RPG De wolven stam RPG - Speeltopics

VOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOLVOL

Er zijn legendes over stammen in het bos, de mensen daar kunnen veranderen in wolven. Niemand mag ooit weten dat deze waar zijn...

Het is een grote gemeenschap en iedereen gaat goed met elkaar om, maar er zijn regels. De jongens moet een gezellin (vriendin) vinden voor het einde van de zomer en dat is nog maar 1 week! Geen van hem heeft de moed gehad een van de meiden te vragen, maar als ze het niet doen worden ze verbanne dus de tijd dringt...

Dit RPG speeld zich af in een tijd van jagen en verzamelen, houd daar rekening mee. Dit betekend: Geen mobiel, Geen ipod, ect.


meiden: 3/3
May
Tarah April Christison
Renn



jongens 3/3
Jayy
Kilian
Skull Seraph

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 16:22 ]

yeaaaahh!

Skull

Ik glimlach even,
Hoewel het bloed over mijn lichaam stroomde,
Was haar wond erger,
Een mes was een van de smerigste wapens die de jagers werkelijk bij hun hadden,
'Tarah, ik ben niet de gene die verzorgd moet worden, maar jij' ik glimlach weer even,
Ik had meerdere wonden tegelijk gehad,
Een zo'n wond als deze merkte ik bijna nooit op,
'Jij bent de gene die met het mes is gestoken, en de stamoudste zouden jouw te minste helpen' ik glimlach weer waarna ik dr omhoog til,
Ik trek dr naar mij toe waarna ik dr aankijk,
'En dood ga ik niet, niet zolang jij nog leeft' ik glimlach weer even waarna ik haar op mijn rug gooi,
Hoewel ze zelfs makkelijk kon lopen en rennen,
Vond ik het gewoon leuk om te doen,
Ik draai mijzelf met een ruk om waarna ik richting de stam sprint,
Mijn voeten gingen met elke seconden steeds sneller over de grond heen,
Ik voelde hoe de grond onder mij vandaan ging met elke stap die ik zette,
En eenmaal in de stam stop ik bij de tent van de oudste stamlid,
Ik zet Tarah neer waarna ik naar binnen stap,
'Zij is de gene die hulp nodig heeft' is het enige wat ik zeg terwijl ik het doek van de ingang omhoog houd,

Tarah

“Ehm, Skull…” Ik werd opgetild en weggedragen. Het feit dat hij me droeg vond ik niet zo erg, maar dat hij met me de stam in liep terwijl ik poedelnaakt was wel. “Je had me op z’n minst nog even wat kleren kunnen laten aantrekken.”
Ik werd in een tent neergelegd. “Zij is degene die hulp nodig heeft.” Skull hield de ingang van de tent omhoog, waar de oudere doorheen stapte. Hij keek me ietwat bezorgd aan, vooral toen ik bijna in zijn nek kroop en begon te smeken dat hij Skull ook moest helpen.
Volgens mij waren het de tranen die over mijn wangen liepen die hem van gedachten deden veranderen. “Eerst jij,” zei hij.
Hij duwde mijn borst een stukje omhoog, waardoor ik versteef. Ik probeerde me voor te houden dat het voor het goede doel was, om me te verzorgen. Maar ik vond het gewoon niet leuk dat iemand anders dan Skull aan me zat.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even waarna ik de tent dicht laat vallen,
Ik loop naar onze eigen tent waarna ik een stuk stof zoek en neerleg,
Ik glimlach even als ik mijn mes zie liggen en pak hem,
Ik zet het mes op de wond waarna ik hem naar binnen duw,
Met tanden op elkaar probeer ik de kogel te vinden,
Als ik hem heb duw ik hem eruit met het mes waarna ik de stof om mijn borst heen bind,
Ik grijns even, dit was de eerste keer in tijden dat ik het zelf weer deed,
Ik trek daarna zelf een shirt weer aan,
Ik had een geluk dat ik mijn broek niet uit had gedaan,
Enigste momenten dat ik het doe,
Is wanneer ik met Tarah ben,
Ik pak wat kleren van haar waarna ik terug loop naar de tent van het oudste stam lid,
Ik glimlach even als ik de tent binnen loop en merk dat de wond dicht zit,
'Hier, wat kleding' zeg ik waarna ik het naar haar toe gooi.
Ik loop alvast naar buiten waarna ik op een stam van een boom ga zitten,

Tarah

Ik kuchte opgelucht toen Skull terug kwam met mijn kleren. Behalve mij beha. Ik mompelde wat in mezelf en trok ze aan. Dit zat echt niet goed.
Ik bedankte de oude man en duwde de flappen weer open om uiteindelijk buiten te gaan. “Skull…” Ik werd rood. “Kan je mijn beha van die ene tak afhalen. Ik kon er niet bij vanmorgen.”
Hij had geen bloedvlek op zijn shirt, dus ik verwachtte wel dat hij het zelf al verzorgd had. Ik glimlachte. Het was schattig dat hij zo bezorgd om me was, maar hij zou beter aan zichzelf denken, want mijn wonde was zo erg nog niet.
De zon was langzaam op aan het komen. Ik nam zijn beide handen beet en trok hem recht, terug de tent in. “Bedankt om me te redden.” Volgens mij had ik de ene jager niet alleen aangekund. Maar toch ging ik trots voor hem staan in de tent. “Mijn eerste litteken.” Misschien was het niet iets om trots op te zijn, maar zo voelde ik me wel. Gewoon omdat ik de vent helemaal alleen had neergehaald.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik kijk even pist als ze die worden zegt: Mijn eerste litteken....
Ik duw dr van mij af waarna ik naar buiten loop,
'Mijn eerste litteken... Mijn eerste litteken....' ik loop pist door het kamp heen waarna ik stop bij een boom,
'Mijn eerste litteken.... MIJN EERSTE LITTEKEN!!' in mijn woede begin ik met mijn vuisten tegen de boom aan te slaan,
Ik merkte dat mijn knokkels open sprongen maar bleef door slaan,
Iets in mij was gewoon geknapt,
Alsof... Alsof ik dr niet kon beschermen...
Ik blijf door slaan tegen de boom tot ik mijn handen niet meer voel,
Ik stop waarna ik tegen de boom aan leun,
Het bloed van mijn knokkels druipt van mijn vingers af op de grond,
Ik zucht even 'M... Mijn eerste litteken...'
Het waren woorden die ik niet had willen horen,
Die ik niet had willen horen galmen door mijn hoofd...
Maar het kon niet anders...

Tarah

Ik schrok toen Skull me aan de kant duwde en boos de tent uit stampte.
Met mijn handen in mijn haar ging ik op de rand van het bed zitten. Misschien had ik dit niet moeten zeggen, toch niet tegen zo iemand als hem. Ik had gewoon niet goed na gedacht.
Zuchtend stond ik recht en liep naar buiten. Ik keek Skull even aan met een spijtig gezicht en raapte een tak op.
Ik liep terug de tent binnen en sprong, zodat mij beha – na al die tijd – eindelijk viel en ik hem weer aan kon trekken. Aarzelend ging ik weer naar buiten, ik had bang voor zijn reactie. Dat hij tegen me uit zou vliegen.
Ik gooide de tak kapot tegen de boom, net niet tegen Skull aan. Het was niet mijn bedoeling geweest, maar ik hoopte maar dat het zijn aandacht trok. Ik was er niet blij mee dat hij me zo hardhandig had weggeduwd, maar wat ik had gedaan was waarschijnlijk veel erger.
“Skull… Sorry. I… Ik dacht niet na.” Ik knielde bij hem neer en nam zijn handen in de mijnen. Ik drukte zacht mijn lippen op zijn bloedende knokkels en scheurde nog twee stukken shirt af, die ik er rond bond. Er was een stukje van mijn buik te zien, maar dat kon me niet echt schelen. Ik zou straks wel een nieuw shit gaan halen. “Maar wees alsjeblieft niet boos. Ik weet dat ik iets stoms gezegd heb, maar… Doe dit toch niet met jezelf.” Ik doelde op zijn bloedende handen. Hij maakte me ergens wel bang. Ik kon het gewoon niet aan om hem zo te zien. “Alsjeblieft?”

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik kijk even naar Tarah wanneer ze naar buiten loopt,
Het was niet de tak die mij afleiden, maar zij...
Ik wist dat ik ten onrechte boos was geworden maar...
Ze wist het... Ze wist dat ik haar voor alles wil beschermen,
Ik glimlach even als ze vraagt om niet boos te zijn,
Ik trek dr naar mij toe en duw dr tegen mijn borst aan,
'Tarah... Ik zou nooit boos op je kunnen worden, het enigste wat je deed was... Mij herinneren hoe... Hoe ik mijn eerste litteken kreeg...' ik glimlach even,
Maar van binnen probeerde ik de tranen weg te stoppen,
Mijn eerste litteken kwam niet van een mes, kogel of iets anders...
Maar van mijn ouders...
Beide waren ze trots op mijn broer... en ik... ik deed alles fout...
En toen op een dag mijn broer dood was gegaan flipte ze...
Beide, met een klauw, gingen ze vol over mijn rug...
Ik glimlach weer even en kom uit mijn gedachtes,
'Tarah, ik zou je nooit pijn doen, of boos op je worden, daarvoor hou ik teveel van je' ik glimlach even,
Ik duw dr hoofd wat omhoog en kijk dr in dr ogen aan waarna ik mijn lippen op die van haar plant,

Tarah

Ik keek hem quasi opgelucht aan. Zijn wijsvinger duwde mijn kin naar boven, waardoor ik gedwongen werd hem aan te kijken. Hij duwde zijn lippen op de mijne.
“Wil je erover praten?” vroeg ik, toen ik mijn lippen van de zijne losmaakte. Ik wou gewoon dat hij me nog iets zou vertellen. Hij liet bijna niets los over zijn verleden. Ik snapte wel dat hij er niets over kwijt wou, maar het was als een enorme last die hij mee moest zeulen en waar ik hem mee wilde helpen door het te delen.
Ik sloeg mijn armen om hem heen. Ik voelde me nog steeds schuldig en ook al zei hij dat het niet aan mij lag. Volgens mij lag het wel aan mij, dat voelde ik gewoon. Ik ging wat op mijn tippen staan en drukte mijn lippen nog een keer op de zijne. Ik hield van hem.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even en kijk dan naar de lucht,
De zon kwam op, dus een nieuwe dag brak aan,
Als ik het goed had, zou er nog een dag zijn en dan zou het feest beginnen.
'Ik had een broer vroeger' ik zucht even en kijk dr aan,
'Sterk, moedig en de beste van de stam....' ik glimlach even,
'Maar ik... Ik stond in zijn schaduw, zwak, bang voor alles en ik durfde niks...' ik sta op waarna ik Tarah omhoog help,
'Maar op een dag... Zijn jacht ging mis en hij werd gegrepen door jagers' ik kijk naar de verte waar het dorp zat van de jagers bij ons in de buurt.
'Mijn ouders, ze zagen mij al aan als een slaaf, maar op die dag... Werd ik hun prooi' ik glimlach even,
'Ze waren trots op mijn broer, ze gaven hem alles, maar toen die dood ging.... Werd ik het slachtoffer...' ik trek mijn shirt uit waarna ik mijn rug naar haar toe zet,
'De kruizen, die erg op verschillende messen die langs elkaar gaan lijkt, zijn de klauwen van mijn ouders. Dat was mijn eerste litteken' ik glimlach even waarna ik mijn shirt weer aantrek,
De zon was omhoog en ik merkte dat het licht de vallei begroeten met zijn licht,

Tarah

Ik sloeg mijn hand voor mijn opengevallen mond, niet wetend wat te zeggen. Zijn ouders waren monsters, maar dat ging ik hem niet zeggen, dat wist hij waarschijnlijk zelf al.
'Oh, wil je anders ook verhalen over mijn jeugd horen?' Ze waren minder erg dan de zijne, ook al waren er soms triestige bij.
Ik had erg met Skull te doen. Ik ging hem proberen al mijn liefde te geven. Alles, zodat hij nooit meer door die hel zou hoeven te gaan. Ik sloeg mijn armen om zijn lichaam heen en wreef met mijn handen over zijn shirt, waar de littekens horen te zitten. 'Ik weet dat ik er niets aan kan veranderen, maar ik zal er voor zorgen dat je nooit meer zoiets mee moet maken. Dat beloof ik je.'

[ bericht aangepast op 1 jan 2013 - 23:19 ]

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even en kijk dr aan,
'Tarah, ik zou voor jouw door de zelfde hel gaan, zolang ik je maar kan beschermen' ik glimlach even,
Het was waar,
Mijn liefde voor Tarah, het was krachtig genoeg om dezelfde hel te doorstaan,
Om dezelfde hel te overleven en weer hier bij haar te staan,
En dat had ik er ook voor over, als dat nodig was,
'Ik zou alles doen, zolang ik maar bij jouw kan zijn' ik plant mijn lippen op die van haar,
Met mijn armen til ik dr iets omhoog waarna ik dr in de lucht houd,
'Want mijn liefde kan niet erger worden, mijn hart gaat al als een antilope als ik bij jouw ben' ik glimlach even naar dr.

Tarah

Een klein gilletje ontsnapte uit mijn mond toen ik opgetild werd. Ik glimlachte lief naar hem en drukte mijn lippen nog eens kort op de zijne. 'Skull... Ik zou je nooit door die hel laten gaan.'
En als ik dat al wel zou doen, dan zou het nooit vrijwillig zijn. Ik ging terug zitten toen hij me losliet en staarde naar de horizon. Mijn gedachten dwaalden terug af naar de tweelingbroer die ik ooit had. Toen hij stierf vielen mijn ouders ook in een zwart gat, maar het was nooit zover gekomen tot wat Skulls ouders hem hadden aangedaan. Ik leunde naar achteren tegen de boom. Voldaan van het konijn dat in mijn buik zat, maar nog steeds nazinderend van de schrik die ik daarstraks had. De schrik om te sterven en Skull hier alleen achter te laten. Gelukkig was hij er optijd bij.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even en ga naast dr zitten,
Ik leg mijn arm om dr heen en trek dr wat dichterbij,
Het moment was te mooi om te verbreken,
Tarah en ik samen,
De zon die opkomt,
En de stilte die om ons heen wandelt,
Ik leg mijn hoofd tegen die van haar,
'Tarah, het maakt mij niets uit of ik door die hel weer heen moet' ik glimlach even,
'Het gaat mij er alleen om dat ik jouw heb naast mijn zijde' ik glimlach weer,
Dat was het enige wat ik wilde,
Bij haar zijn, naast haar wakker worden en samen oud worden,

Tarah
Ik zuchtte. 'Het maakt mij wel uit.'
Ik weet dat ik te hard nadacht over dit. Als hij nog eens door die hel moest gaan dankzij mij, dan wilde ik liever dood.
Ik ben niet bepaald een makkelijk persoon, maar ik zou nooit iemand met opzet kwaad doen.
Ik voelde Skulls hoofd tegen de mijne. Samen keken we naar de opgaande zon, die over de heuvels klom. De stam begon ook langzaam te ontwaken. Ergens in de verte hoorde ik een kind wenen.
Ik keek naar Skull vanuit mijn ooghoeken. Nooit zou ik hem zoiets aandoen.

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Skull

Ik glimlach even terwijl de zon opkomt,
En moeder natuur wakker word,
De stam opstaat en alles in beweging komt,
De cirkel van het leven...
Ik leg mijn hand op Tarah dr been waarna ik dr aankijk,
'Ik begrijp je Tarah, en ik weet dat je het ook niet zou doen' ik plant een zoen op dr voorhoofd waarna ik ons omhoog help,
Ik til Tarah op waarna ik naar onze tent loop,
Ik grijns even waarna ik dr op het bed leg en even rond kijk,
'Tarah, hoelang is het nog voordat het grootte feest begint? 1 dag toch?' ik kijk even glimlachend naar haar,
KUT! Ik had nog geen ring!
Of ubberhoudt iets om aan haar te geven!
Ik zucht even waarna ik even goed nadenk,
De jagers hadden altijd wel ringen, maar ik...
Ik wilde iets speciaals geven...
De ring die ik als outcast had gekregen van mijn ouwe stam?
Nee... Die heb ik jaren geleden begraven...
Ik zucht weer even waarna ik mijzelf naast Tarah laat vallen.