[RPG] Camping Fear ~002~ - Speeltopics

Het gaat over 10 tieners die samen in de bungalow 666 zitten op de Camping fear. Ze kennen elkaar echter niet of de meeste toch. Ieder van hun verbergt een geheim. Maar wat als ze er achter komen dat er iets niet klopt op de Camping en daarbij elkaars geheimen te weten komen.
Er is een speciale dag waar je geesten kunt zien op bootjes op de vijver die net bloed lijkt net zoals de maan, je rare geluiden hoort in de bossen en je een man ziet die mensen vermoord om een stuk huid van je te nemen. Sommige van hun geheugen worden gewist na die dag, andere weten het nog perfect. Als de mensen rond hen opeens beginnen te verdwijnen en later vermoord terug gevonden zijn gaan ze op onderzoek uit en moeten ze elkaar leren te vertrouwen.

---

Jongens [Max. 5]
- Devon Dorcha~~Gatsby *Gancanagh/Hound*
-Claed Nixis ~~Albion *Ziener/Druide*
- Jake Dodge Dragon~~ Ninuturu *Hybrid Dragon*
-Daniël Xavier Woods ~~ShatterMe *half incubus/ half vampier*
-

Meisjes [Max.5]
- Dawn Katherina Madison ~~ShatterMe *Necromancer/Vuur demon*
-Jaybee Jillz Bellatrix Maple ~~Sylvesti *Faun/Fallen Angel Hybrid*
-Dhelia Athene Loreley ~~ Everdeen *Dochter van Ondine (half waternimf)*
-Jess Marie Cooper ~~ Galinda* Assassin/Droomwandelaar.*
-

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals: Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, gebeurtenissen van vroeger, ...
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen mensen die zelf verzonnen zijn en niet echt een karakter hebben maar natuurlijk ook tussen de rest van de schrijvers.
~Reserveringen blijven 3 dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Er mogen vulgaire dingen in voor komen.
~Mag van de verhaallijn afwijken.
~Niemand zegt dat iemand zijn personage niet goed is of niet kan behalve IAmADreamer.
~Plezier hebben, dat is de grootste regel hier !

Camping Fear [RPG 16+]

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 14 juni 2013 - 15:51 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Daniël Woods

"Hmm.Zijn we ook maar iets in de buurt van Dawn of wat?" vraag ze terwijl ze met haar vingers knipt om mijn aandacht te trekken.
"Veel dichter dan je wil. Ik voel gewoon de duistere kracht vanaf." zeg ik met een gedempte stem.
"DANIËL!" roept Devon opeens waardoor ik verschiet. Ik ben er zeker van dat Dhelia het ook heeft gehoord.
"Sorry, Dhelia, maar ik moet je terug dragen of je dat nu goed vind of niet." zeg ik en ik pak haar op en begon te lopen.
Ik sta stil als ik Dawn zo stil zie liggen. Is ze dood? Dan kijk naar de dode hond naar Devon waar een cirkel rond was gemaakt met nu brandend as. Had Dawn dat gedaan. Geschrokken laat ik Dhelia vallen, maar pak haar dan weer op voor ze de grond raakt en zet haar voorzichtig op haar voeten. Ik liep naar Dawn toe en bukte naast haar neer. Haar hart klopte nog, maar het klonk zwak. Ze had te veel kracht gebruikt waar ze nog niet klaar voor was. Als ik iets had geleerd in mijn leven was dat je alles moet opbouwen.
"Dhelia, help jij Devon. Ik moet Dawn mijn bloed geven." mompel ik.
Dan weet Devon ook in eens dat er een bloedband tussen mij en Dawn was. Dat daar mijn reactie van uit was gekomen. Ik werp rap een verontschuldigend de blik op Devon en Dhelia voor ik in mijn pols bijt en het tegen Dawn haar mond leg. Ik pak haar hoofd met de andere hand vast zodat ik die kon ondersteunen. Wanneer ik denk dat ik genoeg bloed aan haar heb gegeven doe ik mijn hand van haar mond weg en trek haar op mijn schoot en hou haar stevig vast.
"Kom op, Dawn." mompel ik terwijl ik haar haar voorzichtig aai.
Ik wist niet of Devon nu al uit zijn gevangenis gehaald, maar daar kon ik me nu niet op concentreren. Ik moest op Dawn letten en hopen dat ik haar niet verander in wat ik ben. Ik adem diep in en uit en probeer me te ontspannen. Wat niet lukte.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

(Yayy ik heb weer een hopelijk goede adapter ghahahaha)

---

Ich liebe dich 27.12.23

Dhelia Loreley
Ik kijk op wanneer ik mijn naam hoor, een groep vogels zie ik wegvliegen, maar ondanks dat dit mij gerust zou moeten stellen, doet dat het alles behalve. Ik slik moeizaam, voel mijn hartslag meteen sneller slaan en kijk naar Daniël. Dat was Devon en het klonk niet goed.
"Sorry, Dhelia, maar ik moet je terug dragen of je dat nu goed vind of niet." zegt Daniël dan waaruit ik kan ontcijferen dat ik niet volledig door ben gedraaid en ik dus niet de enige ben die het gehoord heeft. Voordat ik ook nog maar enigzins kan protesteren dat ik dit absoluut niet wil hebben, tilt Daniël me alweer op en sleurt me werkelijk waar mee naar een open plek. Ik sla mijn hand voor mijn mond als ik het resultaat zie. Eén of ander hondachtig beest dat slechts meters van me verwijderd dood op de grond ligt en om het nog maar niet over Dawn te hebben die onderuit gezakt zit op de grond. Maar dat is niet het gene waar ik me zorgen om maak, dat is namelijk de hese vuurcirkel die Devon afgesloten houdt van ons. Vuur en als ik ergens bang voor ben, is het dat wel. Vuur en water, twee tegenpolen om het zo maar te zeggen. Mijn moeder moest er ook nooit iets van hebben.
"Dhelia, help jij Devon. Ik moet Dawn mijn bloed geven." Ik kijk Daniël niet eens aan, lijk bijna gehypnotiseerd door het vuur en schud verontwaardigd mijn hoofd. Hoe had dit kunnen gebeuren? Hoe?
"Wat verwacht je dat ik doe?" vraag ik aan Daniël, blijf genoeg afstand houden van de vuurcirkel, mijn stem slaat over, mijn handen trillen. "Ik ben géén spreukenboek." In de korte seconde dat ik me op Daniël richt, krijg ik al bijna kokhalsneigingen wanneer ik zie dat Daniël zijn pols tegen Dawn haar mond gedrukt houdt, probeer mezelf onder controle te krijgen. Ik kan niets, ben hopeloos.
"Wat moet ik doen?" schreeuw ik dan dit keer om hopelijk ook maar aandacht te krijgen en doe dan een stap dichter richting de dansende vlammen. Als ik nu eens opgelet had op de dingen die mijn moeder me had vertelt, maar in tegenstelling tot dat was ik koppig, zei dat ik nooit vloeken ging gebruiken en nu ben ik hier één dag, één dag op dit verdomde kamp en ik heb die belofte al gebroken.

[ bericht aangepast op 4 jan 2013 - 15:51 ]

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Devon Dorcha

Het duurt niet lang voor Daniël en Dhelia arriveren. Tot mijn opluchting blijft zijn aandacht niet lang bij mij hangen en vrij snel naar Dawn gaat. Ik ben er niet mee opgezet dat dit alsnog de uitkomst is, ondanks dat het grootste gevaar geweken is. Ik voel me zwak, dat ik door wat vuur ben tegengehouden en er niet voor kon zorgen dat Dawn zich niet bezeerde toen ze viel.
"Dhelia, help jij Devon. Ik moet Dawn mijn bloed geven."
Ik ril even bij die gedachte. Bloed is geweldig om iemand mee op te sporen, maar de gedachte dat ik het door mijn keel zou moeten laten glijden alsof je geniet van een milkshake vind ik weerzinwekkend. Ik draai me om en kom zo oog in oog te staan met Dhelia, die er niet al te vrolijk uit ziet.
"Wat verwacht je dat ik doe?" vraag ik aan Daniël, blijf genoeg afstand houden van de vuurcirkel, mijn stem slaat over, mijn handen trillen. "Ik ben géén spreukenboek. Wat moet ik doen?"
Ik schrik even als ze schreeuwt en kijk haar gefascineerd aan. Het was gewoon zo vreemd, dat een wezen zo aantrekkelijk als Dhelia zo kan brullen. Net op het moment dat zij een stap dichter zet, doe ik hetzelfde. Ik moet even lachen.
"Dhelia, je bent half waternimf. Water wil net zo graag bij jou zijn als jij je goed voelt in de buurt van water." Ik richt mijn blik even omhoog en en dan omlaag. Net iets buiten de kring zie ik een plek met mos. Ik wijs er naartoe en kijk weer naar Dhelia.
"Waar mos is, is water," zeg ik met een kleine glimlach. "Roep het naar je toe."

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Daniël Woods

Ik kom terug uit mijn trans als ik Dhelia hoor schreeuwen tegen mij. Ik weet toch niet wat ze kan? Ik verwacht eigenlijk dat ze gewoon water kan manipuleren of iets doet waardoor het vuur uit gaat.
"Dhelia, je bent half waternimf. Water wil net zo graag bij jou zijn als jij je goed voelt in de buurt van water .Waar mos is, is water. Roep het naar je toe." zegt Devon.
Ik laat Dawn los en leg haar voorzichtig op de grond neer. Het zou makkelijker geweest zijn als Dawn wakker werd en het vuur wegroept zoals ze het heeft opgeroepen. Misschien kost dat ook te veel kracht. Ik draai me om zodat ik naar Dhelia kan kijken.
"Je kunt het Dhelia, vertrouw in je zelf." zeg ik terwijl ik probeer te bedenken wat ik kan doen. "Hoe is het vuur eigenlijk ontstaan?"
Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet meer houden. Ik wist niet hoe Dawn het heeft kunnen doen. Misschien was het wel een spreuk geweest? Ik wist het niet en dat verontrustte me. Dawn had nooit spreuken geleerd. Dat zij ze tenminste. Ze zei dat haar grootmoeder het haar niet wou leren omdat het niet nodig was bij haar. Natuurlijk snapte ik niet wat ze bedoelde, maar als ze doden dingen gewoon kan oproepen zonder spreuk betekent het wel dat ze heel erg krachtig is. Misschien was iedereen hier wel krachtig. Deze plek was zo verontrustend en had op de één of andere manier zoveel kracht verscholen. Wat was hier dat het die kracht gaf?

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Ik ben bang, doodsbang en dat is waarschijnlijk van mijn gezicht af te lezen. Brandwonden zijn nou niet bepaald dingen die ik aantrekkelijk eruit vind zien en de rode kleur die van de vlammen afspatten, zorgen ervoor dat ik met moeite mijn ogen op Devon gericht kan houden, bang dat ze overslaan en te dicht bij me in de buurt komen, me raken.
Ik zie Devon kort lachen, iets dat ik niet begrijp en trek mijn wenkbrauw op. Dit is helemaal geen tijd om te lachen, absoluut niet. Deze situatie is niet alleen voor Dawn, maar ook voor Devon levensgevaarlijk. Nu ik weet dat Devon niet volledig mens is, zal het me niet verbazen dat dit hem slechts zal verwonden, maar alsnog; was dit kamp niet bedoelt om plezier te maken?
"Dhelia, je bent half waternimf. Water wil net zo graag bij jou zijn als jij je goed voelt in de buurt van water." Ik kan niet geloven hoe ontzettend kalm hij blijft onder deze situatie, maar bedenk me dan dat hij dit misschien expres doet, in de hoop mij rustig te krijgen, omdat hij denkt dat ik de boel kan redden. Nou, leuk nieuwtje voor hem - dat kan ik niet. Mijn ogen volgen zijn handen, die naar een hoop mos wijzen. Een diepe zucht verlaat mijn lippen en bal mijn handen tot vuisten.
"Waar mos is, is water," roep het naar je toe." Een kleine glimlach komt er op zijn gezicht te staan en ik kan niets anders doen dan deze te beantwoorden, wendt mijn gezicht van hem af.
"Ik ben geen held, Devon." mompel ik en doe een stap terug naar achteren, "ik ben niet mijn moeder die alles kon, heb geen jaren ervaring." zeg ik een tikkeltje wanhopig. Toch loop ik naar het hoopje mos toe, pak het beet en laat het door mijn handen glijden, denk diep na over de dingen die mijn moeder ooit gezegd heeft. Zachtjes bijt ik op mijn lip en gooi het mos weer op de grond, loop tevergeefs terug. Voor het eerst sinds tijden heb ik spijt dat ik niet naar mijn moeder geluisterd heb, voor het eerst in jaren.
Dan uit het niets voel ik mijn voeten nat worden en kijk naar de ondergrond, sta gewoon in een plas met water; en wanneer ik achterom kijk, wordt ik door een heuse straal met water achtervolgd. Mother of God, ik weet nu niet precies of dit goed of slecht is.
"Goed," zeg ik meer tegen mezelf en haal mijn hand door mijn donkerblonde lokken heen. "Dit gaat je lukken Dhelia, jij kan dit." Voor Devon zal ik gek moeten lijken, compleet gestoord, waardoor ik zachtjes grinnik.
Nogmaals doe ik een stap naar voren, slechts een halve meter van de vuurcirkel verwijderd, voel de warmte over mijn lichaam glijden. Ik haal diep adem, tel tot drie en probeer me ergens op de plas met water te concentreren, probeer kalm te blijven onder deze benarde situatie. Nog een kleine stap doe ik naar voren en weet dat als ik me nog een centimeter verschuif, ik in de dansende vlammen sta. Een diepe zucht verlaat mijn lippen, bal mijn handen tot vuisten, zo hard, dat ze waarschijnlijk wit kleuren en beeld me in hoe het water het vuur omringd, het blust en tot mijn eigen verbazing, wanneer ik mijn ogen open, zie ik exact hetzelfde beeld als in mijn eigen fantasie. Nergens is nog een klein beetje vuur te bekennen. De kleine glimlach die eerst op mijn gezicht stond tovert zich om tot een grote.
"Het is gelukt," zeg ik zachtjes, stomverbaasd, "het is gelukt!" realiseer ik me dan pas echt.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Devon Dorcha

"Je kunt het Dhelia, vertrouw in je zelf. Hoe is het vuur eigenlijk ontstaan?"
Ik glimlach bemoedigend naar Dhelia als ook Daniël haar toespreekt. Als ze ook maar half zo machtig is als haar moeder, dan kan ze dit zeker. Maar ze moet het vooral zelf willen.
"Ik ben geen held, Devon. Ik ben niet mijn moeder die alles kon, heb geen jaren ervaring."
Ik wil net gaan protesteren wanneer ze toch een poging lijkt te wagen. Ik hou haar nog even in de gaten en wanneer ik haar iets hoor mompelen besluit ik haar even de ruimte te geven om het te proberen zonder pottenkijkers. Ik kan me inbeelden dat het niet echt zou helpen mocht ik op haar vingers staan kijken. Ik besluit me weer naar Daniël te keren en te kijken hoe het met Dawn gaat. Ze is nog steeds bewusteloos en even weet ik niet wat ik moet doen. Moet ik Claed onthullen zodat we haar naar hem toe kunnen brengen of moet ik zijn geheim bewaren en Daniël rusteloos laten wachten tot ze zelf weer bijkomt? Ik zucht even en besef dan dat ik nog niet op zijn vraag geantwoord heb.
"Ik weet niet hoe het vuur er was. Plots kon ik geen kant meer op. Whoosh. Daniël, er zit iets heel engs in haar en het is donders kwaad."
Plots voel ik nattigheid. Letterlijk. Een paar seconden later zijn de vlammen geblust en -helaas- ik ook. Maar van een beetje water is nog niemand gesmolten dus ik overleef het wel. Met een brede glimlach draai ik me om naar Dhelia.
"Het is me gelukt. Het is gelukt!"
Zonder er echt bij na te denken loop ik op haar af en neem haar in mijn armen om haar een beetje op te tillen. Toch ben ik onbewust voorzichtig dat ik haar alleen aanraak op plekken waar haar t-shirt haar huid bedekt. Zodra ik haar vast heb voel ik een onmiddellijk gevoel van tevredenheid. Tegelijk doet het ergens in mijn hoofd een alarm afgaan. Ik geef er gehoor aan en zet haar rustig weer neer waarop ik haar los laat en stapje achteruit zet terwijl ik mijn keel schraap.
"Nou, ehm. Goed gedaan," zeg ik wat onwennig. Ik haal een hand door mijn natte haren en grinnik even. "Wel nog een beetje werken op mikken," voeg ik er met een kleine grijns aan toe.
Ik zucht even en moet een paar pogingen ondernemen voor ik mijn blik weer van haar af krijg. Dawn is nog steeds buiten westen.
"Ik ken iemand die haar op kan peppen," zeg ik dan.
Claed vergeeft me wel. Ooit. Tijd staat aan mijn kant.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Clead Nixis

"Dat is echt super cool!" Ik schrok even van de spontane reactie van Jaybee en lach dan eventjes. "Ik ben een Satyr/Fallen Angel-hybrid." legt ze dan uit. Is dat geen rare combinatie? Ik haal mijn schouders even op, het maakt niet uit. De natuur kan rare dingen doen. Een ziener en druïde in een is een vaak voorkomende combinatie, kijk maar bij mij in de stam. Mijn grootvader, mijn moeder, mijn beste vriend, iemand die ik echt háát. Dat zijn allemaal Ziener en druïden in een.
Ik zie ineens het plastic plantje voorbij vliegen en ik volg het met mijn ogen, tot mijn verbazing beland hij recht in de prullenbak. "Zullen we een echt plantje in de pot gaan doen? Dat plastic ding ging het toch echt niet worden of wel?" Ik lach even en schud mijn hoofd. Nee, dat ging het zeker niet worden. Het is gewoon zonde iets dat in het echt zo mooi kan wezen, zo te vernaggelen door het na te maken. En met een beetje geluk, als er een nieuw plantje in zit, kan ik hem levend laten blijven. Al denk ik dat ik niet de enige ben die dat zou kunnen. "Dat vind ik een heel goed voorstel, Jaybee," zeg ik met een glimlach en ik kom overeind waardoor ik per ongeluk mijn mok van de tafel af maai. "Subsisto!" roep ik uit waardoor mijn ogen oplichten en de mok in de lucht blijft hangen. Ik kijk even naar Jaybee en lach dan.
"Je mag hem uit de lucht pakken als je wilt," zeg ik daarna met een glimlachje. Ik kijk even naar de mok die precies halverwege de tafel en de grond hangt. Wat een geluk. Een vermoeide zucht verlaat mijn mond. Al dat magieverbruik vergt wel veel energie. Ik kijk afwachtend naar Jaybee en glimlach even.

---

Ich liebe dich 27.12.23

Daniël Woods

Ik glimlachte toen ik zag dat Dhelia het vuur had geblust, maar richtte mij dan terug op Dawn. Ze lag daar zo vredig en het ergste was dat haar uiterlijk leek te veranderen. Ze was toch niet dood gegaan en nu aan het veranderen? Dat kon toch niet, haar hart was niet gestopt met kloppen. Ik heb er de hele tijd opgelet. Ik kijk toe hoe haar krullen levendige rond haar gezicht hangen en een mooi glans kregen, hoe haar lippen iets roze lijken te worden en haar wimpers donker en voller. Er was iets mis.
"Euh... Jongens, ik wil jullie niet storen, maar er is iets mis met Dawn. Ze verandert." zeg ik en ik wist dat er paniek in men stem was.
Stel je voor dat ik haar toch heb verandert, waarom klopt haar hart dan nog steeds? Haar uiterlijk was nog nooit verandert door mijn bloed te drinken. Dus dat was raar dat het nu wel deed. Ik heb ook nooit gehoord dat iemand zijn uiterlijk gewoon verandert, behalve als je een vampier word. Ik zou willen weten wat er in haar afspeelde nu. Dan zou ik tenminste zeker kunnen zijn dat er niks mis was, maar er was iets mis en goed ook.

Dawn Madison

Ik wist niet waar ik was, maar ik had het gevoel dat ik in een tussen wereld zat. Het was een leegte en leek mistig. Overal waar ik keek was er mist waar ik niet door heen leek te kunnen kijken. Ik hoorde een lach. Een ijzige lach, ook al leek het warmer te worden als de lach steeds dichterbij leek te komen. Ik draaide me om en keek recht in prachtige grijs groene ogen. De vrouw was mooi en leek haast perfect. Ze had lange donker bruine haren en volle lippen met een prachtig licht roos kleurtje. Ze was adembenemend. Ik merkte dat mijn knieën knikte als ze dichterbij komt zodat ze recht voor me staat, armlengte van elkaar af.
"Wie ben jij?" fluister ik zacht terwijl ik haar angstig in de ogen keek.
"Ik ben Xena, de demon die al in je zat van je geboorte. Ik heb op dit moment gewacht, dat je je lichaam zou uitputten zodat ik het helemaal kan overnemen." zegt ze met een stem die alles belletjes in mijn oren klink. "Je vind het toch niet erg dat ik je lichaam wat verander? Zo kan ik makkelijker slachtoffers aantrekken."
"Waarom? Waarom wil je mijn lichaam overnemen?" vraag ik en ze begon weer te lachen waardoor ik in elkaar krimp.
"Omdat jij krachtig bent , liefje." zegt ze en ze streelt mijn wang, maar ik slaag haar hand weg. Toen ze me had aangeraakt leek het alsof mijn wang in brand stond. "En ook om wraak te nemen. Een beetje op iedereen." Haar glimlach word groter waardoor haar mooie witte tanden bloot komen."Maar ik moet nu gaan, liefje. Probeer je hier maar te amuseren totdat ik terug kom om je wat meer te vertellen." Ze zet een paar stappen naar achter en leek te verdwijnen in de mist.
Ik wou hier niet zijn! Ik wil hier niet zijn voor eeuwig. Ik begon te lopen en schreeuwde haar naam elke keer opnieuw. Het leek wel alsof ik dit een eeuwigheid deed en uiteindelijk val ik op mijn knieën op de grond en begon te snikken. Wat ging ze doen met mijn lichaam? Ik wist het niet en ik wou het ook niet weten. Ik ga liggen in en bolletje terwijl ik snikkend mijn armen om me heen sla. Wie weet blijf ik hier wel voor eeuwig.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Dhelia Loreley
Voordat ik het weet, wordt ik een halve meter in de lucht getild door Devon, bezorgd kijk ik hem aan, omdat ik me herinner dat hij net nog heel duidelijk aan me vertelt heeft dat ik hem absoluut niét mocht aanraken, of in ieder geval, zijn huid. Ik grinnik, een gevoel van overwinning giert door mijn lichaam heen, blijdschap en weet ik veel wat meer. Het is me gelukt, zonder hulp van mijn moeder, zonder ook maar ooit te luisteren naar haar en in mezelf, of beter gezegd, naar Daniël en Devon te luisteren.
"Nou, ehm. Goed gedaan," zegt Devon dan ongemakkelijk wanneer hij me neerzet op de grond. Ik knik, een stuk afstandelijker dan eerst en maak een kleine buiging, merk dat mijn shirt hier en daar wat natte plekken vertoont en begin te lachen als ik dus niet alleen het vuur, maar ook een groot deel van Devon gedoofd heb. Hij is kletsnat.
"Wel nog een beetje werken op mikken," Ik knik instemmend waarop ik kort naar hem knipoog.
"Ik zal eraan werken, meneer." geef ik hem als kort antwoord en richt me hierna op Daniël, waar Dawn nog verslapt in zijn armen ligt. Het vrolijke gevoel dat door mijn aderen giert, verdwijnt als sneeuw voor de zon en hoor Devon dan nog iets zeggen, maar weet niet wat, kijk met fronsende wenkbrauwen naar Dawn. Dood is ze niet, dat is goed te merken, want wat ik lijk te zien is ongelofelijk, doe twijfelachtig een stap naar voren als ik nou echt denk te zien dat Dawn haar haren, waar normaal een speelse slag in staat, beginnen te krullen, haar lichtroze lippen een rode kleur aannemen.
"Wat heb je gedaan?" vraag ik aan Daniël, want er is maar één ding wat ik kan verzinnen. Verontwaardigd schud ik mijn hoofd. Ik heb me veel te veel op het vuur net geconcentreerd om mijn aandacht ook maar iets op hem te focussen. "Wat heb je met haar gedaan, Daniël?!" Ik weet dat ik niet helemaal redelijk tegenover hem ben en buk om haar pols beet te pakken, voel haar hartslag waardoor een opgeluchte zucht mijn lippen verlaat.

---

Her heart was a secret garden and the walls were very high.

Jaybee Maple
Ik glimlachte toen hij zei dat hij het een goed idee vond. Dat gebeurde niet snel. Ik stond tegelijkertijd op als hij. Ik zag dat zijn elleboog de mok van tafel stootte. Ik stond al klaar om hem op te vangen, maar het gebeurde niet. De beker bleef zweven door een spreuk die hij uitriep. Ik staarde er in ongeloof naar. Dit was voor mij zo onwerkelijk. Ik waaide mijn handen eromheen om te checken dat die echt vloog. Mijn ogen schoten van de mok naar Claed toen hij zei dat ik het wel uit de lucht kon pakken. Ik pakte voorzichtig mijn mok en toen nog voorzichtiger, alsof hij mij zou opeten ofzo. Ik zette de mokken toen op het aanrecht. "Zullen we maar gaan? Ik heb wat vergeet-me-nietjes gezien niet ver van hier. Dat is misschien wel leuk." Ik gooide mijn haar weer op mijn rug en snaaide het potje van de tafel. "Kom je?" Ik liep vrij opgewekt naar de deur. Ik opende de deur en snuifde de frisse lucht in. Lekker. Ik vond het hier opzich veel prettiger dan bijvoorbeeld in een grote stad. Zo slecht was het hier nou ook weer niet. Ik liet mijn ogen over de grond gaan terwijl ik langzaam naar buiten liep. Hij zou vast wel volgen. Ik zag nog geen vergeet-me-nietjes, maar die stonden ook wat verderop. Ik liep wat verder, gewoon genietend van de natuur. Opeens zag ik een zee van blauw onder de bosjes. Ik glimlachte en liet me op mijn knieen ernaast zakken. eerst deed ik was omliggende aarde in het potje. Toen wachtte ik op Dlaed om te zien of hij het er wel mee eens was.

---

Bowties were never Cooler

[wil ik reageren, zeggen me ouders dat we even weg gaan --' Tot straks]

---

Ich liebe dich 27.12.23

[Bye! Have fun!]

[ bericht aangepast op 4 jan 2013 - 19:41 ]

---

Bowties were never Cooler

Devon Dorcha

"Ik zal eraan werken, meneer." Ik grinnik even en doe alsof ik een das goed trek, maar helaas draait Dhelia zich al om naar Daniël. Zelfs mocht ze niet zo'n verdomd onweerstaanbare aantrekkelijkheid hebben zou ik haar volgens mij wel aardig kunnen vinden.
"Euh... Jongens, ik wil jullie niet storen, maar er is iets mis met Dawn. Ze verandert."
Ook ik kan nu niet anders dan mijn aandacht op Daniël te richten, of beter gezegd op Dawn, die als een lappenpopje in zijn armen ligt. Ik trek een wenkbrauw op als ik langzaam maar zeker zie waar Daniël het over heeft. Om eerlijk te zijn vind ik het geen verbetering. Ik hou niet van meisjes die volledig picture perfect zijn. Ik vond Dawn al heel mooi zoals ze was, ze zag er zo heerlijk menselijk uit.
"Wat heb je gedaan? Wat heb je met haar gedaan, Daniël?!" Ik schrik zachtjes als Dhelia door het lint gaat.
Ik schud mijn hoofd en volg haar naar Dawn, maar ga iets dichter bij Daniël staan om te laten zien dat mijn mening niet bij die van Dhelia aansluit.
"Dhelia, blijf kalm. Ze kan niet in een vampier aan het veranderen zijn want Daniël heeft haar niet gebeten net. Ze moet zowel zijn gif als zijn bloed in haar systeem hebben."
Ik hoop maar dat ik het bij het rechte eind heb want er doet zoveel valse informatie over vampiers de ronde. Dat ze zouden glinsteren in het zonlicht bijvoorbeeld, je reinste onzin. Maar in al mijn jaren is dat de enige versie van het verhaal die het meest geloofwaardig leek en me ook best leek te kloppen. Niet dat ik al zoveel vampiers tegen het lijf gelopen ben maar naar wat ik uit hun verhalen begrepen heb zit ik wel behoorlijk juist in mijn conclusie.
"Toch?" vraag ik voor de zekerheid aan Daniël. Ik ben namelijk ook geen wandelende encyclopedie. Ik ben me er van bewust dat ik ondanks mijn eigen mening over zaken het bij het verkeerde eind kan hebben.
Ik slik even en ga naast Dawn op mijn knieën zitten.
"Kom op, meisje. Sleep je erdoor heen, wat het ook is," fluister ik haar toe.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Daniël Woods

"Wat heb je gedaan? Wat heb je met haar gedaan, Daniël?!" Doordat Dhelia zo doet geraak ik nog meer in paniek. Ik kijk toe terwijl ze Dawn haar pols vastpakt om een opgelucht zucht.
"Dhelia, blijf kalm. Ze kan niet in een vampier aan het veranderen zijn want Daniël heeft haar niet gebeten net. Ze moet zowel zijn gif als zijn bloed in haar systeem hebben. Toch?" Ik kijk toe terwijl hij naast Dawn gaat zitten op zijn knieën. "Kom op, meisje. Sleep je erdoor heen, wat het ook is."
"Hangt ervan af of ze dood gaat of niet. Als ze dood gaat is bloed genoeg. Als ze levend is en je neemt bloed van haar moet je alsnog bloed geven als je te veel hebt genomen, maar de kans is klein dat ze dan niet verandert," ik slik." Normaal heb ik haar niet genoeg bloed gegeven om te veranderen, alleen om te herstellen. Ze reageert er anders op dan normaal."
Het was raar om zo naar haar te kijken, niet wetend wat er gaat gebeuren als ze ooit haar ogen open zou doen. Het was raar, ik had het gevoel dat ze niet meer mijn Dawn was. Het zou raar zijn als het echt zo was. Misschien ben ik gewoon alles me aan het verbeelden. Dat kon het wel zijn. Ik heb bloed verloren en had nood aan bloed. Ik zou geen bloed van Dawn nemen, maar van een dier of had ik toevallig bloedzakken mee? Ik weet het niet meer. Ik zucht zachtjes en aai terug over Dawn haar haar.

Dawn Madison

"Kom op, meisje. Sleep je erdoor heen, wat het ook is," hoor ik een stem zeggen die Devon moest zijn.
Daarna hoor ik nog een stem die van Daniël was, maar ik negeerde wat hij zei. Hoe moest ik ook al weer ademen? Het was al een paar eeuw geleden dat ik nog menselijk ben geweest. Natuurlijk was ik nu gewoon, maar in een menselijk omhulsel. Een jasje, beter gezegd. Dankzij mij zou het lichaam sneller genezen, maar als ik van een gebouw afval toevallig en zij ooit haar lichaam terug zou krijgen zou ze dood gaan van de verwondingen die dan opeens komen. Wat sneu. Ik deed mijn ogen open en hapte automatische naar adem. Oké, ademen zou wel lukken. Wat moest ik nu doen? Misschien wenen? Ja, wenen zou goed zijn dan denken ze er niet echt bij na dat ik nu haar lichaam heb overgenomen. Het zou niet opvallen, zelf aan haar ogen niet. Natuurlijk wel als ze me kwaad maken dan zouden ze mijn ogen zien branden. Nu had ik haar gewone bruine ogen die licht twinkelen als er wat licht in schijnt. Ik begon te wenen en sloeg mij armen om Daniël heen en drukte mijn gezicht tegen zijn borst. Het zal wel geloofwaardig over komen.
"Ik had zo'n bang." snik ik terwijl ik een glimlach moet onderdrukken omdat ze er zo in trapte waarschijnlijk."Ze sleurde me mee naar een donkere plek. Ze wou mijn lichaam overnemen, maar ik heb haar kunnen tegen houden. Ze is nu voorgoed weg. O Daniël, ik had zo"n bang." ik blijf verder snikken tegen zijn borst aan terwijl mijn lichaam mee schokt precies alsof ik aan bekomen ben van een schrik.

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..