[RPG] Camp Agora |1| - Speeltopics

We beginnen op 1 juli, wanneer alle jongeren in de bungalow aankomen.

[ bericht aangepast op 22 nov 2012 - 19:38 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

Felicia Kiara Mancini
'Attitude.' siste ik zachtjes tussen mijn tanden door en ik sleepte mijn koffer het huisje in. Na heel veel moeite lukte het om het ding de trap op te slepen en ik besloot de 2de kamer te kiezen. Er was verder nog niemand, dus ik koos ook meteen het mooiste bed uit, en ik begon mijn koffer uit te laden in een van de kasten die er stond. Daarna plofte ik op mijn bed en wachtte tot er nog meer mensen kwamen.

Brandon Jason Jefferson
Zonder al te veel moeite te doen tilde ik mijn koffer mee naar boven en besloot kamer 3 te nemen. Ik laadde mijn kleren in de kast en nam het bed bij het raam. Ik ging erop zitten en pakte mijn iPod om muziek te luisteren terwijl ik door het raam naar buiten keek.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Mark
Ik lachte en gaf haar een kus. "Ja, al het papierwerk is gereed, mij part kan het rampenkamp beginnen!" zei ik lachend en knipoogde snel. "Zou ik maar bij de kamers gaan staan voor ze echt letterlijk gaan 'uitvechten' wie welke kamer mag? Of zou ik hier blijven bij jou" ondertussen pakte ik een keelsnoepje uit mijn broekzak en stak die in m'n mond.

It's high noon.

Destiny

Uiteindelijk koos ik kamer drie en open de deur. Ik zag dat er al een jongen was, maar zoals gewoonlijk. I don't care.
Ik gooi mijn koffers op een ander bed en begin mijn spullen uit te pakken. Snel leg ik al mijn kleren in de kast en plof op bed.
Verveeld begin ik een spel op mijn Iphone te spelen en zucht. Ik druk mijn sigaret uit op de vloer..

El Diablo.

Rose
Ik trok mijn wenkbrauwen op naar het meisje, terwijl ik haar nakeek, maar glimlachte toen weer even breed.
"Ok, welkom Destiny." grijnsde ik en stipte haar ook af op de lijst.
Ik leunde tegen Mark aan en keek glimlachend naar hem op.
"Blijf maar hier. We kunnen toch niet ontkomen dat ze zullen ruzie maken... Het enige wat we kunnen hopen is dat ze het snel zullen afleren."

“To live will be an awfully big adventure.”

Brandon Jason Jefferson
Ik keek even op van mijn iPod toen de deur open ging en er een meisje binnen kwam. Ik zou mijn kamer dus moeten delen met een meisje. Nou ja, ik had het erger kunnen treffen want ze was absoluut niet lelijk. Ik grinnikte toen ik zag hoe ze haar sigaret uitdrukte op de vloer.
Ik had ook een tijd gerookt, maar ik was gestopt toen Austin geboren werd. Zijn gezondheid was belangrijker dan mijn genot.
'Goedemorgen, ik ben Brandon. Hoe heet jij?' vroeg ik vriendelijk aan het meisje dat ondertussen een spelletje speelde op haar iPhone.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

[mijn topics]

Damian Anderson.
Helaas kwam de bungalow inzicht, hier zou ik de volgende twee maanden van mijn zomervakantie verblijven en ik had er absoluut geen zin in. Had ik toch niet beter voor de jeugdgevangenis kunnen kiezen? verschillende vragen vulden mijn hoofd. Nee ik was hier nou toch, dus waarom zou ik niet het beste er van maken. Ik stapte uit de auto en hees mijn rugzak op mijn rug, nog een keer keek in de wegrijdende auto na, en slenterde nonchalant met m'n handen in m'n zakken richting het huisje. Klaar voor de twee 'beste' maanden van mijn leven.

someone out there feels better because you exist

Roze
Ik zie nog een jongen toekomen en ga weer rechtop staan, zodat ik niet meer tegen Mark geleund sta.
Glimlachend wachtte ik tot de jongen dicht genoeg was en stak toen glimlachend mijn hand uit.
"Hallo, ik ben Rose."

“To live will be an awfully big adventure.”

Destiny

Ik keek op en stop het spel. Brandon hé? Hmh, hij mag er wel wezen. Maargoed.
Een kleine grijns staat op mijn lippen, 'Destiny.' zeg ik.
Ik rek me even uit en trek mijn jasje uit. 'Dus, welke misdaad heeft ervoor gezorgd dat jij hier zit' grijns ik..

El Diablo.

Mark
Van Rose moest ik hier blijven, en dat deed ik dan maar. Ze stopte met tegen me aan leunen om nog een nieuwe jongen te begroeten en zich voor te stellen. Van een afstand knik ik vriendelijk naar de jongen. Ook een soort groet, "Ik stel mezelf later wel voor iedereen voor" dacht ik in mezelf. "Hier gaan we het moeilijk mee krijgen, scheelt dat ik nog van de politie kom, maar zoveel bij elkaar...?" dacht ik daarna. Maar ach, met 3 begeleiders moet het wel goed komen.

It's high noon.

Brandon Jason Jefferson
'Welke niet.' grinnik ik in mezelf. 'Overval met zware mishandeling.' zuchtte ik. Mijn geweldige bende-maten vonden het een goed idee om voor de zoveelste keer een benzinepomp te overvallen. De man was echter voorbereid en was bereid om met ons te vechten. Wij waren met 3 mensen en hadden hem met zijn 3en compleet in elkaar geslagen. Niet slim nee, maar de buit was binnen.
'En jij Destiny?' vroeg ik toen ik mijn oortjes uit deed en mijn iPod naast me neerlegde.

[ bericht aangepast op 21 nov 2012 - 19:05 ]

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.

Robert 'Reb' Collins
Ik stapte uit de taxi. Er was al betaald voor vertrek dus ik hoefde nu niets meer te doen. De hele rit had die man geprobeerd een woord uit me te krijgen, pas veel te laat had die in gezien dat het geen nut had.
Nu liep ik met een neutraal gezicht naar de bungalow. Ik had een kleine sportzak mee met wat kleren in. Te weinig voor 2 maand, zeker, maar alles wat ik had.
Toen ik aan de kleine veranda kwam, zag ik een vrouw en een man staan. Ze was zich net aan het voorstellen aan een andere jongen, dus ik wachtte zwijgend, mijn zonnebril standvastig op mijn neus, om mijn felle ogen te verbergen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Damian Anderson.
'Hallo, ik ben Rose.' hoorde ik zeggen en kijk in een paar vriendelijke bruine ogen, ik steek m'n hand uit. 'Hey, ik ben Damian.' stel ik mezelf beleefd voor en grijns een mijn witte rechte tanden bloot. Op een afstandje staat ook nog een andere jongen en hij knikt me vriendelijk toe als teken van begroeting, ook ik knik vriendelijk terug en richt me dan weer tot Rose. 'Waar moet ik nu heen? hier blijven wachten op de rest of..?' vroeg ik haar met een vriendelijke heldere stem.

someone out there feels better because you exist

Destiny

Ik kijk hem aan, en lach even. 'Tja, wat niet. Overvallen, drugshandel, mishandeling' som ik op.
'Maar de misdaad waardoor ik hier zat, een overval. Bij de steenrijke familie Adams, wat mensen mishandeld, de buit gepakt en weg. We hadden alleen niet aan de camera's gedacht.' zeg ik alsof het niks is. 'En de butler hebben we per ongeluk vermoord, overleden aan de wonden' zeg ik schouderophalend..

El Diablo.

Rose
Ik stipte zijn naam af en glimlachte nog eens.
"Je mag meteen door naar de kamers." glimlachte ik. "Als je hier door de deur loopt, zie je vlak voor je een trap. Daarboven neem je de gang links, dan kies je maar 1 van de 4 kamers." legde ik uit.
Toen bemerkte ik de jongen achter hem.
"Hallo, ik ben Rose." herhaalde ik weer. Het werd een beetje oud, ik moest wat nieuw bedenken. Ik stak mijn hand uit, maar de jongen knikte alleen maar als begroeting. Ik haalde mijn schouders op en trok mijn hand terug.
"Hoe heet je?"
"Reb."
Ik zocht op mijn lijst.
"Euhm... hier staat geen Reb bij..."
Ik hoorde hem zuchten, alsof het mijn schuld was dat hij er niet bij stond. Alsof hij kwaad was, omdat hij weer iets moest zeggen.
"Robert." zei hij nu.
"Oh, ja. Ik zie je staan." Ik vinkte hem glimlachend aan en ging aan de kant zodat ze naar binnen konden. Ondertussen ging ik weer tegen Mark aanleunen.
"Ga maar naar de kamers." glimlachte ik tegen hen.

“To live will be an awfully big adventure.”

Brandon Jason Jefferson
'Oh dus jullie waren net zo slim als wij.' zei ik grinnikend. Ach ja, het zal vast niet de laatste keer zijn dat ik in zo'n situatie terecht zou komen of dat ik vast zou komen zitten. Eigen schuld hadden ze gezegd tegen mij, en uiteindelijk was het dat ook. Toch zou ik best een leven willen zonder de hele groep, en zonder al deze criminele activiteiten, want het was eigenlijk helemaal niks voor mij. Ik snapte ook niet hoe Destiny zo luchtig kon doen over het vermoorden van een butler, iemand mishandelen, ja oke, dat kon ik snappen. Maar vermoorden was toch weer een stap verder.
'En hoe lang had je anders moeten zitten?' vroeg ik nieuwsgierig.

Sometimes your plans don't work out because God has better ones.