Voor geen handelingen voor anderen uit, schrijf de naam van je personage boven je post en wees redelijk, ook al is dit een RPG gebaseerd op fantasie.
-De Solar is nog niet bekend bij de spelers en ze hebben er dus geen ervaringen mee! Enkel de coach en de trainer weten wat de Solar precies inhoudt en hoe je deze moet leren toepassen.

Rollen:
De spelers –Vier meisjes en vier jongens.-
- Hayley Cheryl Summers. || Middenvelder. || Praelectio.
- June Moore || Spits. || SPECS.
- Faye Jo Williams. || Spits. || Sicam.
- Catarina Silver Valentine. || Keeper. || Crazylove4.
- Zain Samir Saoudi. || Verdediger. || Praelectio.
- Jongen, Gereserveerd. || Crazylovex.
- Terra Johnson. || Middenvelder. || Destined.

Overig:
- Gideon Anderson. || Coach. || Destined.

Het begin:
Iedereen gaat op zijn eigen manier naar Altara, de grootste stad van Saena. Het is de bedoeling dat iedereen zichzelf moet kwalificeren voor het team. Dit kunnen ze doen door aan de kwalificatiewedstrijd mee te doen in een grote sportzaal, waar een simulator is opgezet zodat iedereen zichzelf kan bewijzen. Iedereen wordt als vanzelfsprekend gekozen en hierna zullen de jongeren beginnen aan verschillende trainingen, waarbij ze hun teamgenoten kunnen leren kennen en ze een schema krijgen van de wedstrijden die ze door de hele Melkweg moeten gaan spelen.

Rollentopic.

[ bericht aangepast op 24 feb 2013 - 21:32 ]

---

Reading a good book is like taking a journey.

[ Mijn topics ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Hayley Cheryl Summers.

De discussie op straat zette zich voort terwijl ik zo snel mogelijk naar de sportzaal van Altara ging, samen met mijn oudere zus Ginger. Ik mocht van mijn ouders niet alleen gaan omdat dat te gevaarlijk zou zijn, maar ik wilde per se in het team van Saena komen. Voetbal betekende zo veel voor me en nu ik de kans kreeg om er iets mee te doen moest ik die grijpen ook.
"Ik begrijp nog steeds niet wat je zo leuk vind aan het spelletje 'achter een bal aanrennen'." beet Ginger me toe, waardoor ik een zucht slaakte maar mijn mond wijs dichthield. Ze hoefde zich nergens mee te bemoeien, ze kende het spel niet eens zo goed.
Gelukkig waren we al snel bij de sportzaal en ging ik naar binnen, waar ik al vele mensen zag staan. Dit ging nog een lange dag worden. Ik haalde een nummer zodat ik kon zien wanneer ik aan de beurt was en ging samen met mijn zus in een van de grote ruimtes zitten, waar ik ongeduldig heen en weer schoof op mijn stoel.

---

Reading a good book is like taking a journey.

Zain Samir Saoudi.

"Aan de kant."
Ik duwde een jongetje van ongeveer acht jaar oud uit mijn weg en beende rustig verder, alsof er net niets gebeurd was. Met een norse blik keek ik rond de sportzaal en liep ik nog een aantal rondjes. Ik zat hier nu al zeker een halfuur en ik moest nog wel even wachten voordat ik die simulator in mocht stappen om eens te laten zien wie hier de beste speler van Saena was. Het ergste van alles was, was dat hier niets interessants te ontdekken viel. Zenuwachtige, giechelende tienermeisjes en jongens die rondliepen om hun spieren te laten zien vond ik nog wel de verschrikkelijkste types hier. Het liefst boorde ik ze allemaal onmiddellijk de grond in, maar ik zou mijn kans nog wel krijgen.
Uiteindelijk zette ik me maar weer neer op een zetel, waarna ik een hand door mijn ravenzwarte haren haalde. Zoveel mensen voerden gesprekken met familie of vrienden, maar ik zat hier alleen. Ach ja, ik had niemand nodig om een ster te worden.

---

Reading a good book is like taking a journey.

Faye Jo Williams || 18 || Toekomstig spits.
Ik zodra ik mijn kaartje heb gekocht, stap ik in de trein, die inmiddels zo hypermodern is dat deze "vliegt" boven het spoor. Ik pak mijn koptelefoon en kijk op youtube nog naar een paar trainingsvideo's. Ik wilde kwalificeren voor spits. Ik had besloten om in mijn eentje naar Altara te reizen, aangezien mijn moeder waarschijnlijk om de minuut in huilen uit zou barsten omdat ze zo trots was, en mijn vader zou alleen maar mompelen over dat voetbal een jongenssport was. Na een hele tijd kwam de trein eindelijk aan, en ik rolde met mijn ogen toen een stel meiden giechelend de trein verlieten, zogenaamd verleidelijk knipperend naar een stel knappe jongens. Echter, deze keken alleen maar naar hun borsten. Ik verliet de trein en hield daarna een taxi aan. 'De sportzaal, graag.' zei ik in een goed humeur. Dit ging mij lukken. Ik was geboren voor voetbal.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

(Praattopic.)

---

Reading a good book is like taking a journey.

June Moore || 16 || Spits :

Ik zat in een van de vele zwevende witte taxi's die rondvlogen in de stad en keek schichtig in het rond, ik had niemand verteld dat ik hier heen ging, zelfs mijn ouders wisten het niet dus die zouden me waarschijnlijk al snel missen als ik na een paar uur niet terug was. Ik had gezegd dat ik de stad in ging, wat vreemd was voor mijn doen aangezien ik liever binnen bleef als ik niet in het bos of in de tuin een beetje aan het voetballen was. Echter was ik bang dat veel mensen uit mijn omgeving ook zouden gaan proberen een plek in het team te bemachtigen en dat ze me zouden herkennen. Als ik herkend zou worden en niet in het team terecht kwam zouden ze me dat nog jaren er in wrijven. dat ik niet goed genoeg was, dat ik slecht was....en daar had ik absoluut geen zin in. Toen ik de omgeving nogmaals gescant had op eventueel bekende personen trok ik de capuchon van de trui die ik aan had getrokken nog wat verder over mijn hoofd en boog mijn gezicht wat meer naar de grond toe in de hoop dat deze dag snel en succesvol zou verlopen en anders snel en ongezien mocht het me niet lukken om een plaats te bemachtigen in het team van Saena.

[ bericht aangepast op 23 feb 2013 - 23:26 ]

---

You were born original, don't die as a copy.

Terra Johnson || 17 || Middenvelder:
Terra. Dat is hoe de mensen me hier in Saena noemen. Het betekent aarde en net als aarde ben ik koel en gedisciplineerd, maar als mensen mij irriteren, kan ik net zo hard en meedogenloos zijn. Niemand weet wie ik werkelijk ben, maar misschien maakt het ze ook helemaal niets uit. Ik weet wie ik ben en voor mij is dat het belangrijkst. Vijf jaar lang heb ik me best gedaan op het veld en probeerde ik de beste van de beste te worden, maar dat is me nooit gelukt. Het punt is dat ik nooit de flux heb gekregen van welke ploeg dan ook. Zonder flux ben je nergens en na vijf jaar geprobeerd te hebben tegen teams die wel de flux bezaten, heb ik het opgegeven, omdat het een onbegonnen strijd was die ik telkens verloor. Ik ben zelfs gaan denken dat ik nooit een flux zou kunnen bezitten en daarom studeer ik in me vrije tijd om toegelaten te worden tot een goede school. Voor de rest werk ik 8 uur per dag in de Galactik lounge om zo Rich, mijn jongere broertje, en ik in leven te kunnen houden. Het was mijn manier van overleven.

"Zie je dat, Rich?" vroeg ik aan me jongere broertje. Ik was ergens achter de lounge bij een afgelaten veldje waar twee groepen van 5 tegen 5 jongens aan het voetballen waren, terwijl ik samen met Rich er naar keek. Ondanks dat ik allang gestopt ben met mijn voetbalcarrière, vond ik het nog altijd heel erg leuk om er naar te kijken. Ik zag hoe een jongen een goede steekpass gaf op zijn teamgenoot wie de bal vervolgens in het net schoot.
"Het is heel belangrijk dat je altijd goed om je heen kijkt naar wie er bereikbaar zijn om de bal heen te spelen," legde ik mijn broertje uit. "De bal is altijd sneller dan een mens ooit kan zijn zolang je hem goed strak inspeelt. Daarom kun je beter de bal een paar keer vaker overspelen dan hem telkens van de ene kant van het veld naar de andere kant te brengen."
Aan het hoofd van Rich die gedecideerd mee knikte, concludeerde ik dat hij het had begrepen en ik aaide hem even over zijn hoofd. De bal werd vervolgens weer uitgegooid en ik zag hoe een van de veldspelers die de bal probeerde aan te nemen, de bal verkeerd op zijn voet kreeg, waardoor de bal op ons afkwam. Met een bliksemsnelle reactie wist ik de bal snel tussen mijn handen te klemmen en ving ik de bal, terwijl ik hem aan Rich gaf.
"Vraag maar of je mee mag doen," fluisterde ik in zijn oor. Ik zag hoe Rich de bal naar de jongen bracht en een gesprek buiten mijn gehoor voerde, maar ik kon goed raden wat ze tegen elkaar zeiden. De jongen aan wie Rich de bal teruggaf, knikte goedkeurend en deelde me broertje in bij een van de twee teams. Ik legde me handen over elkaar en bleef nog even kijken naar hoe Rich aan het voetballen was. Al snel kreeg hij de bal en tikte goed met zijn medespelers de bal rond, zoals ik hem had verteld. Tevreden keek ik hoe me jonge broertje zijn eerste doelpunt maakte en met zijn team juichte. Ik zag hoe zijn ogen straalden en dit tafereel deed me denken aan mezelf een tijdje terug, toen ik zelf nog voetbalde. Ik kon niet ontkennen dat ik het voetbal nog steeds ontzettend mis, maar om te overleven, kon ik gewoon niet anders.
Vanuit de smalle steeg kwam plotseling een lange man naast me staan die net als ik naar het voetbal keek. Hij zat trots te kijken naar hoe de kinderen zich ontwikkelde en zag veel potentie. Het was duidelijk te zien dat deze man veel van voetbal afwist, ik vroeg me zelfs af of hij er meer van afwist als ik.
"Speelt u zoon mee?" vroeg ik vriendelijk aan de man die inmiddels naast me was gaan staan.
"De keeper," antwoordde hij en gebaarde naar zijn zoon.
"Hij heeft een goede reactie, maar lijkt nog een beetje bang zijn goal uit te komen," zei ik grijnzend en keek naar de man die een glimlach tevoorschijn toverde.
"Je voetbalt zelf?" vroeg de man.
"Voetbalde," verbeterde ik hem. "Die tijd ligt achter me, maar ik herinner het me nog alsof het gisteren was."
"Als ik jou was zou ik die droom niet opgeven," beet de man mij toe. "De coach van een team is opzoek naar spelers, misschien iets voor jou?"
"Kan niet," antwoordde ik vrijwel direct. "Ik moet voor me broertje zorgen en ik studeer momenteel weer. Ik ben met te veel andere dingen bezig. Belangrijkere dingen."
"Ik zou je droom niet zo snel opgeven, jongen," zei de man grijnzend. "Tenminste als het echt je droom is."
"Wat bedoel je daar mee?" vroeg ik verbaasd.
"Nou, als het echt je droom nog is om profvoetballer te worden dan zou ik het nu nog niet opgeven," zei de man die me recht in mijn ogen aankeek. Vervolgens voelde ik mijn telefoon in me broekzak trillen. Ik haalde hem verbaasd tevoorschijn, keek even op het scherm en deed hem daarna weer direct in me zak.
"Werk," verklaarde ik de man. "Ik moet gaan. Bedankt voor dit fijne gesprek."
"Geef het gewoon nog één kans," zei de man in zijn laatste poging. "Nog één. Wat heb je te verliezen?"
"Nee," antwoordde ik gepikeerd en trok mijn blauwe capuchon over mijn hoofd.
"Die tijd is voorbij, vaarwel."

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

Gideon Anderson || 53 || Coach
Het waren de eerste stappen na een hele lange tijd die ik zette op Saena. Voor lange tijd was ik voor de bewoners van deze planeet onzichtbaar en kende niemand mij meer. Ik was voor lange tijd een middelmatige speler, maar als coach heb ik al vele teams getraind die kampioen werden. Veel grote spelers uit de historie zijn doorgebroken onder mijn leiding, maar ze braken niet door mij door. Ze braken door, omdat ik ze de kans gaf om te spelen. Nu hier in Saena sta ik voor misschien wel mijn allerzwaarste opdracht van alles wat ik heb meegemaakt.
Het was aan mij om in Saena wie al meerdere jaren niet verder kwamen dan de kwalificatiereeks, een hecht team te smeden die de Galactik Football Cup konden winnen. Het was me nog nooit gelukt om die cup in me handen te krijgen en des de meer ik gemotiveerd raakte. Ik wist dat mijn weg nog lang was en het avontuur nog net was begonnen, maar ooit op een dag als deze zou ik mijn team zien schitteren op dit veld waar ik nu stond, met die beker in hun handen. Ik was er van overtuigd dat het me zou lukken. Ik liep nog even over het veld en besloot uiteindelijk naar binnen te gaan waar het warm was. Ik had namelijk nog onafgemaakte zaken af te handelen.

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

Hayley Cheryl Summers.

Net was ik nog ongeduldig, inmiddels was ik verschrikkelijk zenuwachtig. Ik twijfelde verschrikkelijk over het feit of ik hier nou wel aan mee moest doen, maar onmiddellijk schudde ik deze gedachten weg. Ik moest dit doen, ik zou dit ook behalen. Ik wilde bewijzen tegenover anderen dat ik het heus wel aankon om een voetbalster op het veld te zijn. De druk van vele wedstrijden te overmeesteren en mezelf overtreffen met het spel. Enkel, niemand zag blijkbaar iets moois in voetbal zoals ik het zag.
"Ik hoop maar dat je het haalt, anders ben ik mooi voor niets meegegaan." snoof mijn roodharige zus, waardoor ik mijn hoofd nog ietsjes liet zakken. Waarom ging ze dan eigenlijk mee? Ze had een hekel aan voetbal en leek me vanaf het begin van de dag enkel te proberen te frustreren.
"Had me dan alleen laten gaan." antwoordde ik.
"En jij denkt dat -dat mocht? Ik heb mijn hele vrije dag voor jou opzij gezet. Moeder wilde niet eens dat je ging."
Ik keek op en staarde Ginger eventjes aan, lichtelijk van streek. Ik wist dat mijn moeder tegen het feit was dat ik van voetbal hield en dacht dat ik er nooit iets mee zou kunnen bereiken, aangezien Saena amper iets had bereikt in de Galactik Football Cup. Nu speelde ik dan enkel normaal voetbal, maar het was beiden een spel waarbij je moest kunnen voetballen. "Dat wist ik niet."
"Nee, jij weet wel meer niet."
Ik slaakte een zucht en kwam overeind. Ginger gaf wel degelijk om me, anders was ze niet met me meegegaan. En toch was ze vrij bot aan het reageren. Af en toe begreep ik niks van mijn familie. Ik besloot om maar een paar ronden te gaan lopen zodat ik dadelijk geen last had van mijn spieren als ik moest gaan voetballen, want die werden stijf van het lange stilzitten. Nu maar hopen dat ik niet meer te lang hoefde te wachten, want de zenuwen waren op dit moment mijn ergste vijand. Ik wilde niet onderuit worden gehaald door mijn nervosisteit. Over. Mijn. Lijk.

---

Reading a good book is like taking a journey.

Zain Samir Saoudi.

Met een lichte grijns rondom mijn lippen leunde ik tegen de muur aan, terwijl ik ongeduldig aan mijn derde sigaret van de dag begon. Ja, roken was slecht als je een sporter wilde zijn en het is ongezond. En het interesseerde me ook nog geen zier ook. Als ik in een voetbalteam wilde komen hing het heus niet af van de sigaretjes, maar van mijn talent. En ja, ik had genoeg talent in mijn mars. Ik was niet voor niets een uitzonderlijke verdediger geworden. Noem me haantje de voorste, ik had tenminste succes geboekt tot nu toe. En nu zou ik nog meer succes gaan boeken. Egoïstisch? Waarschijnlijk wel.
Opeens viel mijn blik op een meisje dat er nog vrij jong uitzag. Ze leek me geen giechelend type, eerder een stuk kalmer en rustiger. Daarbij leek ze me ook niet al te soft of kinderlijk. Ik duwde mezelf van de muur af en doofde mijn sigaret, voordat ik hem weggooide en op haar afstapte. Ik gedroeg me zoals altijd. Kalm en beheerst, maar niet te overdreven.
"Wat doe jij hier?" vroeg ik met een lichtelijk, koele ondertoon terwijl ik haar nog eens goed in me opnam. Als ze zichzelf probeerde te kwalificeren en in het team zou komen kon ik haar maar beter leren kennen. Je wist maar nooit. Teamwork was toch belangrijk in deze sporttak, ook al was dat niet zo mijn stijl. Ik deed het liever allemaal in mijn eentje.

---

Reading a good book is like taking a journey.

Faye Jo Williams || 18 || Toekomstig Spits.
Ik keek een beetje rond, en zag jongens en meiden die aardig aan mij gewaagd zouden zijn. Ik trok inschattend mijn hoofd schuin bij sommigen, maar toen er een stel tutjes langskwam op hoge hakken barstte ik in lachen uit. O my god. 'Wat doe jij hier?' hoorde ik ineens iemand zeggen. Ik keek op en zag een redelijk gespierd gebouwde jongen staan. Ik trok mijn wenkbrauw op, want de koele ondertoon in zijn stem was me niet ontgaan. 'Ik word de nieuwe spits van Saena. Jij?' zei ik op dezelfde koele toon. De jongen was vrij lang, had ravenzwarte haren en heldere, groene ogen. Hij leek me een goede voetballer. Zijn kledingstijl beviel me overigens ook wel. Het enige wat me niet echt beviel was de geur van rook. Ik trok even mijn wijde shirt recht, welke wat was afgezakt bij de schouder.

[ bericht aangepast op 25 feb 2013 - 16:40 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Terra Johnson || 17 || Middenvelder
Met een dienblad boven mijn hoofd, wurmde ik me door de menigte heen die allemaal naar het grote scherm keken en dezelfde interesse met elkaar deelde. Galactik Football. Hoog op het scherm was in 3D beeld goed te zien hoe een oefenwedstrijd aan het begin van het seizoen van start ging. Ik hield me ogen er vanaf en was alleen bezig met me werk, drankjes serveren. Ik liep naar een man toe die helemaal in de hoek van de lounge zat en vanuit zijn ooghoeken naar het grote scherm keek. Het was duidelijk dat deze man even geïnteresseerd was in het spelletje als ieder ander, alleen genoot hij er op een andere manier van.
Ik schuifelde langzaam naar de man toe en gaf hem zijn drankje. De man knikte vriendelijk en keek me met een glimlach aan. Zijn bruine ogen staarden naar me alsof hij me iets wilde vragen, maar niet de woorden kon vinden om zijn vraag te formuleren. Zijn bruin-grijze haren waren naar achteren gekamd en zijn kleding zag er wat ouder uit.
"Ga even zitten, jongen," zei de man grijnzend. "Je hebt wel even een pauze verdient."
"Oh nee, meneer," zei ik vriendelijk. "Mijn baas heeft het liefst dat ik zo snel mogelijk weer aan het werk ga."
"Kijk eens even rond," zei de man en ik keek om me heen. "Al die mensen zijn niet bezig met consumpties. Ze zijn bezig met voetbal, dus het lijkt me dat ze je hulp niet nodig hebben en anders lossen die twee achter de toonbank het wel op. Luister jongen, ik wil even met je praten."
"Wie bent u?" vroeg ik en wilde geen woord meer van hem aanhoren zonder te weten wie hij eigenlijk was.
"Mijn naam is onbelangrijk," zei de man die het er niet over wilde hebben. "Wat misschien wel belangrijk is, dat een goede vriend van mij, me om een gunst vroeg. Gideon is de naam van me vriend. Hij vroeg me of ik je dit wilde geven."
Vervolgens haalde hij een brief tevoorschijn uit een van zijn zakken en gaf hem aan mij. Ik nam de brief verbaasd aan en opende hem voorzichtig, terwijl ik schrok van de hologram die eruit kwam. Het was een digitale boodschap en ik las hem snel even door, zodat de woorden in me hoofd bleven, maar halverwege de brief kwam ik tot de conclusie dat het een uitnodiging was. Een uitnodiging om mee te doen aan de try-out's van het nieuwe team dat deze Gideon op wil richten.
"Dus Gideon zou graag willen dat ik kom?" vroeg ik verbaasd.
"Graag willen? Hij zei dat hij me zou vermoorden als ik je niet wist te overtuigen," grapte de man en nam een slok van zijn drankje. "Luister jongen, ik weet niet wat Gideon in jou ziet, maar blijkbaar vind hij ergens dat je talent hebt. Hij zou graag willen dat je op z'n minst probeert mee te doen."
"Nee, bedankt," zei ik vastbesloten en gaf de man zijn brief terug. "Ik ben niet van mening dat Gideon mij tot een topvoetballer kan maken. Ik heb gezien wat hij heeft gepresteerd in andere competities en ik ben niet dolenthousiast om deel te gaan uitmaken van zijn team."
"Ben je soms te bang om weer op het veld te staan?" vroeg de man plotseling geveinsd. "Ik ken de verhalen over jou, Terra. Ik weet dat sinds je gestopt bent met voetbal, dat je nog geen stap meer op een veld hebt gezet. Sommigen van die verhalen beweren zelfs dat je te bang was om nog een stap te zetten. Te bang om weer te falen, zoals je bij al je vorige clubs deed."
"Ik werd moe van het vechten tegen degradatie!" riep Terra boos. "Weet je hoe dat voelt? Steeds maar weer voetballen zonder ooit verder te komen dan de 14e plek. Ik moest samen met me team overleven en dat brak me op."
"Zorg er dan voor dat het niet weer gebeurd," zei de man gedecideerd. "Je bent nu ouder, hebt meer verstand en kennis. Het enige wat nog bijgewerkt moet worden is je conditie, maar voor de rest heb je nog altijd die magische linkervoet. Luister Terra, de vorige keer was je iemand die de lijnen volgde, maar nu kun je de lijnen zelf maken. Denk erover na. Ik beloof je dat je er geen spijt van krijgt."
"Ik weet niet," zei ik twijfelend. "Het is gewoon een hele tijd geleden en ik kan me studie, me werk toch niet zomaar omgooien... Ik bedoel, wie zorgt er dan voor Rich? Voor me kleine broertje."
"Ik kan voor hem zorgen," zei de man kalm. "Ik doe je dit voorstel maar één keer. Ik zorg ervoor dat alles geregeld is en dat jij je onafgemaakte droom waar kan maken, als je naar die try-out's gaat en laat zien wat je kan. Voetbal is waar je voor leeft, Terra, dus laat niemand dat van je afpakken."
Ik twijfelde ontzettend op dit moment en ik zag vanuit me ooghoeken me collega's gebaren, dat ze mijn hulp weer nodig hadden. Ik moest nu de beslissing maken, want anders dan zou ik alles zelf moeten regelen. De man keek me met smekende oogjes aan en begreep ook dat ik weg moest, maar wilde eerst mijn antwoord.
"Goed," antwoordde ik. "Ik doe mee met de try-out's."
"Kom mee, ik breng je."

[ bericht aangepast op 25 feb 2013 - 19:32 ]

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.

June Moore || 16 || Spits :

Op twee kilometer afstasnd van de sportzaal besloot ik uit te stappen van de taxi zodat ik mijn spieren met een korte wandeling alvast een beetje zou opwarmen.
Ik betaalde de chauffeur en mompelde nog een bedankje voor ik mijn weg naar de sporthal te voet vervolgde. Met mijn handen in mijn zakken en mijn hoofd gebogen naar de grond liep ik door de drukke straten van Saena die vandaag nog drukker waren dan normaal en dat allemaal voor een enkel ding: Voetbal.
Er was vandaag dan ook niet aan te ontkomen dat er try outs waren, kinderen van jong tot oud waren aan het voetballen op straat, groepen pubers verplaatste zich net als mij door de straten richting de sporthal en oproepen door de luidsprekers die aan de gebouwen hingen melden dat de try outs vandaag waren en waar je heen moest als je deze unieke kans niet wou missen. Terwijl ik mensen ontweek en passeerde om zo snel mogelijk op mijn eindbestemming te komen, hoorde ik opeens mijn horloge piepen. Toen ik op het kleine ronde schermpje keek zag ik dat ik een inkomende oproep van mijn moeder kreeg. Snel en zoekend keek ik om me heen en zag toen een smal zijstraatje waar waarschijnlijk het vuilnis van de restaurantjes die er aan grensde werd neergezet. Met snelle passen beende ik het steegje in en beantwoorde toen haastig mijn moeders oproep. "He mam, wat is er?" vroeg ik zo beleeft mogelijk aan mijn moeder terwijl ik probeerde mijn haast te verbergen. "June!" Sprak ze nogal hysterisch waarna ze vervolgde, "Waar heb je? Ik maak me hartstikke ongerust!" Sprak ze me beschuldigend toe. Ik onderdrukte een geërgerde zucht voordat ik antwoorden, "Ik was in de stad toen ik besloot naar Susan te gaan." Loog ik tegen haar. Susan was mijn enigste echte vriendin en woonde uren reizen van ons vandaan dus dat was de beste dekmantel die ik momenteel had. Mijn moeder zuchtte diep terwijl ze me met een beschuldigende blik aankeek, "Dat had je op zijn minst even kunnen laten weten!" mopperde ze op me. "Sorry mam, het idee kwam zomaar in me in op en in mijn enthousiasme moet ik het vergeten zijn." verontschuldigde ik me tegenover haar. "Heb je je medicijnen bij je?" vroeg ze me waarop ik met een knikje antwoorde, "Ja want ik blijf waarschijnlijk bij haar slapen." legde ik uit waarop mijn moeder knikte, "Prima, maar de volgende keer doe je dit niet weer June!" zei mijn moeder. "Bedankt, doei mam." zei ik waarna ik het gesprek afsloot.
Hoofd schuddend liep ik de straat op, deze hele onderneming kon het maar beter waard zijn! Toen ik mijn weg richting de sporthal weer vervolgde besloot ik Susan te bellen om mijn dekmantel waterproof te maken. "He suus!" begroete ik mijn beste vriendin zodra haar gezicht verscheen op het kleine schermpje van mijn horloge. "He June!" Begroete Susan mij net enthousiast terug. "Luister Susan, ik heb je hulp nodig." vertelde ik haar waarop een vragende blik in de ogen van het meisje verscheen. "Wat is er dan?" wilde ze direct weten uit ongerustheid. Ik wierp haar een warme glimlach toe, "Ik ben naar de try outs voor het voetbal team van Saena en mijn ouders denken dat ik over een paar uur bij jou arriveer....." vertelde ik haar, mijn beste vriendin rolde met haar ogen, "En ik moet zeggen dat je er bent als ze zouden bellen?" Maakte ze met een gok mijn zin af. Een onschuldige grijns brak door op mijn gezicht en ik knikte, "Prima, als je maar belooft dat je goed voor jezelf zorgt!" Zei ze me. Met een grote dankbare grijns knikte ik, "Dat zal ik zeker doen, bedankt!" Zei ik, "Graag gedaan en oh, June?" zei mijn vriendin net voordat ik het gesprek wou afbreken, "Ja?" vroeg ik aan haar, "Zet hem op, ik weet dat je het kan! Laat ze zien wie je bent!" Sprak ze strijdlustig. Mijn ogen twinkelde en met een vastberaden knik sloot ik het gesprek dan toch af waarna ik met groeiend enthousiasme mijn pas versnelde.

---

You were born original, don't die as a copy.

Zain Samir Saoudi.

"Ik word de nieuwe spits van Saena. Jij?" was haar antwoord, waardoor mij mondhoeken lichtjes omhoog krulden. Een zelfverzekerd type, mooi. Ik hield sowieso niet van onzekere meisjes of jongens die enkel aan het bibberen waren omdat ze angst hadden om te verliezen. Nee, ik hield van iemand die wist wat hij of zij wilde en er ook voor zou gaan.
"Verdediger." antwoordde ik met een iets warmere ondertoon. Wel ja, het was een normale toon voor anderen, warm voor mij. Ik zag dat ze haar shirtje rechttrok en besteedde er al geen aandacht meer aan. Je zou denken dat mensen zoals ik enkel meisjes besprongen en gewoon hun gangetje gingen, maar niets is minder waar. Ik lonkte niet eens naar meisjes, mijn interesse lag totaal ergens anders. Voetbal, darten, voetbal, gamen... had ik al voetbal gezegd? In ieder geval, ik was niet het type dat ging rokkenjagen.
"De naam is Zain trouwens, en jij?" vroeg ik terwijl ik eventjes op mijn lip beet en haar probeerde in te schatten. Ze had een goede bouw voor een vrouw en ze leek me niet bepaald het type dat je wilde meemaken als ze kwaad was. Dit kon nog wel eens leuk gaan worden, vooral als we beiden in het team zaten en onze tegenspelers eens iets zouden laten zien. Ik was namelijk niet bang om een overtreding te begaan, hoor.

---

Reading a good book is like taking a journey.

Gideon Anderson || 53 || Coach
Door het glas van me kantoor zag ik dat de sporthal van de try-out's al aardig vol was gelopen. Van achter het zachte, koude glas keek ik naar de tieners die zich hadden verzameld in de hoop om mee te mogen spelen in mijn team. Ik was vastbesloten om met onze jeugd, de mensen die hier nu waren een team te smeden die zelfs de allerbeste konden verslaan. Ondertussen nam ik op mijn Ipad een aantal profielen door van spelers die hier waren gearriveerd en zocht ze er een beetje tussenuit. Ik keek naar alles en iedereen. Ik lette op hun gedrag, hun lichaamstaal, hun loopje. Alles moest perfect zijn om die ene cup te kunnen winnen. Het kon nu absoluut niet meer mis gaan.
Van dichtbij had ik het veld gezien waar al snel de eerste aftrap plaats zou vinden. De tijd die ik had gekregen, was kort en de tijd die ik had om een team te maken beter dan alles en iedereen nog korter. Laat ik eerst maar voorbij die eerste wedstrijd komen, want dan waren we al een heel stuk. Die eerste wedstrijd, dat was het moment waarop het doek zou opgaan en mijn team laat zien wat ze kan. Vervolgens wende ik me weer tot het raam en keek weer naar de tieners.

---

"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.