Ik kan nu officieel met niemand meer praten erover zonder diegene ermee te irriteren. Ofwel, ik kan gewoon met niemand meer erover praten. Niemand die het begrijpt, het enige wat ze zien is dat ik mezelf maar pijn blijf doen. En die familie kijkt me maar hoopvol aan als ik erbij zit, hijzelf kijkt me juist steeds heel bezorgd aan. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen en ik weet ook niet hoe me moet stoppen met me eenzaam voelen.
Life is hard and then we die