Ik word zo ziek van mezelf, en van de liefde... Waarom is het nu zo moeilijk om op hem te stappen? Alsof mijn lijf een gevangenis is, alsof mijn gevoelens harde cipiers zijn. Ik klink misschien alsof het einde van de wereld is, wat niet zo is natuurlijk. Maar eens ik echt verliefd (komt zelden voor) ben, heb ik het voor. Ik moet eigenlijk niet bang van hem zijn, want hij is lief en behulpzaam tegen mij. Maar toch ben ik bang, bang dat alles fout gaat lopen. Wat mij nog onzeker maakt, is hoe hij hierover zal denken. Ik weet het niet. Ik zwijg beter, maar dan worden de messteken nog erger. Liever dat dan het vertellen en dan ambras hebben, om nog maar te zwijgen over het commentaar van iedereen dat ik rond mijn kop geslingerd zal krijgen.
En wat nog hatelijk is: "Shirley, je bent nog zo jong," Zwijg, ik ben zestien en het wordt stilaan tijd. Iemand van twaalf heeft zelfs meer liefjes gehad dan ik... Ik heb zelfs nog nooit gekust en ik vind dat wel een schande, ja. Nee, ik moet geen vriendje hebben, ik weet, maar ik mis dat eigenlijk wel in mijn leven. Ik kijk er echt naar uit, alleen weet ik niet wanneer het zal gebeuren.
En naar de tandarts binnen een aantal uur, en achteraf misschien om een iPod Touch!
[ bericht aangepast op 12 dec 2012 - 12:25 ]
“Life is not a problem to be solved, but a reality to be experienced.”