[RPG] Camp Agora |1| - Speeltopics

We beginnen op 1 juli, wanneer alle jongeren in de bungalow aankomen.

[ bericht aangepast op 22 nov 2012 - 19:38 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Destiny

Ik grinnik ook even en haal een hand door mijn steile, gladde haar.
'3 jaar ofzo' zeg ik, en haal mijn schouders op.
'Weetje wat ik altijd zeg? Life sucks, deal with it. Hij is dood, maar hun huren toch zo een nieuwe butler. Zo gaat het leven' zeg ik zuchtend..

El Diablo.

Robert 'Reb' Collins
Ik wrong me langs de jongen en liep naar boven. Ik nam de tweede kamer en zag een meisje zitten.
Ergens had ik zin om me om te draaien en een lege kamer te gaan zoeken, maar die zou ook wel gevuld geraken en het zou heel grof zijn om nu zomaar te vertrekken. Dus liep ik de kamer binnen, mijn zonnebril nog steeds op mijn neus en liet mijn tas voor een bed op de grond vallen. Ik stampte hem onder het bed en ging toen zitten.

“To live will be an awfully big adventure.”

Mark
Ik zag de jongens naar binnen vertrekken en Rose liep naar me toe en begon weer tegen me aan te leunen. "Zeg schat, hebben we ze nu allemaal? Of moeten er nog meer mensen komen." zei ik zachtjes in haar oor. De hele tijd dacht ik aan hoe het ging verlopen en hoe we het als begeleiders gingen aanpakken, dit is toch weer anders dan politie zelf. Al werkt de beste heropvoeding/hulp met de harde hand het best, vooral met dit soort lui. Terwijl we nog wachtte sloeg ik een arm van me om Rose haar middel.

It's high noon.

Felicia Kiara Mancini
'Je mag best een lege kamer zoeken hoor.' grinnikte ik toen ik zag hoe de jongen die zojuist de kamer in liep nogal agressief zijn tas onder het bed stampte. Ik snapte het wel hoor dat hij liever een nieuwe kamer zou zoeken, maar daar zou ook iemand bij komen. Al snapte ik wel dat hij misschien liever een kamer deelde met een jongen dan met een meisje.

Brandon Jason Jefferson
'True, maar dan nog. Moord heb ik gelukkig nog niet op mijn geweten.' zei ik glimlachend. Moorden ging me ook echt te ver hoor.
'En wat verwacht jij hier eigenlijk van? Ik vraag me nog steeds af of ik niet beter had kunnen gaan zitten.' zuchtte ik.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Destiny

'Geloof me of niet, moord was nooit in me opgekomen. Die gast had gewoon een zwak hartje, en dan gaat het niet goed' zeg ik.
'Maargoed, laten we hier niet lang in hangen.' mompel ik.
'Wat ik hiervan verwacht? Dat ik zo snel mogelijk weg kan uit deze hel' zeg ik..

El Diablo.

Damian Anderson.
rustig liep ik naar boven en zocht een lege kamer uit. Ik liep naar het achterste bed toe en liet mezelf, inclusief de rugzak op m'n rug, op het bed vallen, deze lag verrassend goed en ik sloot vermoeiend even mijn ogen. Opnieuw dacht ik eraan hoe het kon gebeuren dat ik opgepakt was, ik had alles zo goed in de hand, dat had ik altijd en dat zou ik voor mijn gevoel altijd hebben. En nu zat ik hier, op een kamp. Ik had niet echt het idee dat dit een leuke tijd gaat worden, ondanks dat ik nog niemand had ontmoet zakte de moed naar mijn schoenen en bleef ik peinzend met mijn ogen gesloten op het bed liggen.

someone out there feels better because you exist

Dan Clark
Zwijgend keek ik opzij naar de jongen die met me meereed naar het kamp. Hij zat stil in zijn stoel muziek te luisteren, zijn ogen dicht. Ik zuchtte zacht, wat kon zo'n onschuldig uitziend kind nou hebben misdaan om hier terecht te komen? Ik richtte mijn ogen weer op de weg. Over ongeveer vijf minuten zouden we bij het kamp aankomen, misschien zou het beter zijn om dat alvast te melden..
''We zijn er bijna.''
Hij reageerde niet.
'We zijn er bijna.'' zei ik dit keer wat luider, maar ik kreeg nog steeds geen reactie. Ik stootte hem even aan om zijn aandacht te krijgen. Verstoord keek hij op en deed hij een oortje uit. 'Wat?'' zei hij verveeld, of meer geiriteerd. ''Dat we er bijna zijn.'' zei ik. ''Jamie was je naam toch?'' zei ik toen ik zag dat hij zijn oortjes weer in wilde doen. Ik zou deze kans om met hem te praten niet moeten laten gaan, je kon natuurlijk geen begeleider zijn zonder enigszins contact te hebben.

Jamie Davis
''Ja, wat?'' zei ik nog een keer, en wel zo bot mogelijk. Serieus, wat moest die gast van me? Nog even, en dan zouden we er zijn. Moest hij nu zo nodig een gesprek aanknopen, had ik weer. ''Ik was benieuwd.. Waarvoor ben je eigenlijk opgepakt?'' Ik gaf hem even een death glare, aangezien ik nou niet bepaald zin had om daarop te antwoorden. Ik bleef hem aanstaren tot hij zijn blik weer op de weg vestigde, en deed toen ook mijn oortjes weer in. Ik hoopte dat dit snel voorbij was.

When we hit our lowest point, we are open to the greatest change.

Reb
"Nee, het is goed." zei ik kort. Ik sprak sowieso niet veel en ik voelde niet de neiging om mezelf te verdedigen tegen het meisje.
Toch vond ik het nodig mijn grove gedrag wat af te zwakken.
"Ik schop altijd op mijn spullen..." haalde ik mijn schouders op.

Rose
Ik keek even op de lijst.
"We hebben er 5 van de 12. Maar ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat er wel wat te laat zullen aankomen." glimlachte ik, terwijl ik naar hem op keek. Ik verstrengelde mijn vrije hand met de zijne.
"Dus... de eerste 'oefening' die we doen is een dropping? In groepjes van minimum drie en aan elkaar gebonden door een touw?" vroeg ik nog eens voor de zekerheid. We hadden er wel over gesproken, maar ik wou het graag nog zeker weten.

“To live will be an awfully big adventure.”

Dan Clark
Ik trok de hendel van de handrem met een ruk omhoog. De rit leek door die onaangename stilte wel drie keer zo lang te duren, maar uiteindelijk waren we er. Jamie was de auto al uit voor ik het door had en pakte zijn tas uit de achterbak. Snel kwam ik de auto uit en met mijn eigen koffer in mijn hand liep ik achter Jamie aan. Na zijn naam te hebben afgekruist ging hij onderaan de trap zitten. Ik begroette Rose en Mark, die er al waren.

Jamie Davis
Met een klap sloot ik de achterbak en begon ik richting het gebouw te stampen. Ik voelde de woede al wat opborrelen, maar ik wist dat ik het onder controle moest zien te houden. Ik zat liever hier dan in de gevangenis.

When we hit our lowest point, we are open to the greatest change.

Rose
"Hallo, ik ben Rose." glimlachte ik tegen de jongen en zag dat hij al niet te goed gezind was.
"Euhm... als je wilt kan je al een kamer gaan uitzoeken." zei ik rustig.
"De deur door, trap op, gang op je links en dan een van de kamers kiezen."
"En hallo Dan, er klaar voor?" vroeg ik weer even enthousiast.

“To live will be an awfully big adventure.”

Dan Clark
Ik glimlachte een beetje scheef. ''Ach ja, een beetje, denk ik. Maar met zulke jongeren ben je nooit helemaal 'klaar'..'' Ik besefte me pas hoe stom dat klonk toen het er al uit was. Nouja. ''Is iedereen er verder al?'' vroeg ik.

Jamie Davis
Met mijn tas in mijn hand liep ik de trap op. De muziek vulde mijn hoofd en ik besloot maar gewoon de eerste de beste kamer in te lopen. Met mijn ogen strak op de grond gericht gooide ik mijn tas in de hoek en plofte ik op een bed.

When we hit our lowest point, we are open to the greatest change.

Rose
Ik grijnsde.
"Ja, das wel zo. Maar ik hoop ze toch te kunnen helpen." glimlachte ik.
"De dropping gaat nog steeds door?" vroeg ik glimlachend. Het was iets wat we vooraf hadden afgesproken.

{als je het wilt weten stuur ik het in een pb, maar eigenlijk stelt het niet veel voor, hoor }

“To live will be an awfully big adventure.”

Dan Clark
''Ik hoop het wel,'' zei ik terwijl ik even naar de lijst keek. ''We hebben er volgens mij genoeg die er al zijn en deel kunnen nemen.'' Rose glimlachte even breed en Mark naast haar knikte even. ''Haha, je hebt er wel zin in, of niet soms?'' zei ik lachend tegen Rose, die een en al vrolijkheid leek te zijn.

Stuur maar op, das altijd handig
En komt er nog een kamerindeling ofzo? Dat lijkt me eigenlijk wel handig.

When we hit our lowest point, we are open to the greatest change.

Brandon Jason Jefferson
'Snap ik.' zuchtte ik, ik wilde hier ook echt weg. Terug naar Austin want die zou ik nog wel het meeste missen.
'Maar je zit dus in een bende ofzo?' vroeg ik Destiny want dat was wat ik net op kon maken uit haar verhaal.

Felicia Kiara Mancini
'Oke dan.' zei ik terwijl ik mijn wenkbrauwen even optrok. 'Ik ben Felicia trouwens, misschien wel handig om te weten aangezien we nu een kamer moeten delen.' zei ik terwijl ik mijn nagels bestudeerde. Ik had niet echt zin om te praten, en hij volgens mij ook niet, want hij toonde geen enkele interesse.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Rose
"Ik heb altijd overal zin in." grijnsde ik. "Even enthousiast in alles wat ik doe."
"En ja, de oefening kan doorgaan. We droppen ze!" grijnsde ik en kneep even in Mark zijn hand.

Reb
"Reb." antwoordde ik kort.
Ik schopte mijn schoenen uit en ging op het bed liggen. Met nog steeds de zonnebril aan, zelfs al was ik binnen, nam ik mijn ipod uit mijn zak en stak de oortjes in.

“To live will be an awfully big adventure.”