Xavier Hush Gray, wetenschapper.
Wanneer het alleen maar in mijn blik te zien was, het wellustige, kwam er ook een zachte kreun uit mijn mond. Hij grijnst tevreden en laat mij zijn wellustige blik zien. “Shht.” Mompelt hij zacht als teken dat ik mijn mond moet houden, maar natuurlijk zal ik daar niet naar luisteren. Zeker omdat ik hem wil laten weten dat ik het meen, deels dan en wat ook niet echt te merken is aan mijn wellustige blik die er soms nog doorschijnt. Precies op het moment dat ik weer wat wilde zeggen, liet ik een luide kreun doordat James een paar keer diep stootte, voordat hij tussen mijn benen vandaan kwam en op mijn middel gaat zitten. Hij speelt vals, hij speelt ermee maar ik meen het serieus en ik weet niet zeker of James dat wel door heeft. Hierna had hij gezegd dat het mijn beurt was, maar ik gromde enkel hees dat hij van mij af moest gaan. Hij blijft echter vastbesloten zitten, niet van plan om ook maar te wijken omdat ik dit zeg. Zou hij het doorhebben dat ik het wel deels wil en zo ja, doet hij dit daarom? Ik vertel hem toch nog dat als hij dit doet, ik niets meer met hem te maken wil hebben. Door deze woorden spert hij zijn ogen even open. Mooi, misschien dat hij nu inzag dat ik het meende en eindelijk van me afging.
Toch gaan mijn handen over zijn benen naar zijn heupen en keek ik hem afwachtend aan. “Ik weet niet wat er mis met jou is, of waarom je zo doet, maar je wilt dit wel degelijk.” Grauwt hij hees en met een rauwe stem naar me, waardoor ik mezelf erop betrap dat hij gelijk heeft. Ik wil het ook, maar om een absurde reden waar ik nog niet achter ben, wil ik hem gewoon niet kwijt. Dominante zak, als hij nou naar me zou luisteren in plaats van zo te reageren, hij brengt het alleen maar in gevaar. “Alsof je nu zomaar zou kunnen stoppen om dit en niets meer wilt.” James grijnst er donker bij en hoewel ik er graag een bijdehand, koppig antwoord op had willen geven, snoert hij mij de mond weer door zich voorover te buigen naar mijn oor toe. Ik verdom mezelf er dan ook om als mijn ademhaling door dit extra zwaar klinkt in de geladen lucht. De ademhaling van hem is nerveus versneld, maar hij kust me daar zacht en bijt me daarna ruwer, terwijl hij zijn handen over mijn borstkas laat glijden. Hij streelt via mijn tepels naar beneden, waar hij mijn lid vastpakt en er weer mee begint te spelen. Even weet ik dan ook niet meer wat ik moet doen, ben ik totaal afgeleid door deze acties en wat er zich in mijn buik gebeurd. Een raar, maar erg aangenaam gevoel borrelt er daar, terwijl ik kort mijn ogen genietend sluit en op mijn lip bijt om een kreun binnen te laten.
“Je kan me toch niet tegenhouden.” Zegt hij iets serieuzer nu en aan zijn toon te horen meent hij dat ook, waardoor mijn ogen weer verwildert open vliegen. “O nee?” probeer ik te grommen, wat er alleen maar zo hees uitkomt dat het bijna onverstaanbaar is. Shit, ik had mijn mond moeten houden, nu ziet hij kans zeker schoon om het te doen. Deze gedachte is nog maar net een seconde voorbij of ik voel al hoe hij, aangezien hij mijn lid nog vast heeft, deze langzaam bij zichzelf naar binnen brengt. Net zoals zijn ogen groter worden, worden die van mij dat ook, echter wel om een totaal andere reden. Hij doet enkel maar wat hij zelf wil, terwijl ik hem nog zo gewaarschuwd had het niet te doen. James was nieuw in dit soort dingen, dus zal hij wel pijn hebben, dus probeer ik zijn reactie ook te peilen naarmate hij mijn lid verder naar binnen laat gaan. Zijn ogen worden groter, alleen hij lijkt het niet erg te vinden, totaal niet zelfs. Ik kon mijn gedachten er echter niet bijhouden door het genot dat er door me heen ging, hij was zo strak, waardoor ik mijn lippen strak op elkaar deed en een zachte kreun liet. Mijn korte nagels verdwenen ruw, steeds ruwer in zijn heupen, terwijl ik iets zwaarder begon adem te halen.
Hij gaat gewoon door. James zijn ogen sluiten zich als vanzelf en er komt een zachte kreun over zijn lippen heen. Hierdoor probeer ik mijn kaken te verstrakken, zodat hij weet dat ik er niet van gediend ben. “Jij egoïst.” Sist hij mij toe als hij zijn ogen weer opent en zijn blik iets woedend staat, gepaard met een tevredenheid en de enorme lust die hij voelt. Hij buigt naar me toe en drukt zijn handen op mijn schouders. “Je had ook wel mogen zeggen dat je het gewoon zo lekker vond dat je het voor jezelf wilde houden hoor.” Vervolgt hij dan en de woede maakt plaats voor een geamuseerde blik. “Dat is niet de reden waarom ik zo deed, idioot.” Grom ik en ik knijp even mijn ogen dicht. Het is nu toch al gebeurd, dus kan ik mijn wellustige gedeelte het net zo goed weer over laten nemen. Daarom besluit ik dus hem ook snel om te draaien, zodat hij het niet aan zag komen en tegen kon werken. Met een dominante grijns deze keer kijk ik hem aan, terwijl ik wat dieper in hem stoot. Mijn handen laat ik nog steeds op zijn heupen en mijn nagels zitten er nog steeds in geboord, die ik soms nog wat dieper duw. “Ik was bang dat je er vandoor zou gaan.” Gaf ik toen toe, tegelijkertijd dat de wellust in mijn ogen opvlamt, nog erger dan eerder. Zonder op zijn antwoord te wachten begin ik alweer in hem te stoten, steeds harder en wilder. Dan stop ik abrupt en kijk hem grijnzend aan, nu mag hij eens gaan smeken, zoals ik net deed.
Andrei / Lilith, wezen.
Ze lijkt er over na te denken, maar blijkbaar wil ze het niet zeggen, want het antwoord dat eraan kwam bevestigde dat nog maar eens. Er was wel degelijk iets gebeurd en zij wist er meer over, ze wilde gewoonweg niets vertellen. Ik zal en moet erachter komen. “Hmm, als jij denkt dat dat het is. Ik zeg niets.” Antwoord ze, waarop ik haar even aankijk. Ik moet weten wat er nu aan de hand is, Willow weet er meer over! “Ah, nu pest je me gewoon, Willow.” Grijns ik. “Je wilt gewoon niets zeggen omdat je bang bent dat James je straks opeet, hé, hé?” Grijns ik verder, terwijl ik haar in haar buik por.
Ik begon direct te knikken als zij zegt dat ik niet te vertrouwen ben, waarna ik het uitleg en nonchalant mijn schouders ophaal. Ze grinnikt spottend. “Ik wilde bij je weglopen, maar jij kwam me achterna. Als ik weer wegloop doe je waarschijnlijk hetzelfde, dan kan ik net zo goed naast je blijven lopen.” Zegt ze. “En ik heb nog geen reden gehad om niet normaal tegen je te praten.” Zegt ze verder. Opnieuw haal ik mijn schouders op. “Voor mij praat je redelijk normaal tegen me hoor, in plaats van die meid die ik in mijn slaapkamer heb opgesloten.” Gniffel ik.
Dan hadden we het over waarom ze daar lag. “Nou, je zal dus benieuwd blijven want ik zal het je niet vertellen, en voor de rest is er niemand die het weet, dus er zijn ook geen mensen waar je het uit kan persen.” Zegt ze. “Nee, zo ben ik niet hoor. Ik wil het graag van de bron horen,” lieg ik deels gemakkelijk. “Maar het is al goed, als je zeker weet dat je het niet wil vertellen, zal ik je verder ook niet meer dwingen.” Ik richt mijn blik voor me en zucht dan. “Waar lopen we eigenlijk naartoe? Had je iets in gedachten?” Hierna vraag ik haar hoe het komt dat ze pijn heeft, waarop ze nonchalant haar schouders ophaalt. “Ik heb tegen een boom aangetrapt.” Antwoord ze droogjes. “Je hebt tegen een boom getrapt?” vraag ik ongelovig. “Heeft dat toevallig te maken met waarom je daar lag te huilen?” probeer ik dan te raden.
Ik snap er nog steeds geen fuck van, Cheryl. lol.
[ bericht aangepast op 3 jan 2013 - 19:08 ]
Quiet the mind, and the soul will speak.
]