[RPG] The Immortals - 1 - Speeltopics

Regels
-minimaal 10 regels, drie keer minder en je ligt eruit
-16+ is toegestaan
-Hou het realistisch.
-Geen mensen die al na één dag of een paar topics stoppen.
-Geen perfecte personages, daar heeft iedereen een hekel aan.
-Niet de personages van andere mensen besturen.
-Als het topic vol is, graag de link van het nieuwe topic in het laatste bericht neerzetten
-Ga niet te snel, sommige mensen hebben namelijk ook nog iets als school en een sociaal leven buiten Q..
-Niet te veel onzinnige berichten plaatsen in het speeltopic, dat doe je maar ergens anders

[ bericht aangepast op 1 nov 2012 - 20:30 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Elizabeth 'Lizz' Davies

Ik likte langs mijn lip om het laatste beetje bloed van mijn lip af te krijgen. Met een smakelijke blik keek ik naar zijn nek. Ik keek toe het bloed er uit stroomde. Verrukkelijk.. Weer trok ik hem dichter naar mij toe om het uitgestroomde bloed op te likken.
'Hmm, als ik jou was zal ik daar maar een pleister op doen,' zei ik met een speelse glimlach tegen hem. 'Maar, voordat je dat gaat doen, wil je het korset weer losmaken? Ik ben er toch niet tevreden over.' Hij knikte op zijn woorden en ik draaide mijn rug naar hem toe terwijl ik mijzelf weer eens bekeek in de spiegel. Niet de eerste keer dat ik van kleding verander. Zodra hij het korset los had gemaakt trok ik het jurkje uit, ook al stond hij er nog. De meeste kerels in deze stad hadden mij al zo gezien, niet dat ze daar nog iets van wisten, maar toch. Terwijl hij wegging voor een pleister, liep ik weer terug naar mijn kleding kast en keek tussen mijn kleding. Zie maar eens iets leuks te verzinnen, met korset en het ziet er niet oud uit. Of ze zijn lelijk, of ze zien er te hoerig uit. Ik zuchtte even en viste er een setje uit. Dat bedoelde ik nou. Dit was één van mijn mooiste setjes, maar het ziet er niet uit van deze tijd. Met tegenzin hing ik hem weer terug en keek ik weer verder tussen mijn kleding.
'Mensen moeten meer korsetten dragen,' mompelde ik in mijzelf.
'Moet het perse iets met een korset zijn?' vroeg een stem achter mij. Ik draaide mijzelf en keek hem geïrriteerd aan. Speeltjes waren leuk, maar soms konden ze irritant zijn, zoals nu.
'Ja,' mompelde ik tegen hem en ik zag zijn vragende blik. 'Dat zal jij toch niet begrijpen. Wees nuttig en help met zoeken.. Het moet wel een beetje van deze tijd zijn.. Wat lastig gaat..' Ik zuchtte even en draaide mijzelf weer om naar de kleding kast toe. Ik hoorde zijn voetstappen en niet veel later voelde ik zijn warmte huid al vlak tegen die van mij aan. Ik zuchtte even en liet het nu maar even toe. Als het had gekund, dan was ik daar nu warm van geworden, maar helaas.. 'Help nou meehee,' zeurde ik een beetje naar hem toe. 'We moeten nog weg.. Wacht, laat maar.. Kleed jij jezelf maar vast aan, dan je me straks helpen.. Ik denk dat ik al iets heb.' De warmte van zijn lichaam ging weg en ik viste het jurkje eruit. Ik trok hem aan en net toen ik daar klaar mee was kwam hij al achter mij staan om te touwtjes goed aan te trekken. Ik trok mijn simpele zwarte hakken aan en mijn jas, net zoals hij dat ook deed en we liepen samen het huis uit. Voordat we verder liepen keek ik nog even bij hem of zijn sjaal wel goed over de pleister heen zat. Die vervelende vragen erover ook altijd. Ik wou eerst een leuke smoes ervoor verzinnen..
Na eventjes te hebben gelopen kwamen we terecht in het bos, want ja.. Daar woonde hij.. Niet mijn eerste keus om te wonen.. Ik vond het bos alleen leuk om er eventjes in te lopen, meer niet.
'Oh, Viktor!' riep ik zo hard als ik kon door het bos heen.

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Emery Rhaelynn Hamilton
Audrey doet de deur dicht als ze ook naar buiten is gelopen en doet die vervolgens op slot. Dan trekt ze me ineens in een omhelzing. Wat ongemakkelijk sla ik mijn armen om haar heen. 'Ik wil alleen maar het beste voor je,' mompelt ze waarna ze me weer loslaat.
'Heb je al ontbeten?' vraagt ze. 'We hebben nog tijd om even langs de bakker te gaan'. Ik schud mijn hoofd. 'Hoeft niet, ik heb al een appel gehad,' antwoord ik. Inmiddels zijn we al bijna bij de uitgang als ik me bedenk dat ik mijn jas niet heb meegenomen. 'Loop maar alvast naar de auto,' zeg ik tegen Audrey. 'Ik ga mijn jas nog even halen'. Met die woorden draai ik me om en begin ik naar boven te lopen terwijl ik in mijn tas naar de sleutels zoek, maar ik kan ze niet vinden. Ze liggen vast nog binnen. Ik zucht even en loop weer naar beneden, naar Audrey. 'Mijn sleutels liggen nog binnen, mag ik die van jouw even lenen'. Ik glimlach even naar haar als ze mij haar sleutels heeft gegeven en loop dan weer naar boven. Met Audrey's sleutels maak ik de deur open en pak ik mijn jas. Voor de zekerheid neem ik ook nog even een aspirientje, omdat mijn hoofd nog lichtjes bonkt. Daarna loop ik naar mijn kamer om naar mijn sleutels te zoeken, maar na een paar minuten zoeken heb ik ze nog niet gevonden. 'Verdomme,' vloek ik zacht. Straks liggen ze ergens in een club, café of bar van gister. Daar moet ik maar eens langs gaan als de vergadering is afgelopen. Met een zucht trek ik mijn jas aan, waarna ik het appartement uitloop. Nadat ik de deur op slot heb gedaan loop ik weer naar beneden. Het is best wel irritant dat de lift het nog steeds niet goed doet, die moeten ze echt eens gaan maken.

Eleanor “Elle” Grace Alvey
Caleb haalt lichtjes zijn schouders op. 'Wat is tijd als je voor eeuwig leeft?' vraagt hij en hij neemt een klein slokje uit het glas, waar een donkerbruine doorzichtige drank inzit. 'Wat doe jij hier dan, als het nog geeneens tien uur is, Elle?' vraagt hij dan. Hij kijkt me aan terwijl hij een hand door zijn, voor een man, lange haren haalt. 'Het is licht buiten, niet echt een tijdstip voor ons, hm?' Voor een paar seconden kijkt hij me onderzoekend aan waarna hij weer afwezig voor zich uit staart. Ik zucht even, Caleb is soms echt wat raar.
'Wat zou ik anders moeten doen? In mijn bed wachten totdat het donker wordt is nogal saai,' antwoord ik. 'En het is bewolkt buiten, ideaal om even een stukje lopen zonder hoofdpijn te krijgen,' merk ik op. 'En toen zag ik jou hier binnen zitten en besloot ik je maar even gezelschap te houden'.
Ik laat mijn blik even door het café glijden, druk is het niet. Naast mij en Caleb zijn er nog maar vijf andere mensen, allemaal mannen. Typisch iets voor hun om 's ochtends vroeg al aan de drank te gaan'. Mijn blik glijdt weer naar Caleb. 'Of was je soms van plan je dorst te lessen?' vraag ik aan hem. Als ik hem was zou ik niet één van de mannen hier nemen. Ze stinken allemaal naar rook en drank, en hebben ook allemaal een bierbuik. 'Je kan dat soort dingen beter 's avonds doen, dan is er een stuk meer keus'. En die zijn meestal ook een stuk lekkerder, op meerdere manieren.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Viktor Georgy Dobrovolsky

Ik was net bij mijn huisje gekomen en had mezelf in een van mijn rood fluwelen zetels geplaatst. Ik was altijd al fan geweest van deze stijl. Het zag er zo mooi en vooral deftig, misschien zelfs majestueus, uit. Nog voordat ik verder iets kon doen hoorde ik dat iemand mij naam riep. Ik schoot overeind en spitste mijn oren. In de verte hoorde ik twee personen aankomen lopen. Snel, maar niet zo snel als de tred van een vampier.
Ik liep naar buiten en snoof eens stevig de lucht in. Elizabeth! Wat wilde zij nou weer hier? Dit was mijn terrein. Mijn terretorium, wat een lef had ze om zich hier binnen te dringen en al helemaal om achteloos mijn naam te roepen. Niet iedereen hier hoeft te weten dat ik hier woon, dat ik hier ben. De jagers hebben overal hun oren, als een achteloze boer mijn naam opvangt en deze doorgeeft zou dat voor problemen kunnen zorgen. Niet dat ik ervan uit ging dat iemand het zou horen. Ik had al lang geleden ervoor gezorgd dat iedereen het bos was uit gevlucht.
Ik snoof nog eens, waarna ik hun richting op rende. Het duurde niet lang voordat ik haar zag, met de andere persoon die ik al eerder had horen aankomen. Een mens, een speeltje van Elizabeth waarschijnlijk. Ze vond het net als mij vermakelijk om met mensen te spelen, hoewel die van haar het vaker en sneller overleven dan die van mij. Tja, iedereen zo zijn eigen voorkeur. "Wat is er?" gromde ik toen ik eenmaal voor haar stond, "Wil je me dood hebben of zo?"

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 12:38 ]

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Audrey Augustina Harper

Emery schud met haar hoofd, op mijn vraag over het ontbijt. "Hoeft niet, ik heb al een appel gehad." antwoord ze, al vind ik dat toch wat weinig voor een ontbijt. We zijn al bijna bij de uitgang als Emery ineens iets zegt. "Loop maar alvast naar de auto. Ik ga mijn jas nog even halen." Met die woorden draait ze zich om en begint ze naar boven te lopen. Ik wacht gewoon bij de deur van het complex tot ze terug komt, de auto is koud en hier is het nog redelijk warm. Ik frons als ik haar alweer aan zie komen. "Mijn sleutels liggen nog binnen, mag ik die van jouw even lenen."
Ik zucht even overdreven en grinnik dan. "Vooruit." zeg ik tegen haar en ik overhandig haar mijn sleutels, waarop zij naar me glimlacht. Ze loopt al snel weer naar boven, ik ga toch maar naar de auto om de verwarming vast aan te zetten. Snel loop ik door de prikkelende ochtendkou naar buiten en open ik mijn zwarte auto. Als ik ingestapt ben, steek ik de sleutel in het contact en start ik hem alvast, zodat hij warm word. Wat ongeduldig tik ik op het stuur, wachtend op Emery. Het duurt nog behoorlijk lang ook. Ik ben blij als ik haar dan ook uiteindelijk het appartement uit zie komen.
Ik zwaai de deur alvast open en wacht tot ze is ingestapt. "Dat duurde nog best lang, had je jas zich verstopt?" grap ik even met een klein glimlachje op mijn rode lippen, waar ik even overheen lik. Ik kijk even in de spiegel, verplaats die iets en rijd dan weg van de parkeerplaats, op weg naar de vergadering. Nu is het al even over negen, later dan ik normaal ben. Nou ja, normaal... sinds Emery meerijd ben ik steeds vaker laat.

Caleb Morrow

Ik hoor hoe Elle even zucht, waarschijnlijk door mijn woorden, maar ik reageer er verder niet op en wacht tot ze iets zegt. "Wat zou ik anders moeten doen? In mijn bed wachten totdat het donker wordt is nogal saai." antwoord ze. "Het is een optie." murmel ik tussendoor. "En het is bewolkt buiten, ideaal om even een stukje lopen zonder hoofdpijn te krijgen." merkt ze op. "En toen zag ik jou hier binnen zitten en besloot ik je maar even gezelschap te houden." Hier door moet ik eventjes glimlachen, al is het maar een korte. "Ik ben ook geweldig gezelschap." antwoord ik sarcastisch.
Elle laat haar blik even door het café glijden. "Of was je soms van plan je dorst te lessen?" vraagt ze aan me, waardoor ik nu wel op kijk. "Je kan dat soort dingen beter 's avonds doen, dan is er een stuk meer keus." raad ze mij aan. Ik trek even mijn wenkbrauw op, waar bemoeit zij zich nou weer mee? "Ik ben niet zo kieskeurig." antwoord ik en ik frons eventjes. "Uiterlijk zegt niet hoe bloed smaakt, dat zou jij ondertussen wel moeten weten." Ik pak het glas weer vast en sla het dit keer in één simpele beweging achterover, in plaats van een gedoseerd, klein slokje zoals daarnet, zoals ik eigenlijk altijd doe. Alcohol raakt ons systeem ook, dus doe ik meestal voorzichtig genoeg.
Hierna glijd ik van mijn barkruk af en kijk ik naar Elle. "Je moet je neus gebruiken en niet je ogen." glimlach ik op een betuttelende manier naar haar, waarna ik mijn ogen over de mannen in het café laat gaan. Binnen enkele seconden weet ik dat ze gelijk heeft en dat er zich er maar weinig goeds bevind. Weinig is niet niets, gelukkig. Mijn ogen blijven hangen op een jongeman, ik gok dat hij hooguit eind dertig is. Beetje sjofel gekleed maar zoals ik al zei, uiterlijk is lang niet alles. Hij ruikt tenminste beter dan de rest hier.

Your make-up is terrible

Elizabeth 'Lizz' Davies

Ik likte langs mijn tanden terwijl ik om mij heen door het bos heen keek, wachtend totdat hij er eindelijk eens aan kwam. Wanneer ik weer voor mij keek was Viktor al verschenen. Zijn gezicht stond alleen niet al te vrolijk.
'Wat is er?' gromde hij. 'Wil je me dood hebben of zo?' Ik rolde even met mijn ogen en begon toen even te lachen.
'Hmm, even nadenken,' zei ik plagerig en ik deed eventjes alsof ik er nog serieus over na dacht. Had hij maar geen huis in het bos moeten nemen. 'Je hebt geluk dat ik niet weet wat ik met hem hier wil,' zei ik en ik wenkte even naar mijn lieftallige speeltje. Ik zuchtte eventjes. 'Ik zal nog eens mijn speeltjes met je delen. Ik wil hem ook wel houden, maar dan laat ik hem zo rondlopen door de stad heen.' Ik liep naar hem toe, haalde zijn sjaal van zijn nek af en liet mijn vingers over de pleister heen gaan. 'Of, ik kan hem houden.. Maar ik wil afwisseling en ik denk niet dat twee speeltjes in één huis gaat werken. Dan worden ze nogal jaloers weet je.. Dus, wil je hem proeven of niet? Zoals je zag was ik je al voor, wat mij logisch lijkt.. Ik kan je vertellen dat hij verrukkelijk is.' Ik liet mijn tanden weer eventjes verschijnen en likte er vluchtig aan. 'Ik krijg er al dorst van als ik er weer aan denk. Misschien als je wat minder brommerig doet dat ik de volgende keer wel een meisje mee neem.'

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Eleanor “Elle” Grace Alvey
'Ik ben ook geweldig gezelschap,' antwoordt Caleb sarcastisch. 'Hmm, jij niet perse maar ik wel,' grijns ik. 'En ik wilde je hier niet langer zonder mijn geweldige gezelschap laten zitten'. Ik bijt kort op mijn lip. 'Je zag er een beetje eenzaam uit,' mompel ik er zacht achteraan.
Hij trekt zijn wenkbrauw op bij mijn opmerking over dat je beter 's avonds kan jagen. 'Ik ben niet zo kieskeurig,' antwoordt hij en hij fronst even. 'Uiterlijk zegt niet hoe bloed smaakt, dat zou jij ondertussen wel moeten weten'. Nadat hij dat gezegd heeft pakt hij het glas weer beet om het vervolgens in één keer achterover te slaan waarna hij van de barkruk afglijdt. 'Je moet je neus gebruiken en niet je ogen,' glimlacht hij betuttelend. Ik grinnik even. 'Ik weet dat ik mijn neus moet gebruiken, maar het is wel een bonus als ze er leuk uitzien,' zeg ik. 'Daarom jaag ik dus 's avonds, dan zijn er wat jongere mensen hier en niet alleen van die vieze kerels met bierbuiken'. Ik kijk even naar een paar van de zo juist genoemde personen en trek een vies gezicht. 'Bovendien smaken jongeren vaak wat...' ik zwijg even om het goede woord te zoeken. 'Frisser,' zeg ik uiteindelijk. 'Hun bloed is nog niet zo lang verpest door alcohol en sigaretten, hoewel het de laatste tijd wel steeds lastiger is om echt zuivere te vinden,' vervolg ik, het laatste wat teleurgesteld.
Caleb laat zijn ogen over de mannen in het café glijden en zo te zien weet hij dat ik gelijk heb. 'Ik zei het toch,' glimlach ik triomfantelijk. 'Ik heb altijd gelijk, dat je dat nu nog niet weer,' grijns ik. Oké, eigenlijk heb ik vaker niet gelijk dan dat ik wel gelijk heb maar goed. Ik volg Caleb's blik en zie dat hij naar een sjofel geklede jongeman kijkt. Bedenkelijk tuit ik mijn lippen. 'Hmm, hij kan er nog wel mee door'.

Emery Rhaelynn Hamilton.
Als ik het gebouw uitloop zie ik dat Audrey de auto al gestart heeft en die naar de deur heeft gereden. Ze zwaait de deur alvast open als ze mij ziet. Snel loop ik naar de auto toe, omdat ik het toch wat kouder heb dan verwacht, en glimlach even als ik merk dat het al warm is in de auto. 'Dat duurde nog best lang, had je jas zich verstopt?' grapt ze met een glimlachje. 'Stiekem wel,' grinnik ik. 'Hij durfde niet uit de kast te komen'.
Audrey verplaatst de spiegel iets waarna ze er in heeft gekeken en rijdt dan weg.
Nadat we ongeveer tien minuutjes gereden hebben komen we in de buurt waar Sophie woont, en waar ook een van de cafés waar we gister waren in de buurt is. Het zou handig zijn als ik er nu alvast zou kunnen kijken, omdat de rest van de cafés en bars meer aan de andere kant van de stad liggen. 'Eh, Audrey,' begin ik. 'Zou je me hier af kunnen zetten?' vraag ik. 'Volgens mij liggen mijn sleutels nog bij Sophie en we zijn nu toch vlakbij dus ik kan net zo goed nu nog even kijken. Dan neem ik wel de bus naar kantoor'. Audrey lijkt even te aarzelen maar zet dan toch de auto aan de kant neer. 'Dank je,' glimlach ik waarna de deur open, uit de auto stap en de deur weer dicht doe. Ik loop richting Sophie's huis maar zodra ik zeker weet dat Audrey me niet meer kan zien beginnen ik de andere kant op te lopen.
Vijf minuutjes later sta ik voor het café. Ik duw de deur van het café open en loop naar binnen. Erg druk is het nog niet, alleen een paar dikke mannen aan de tafeltjes en twee mensen aan de bar. Het café ziet er wat anders uit dan ik me kan herinneren, maar dat ligt waarschijnlijk aan de drank. Ik loop naar de bar toe waar ik de aandacht van de barman trek. 'Wat wil je hebben meissie?' vraagt hij. Doordat “meissie” kijk ik even geïrriteerd maar ik tover snel een glimlach op mijn gezicht. 'Ik ben gister mijn sleutels verloren, maar ik weet niet meer waar. Weet u misschien of ze hier ergens liggen?' vraag ik. 'Ik zal even voor je kijken,' antwoord hij waarna hij naar achteren verdwijnt.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Viktor Georgy Dobrovolsky

Ze rolde eventjes met haar ogen en begon toen te lachen. "Hmm, even nadenken" zei ze plagerig en deed alsof ze diep nadacht. Ik schudde eventjes mijn hoofd. Ze was ook amper iets veranderd. Nog altijd lief en schattig doen, maar levensgevaarlijk zijn. Ergens was het wel aantrekkelijk? Kende je dat als een vampier? Ik had geen idee, maar ik kende het niet. Natuurlijk, ik had wel seks. Maar al te graag zelfs, maar liefde? Nee, daar deed ik niet aan. De gevoelens onzin liet ik wel over aan de mensen.
"Je hebt geluk dat ik niet weet wat ik met hem hier wil" zei ze uiteindelijk en wenkte naar haar speeltje. Weer een jongen, waarom kwam ze altijd met een jongen langs. "Ik zal nog eens mijn speeltjes met je delen. Ik wil hem ook wel houden, maar dan laat ik hem zo rondlopen door de stad heen." Ze liep naar hem toe, haalde zijn sjaal van zijn nek af en liet haar vinger over de pleister gaan. "Of, ik kan hem houden.. Maar ik wil afwisseling en ik denk niet dat twee speeltjes in één huis gaat werken. Dan worden ze nogal jaloers weet je.. Dus, wil je hem proeven of niet? Zoals je zag was ik je al voor, wat mij logisch lijkt.. Ik kan je vertellen dat hij verrukkelijk is." Ik schudde nogmaals mijn hoofd. Ze was soms zo vervelend. Nee, dat was het niet. Ik kon niet op het woord komen dat haar correct zou omschrijven. "Je weet zelf ook wel dat dat niet handig is. We willen ons verbergen voor de jagers, niet openlijk naar ze zwaaien. Daarom woon ik toch ook in het bos. Lekker ver weg van hun. Alles hier is van mij." Ik opende mijn armen alsof ik het land om mij heen wilde omhelzen.
"Ik krijg er al dorst van als ik er weer aan denk. Misschien als je wat minder brommerig doet dat ik de volgende keer wel een meisje mee neem." Ik keek haar onderzoekend aan. "Ik neem hem toch wel mee, scheelt me weer jagen. Hoewel ik mijn spelletjes wel zal missen, maar goed, daar verzin ik wel iets op." zei ik met een grijns, "Maar waarom neem je altijd jongens mee? Waarom geen meisjes? Die zijn veel leuker voor een mannelijke vampier."

[ bericht aangepast op 29 okt 2012 - 23:47 ]

I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

Audrey Augustina Harper

"Stiekem wel." grinnikt Emery. "Hij durfde niet uit de kast te komen." Hier moet ik echt wel om lachen, aangezien het behoorlijk komisch en grappig is in mijn ogen. "Arme jas." grinnik ik zacht. Nadat we ongeveer tien minuutjes gereden, begint Emery ineens te praten, dus kijk ik haar even fronsend aan voor ik mijn ik weer op de weg richt. "Eh, Audrey." begint ze. "Zou je me hier af kunnen zetten? Volgens mij liggen mijn sleutels nog bij Sophie en we zijn nu toch vlakbij dus ik kan net zo goed nu nog even kijken. Dan neem ik wel de bus naar kantoor."
Ik aarzel eventjes maar zucht dan. "Goed, je moet je sleutels wel hebben." mompel ik wanner ik de auto aan de kant neer zet. "Kom wel op tijd, anders zwaait er wat." zeg ik nog waarschuwend. "Dank je." glimlacht ze waarna ze de deur opent, uit de auto stap en de deur weer dicht doet. Als ik weg rijd, kijk ik haar kort na in mijn spiegel. Nu maar eens naar de vergadering, straks ben ik niet eens meer als eerste. Ik lach eventjes en trap dan het gaspendaal in met mijn hak, waardoor ik een stuk vooruit schiet en al snel bij kantoor aan kom.
Ik parkeer mijn auto netjes en stap uit, waarna ik mijn tasje uit de auto gris en de deuren op slot doe. Met het tikkende geluid van mijn hakken dat mij achtervolgt, loop ik het gebouw in. Bijna gelijk trek ik mijn jas uit, het is hier warm. Dan loop ik door naar mijn eigen kantoortje, waarvan ik de deur meestal opn laat. Mijn jas hang ik op en ik loop terug, naar het keukentje waar ik koffie begin te zetten. Koffie, koffie en koffie. Zo kom ik mijn dagen wel door. Met een verse kop koffie in mjn hand begeef ik mezelf terug naar mijn kantoortje.

Caleb Morrow

"Hmm, jij niet perse maar ik wel." grijnst Elle op mijn sarcastiche opmerking. "En ik wilde je hier niet langer zonder mijn geweldige gezelschap laten zitten." Ze bijt kort op haar lip. "Je zag er een beetje eenzaam uit." mompelt ze er zacht achteraan. Ik grom kort. "Ik ben nooit eenzaam." grauw ik naar haar. "Nooit, begrijp je dat?" Ik wend gelijk mijn hoofd van haar af. Dat moet ze goed begrijpen, ik hoef geen gezelschap omdat ik eenzaam lijk. Ik hoef nooit gezelschap, tenzij ik iets van anderen nodig heb of als zij zich aan mij opdringen, zoals Elle.
Elle grinnikt even. "Ik weet dat ik mijn neus moet gebruiken, maar het is wel een bonus als ze er leuk uitzien." zegt ze. "Daarom jaag ik dus 's avonds, dan zijn er wat jongere mensen hier en niet alleen van die vieze kerels met bierbuiken." Ik zucht even er op. "Uiterlijk doet er niet toe, wat heb je er aan?" vraag ik aan haar. Ze trekt een vies gezicht als ze rond kijkt. "Bovendien smaken jongeren vaak wat..." Ze zwijgt even om het goede woord te zoeken. "Frisser." zegt ze uiteindelijk. "Hun bloed is nog niet zo lang verpest door alcohol en sigaretten, hoewel het de laatste tijd wel steeds lastiger is om echt zuivere te vinden." vervolgt ze, het laatste wat teleurgesteld.
Ik grijns eventjes. "Jongeren die niet verpest zijn is heel moeilijk, Elle. Misschien moet je toch maar over op kleine kindjes." zeg ik plagerig. "'Ik zei het toch." glimlacht ze triomfantelijk, waar ik besluit niet op te reageren. "Ik heb altijd gelijk, dat je dat nu nog niet weet." grijnst ze, maar we weten beiden ook wel beter. Ze tuit bedenkelijk haar lippen als ze mijn blik volgt. "Hmm, hij kan er nog wel mee door." Ik wil net zeggen dat hij van mij is, als ik mijn hoofd abrupt draai als er een veel betere geur binnen komt. Het is een jong meisje, die blijkbaar haar sleutels is verloren. Oh, zo verleidelijk. Gelijk stap ik op haar af, als de barman naar achteren is verdwenen. Haar wil ik hebben. "Wat doet een meisje zoals jij in een café zoals dit op een laat uurtje waar je je sleutels kan verliezen?" vraag ik dan met een verleidelijk glimlachje op mijn lippen. Ik kan het heus nog wel, al gebruik ik het nooit meer.

Your make-up is terrible

Elizabeth 'Lizz' Davies

Weer schudde hij zijn hoofd, waardoor ik lichtjes gromde.
'Je weet zelf ook wel dat dat niet handig is. We willen ons verbergen voor de jagers, niet openlijk naar ze zwaaien. Daarom woon ik toch ook in het bos. Lekker ver weg van hun. Alles hier is van mij,' vertelde hij, opende zijn armen en het leek alsof hij alles hier zo wou gaan omhelzen. Op zulke moment begon Viktor nog wel eens eng te worden in mijn ogen, omdat ik niet verwacht dat hij zo gaat doen. Ik schudde lachend lichtjes mijn hoofd terwijl ik de sjaal weer goed om de nek deed van mijn speeltje. Viktor had ergens wel gelijk, maar ik vond het zo saai om alleen maar voorzichtig te doen.. Een beetje risico moet kunnen, een beetje spanning. Heerlijk!
'Ik neem hem toch wel mee, scheelt me weer jagen. Hoewel ik mijn spelletjes wel zal missen, maar goed, daar verzin ik wel iets op,' zei hij met een grijns. Een klein lachje verscheen op mijn gezicht en ik likte weer eens eventjes langs mijn tanden. Ik wist nog niet wat hij ging verzinnen, maar het zal wel iets gruwelijk wezen. 'Maar waarom neem je altijd jongens mee? Waarom geen meisjes? Die zijn veel leuker voor een mannelijke vampier.' Ik begon te lachen en haalde mijn schouders iets op. Ik deed de kleuren van mijn speeltje nog eventjes goed, voordat ik hem naar Viktor toe bracht.
'Waarom geen meisjes?' herhaalde ik zijn vraag met een klein lachje. 'Omdat meisjes behoorlijk irritant kunnen wezen,' vervolgde ik al gauw en mijn lachje verdween. 'Ik heb wel eens meisjes, ze zijn net zo lekker als jongens.. Maar, de meeste meisjes houden nogal van kleding.. En mijn kleren kast heeft ook korsetten, zoals je dat waarschijnlijk wel weet.. Ze moeten met hun smerige tengels van afblijven, maar sommige snappen dat niet. Er is zelfs al eens een korset kapot geraakt doordat een wijf hem niet uit kreeg en mij niet even riep of zo.' Ik gromde iets en ging met mijn hand door mijn haren. 'Maar als jij lief doet, wil ik de volgende keer wel een meisje meenemen.. Tenzij zij ook niet met haar klauwen van mijn kleding af kan blijven, want dan weet ik haar lot wel en heb ik jou daar helemaal niet bij nodig.'

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Emery Rhaelynn Hamilton
'Wat doet een meisje zoals jij in een café zoals dit op een laat uurtje waar je je sleutels kan verliezen?' hoor ik iemand ineens vragen. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Een meisje zoals jij, serieus? Ik slaak een zachte zucht en kijk dan opzij. Mijn donkerblauwe ogen kijken recht in een donkergroen paar. De donkergroene ogen behoren tot een man, die volgens mij rond halverwege de vijfentwintig is, die een verleidelijk glimlachje op zijn gezicht heeft staan. De man is lang, maar dankzij mijn 7 centimeter hoge hakken schelen we niet eens zo heel veel. Hooguit negen à tien centimeter.
'Als dat een openingszin moet voorstellen, dan moet je hoognodig op zoek gaan naar nieuwe,' meld ik hem. 'Deze is nogal gedateerd. En ik ben een ander meisje dan jij denkt dat ik ben, ik heb niet zo onschuldig als ik er uit zie'. Ik glimlach even liefjes naar hem waarna ik met mijn ogen rol en weer voor me uit kijk. Met mijn vingers tik ik wat ongeduldig op het bruine blad van de bar. Die barman mag wel even opschieten als ik om tien uur op kantoor wil zijn. Ik haal mijn mobiel uit mijn tas, bekijk de tijd en zucht even als ik zie dat het al half tien is. De bus doet er sowieso een kwartier over, en soms ook wel twintig minuten dus waarschijnlijk kom ik niet eens meer op tijd. Gelukkig komen de andere jagers meestal ook wat te laat. Dan ben ik tenminste niet de enige.
Als de barman er een paar minuten later nog steeds niet is ga ik maar op een van de krukken zitten en leun ik verveeld met ellebogen op de bar. Wachten is saai.

[ bericht aangepast op 30 okt 2012 - 21:20 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Caleb Morrow

Ze slaakt een klein zuchtje en draait zich dan opzij naar mij, met opgetrokken wenkbrauwen die vragend staan. Ze kijkt met haar donkerblauwe ogen recht in mijn donkergroene ogen. Ik trek mijn mondhoeken iets verder omhoog hierdoor. "Als dat een openingszin moet voorstellen, dan moet je hoognodig op zoek gaan naar nieuwe." meld het meisje mij. "Deze is nogal gedateerd." Ze glimlacht even liefjes naar me waarna ze met haar ogen rolt en weer voor zich uit kijkt. Ik moet zacht lachen, dat is een rake zeg. "Misschien ben ik ook wel gedateerd." vertel ik haar vervolgens, met een duidelijk vermaakte klank in mijn stem. Ik bekijk haar nog even als ze aan het wachten is, de kleding die ze draagt komt jong over, maar ik schat haar toch wel aan het einde van de pubertijd, misschien 17, 18. Met haar hakken lijkt ze wat langer dan ze is, waardoor we niet veel lijken te schelen. Ach, uiterlijke kenmerken doen er niet toe, Caleb. Het is de geur, weet je nog? Dat is wat ik me nu voor probeer te houden.
Ze lijkt nogal ongeduldig te wachten op haar sleutels, in ieder geval, zo komt ze over. De manier waarop de met haar vingers op het bruine blad van de tafel tikt, op haar mobiel de tijd bekijkt. Uiteindelijk gaat ze dan ook op één van de krukkn zitten en steunt ze met haar ellenbogen op de bar. Ik grinnik zacht en ga iets dichterbij staan, waarna ik plaats neem op de kruk naast haar. "Als je toch aan het wachten bent, kan ik deze jongedame dan iets te drinken aan bieden?" vraag ik aan haar. "Op mijn kosten uiteraard." Ik sta iets op zodat mijn handen achter de bar komen en een glas tevoorschijn toveren, die ik voor mezelf inschenk. Had de barman maar moeten opschieten.

Your make-up is terrible

Emery Rhaelynn Maréchal
'Misschien ben ik ook wel gedateerd,' zegt hij op een vermakelijke toon. Ik kijk opzij en laat mijn blik keurend over hem heen glijden. 'Hmmm, zo zie je er in ieder geval wel uit,' zeg ik met een lichte grijns waarna ik weer vooruit kijk, om te kijken of de barman er al aan komt maar die is nog nergens te bekennen. Misschien moet ik Audrey zo maar even sms'en dat ik wat later kom.
Ik hoor de man zachtjes grinniken en merk dat hij wat dichterbij gaat staan waarna hij op de kruk naast mij gaat zitten. 'Als je toch aan het wachten bent, kan ik deze jongedame dan iets te drinken aanbieden?' vraagt hij. 'Op mijn kosten uiteraard'. Hij staat iets op zodat hij met zijn handen achter de bar kan komen waar hij een glas vandaan pakt en die hij inschenkt.
'Een drankje aanbieden, dat is al íetsjes beter dan je openingszin,' grijns ik. 'Maar dat hoeft niet, ik moet om tien uur ergens zijn. Het is niet erg handig als ik dan ga drinken,' vervolg ik. 'Bovendien heb ik nog een lichte hoofdpijn van gister,' grinnik ik dan. Het aspirientje heeft zijn werk helaas nog niet gedaan.
Ik werp weer een blik op mijn mobiel. Twintig voor tien. 'Hmm, één drankje kan vast geen kwaad. Ik kom toch niet meer op tijd,' besluit ik. Dan kijk ik daarna wel waar die barman blijft. Hoewel het me irriteert dat hij nog steeds niet terug is, maak ik me ergens wel zorgen. Zo lang kan het toch niet duren om sleutels te zoeken lijkt me? Ik bijt aarzelend op mijn volle onderlip en kijk weer naar de man. 'Maar eigenlijk neem ik geen drankjes aan van vreemden, dus hoe heet je?'

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Caleb Morrow

Ze kijkt opzij en laat haar blik keurend over mij heen glijden. "Hmmm, zo zie je er in ieder geval wel uit." zegt ze met een lichte grijns wat mij laat grinniken. "Ik hoop maar niet dat ik er echt zo oud uit zie." antwoord ik er op, nog steeds vermaakt. Hierna kijkt ze weer voor zicht uit, of de barman er weer aan komt. Als ik het goed hoor, is hij nog wel even bezig. Des te beter, ik wil deze kans optimaal benutten. Nu ook maar hopen dat Elle er geen stokje voor steekt want ik heb al heel lang geen plezier meer gehad, maar haar geur trekt me gewoon zo zeer aan. Daarbij heeft ze iets engelachtigs over zich heen, iets onschuldigs dat er voor zorgt dat het lijkt alsof ze hier helemaal niet thuis hoort.
"Een drankje aanbieden, dat is al íetsjes beter dan je openingszin." grijnst ze. Ik lach zachtjes. "Ik kan je ook wel vragen of je gelijk met mij mee gaat, maar dat lijkt me behoorlijk oneerbiedig" verklaar ik. "Maar dat hoeft niet, ik moet om tien uur ergens zijn. Het is niet erg handig als ik dan ga drinken." vervolgt ze. "Bovendien heb ik nog een lichte hoofdpijn van gister." grinnikt ze dan. "Het is dan ook niet erg handig om helemaal los te gaan als je de dag daarna om tien uur ergens moet zijn." zeg ik wat plagerig op haar eigen woorden.
Ze werpt weer een blik op haar mobiel. "Hmm, één drankje kan vast geen kwaad. Ik kom toch niet meer op tijd." besluit ze. Natuurlijk kijkt ze wel waar de barman blijft. Ze bijt aarzelend op haar volle onderlip en kijkt weer naar mij. "Maar eigenlij neem ik geen drankjes aan van vreemden, dus hoe heet je?" Ik lach kort en vermaakt naar haar, waarna ik mijn hand uitsteek. "Caleb." vertel ik haar haar. "Wat drink je, cola of zoiets?" vraag ik vervolgens.

Your make-up is terrible

Emery Rhaelynn Hamilton
'Ik hoop maar niet dat ik er echt zo oud uit zie,' zegt hij, nog steeds op een vermaakte toon. 'Hangt er vanaf hoe je het bekijkt. Je kan er wel mee door maar ik heb wel eens beter gezien,' zeg ik schouderophalend.
Na mijn opmerking over de openingszin lacht hij zachtjes. 'Ik kan je ook wel vragen of je gelijk met mij mee gaat, maar dat lijkt me behoorlijk oneerbiedig'. Ik klak met mijn tong. 'Ik ga niet met gedateerd uitziende mannen mee,' grinnik ik. 'En als je niet nog gedateerder wilt worden moet je het wordt oneerbiedig niet meer gebruiken,' voeg ik er aan toe.
'Het is dan ook niet erg handig om helemaal los te gaan als je de dag daarna om tien uur ergens moet zijn,' zegt hij plagerig. 'Het is ook niet zo handig om zo maar op meisjes af te stappen, soms zijn die minder onschuldig dan ze er uitzien,' grijns ik.
Na mijn vraag hoe hij heeft lacht hij kort en geamuseerd en steekt hij zijn hand uit. 'Caleb,' antwoordt hij. Ik kijk even naar zijn hand die ik uiteindelijk aanneem en schud. 'Emery,' stel ik mezelf voor. 'Wat drink je, cola of zoiets?' vraagt hij. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Hou oud denk je dat ik ben? Twaalf of zoiets?' Ik kijk even of de barman er aan komt, wat niet het geval is. Dan doe ik mijn jas uit, sta ik op, klim ik over de bar heen en maak ik een Bacardi-cola voor mezelf waarna ik weer terug klim en weer op de barkruk ga zitten. 'Dit drink ik,' meld ik Caleb.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Caleb Morrow

"Hangt er vanaf hoe je het bekijkt. Je kan er wel mee door maar ik heb wel eens beter gezien." zegt ze schouderophalend. Ik besluit het maar op te vatten als een compliment, al zal zij dat niet snappen. Ik had eigenlijk erger verwacht, maar het is toch een hele tegenstelling met vroeger, toen ik nog gewild was. Ach, de goede tijden zijn voorbij en ik moet het doen met een 'Je kan er nog wel mee door'. Na deze keer ga ik wel weer voor bierbuiken en dat soort dingen, die zeuren tenminste niet over hoe ik eruit zie. Al moet ik toegeven dat ik me vanmorgen best wel even had kunnen opfrissen voor ik weg ging.
Ze klakt met haar tong na mijn opmerking. "Ik ga niet met gedateerd uitziende mannen mee." grinnikt ze. "En als je niet nog gedateerder wilt worden moet je het wordt oneerbiedig niet meer gebruiken." voegt ze er aan toe, waadoor ik zucht. Wanhopig word je ervan, ik ben blij dat ik niets meer met vrouwen te doen heb. Altijd maar dat gezeur om een respectvolle man die ze willen, maar toch willen ze niet zo behandeld worden. Het is ook nooit goed voor ze. "Natuurlijk, dat is vast niet hip genoeg." mompel ik met mijn gezicht de andere kant op.
"Het is ook niet zo handig om zo maar op meisjes af te stappen, soms zijn die minder onschuldig dan ze er uitzien,"grijnst ze. "Vertel me iets wat ik nog niet weet." antwoord ik. Ja, Lily ook met haar onschuldige uitstraling, hetzelfde als bij dit meisje. Ik blijf erbij dat alle vrouwen uiteindelijk hetzelfde zijn en de moeite niet waard zijn, ik kan haar nu net zo goed meesleuren zonder dat iemand iets door heeft. Nou, na één drankje, voor de zekerheid.
Ze kijkt even naar mijn hand die ik uit steek en schud hem dan uiteindelijk. Ik zie er toch niet uit alsof ik één of andere ziekte heb? Of zie ik er echt zo vreselijk uit dat zelfs Elle me gezelschap moest komen houden? "Emery." stelt ze zichzelf voor. Na mijn vraag wat ze wilt drinken trekt ze haar wenkbrauwen op. "Hou oud denk je dat ik ben? Twaalf of zoiets?" Ik grinnik. "Zoiets." antwoord ik. Ze kijkt even of de barman eraan komt, waarna ze haar jas uittrekt, opstaat en over de bar heen klimt. Daar maakt ze een Bacardi-cola voor zichzelf waarna ze weer terug klimt en weer op de barkruk gaat zitten. "Dit drink ik." meld ze.
Ik knik lichtjes. "Goed, alcohol dus." zeg ik en ik sla mijn koude vingers om het glas heen. "Waar moet je eigenlijk zijn om tien uur? Misschien kan ik je zo brengen." zeg ik, met mijn blik op het glas gericht. No way dat ik haar echt ga brengen, alleen ergens anders heen dan hier, als het niet te belangrijk is en ze niet te erg gemist zal worden. Ik weet niet of ik haar kan laten leven hierna. "Echt brengen bedoel ik dan. Het is niet mijn bedoeling om jonge meisjes mee te lokken." zeg ik en ik werp haar een serieuze blik toe.

Your make-up is terrible