(Zie titel)
Dit is mijn story:
De enkele kaars verlichtte hun gezichten, terwijl het duister alle andere voowerpen in zich leek op te slokken. De stilte is overal en geen enkel geluid weerklinkt door de dichte muren, en dat is alles wat er gebeurde, als in een stilleven; stilte, duisternis en berouw. Er werd op de deur geklopt, één... twee... drie... vier... vijf... zes... zeven... acht... het teken. De vrouw keek op van het tafelblad, ze greep de stoelleuning vast en stond op, met kleine stappen liep ze naar de deur. Ze deed met trillende handen de deur open zodat de man tergend langzaam in beeld kwam. Hij duwde een klein, tenger meisje naar binnen, hoogstens een jaar of 4. De vrouw deed moeite om niet in tranen uit te barsten en zei met een schorre stem 'Dank u wel.', en sloot het meisje in haar armen als of ze nooit meer los zou laten.
"Why, one a' those Sleepin'-on-the-Floor-All-Day-Gettin'-Nothing-Done sorts a' shops, master Beetles"
Salaryman
