Quileute RPG - Twilight - O1 - Speeltopics

‘Another legend claims that we descended from wolves and that the wolves are our brothers still. It’s against tribal law to kill them.’
Jacob Black

In een eeuwenoud indianenreservaat in de Washington, vlakbij het kleine dorpje Forks, wonen de Quileutes. Zoals iedere andere indianenstam vechten zij voor hun bestaan en hun tradities. Houten huisjes, kampvuuravonden, alternatieve leefwijzen en een aparte school voor de jeugd vormen samen een hecht eenheidsgevoel de basis van deze bevolkingsgroep.
Maar zijn de Quileutes wel wat ze lijken – een vreedzame, kleine indianenstam – of verhullen ze verschillende, diepe en grote geheimen die aangeven dat ze legende waar zijn?

'The histories that we always thought were legends. The stories of how we came to be. The first in the story of the spirit warriors.’
Jacob Black

|| ROLLEN
Black Roedel
Jacob Black – Shooter
Leah Clearwater – Emrys
Embry Call – Shooter
Seth Clearwater – Boromir
Quil Ateara

Uley Roedel
Sam Uley – Boromir
Jared Cameron
Paul Lahote – Squib
Brady Fuller – MindBreaker
Collin Littlesea – Eyes

Mensen
Emily Young
Rachel Black – Fantine
Rebecca Black – Squib
Kim Connweller
Claire Young

Cullens
Carlisle Cullen – Boromir
Edward Cullen – Shooter
Bella Cullen – Fantine
Renesmee Cullen – Fantine

Onbekende personen
Maximaal 8
Ameleigh Bluebell Winter – Vampier – Phrases
Jennifer Grindstone – Mens – RosalieBlack
Jezebel Odys Fray – Hybride – Phrases
Noah Mason Mahon – Mens – Eyes
Paige Anna Eleonora Hymes – Vampier – Eyes
Raphaël Embriël Fray Call – Hybride/Wolf – Shooter
Skylar Rose Grayson – Mens – Pebble
Valesca Adina Tverskaya – Vampier – Fantine

|| REGELS
Doden zonder toestemming van de desbetreffende persoon is niet toegestaan.
Leden van de roedels luisteren naar de alfa’s (beta’s wanneer de alfa’s niet aanwezig/bezet zijn).
Rollen behorend tot Stephanie Meyer behouden hun karakter etc. zoals in de boeken/films.
Drie rollen per account.
Maximaal vijf verzonnen rollen.
Relaties binnen de groep: Jacob en Renesmee – ingeprent, Quil en Claire – ingeprent, Jared en Kim – ingeprent, Paul en Rachel – ingeprent, Embry en Jezebel, Raphaël en Ameleigh, Edward en Bella.

|| HERSTART
Door inactiviteit van de leden en het hoogstwaarschijnlijk vastlopen van de RPG is er besloten deze Quileute RPG een herstart te laten maken. Hierdoor zijn sommige rollen al bezet en zijn er al enige verhaallijnen gecreëerd in het originele Twilight verhaal.
De grootste verandering is het feit dat Embry Call samen met Jezebel Odys Fray een kind hebben gekregen – een combinatie van een wolf en vampier – genaamd Raphaël Embriël Fray Call, die inmiddels een relatie heeft met Ameleigh Bluebell Winter.

[ bericht aangepast op 2 maart 2013 - 10:30 ]

---

•

Jezebel Odys Fray
Er hing een lichte spanning in het huisje toen Raphaël was aangeschoven. Ik kende Embry echter lang genoeg, om te weten dat hij mijn blik expres probeerde te ontwijken. Een zachte zucht rolde dan ook over mijn lippen toen ik een bord voor hem begon op te scheppen.
'Luister, ik mag dan misschien ooit jonger zijn dan jij gaat worden: ik heb je ooit uitgeperst en ik voel me verplicht om te vragen wat je in hemelsnaam hebt uitgespookt, Raphaël Embriël Call.' Ik besefte vrij goed dat mijn stem iets toleranter was dan gewoonlijk, hoewel ik nog altijd met een stalen gezicht van mijn eten nipte. 'Je hebt gedronken, aan mijn lakens te ruiken. En vervolgens een halve dag school gemist. Nu kom je binnenwandelen alsof er niets aan de hand is en-' Wederom eindigde een zin met een zucht. Ik had de kracht er gewoon niet voor om hem een moederlijke preek te geven. Dit alles was slopend genoeg zonder het ouderlijke geweld. Ik wist niet waar hij was geweest, noch wat hij had uitgespookt. En tegelijkertijd wist ik dat hij een verdomd goede reden moest hebben om er voor te zorgen dat de kalmte in dit huis zou blijven. 'Je mag dan wel geen normale tiener zijn, ik zou het waarderen als je morgen naar school gaat en daarna meteen thuis komt. Als je denkt dat het je niet gaan lukken, wil ik best Ithuriël bellen.' Vanuit mijn ooghoeken keek ik de jongen - met dezelfde ogen als die ik had - kort aan, waarna ik mijn bord van me af schoof. Ik wild het hem niet moeilijker maken: echt niet. Ik wilde hem gewoon niet verliezen, en discipline leek me niet verkeerd. Hij had het op sommige fronten nodig, en vooral als hij het neigde te verliezen. Ik wilde niet de kleine, boze moeder spelen maar ik wilde ook niet dat hij zich zou afsluiten van deze wereld.

- Ame komt! x -

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Raphaël Embriël Fray Call

‘Luister, ik mag dan misschien ooit jonger zijn dan jij gaat worden: ik heb je ooit uitgeperst en ik voel me verplicht om te vragen wat je in hemelsnaam hebt uitgespookt, Raphaël Embriël Call. Je hebt gedronken, aan mijn lakens te ruiken. En vervolgens een halve dag school gemist. Nu kom je binnenwandelen alsof er niets aan de hand is en – Je mag dan wel geen normale tiener zijn, ik zou het waarderen als je morgen naar school gaat en daarna meten thuis komt. Als je denkt dat het je niet gaat lukken, wil ik best Ithuriël bellen.’

Afwachtend – terwijl ik af en toe een hap van de spaghetti naar mijn mond breng en het rustig probeer te verteren – luister ik naar de woorden en zinnen die mijn moeder Jezebel ietwat vermoeid uit lijkt te spreken. Alhoewel ik al haar emoties en gevoelens die erachter liggen precies lijk te begrijpen, komt de betekenis van de woorden niet verder dan het begin stuk van mijn gedachten – aangezien Ameleigh de rest voor het grootste gedeelte lijkt op te vullen.
De manier waarop ze me had aangekeken op het moment dat de herinneringen langzaam waren terug gekomen. De manier waarop ik haar na al die lange tijd weer tegen me aan had kunnen drukken en alle nieuwe facetten van haar lichaam in me op had kunnen nemen. De manier waarop ze me er lichtelijk aan had herinnert wat er was gebeurd in de oude blokhut van mijn oom en tante, omdat dat het gene was wat ze zich van al onze momenten samen als allereerste had herinnerd.

‘Ik zal morgen naar school gaan.’
De zes woorden vormen slechts een simpel zinnetje, dat ik beëindig door mijn vork weer naast mijn bord op het tafelblad te leggen, op te staan van mijn stoel en via de trap naar mijn kamer te verdwijnen. Tijd om te reageren op mijn geweldige antwoord gaf ik mijn ouders niet – ik wilde ze niet vertellen wat Ameleigh zich alleen opnieuw kon herinneren, aangezien ik het zelf amper kon beseffen.
Langzaam laat ik mezelf op mijn bed glijden, waarbij ik mijn ogen laat dichtzakken en binnen de kortste keren de duisternis in glijdt – door alle bijzondere gebeurtenissen op deze dag leek de vermoeidheid groter te zijn dan ooit. Op het moment dat Ameleigh in de duisternis verschijnt en haar hand naar me uitreikt aarzel ik geen moment en laat ik mezelf terugnemen naar de wondere momenten die we samen hebben meegemaakt ; waardoor ik uiteindelijk met een lichte glimlach op mijn gezicht in slaap val.

---

•

Jezebel Odyssa Fray-Blackwell
Er rolde een vermoeide zucht over mijn lippen toen Raphaël naar boven verdwenen was met zo'n groot gebrek aan woorden. Zou ik me hetzelfde hebben gedragen als Raphaël, als mijn moeder in mijn leven geweest was? De gedachte aan de vrouw die ik overigens zelf vermoord had door geboren te woorden, zorgde voor een rimpel tussen mijn wenkbrauwen terwijl ik me nukkig over mijn eten boog. Ik kreeg nog eens grijze haren van alle commotie die in het stadje hier hing.
Ik legde mijn wang tegen de koele bovenkant van de rug van mijn hand terwijl ik mijn blik op de spaghetti richtte. Het eten leek ineens een stuk minder interessant nu ik voor het eerst in jaren zo'n gesloten Raphaël had opgemerkt.
Ik prikte een tijdlang zwijgend, lusteloos in de sliertjes op mijn bord terwijl mijn blik op de klok achterin de keuken bleef rusten. Half tien. Tijd was zoiets aparts als je er niet aan gebonden was.
De vork glipte uit mijn vingers en maakte een klingelend geluid toen het metaal de tafel raakte. Ik knipperde kort met mijn ogen, het geluid gonsde onprettig na in mijn oren en de bedrukte sfeer die in het huis hing bezorgde me oppervlakkige hoofdpijn.
'Misschien was ik toch niet klaar voor een kind,' prevelde ik zachtjes, terwijl de frons boven mijn ogen dieper werd en ik een tikje afwezig de keuken uitbeende, naar de slaapkamer die langer in mijn bezit was dan alle andere ruimtes waar ik voorheen in gewoond had. De zachte, katoenen lakens voelden schoon onder mijn vingers, en zonken weg in het matras toen ik mezelf op het bed liet zakken, terwijl ik naar mijn handen staarde en diverse gedachtes mijn hoofd liet doorkruisen. Ik had nooit verantwoordelijkheid gehad, voor niets. Ithuriël en Jason hadden hun leven gewijd aan het beschermen van mijn bestaan en nu mislukten zelfs de pogingen die ik probeerde om het leven van mijn eigen zoon veilig te stellen.
Ik slikte terwijl ik mezelf zo klein mogelijk maakte tussen de lakens - mijn rug naar de deur, en mijn gezicht naar het raam dat altijd open bleef staan.
En voor eens in een lange, lange tijd voelde ik me daadwerkelijk zeventien jaar oud.

Ameleigh Bluebell Winter
Mijn ouders waren vroeg naar bed gegaan, met wederom een teleurgestelde blik in hun ogen. Ik had mijn eerste schooldag niet uitgezeten. Ze hadden het recht om teleurgesteld te zijn. Ik was een monster.
Enkel de halve maan die bovenin de inktzwarte hemel scheen, verlichtte mijn weg terug naar het huis waarin ik mijn eerste herinneringen gevonden had. Raphaël' huis.
Ik slikte, terwijl mijn ogen de gebogen ramen afzochten. Er kwamen gedempte stemmen uit de keuken, dus besloot ik dat ik in zijn kamer zou wachten tot hij zijn bed op zou zoeken. Ik had het beloofd.
De duisternis omvatte me, maar dat maakte niets uit. De kamer proefde naar het bos, veiligheid en.. hartstocht. Mijn mondhoeken krulden om toen ik mezelf in één van de hoeken op een stoel liet zakken. Een menselijke gewoonte, een gebaar dat ik op hem zou blijven wachten. En dat deed ik.
Het duurde niet lang voor de slaapkamerdeur zich opende en Raphaël onder de rommelige dekens van zijn bed glipte. Later zou ik hem wijzen op het gevaar dat hij zojuist had genegeerd: iedere vampier had zich kunnen bevinden op de plek waar ik nu zat, en de gedachte dat ze de jongen zouden pijnigen waaraan ik mijn menselijke hart verloren was - liet me slikken.
Hij leek me op te merken, toen ik opstond en met behoedzame passen naar het bed toeliep. Zijn vingers gleden over mijn handpalm en probeerden de koude huid ervan te verwarmen. Ik glimlachte zwak toen zijn ogen vermoeid dichtvielen, maar de greep om mijn hand niet verslapte.
Ik wist dat ik mijn hand met gemak los zou kunnen rukken, maar een deel van me hield vast aan het onmogelijke waarin ik dat niet kon. En dus liet ik mezelf voorzichtig naast hem op het bed zakken terwijl ik naar hem keek, mijn vrije hand door zijn krullen liet glijden en mijn ogen waakzaam op het raam en de duisternis ervan richtte.
De gedachte dat ik hem eindelijk zou kunnen beschermen, zorgde wederom voor een glimlach rond mijn lippen.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

|| Wow, ik heb het echt ongelofelijk druk gehad. Anyway, ik ga zo eventjes wat posten. Is het misschien een idee om even de rollen lijst op te schonen? Of misschien eventjes een nieuwe manier te zoeken om hiermee door te gaan. Want een rpg topic voor een select groepje mag niet volgens mij (: En bovendien zou dat wat overzichtelijker zijn. ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

| Uhuh, daar had ik ook al aan gedacht: even iedereen een pb'tje sturen met hoe of wat. (: |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Phrases schreef:
| Uhuh, daar had ik ook al aan gedacht: even iedereen een pb'tje sturen met hoe of wat. (: |

|| Ja, dat is een goed idee (: ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

| Mijn internet haakt 'm, maar als hij een beetje meegeeft ga ik wel eventjes kijken. ;] |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Phrases schreef:
| Mijn internet haakt 'm, maar als hij een beetje meegeeft ga ik wel eventjes kijken. ;] |

|| Ik dacht aan tumblr, maar dat is denk ik toch niet zo heel handig. Mail zou kunnen. ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

| Hm, tja. Mail is ook weer zo ouderwets. Misschien een ander forum? |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Phrases schreef:
| Hm, tja. Mail is ook weer zo ouderwets. Misschien een ander forum? |

|| Ja, mail is inderdaad ongelofelijk saai + niet heel erg overzichtelijk. Andere social media is er niet geschikt voor, behalve tumblr misschien. Hmm, als jij een goede kan vinden ja. ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.

Embry Call
–––––––––––––––––––––––––––––

Gedurende het gehele gesprek tussen Raphaël en Jezebel hield ik mijn blik strak op mijn bord spaghetti gericht – niet wetende wat ik zou moeten zeggen om een van beiden te helpen. Mijn mening was verdeeld over de discussie die over de tafel heen en weer ging ; aan de ene kant kon ik me ontzettend inleven in Raphaël en zijn acties, ik zou ook niet weten wat ik zou doen op het moment dat Jezebel me niet meer zou herkennen en hoogstwaarschijnlijk had Raphaël slechts een verzwakte versie van gedragingen laten zien die er bij mij daadwerkelijk uit zouden komen. Echter, Jezebel’s kant van de discussie kon ik ook begrijpen – Raphaël zou naar ons moeten luisteren en zich niet moeten afsluiten van zijn familie, waardoor zijn depressiviteit alleen maar erger zou gaan worden.
Op het moment dat Raphaël opstaat om via de trap naar boven te verdwijnen blijf ik mijn blik op mijn bord spaghetti houden, aangezien ik het pijnlijke moment op dit moment niet aan zou kunnen zien. Het zachte tikken wat Jezebel de keuken in brengt door middel van haar vork is op dat moment het enige geluid wat te horen is – aangezien ik mijn adem inhoud en wacht op wat er komen gaat.
‘Misschien was ik toch niet klaar voor een kind.’
Langzaam hef ik mijn hoofd – uiteindelijk – op, waarna ik tot de conclusie kom dat Jezebel naar de slaapkamer is verdwenen en enkel de geur van de spaghetti in de keuken heeft achter gelaten. Mijn eetlust is als sneeuw voor de zon verdwenen, waardoor ik langzaam de borden op elkaar begin te stapelen en ze vervolgens een plaats te geven in de gootsteen. Afwassen zal een zorg voor later worden – alhoewel de borden weggooien een betere optie zou zijn. De barsten die in de sneeuwwitte borden zijn ontstaan doordat ik ze ruw in de gootsteen had gelegd lijken haast naar me te glimlachen ; omdat ze weten dat ik me zojuist als een lafaard heb gekregen en mijn Jezebel er alleen voor had laten staan.

Zonder de barsten op de borden nog maar een blik waardig te gunnen, begeef ik me via de trap naar de vertrouwde slaapkamer van mij en Jezebel – waarvan de deur op een kier staat. Mijn blik raakt direct aan Jezebel’s silhouet verslingerd, dat zich aftekent onder de dekens en aangeeft dat ze met haar gezicht naar het raam ligt gedraaid – hoogstwaarschijnlijk verdronken in haar eigen gedachten over ons kleine, breekbare gezin. De soepele bewegingen die ik uitvoer om mijn shirt, broek en schoenen van mijn lijf te laten glijden gaan als vanzelf ; waarna ik de deur met een zachte klik sluit en me naast Jezebel onder de dekens laat glijden.
Mijn armen belanden als een bankschroef rond haar lichaam, trekken haar zo dichter tegen me aan – waarna we samen naar het geopende raam kijken, mijn wang op haar haren.
‘Het komt wel goed lieverd, alles komt weer goed.’

Raphaël Embriël Fray Call
–––––––––––––––––––––––––––––

De duisternis waarin ik me op dit moment bevond leek doorbroken te worden door een ruw geluid – alsof er scherven kapot vielen op een stenen vloer en ik er geen enkele macht over had om het tegen te houden. Mijn ogen knepen zich wat samen, trachtend om me weg te voeren van het geluid, wat echter tevergeefs was. Mijn gedachten probeerden zich weer te concentreren op Ameleigh, die in de duisternis naar me toe was gekomen en een hand had uitgereikt – om me vervolgens naar een droom te lokken. De aanwezigheid van haar hand leek op dit moment zo levensecht dat ik mezelf opnieuw in de prachtige droom waande – tot het moment dat ik in de verte de pick up truck van Jacob hoorde sputteren en langzaam tot leven kwam.
‘Ameleigh.’
Mijn stem was niet meer dan een fluistering geweest, maar het was genoeg om erin door te brengen dat ik wist dat ze hier was – dat ze bij me was, dat ze vast hield en haar hand door mijn haren liet glijden. De koelte van haar huid stond in fel contrast met de warmte van de mijne ; haast alsof vuur en ijs met elkaar in aanraking kwamen en er een explosie van gemende gevoelens ontstond.
Langzaam open ik mijn ogen, zie direct Ameleigh’s contouren aftekenen tegen het maanlicht dat door mijn geopende raam naar binnen valt – merk dat ze haar blik naar buiten heeft gericht maar er toch een lichte glimlach rond haar lippen is ontstaan. Als een beschermengel die me nooit in de steek zou laten zit ze op het puntje van mijn bed, terwijl haar handen met mij zijn verbonden en haar gedachten eindeloos in de verte lijken te liggen.

Zonder verder wat te zeggen druk ik mezelf met mijn vrije arm half overeind, haal mijn hand los uit die van haar en laat hem vervolgens rond haar middel glijden. Binnen enkele seconden heb ik haar zo naast me op het bed getrokken en sjor ik in een aantal simpele bewegingen die dekens rond haar lichaam – terwijl mijn arm haar zo angstig vasthoudt dat ik van plan ben haar nooit meer los te laten.
Mijn wang komt opnieuw in aanraking met het kussen als ik mezelf zachtjes neer laat zakken, terwijl ik mijn blik op Ameleigh’s gezicht houdt en beverig uitadem.

|| Pfieuw, ik heb helemaaal geen verstand van die dingen. Ik kan wel een Simpsite aanmaken, dan is er sprake van een gastenboek waar we in kunnen posten. ||

[ bericht aangepast op 11 mei 2013 - 13:24 ]

---

•

|| Ik heb deze chatzy aan gemaakt, we kunnen kijken of dit zo werkt. Wachtwoord is twilight, de rest wijst zich vanzelf! Als het niet werkt kunnen we altijd nog even iets anders proberen. ||

---

But calm, white calm, was born into a swan.