Niets is erger dan een treurende jonge heks die wraak wil op diegene die haar familieleden het leven heeft ontnomen.
En na drie jaar onderzoek gedaan te hebben weet Jennifer precies hoe ze dat voor elkaar krijgt. Het is gevaarlijk en zeker niet zonder enig risico, maar Jennifer is vastbesloten om het toch te doen. Een keer in de honderd jaar staan de planeten in een bepaalde baan, waardoor er een speciale spreuk kan worden opgezegt. Deze spreuk zal je ziel doorboren en opsplitsen in de alterego's van je onderbewustzijnde.
En na drie jaar onderzoek gedaan te hebben weet Jennifer precies hoe ze dat voor elkaar krijgt. Het is gevaarlijk en zeker niet zonder enig risico, maar Jennifer is vastbesloten om het toch te doen. Een keer in de honderd jaar staan de planeten in een bepaalde baan, waardoor er een speciale spreuk kan worden opgezegt. Deze spreuk zal je ziel doorboren en opsplitsen in de alterego's van je onderbewustzijnde.
Klik hier voor de story
Tipje van de sluier
- Ja, dat klopt. Hij - Ze onderbrak zichzelf en maakte haar zin niet meer af. Hij doet je pijn. Fluisterde ik en pakte haar hand vast.
- "Bij mij ben je veilig." Zei hij waarop hij naar me toe kwam gelopen en me tegen zich aantrok. Ik hoopte dat hij gelijk had, maar diep van binnen wist ik dat het niet waar was.
- Met een kreet van verdriet drukte ik mijn hand tegen mijn bevende mond. Ik zou niet huilen, niet nu. Niet na zon lange tijd. Niet nadat ik bijna drie jaar had doorstaan zonder toe te geven aan mijn verdriet.
- Terwijl ik de treden beklom hield ik het dossier wat ik had meegenomen voor mijn achterste, want ik wist dat hij ernaar zou kijken als ik dit niet deed.
- In een ruk vloog hij van me af, niet omdat hij het wou maar omdat ik hem in mijn macht had. Als een marionet aan touwtjes, was hij van mij.
- Een lachje sierde mijn gezicht. Arm jongentje. Zei ik onschuldig terwijl ik mijn vinger speels over zijn wang liet glijden.
- "Bij mij ben je veilig." Zei hij waarop hij naar me toe kwam gelopen en me tegen zich aantrok. Ik hoopte dat hij gelijk had, maar diep van binnen wist ik dat het niet waar was.
- Met een kreet van verdriet drukte ik mijn hand tegen mijn bevende mond. Ik zou niet huilen, niet nu. Niet na zon lange tijd. Niet nadat ik bijna drie jaar had doorstaan zonder toe te geven aan mijn verdriet.
- Terwijl ik de treden beklom hield ik het dossier wat ik had meegenomen voor mijn achterste, want ik wist dat hij ernaar zou kijken als ik dit niet deed.
- In een ruk vloog hij van me af, niet omdat hij het wou maar omdat ik hem in mijn macht had. Als een marionet aan touwtjes, was hij van mij.
- Een lachje sierde mijn gezicht. Arm jongentje. Zei ik onschuldig terwijl ik mijn vinger speels over zijn wang liet glijden.
I'll lick the poison from right off your kiss