[RPG] Between life and death - O3 - Speeltopics

By Lizor and Mitshy.

Het is zomervakantie, de beste tijd van het jaar. Eindelijk gaan de veertien vrienden op die langverwachte vakantie waar ze al die tijd naar uitgekeken hebben. Gelijk nadat ze hun laatste les er op hebben zitten pakken ze hun spullen die ze van te voren al ingepakt hebben en gaan ze met de auto op weg.
Halverwege horen ze een raar geluid.
Ze stoppen om te kijken wat er aan de hand is en, op het moment dat ze uitstappen, zakt de oude gammele auto in elkaar.
Wat nu? Er is geen verbinding! Ze moeten nu zien te overleven en terug naar huis zien te komen zonder mobieltjes, zonder een kaart en met een beperkte voorraad aan voedsel.
Ze staan op een weg, midden in een groot bos, met aan de ene kant immens grote bergen en aan de andere kant een zee die reikt tot aan de horizon. Omringt door natuur met giftige bloemen en bessen, wilde en gevaarlijke dieren zoals slangen, beren, vossen en wolven en extreem wisselende temperaturen. Overdag is het bloedheet en loopt de temperatuur vaak op tot 35-40 graden Celsius en ’s nachts daalt de temperatuur ernstig tot zelfs vijf graden Celsius.
De irritaties in het groepje bloeien op naarmate ze langer met elkaar vast zitten, en het gevaar loert: zullen ze het overleven en een weg terug naar huis vinden?

[ bericht aangepast op 4 nov 2012 - 22:41 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Blaine Anderson

'Wicht!' Schreeuwt hij ineens en geeft me een duw waardoor ik achterover val, auw... Ik krabbel weer overeind en kijk hem aan. 'Je bent een verrader' zegt hij en duwt me nog een keer. Dit keer weet ik me nog net op tijd te ondersteunen en blijf rechtop. Ik luister naar zijn verwijzingen en bijt op mijn lip. Ik had gehoopt dat hij weer normaal ging doen door het pilletje, nou het tegenovergestelde dus! 'Het- het spijt me... Ik kan me echt niets meer herinneren dan voordat ik in shock raakte...' zegt Riley na vijf minuten ineens en ik kijk hem aan. 'Het spijt me Blaine,' zegt hij daarna nog een keer en begint te huilen. Gosh ik kon er ook echt niet tegen als iemand huilde. Ik trek Riley tegen me aan en sla mijn handen strak om hem heen. 'Rustig maar het maakt niet uit, jij kan er ook niks aandoen' zeg ik zacht met een lichte glimlach. Ik was blij dat die tenminste weer redelijk normaal was, alles beter dan dat van net. Het was gewoon echt eng! Ik probeer Riley wat te kalmeren door wat rustgevende woorden in zijn oor te fluisteren. Ik wil echt weten wat er nou allemaal is maar dit leek me nou niet het moment om daarover te beginnen.

David Daniel Casper Mason
Glimlachend voel ik hoe haar hand met een doek je erover heen de chocoladepasta van mijn gezicht af haalt. Tintelingen trekken door de plek die ze indirect aanraakt en ik voel warme golven door mijn hele lichaam stromen.
'Ik zou je wel kunnen warm houden,' zeg ik dan. Mijn stem is nog steeds best hees. Ik wijs op een van de tentjes die verspreid staan over de plek waar het busje is gestrand, maar ik wend mijn ogen niet van haar betoverende blik af. Ineens hoor ik een stem uit een van de tenten komen, een stem die alle betoveringen verbreekt. De stem van Riley, verstikt door tranen. Een steek glijd door mijn maag heen, Riley. Ik slik moeilijk en verman me dan. Maar de betovering komt niet meer terug. Ineens lijken alle geluiden, alle gebeurtenissen, alle geuren twee maal zo hevig te zijn. Ik lijk alles beter te horen,alsof mijn zintuigen eerst in een verdoofde toestand hadden gezeten, verdoofd door de aanwezigheid van Eleanor en dat ze weer scherp werden door de klank van Rileys stem. Verward, ik voel me verward en alles lijkt een volkomen onsamenhangende brij van gebeurtenissen. Eleanor laat me alles begrijpen, alles vergeten, versimpelt mijn wereld tot alleen haar aanwezigheid en mijn reactie daarop. Riley daarin tegen zet me met beiden benen op de grond, zo stevig dat ik bijna omval en laat me kennis maken met alles dat ik nog nooit gezien heb. De verwarrende omschakeling die mijn lichaam maakt als ik met een van beiden te maken heeft doet me duizelen, en ergens vind ik het ook een hele fijne gewaarwording.
'Laten we maar gaan slapen,' zeg ik dan tegen Eleanor, proberend me af te sluiten voor de rest van de wereld die zo hardhandig onder mijn neus is gedrukt door alleen maar het horen van Rileys stem.

{Whow beetje verwarrend? Ik hoop het, want zo voelt David zich op het moment wel ^^}

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Eleanor Bethany Hunt.

Ik veegde het laatste stukje chocolade van zijn gezicht en keek hem veward aan. "Uh, David, alles goed ?" vroeg ik. Geen reactie. Oké dan. Ik wachtte geduldig af tot hij weer op de wereld was. Zacht bijtend op mijn lip keek ik naar zijn gezicht, maar ik wendde mijn gezicht al snel af. De stem van Riley kwam mijn oren binnen. Een licht boos gevoel overspoelde mijn lichaam maar dat vervaagde al snel. Het was gewoon zijn manier om te krijgen wat hij wou, moest ik een ander karakter hebben, zou ik dat misschien ook gedaan hebben. Maar dat had ik niet. Ik was zo onschuldig als een eenhoorn en zou nog geen vlieg kunnen kwaad doen. Ik stak alles weg om de natuur niet te vervuilen en dronk wat water uit de fles. Ik haalde een hand door mijn haar en sloeg mijn ogen neer. Nog steeds bijtend op mijn lip keek ik naar mijn handen, tot de stem van David weer tot me doordrong.
"Ja, laten we dat maar doen" mompelde ik. Zonder hem aan te kijken stond ik op en trok mijn tas mee naar het tentje. Ik deed mijn trui en skinny uit zodat ik nog in een topje stond en mijn ondergoed en kroop het tentje in. Ja wat ? Ik sliep altijd zo !

Riley Williams

"Rustig maar het maakt niet uit, jij kan er ook niks aandoen," Ik voel de armen van Blaine strak om me heen.
Hij fluistert woordjes in mijn oor en ik voel dat ik al wat kalmer wordt.
"Ik kan er wel wat aan doen, ik moet gewoon op tijd die medicijnen nemen..." zeg ik en leun tegen Blaine aan. Blaine is mijn beste vriend, niet meer dan dat. Hij is en blijft mijn beste vriend, ik zal nooit iets voor hem voelen. Ik voel wat voor David, maar daar hebben we het nu niet over.
Ik voel de tranen nog over mijn wang lopen en ineens roep ik iets wat niet hoort; "Eleanor, dit is jou schuld!" Het hoort niet omdat het helemaal haar schuld niet is. Het is de schuld van de genen, Rory en ik hebben allebei een 'handicap'. Hij slaapwandelen ik schizofrenie. Onze oudste broer Rick heeft ADHD en Arthur heeft Asperger, het zit gewoon in de familie. Het is niet leuk, maar het is niet anders...
Ik probeer mijn adem in de houden om niet meer te huilen. Het gaat moeilijk, heel moeilijk. Ik heb ook spijt van wat ik net zei tegen Eleanor. Nou ja, spijt? Aan de ene kant wel, en de andere kant niet.

Ich liebe dich 27.12.23

Blaine Anderson

'Ik kan er wel wat aan doen, ik moet gewoon op tijd die medicijnen nemen...' zegt hij en ik schud mijn hoofd. 'Dat kan iedereen wel is vergeten, ik blijf het erbij houden dat je er niks aan kan doen' zeg ik met een lichte glimlach. Hij leunt wat meer tegen me aan en ik ben blij dat ik hem wat rustiger heb gekregen. Gelukkig lukt het me hem rustig te krijgen, maar ja daar ben ik ook zijn beste vriend voor hé. 'Eleanor, dit is jou schuld!' roept hij ineens en trek een wenkbrauw op. 'Riley, nu ga je me alles vertellen ook, niet er omheen draaien en ik wil alles horen' zeg ik en kijk hem streng aan. Nu wil ik het gewoon weten, waar sloeg het nou weer op dat het de schuld van Eleanor was? Die had toch niks gedaan of wel dan. Wat was er wat ik allemaal niet wist. Ik kijk even een beetje nadenkend maar ik snap er echt niks van dus wacht ik maar gewoon tot Riley het me gaat vertellen. Dit keer kwam die er niet zo snel mee weg. Ik wou het gewoon weten, er waren hier allemaal dingen bezig en ik wist van niks. Tuurlijk ik hoefde niet alles te weten of zo, maar misschien kon ik hem nu gewoon helpen, hij zat er heel erg mee dat was wel te merken.

[ bericht aangepast op 5 nov 2012 - 21:01 ]

David Daniel Casper Mason
De betovering kwam weer terug toen ik haar in haar ondergoed de tent in zag kruipen, die kont! Grijnzend ging ik haar achterna, mijn tas achter me aan slepend. Ik besloot dat een boxershort warm genoeg zou moeten zijn voor vannacht en deed mijn broek en shirt uit. Deze stopte ik in mijn weekendtas en ik kroop net als Eleanor de tent in. Ik zette mijn tas op de daarvoor bestemde plaats en pakte er mijn matje en slaapzak uit. In de kleermakerszit ging ik in het slaapgedeelte zitten en ik begon het matje op te blazen. Gelukkig was mijn uithoudingsvermogen goed op peil en kon ik ook prima een matje opblazen zonder snel buiten adem te raken.
'Als je wil doe ik de jouwe ook wel,' zei ik tegen Eleanor als mijn matje opgeblazen is. Ik probeerde zo min mogelijk naar haar te kijken, omdat ik wist dat als ik eenmaal mijn blik op haar zou laten vallen, ik dan niet meer weg zou kunnen kijken. Ik legde mijn matje in het slaapgedeelte neer en begon toen mijn slaapzak erop uit te rollen. Toen ik daarmee klaar was stak ik mijn hand uit voor Eleanors matje.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

Eleanor Bethany Hunt.

Ik was begonnen met het opblazen van mijn matje. Ja, lekker, zeggen ze tegen je op de verpakking dat het zichzelf opblaast, moest jij daar zitten blazen voor je leven. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar David die zonder enige moeite het matje opblies. Ugh, dat was zo niet eerlijk.
Ik gaf het matje aan hem na 5 seconden naar zijn handen te kijken. Ik haalde alvast mijn slaapzak uit en haalde een klein hoofdkussen uit mijn tas. Mijn slaapzak ritste ik open omdat ik een enorme hekel had aan een slaapzak die dicht was. Ik voelde me zo benauwd. Ik ging op mijn knieën zitten, of eigenlijk onderbenen, waardoor mijn kont op mijn kuiten zat. Mijn handen lagen op mijn schoot terwijl ik geconcentreerd keek naar zijn gezicht.
"Ik had dat matje gekocht omdat het zichzelf opblies weet je, kijk wat ik gekregen heb, ik wil mijn geld terug".

[Heel herkenbaar dit, slaapzak open omdat het benauwd wordt en een zelfopblaasmatjes dat zichzelf niet opblaast hahaha ^^

Edit; Nog zoiets, op kamp in Engeland heb ik mijn luchtbed, zo een echt, volop opgeblazen met mijn lucht Alle pompen waren op en ik moest en zou mijn luchtbed opgeblazen hebben Zit ik een half uur dat ding op te blazen hahaha]

[ bericht aangepast op 5 nov 2012 - 21:14 ]

Ich liebe dich 27.12.23

Hayden Noralie Everett
Ik brabbel onsamenhangende woorden in mijn slaap, oei, dat had ik misschien ook nog even tegen Rory moeten zeggen.
Ik kan praten in mijn slaap. En dat is dan altijd wel over mijn droom. Maar die zijn meestal heel erg vaag. Maar goed, we slapen nu toch al eenmaal. Ik ben weer uit zijn armen gerold zonder dat ik het door heb en maak weer een geluidje in mijn slaap.
Ik kan redelijk vaak een droom onthouden. Maar het gebeurd me ook weleens dat ik ze op slag vergeet. Ik rol weer terug richting Rory tegen hem aan met mijn gezicht zijn kant op ter hoogte van zijn borstkas.
Ik kan echt heel erg bewegen in mijn slaap. En zelf heb ik dat dan ook echt niet door. En eigenlijk is het maar hopen dat Rory er niet wakker van wordt.
Anders is dat zo lullig voor hem. Mijn slaapzak is half open en mijn topje is een beetje omhoog gekropen waardoor een stukje buik en rug ontbloot is.
Maar ik heb niets door, ik lig als een blok te slapen.

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Rory Williams
Halverwege de nacht ofzo wordt ik wakker. Dat gebeurde me ook wel vaker. Ik wreef eventjes in mijn ogen en keek toen naar Hayden. Ze momeplde zacht wat onsamenhangende woordjes. Het klonk zo schattig. Ik trok haar tegen mijn borstkas aan als ik zie dat ze maar door de tent bleef woelen. Ze had me ervoor gewaarschuwt, maar dit was echt van de zotten. Pas toen ik haar dicht tegen mijn borst aan hield merkte ik dat haar topje een stuk omhoog was gekropen. Zacht ging ik met mijn vingers over haar zachte huid die daardoor blood was komen te liggen. Ik drukte zacht een kusje op haar voorhoofd toen ze weer begon te woelen. "Rustig maar, Hayden. Ik laat je niks overkomen. Je bent veilig." Ik was vreemd genoeg niet echt moe meer. Ik ging recht zitten en trok haar in mijn armen. Ik aaide zacht over haar haren en begon in een fluistertoon haar al mijn gevoelens te vertellen. Vreemd genoeg durfde ik dat wel nu ze sliep. "Je bent echt het mooiste, liefste en knapte meisje van de wereld, Hayden. Wist je dat? Geen zonsondergang is mooier en geen ster straalt helderder voor mij. Zo is het niet altijd geweest, hoor. Maak je maar geen zorgen. Alleen de laatste paar weken. Ik droom ook over je, Hayden. Daar schaam ik me eigenlijk best wel voor, maar ik kan er niks aan doen. Er zit geen uitknop op dromen weet je..." zo ratelde ik rustig door, onder de verontstelling dat ze nog wel een aantal uren zou slapen.

Bowties were never Cooler

David Daniel Casper Mason
'Arme jij,' zeg ik met een nep medelijdende blik, 'Zodra we weg zijn uit de wildernis gaan we die stoute verkopers aanklagen,' zeg ik dan grijnzend. Hierna zet ik mijn lippen aan het ventiel van het matje en begin te blazen. Dit matje gaat een stuk moeilijker dan mijn eigen, die gewoon bedoeld is om op te blazen. Na vijf minuten aan een stuk door lucht in het matje geblazen te hebben lijkt het nog geen millimeter dikker. Ik doe het ventieltje dicht en oefen zachtjes druk uit op het matje. Een zacht sissend geluid komt mijn oren binnen. Ik probeer de bron ervan te vinden en kom uit op een miniem gaatje ergens in een van de hoekjes.
'Eehm, Eleanor, ik geloof dat ik weet waarom jou matje zichzelf niet opblaast. Of in ieder geval waarom het niet dikker wordt,' zeg ik weifelend, 'Alle lucht die er in gaat gaat er namelijk gelijk weer uit,' vervolg ik dan, wijzend op het gaatje in het matje.
'Ik denk niet dat je hier nog op kan slapen.' Peinzend kijk ik naar het lekke matje en ik probeer een oplossing te bedenken voor Eleanor.
'Je zou mijn matje kunnen nemen?' stel ik dan voor.

Life is like a novel, you're the author and everyday is a new page

[Aww iedereen slaapt met iemand samen behalve Camille x'D]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Eleanor Bethany Hunt.

Ik begon te lachen. Oh god, moest wij weer overkomen. "Daar gaat Jack" zei ik zuchtend waarna ik zogezegd wat tranen wegveegde. Ik haalde mijn schouders op. "Nee, dan heb jij helemaal geen matje meer, ik slaap wel in het busje, als die ... nog leeft" zei ik waarna ik een korte pauze hield tussen de laatste woorden. Tja, dat was ook geen optie want er had een beer in rondgelopen. "Of de grond, ligt ook altijd enorm goed" zei ik met een glimlach. Uh, ergste nacht van mijn fucking leven. Alhoewel, die nacht dat ik in bad moest slapen omdat er kevers in mijn bed zaten die meer op kakkerlakken leken dan wat anders terwijl mijn ouders snurkten voor dood stond toch echt wel op de 1e plaats.
"Hoe erg kan het zijn". Ik ging liggen maar schudde mijn hoofd. Ik legde mijn slaapzak op de grond en ging er toen op liggen. Wel, dat was beter, maar nu had ik ijskoud.
"Tja, dan zit er niets anders op dan jou als matje te gebruiken" zei ik grijnzend waarna ik naar hem toekroop en op hem ging liggen. Ah, veel beter.

[Awwwhh arme Camille

En ik twijfel of ik Hayden wakker zal laten worden of niet of dat ik de dingen die Rory zegt in haar droom zal verwerken

Dat is zoooooo irritant. Zelf praat ik ook in mijn slaap, en als iemand dan tegen me gaat praten ga ik daar onzinnige vage antwoorden opgeven zoals; waar is mijn been?

:')]

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Ik praat ook in mijn slaap, en woel en ik sla mensen als ze vervelend zijn...]

Bowties were never Cooler