Sage Evangeline Clark
Xavier krijgt een geïrriteerde blik van mijn nuchtere antwoord en als ik nog verder ga kijken hij fronsend en wat beledigd naar me op. Als hij op zijn onderlip begint te bijten als ik vraag wat er is gebeurd, weet ik wel zeker dat er íets is, dat moet. Hij trekt een velletje van zijn lip af en er volgt een stilte, terwijl ik hem aan blijf kijken, afwachtend op zijn antwoord. Zijn tanden knarst hij op elkaar en ineens staat hij ruw op waarna hij zich van mij weg draait om weg te kunnen lopen. Ik zwijg terwijl ik toekijk, hij heeft het volste recht om hierdoor weg te lopen en boos te zijn over mijn wat invasieve vragen. Toch draait hij zich terug om met een boze blik naar mij toe. Zijn kaken staan nog altijd stevig op elkaar geklemd wat me laat afvragen waarom hij zich terug naar mij draait, of hij moet waarschijnlijk nog even het laatste woord hierin hebben.
"Het is vreemd en het slaat totaal nergens op, de aantrekkingskracht van liefde. Ik ben er niet voor weg gelegd, toch brengt hij iets raars bij me naar boven." vertelt hij ineens, waarna hij haastig naast me komt zitten en zacht begint te fluisteren, hoewel hij nog altijd niet blij ermee lijkt te zijn, alsof het mijn schuld is dat hij nu alles vertelt. Toch wist ik het wel, dat het zoiets zou zijn. "Ik verwacht niet dat je het zal begrijpen, Sage, want ik snap er zelf nauwelijks iets van, maar je…" gaat hij verder, met donkere ogen van verdriet. "Je had hem moeten zien… die blik toen ik vertelde…" Zijn adem stokt plotseling en ik kijk hem bezorgt aan. Ineens schud hij zijn hoofd, alsof het er helemaal niet toe doet. "‘Vergeet het, het is niet belangrijk. De machine is gemaakt." zegt hij met een zuinige glimlach.
Aangezien hij nog altijd dichtbij mij zit, leg ik mijn hand op zijn arm neer en kijk ik hem voor een moment onderzoekend aan. "Het is niet jouw schuld dat we weggaan of weg moeten. Je kan zo'n wezen ook niet mee terug nemen," vertel ik hem zacht. "Het was mooi zolang het duurde, toch?" vraag ik aan hem als ik hem bemoedigend toe glimlach en de pot met koffie in zijn handen duw. "Maak je er niet zo druk om, het is gewoon een ervaring in je leven." spreek ik hem vervolgens iets strenger toe. Zelf weet ik ook wel hoe onwaar zoiets is. Als er liefde in het spel is, is alles ineens een stuk lastiger. Je kan het niet zomaar vergeten of verdergaan, ook al doe je nog zo hard alsof het wel lukt. Ik heb dat doen alsof allang opgegeven. Ik klop hem even zacht op zijn rug. "Wil je dat ik je alleen laat?" vraag ik zacht, voor de zekerheid.
James - wezen
Ik hoor Andrei en Willow al van veraf aankomen, verdomme. Gelukkig ligt de slaapzak beneden en gaat ze daarna weer weg, ik heb er echt geen zin in om haar nog eens onder ogen te komen. Als ik de stenen zachtjes hoor vallen, weet ik dat ze alsnog naar boven komt. Verdomme, waarom doet ze dit zichzelf nog aan ook? Zwijgend komt ze tevoorschijn, haar blik wend ze gelijk van me af en als ze iets van de grond af pakt weet ik pas dat ik dat vergeten was, verdomme. "H-het spijt me," stamelt ze dan ineens, maar ik blijf enkel emotieloos haar richting inkijken. Het kan mij weinig meer schelen wat ze nu weer te vertellen heeft, het zou me eigenlijk weinig moeten kunnen schelen. Ik wil het gewoon irritant vinden, haar irritant vinden, maar ik lijk het wel niet meer te kunnen. "I-ik had je niet moeten kussen, dat was dom van me, vooral omdat je vlak er voor nog had toegegeven dat je Xavier leuk vindt. Maar als ik eerlijk ben, dan ben ik wel blij dat ik het gedaan, nu weet je tenminste hoe ik me voel." Na haar woorden, waar ik op zwijg, draait ze zich om, maar bij de ingang van de grot blijft ze staan. Waarom gaat ze nou niet gewoon weg? Dat zal ons beide heel wat misery besparen.
"James. Ik wil dat je weet dat ik niet boos op je ben, niet omdat je Xavier leuk vindt tenminste. Het is mijn eigen domme schuld dat ik nu gekwetst ben. Ik was onnozel om mezelf hoop te geven dat er misschien iets tussen ons zou gebeuren, terwijl ik al die tijd eigenlijk al wel wist dat je iets voor Xavier voelt. Ik dacht gewoon dat, door wat er bij het meertje was gebeurd toen we gingen zwemmen, dat je misschien wel aangetrokken tot me zou zijn, maar dat was dom van me om te denken." Ze zwijgt even en als ze haar blik afwend bijt ik op mijn lip. Het doet nog altijd meer met me dan ik wil toegeven. Ik geef meer om haar dan ik zou willen toegeven nu. "De enige reden waarom ik boos op je ben, omdat wij, eh, dingen deden maar voordat er echt iets kon gebeuren brak ik het af. En als je dan vervolgens slechts een uur later al gaat rollebollen met Xavier, dat doet gewoon pijn. Alsof ik niet goed genoeg ben, wat ik voor jou waarschijnlijk ook niet ben. Wat als ik het niet afgebroken had, James? Dan zou als goed als mij gebruikt hebben. Maar, dat is eigenlijk ook mijn eigen schuld, ik had er gewoon niet op in moeten gaan. Ik kan jou hier niet eens de schuld van geven. Je hebt nog nooit eerder van iemand gehouden, dan kan je ook niet weten hoe het voelt. Ik weet zeker dat als je al wel zou weten dat je iets voor Xavier zou voelen, dat je mij dan niet gezoend zou hebben." Ik bijt harder op mijn lip, omdat ik weet dat ze het helemaal mis heeft. Ik voel me zelfs schuldig, maar ik probeerde mijn eigen gevoelens hard te ontkennen aangezien ik wel weet hoe het voelt. Ik haat het gevoel. Ze veegt een traan weg die over haar gezicht rolt.
"Al dit is gewoon mijn eigen domme schuld. Ik had gewoon van het begin al moeten weten dat het toch niks tussen ons zou kunnen worden, dat ik niet jouw type ben. Mannen als jij vallen gewoon niet op meisjes als ik. Ik kan wel snappen dat jij niks in mij ziet, dat zou ik zelf ook niet doen." Er verschijnt een zwakke glimlach op haar gezicht. Ze heeft echt geen idee waar ze het over heeft. Ik ben als een blok voor haar gevallen, al is het dan niet meer zo op het moment. "M-misschien is het wel gewoon b-beter zo, het had toch nooit gewerkt tussen ons, ook al zou jij ook wat voor mij voelen. We zijn gewoon te verschillend. Ik ben een mens, en van jou weet ik niet eens zeker wat je precies bent. En ik zou ouder worden, terwijl jij gewoon deze leeftijd zou blijven houden. En onze karakters zijn ook te verschillend. Het zou niet werken. Je past beter bij Xavier..." Het kost haar duidelijk moeite, maar ze zegt het toch. Het doet mij waarschijnlijk veel meer pijn om die woorden te horen, aangezien Xavier ons al opgegeven heeft, weggegooid alsof het niets waard was. Met trillende handen maakt ze haar rugzak open en haalt ze mijn shirt eruit. Haar tas maakt ze weer dicht om die op haar rug te doen. Tot mijn verbazing loopt ze op mij af en ik probeer hevig de tranen uit mijn ogen te knipperen en laat mijn lip los. Het shirt geeft ze aan mij, als onze vingers elkaar hierdoor raken trekt ze haar hand snel terug.
"I-ik zal je nu wel met rust laten, h-het s-spijt me dat ik heb l-lastig g-gevallen." Aan haar stem kan ik horen dat ze flink aangedaan is als ze de grot uit loopt en naar beneden begint te klimmen. Ik weet nou niet of ik nog iets tegen haar moet zeggen, maar uiteindelijk sta ik op en snel ik naar de rand toe, waar ik haar vanaf pluk en naast me neer zet, in de schaduw van de wand. Mijn armen sla ik om haar heen en ik trek haar in een omhelzing. "Het spijt me, Willow. Voor alles wat er gebeurd is. Je moet niet zo slecht over jezelf denken, je bent een prachtmeisje. Of vrouw, eigenlijk," murmel ik terwijl ik haar in de omhelzing getrokken hou. "Ik wilde wel dat alles anders was gelopen, maar dat is het niet. Het wordt niets met Xavier, dat gaat gewoon niet lukken. Ik weet niet wat het is, maar ik had eerder naar je moeten luisteren. Het spijt me echt vreselijk." Uiteindelijk laat ik haar iets ongemakkelijk los en draai ik me om, om weer terug de grot in te lopen. Het liefst had ik haar daarnet gelijk over Elena vertelt, maar er is gewoon iets dat ervoor zorgt dat ik dat laat.
Your make-up is terrible
