Mijn ouders zijn echt bemoeiallen - Liefde, Vriendschap & Familie

Even een klaagtopic.

Zoals sommigen van jullie misschien weten, heb ik zeer dominante ouders, die mij altijd wat kort houden op alles. Ik heb er gewoon nu echt genoeg van, want ik word nog steeds behandeld als een klein kind in plaats van iemand van negentien.
Ik mag nooit afspreken met vriendinnen en als ik dat wel doe, ben ik egoïstisch en gemeen dat ik altijd zomaar zonder te overleggen met vriendinnen afspreek. "Schandalig! Altijd maar met vriendinnen en nooit iets met ons doen," zeggen ze dan. Nou goh, ik word toch altijd gekleineerd en genegeerd, dus waarom zou ik niet met vriendinnen mogen afspreken? Ook is iedere vriendin niet goed genoeg voor mij, op een enkele uitzondering na. Als ik wil afspreken, is het eerste wat ze vragen: "Waarom nou nét dan? Ik wilde net op die dag met jou naar de stad." Allemaal smoesjes, want ik moest laatst ook al een vriendinnenafspraak afzeggen naar Groningen, omdat ik zogenaamd dan te moe zou zijn om de volgende dag te werken van 18-21. -.- Nog meer bullshit dus.
Ik word er gewoon helemaal gek van! Ik mag nooit iets doen, of er zijn alweer tienduizend redenen waarom ik níét mag, omdat zíj niet willen dat ik wegga. Wie is hier dan de egoïst, als je je eigen dochter niet eens een leuke dag toegunt. En ik ga al zo weinig met vriendinnen om vanwege hen, maar ik mag niet eens één dag in de week eens wat afspreken! Asdfghdflhlsfd. En zo zijn er nog wel tienduizend dingen waaraan ik me erger. Altijd mekkeren over school. Ze zijn altijd zo positief over mijn carrière, want ze zeggen dat ik nu al ga zakken voor vwo, omdat ik te lui en te egoïstisch ben. Well fuck you, kutouders. Als ik straks het huis uit ben, ga ik ver van ze weg wonen en mijn eigen regels opstellen. Mijn moeder heeft namelijk ook nog eens smetvrees, waardoor de stofzuiger de hele dag te horen is en ze altijd aan het poetsen is. Ik haat het thuis. Ik haat het hier echt. Altijd ruzie om niks. Altijd doe ik wat zíj willen en nóg is het niet goed. Ik kan echt wel huilen nu, zonet heb ik namelijk ook weer ruzie gehad over dat ik egoïstisch ben als ik vraag om met iemand naar de musical te gaan. Zij vinden toch niks aan het vele reizen en de musicals, dus waarom zou ik dan niet naar een musical mogen met iemand anders die wél van musicals houdt?

Heeft iemand raad voor mij? Praten helpt niet, mijn ouders zien alleen míjn tekortkomingen en niet hun eigen.

---

"Well, well. Look who we've got here!"

Barnabas schreef:
(...)
Ben ik de enige waarbij het niet zo snel over de bank gaat? :'D Ik ben heel erg zuinig met mijn geld en koop altijd dingen met korting, dus ik hou altijd wel een mooi zakcentje over. (:

Tja, alles wat ik binnenkrijg gaat voor 90% naar mijn studie en zorgverzekering en ik hou altijd maar een heel klein beetje over. Echt een klein beetje.

---

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

je moet niet alles negatief zien, er zullen vast ook wel leuke dingen thuis zijn, praat is met je ouders en vertel dit!dat je er niet meer tegen kan en dat je nu volwassen bent en eigen keuzes mag bepalen,je bent negentien dus jou ouders hebben niks meer over jou te zeggen!vanaf 18 ben je verantwoordelijk voor alles!Heb je genoeg gespaard om een huis te huren?kamer te huren? Doen zou ik zeggen, maar onthoud wel 1 ding, jou ouders hebben je opgevoed en gemaakt tot wie je geworden bent, wes blij met de kleine dingen in het leven, het leven is al kort genoeg. er gaan zoveel mensen dood op onze planeet.Zoveel mensen en de meeste aan die erge ziekte.Op een of andere manier vertrouwen je ouders jou dus niet, zorg dat ze je wel weer vertrouwen en leg het uit. ga rond de tafel zitten en praat het uit. zo maakt het jullie allemaal ongelukkig(ja ik weet het ik met mijn goede voornemens en keuzes
)
zoek als het echt te erg word anders hulp van buitenaf, goede vrienden of familie leg het ze uit .........en mischien dat ze je kunnen helpen.
ik zou als ik jou was een andere twitter account maken en niks tegen je ouders zeggen zet daar de belangrijke dingen op, maar ga niet liegen, want daar komen ze toch wel achter en zet ook zeker niet op je oude twitter nieuw twitter account;)dan ben je de boembal(om maar even netjes uit te drukken.)
succes en mijn gastenboek staat altijd open;)

---

If you can dream it, you can do it❤️

Aah, wat kut zeg. Enkele jaren geleden had ik ook een vriendin die nooit wat mocht van haar ouders en dat was bloed irritant. Bij haar is het langzaamaan beter geworden. Waarschijnlijk kunnen je ouders je echt niet loslaten ofzo..? Erg vervelend, meid.

---

ars moriendi

Befree schreef:
je moet niet alles negatief zien, er zullen vast ook wel leuke dingen thuis zijn, praat is met je ouders en vertel dit!dat je er niet meer tegen kan en dat je nu volwassen bent en eigen keuzes mag bepalen,je bent negentien dus jou ouders hebben niks meer over jou te zeggen!vanaf 18 ben je verantwoordelijk voor alles!Heb je genoeg gespaard om een huis te huren?kamer te huren? Doen zou ik zeggen, maar onthoud wel 1 ding, jou ouders hebben je opgevoed en gemaakt tot wie je geworden bent, wes blij met de kleine dingen in het leven, het leven is al kort genoeg. er gaan zoveel mensen dood op onze planeet.Zoveel mensen en de meeste aan die erge ziekte.Op een of andere manier vertrouwen je ouders jou dus niet, zorg dat ze je wel weer vertrouwen en leg het uit. ga rond de tafel zitten en praat het uit. zo maakt het jullie allemaal ongelukkig(ja ik weet het ik met mijn goede voornemens en keuzes
)
zoek als het echt te erg word anders hulp van buitenaf, goede vrienden of familie leg het ze uit .........en mischien dat ze je kunnen helpen.
ik zou als ik jou was een andere twitter account maken en niks tegen je ouders zeggen zet daar de belangrijke dingen op, maar ga niet liegen, want daar komen ze toch wel achter en zet ook zeker niet op je oude twitter nieuw twitter account;)dan ben je de boembal(om maar even netjes uit te drukken.)
succes en mijn gastenboek staat altijd open;)

---

Barnabas schreef:
Altijd doe ik wat zíj willen en nóg is het niet goed. Ik kan echt wel huilen nu, zonet heb ik namelijk ook weer ruzie gehad over dat ik egoïstisch ben als ik vraag om met iemand naar de musical te gaan. Zij vinden toch niks aan het vele reizen en de musicals, dus waarom zou ik dan niet naar een musical mogen met iemand anders die wél van musicals houdt?

Heeft iemand raad voor mij? Praten helpt niet, mijn ouders zien alleen míjn tekortkomingen en niet hun eigen.

[ bericht aangepast op 10 dec 2012 - 19:04 ]

---

Tijd voor koffie.