• The immortals

    Men denkt dat de vampiers al eeuwen uitgestorven zijn, maar niks is minder waar. Ze hadden zich een tijdlang verborgen gehouden voor de vampierjagers en hadden zelf het gerucht de wereld in geholpen dat ze uitgestorven zouden zijn. Maar ongeveer 150 jaar geleden hebben ze hun schuilplaats verlaten, en zinnen ze nog steeds op wraak voor hun vermoorde broeders en zusters. Er zijn echter een paar mensen die wél weten dat vampiers niet uitgestorven zijn, en die zetten alles op alles om er voor te zorgen dat dat wel gaat gebeuren.

    De vampiers
    Het is erg lastig een vampier te onderscheiden van een mens, ze zijn er precies hetzelfde uit en zijn niet zoals de vele verhalen je laten geloven perse knapper als een mens en hun hoektanden zijn ook niet zichtbaar, ze kunnen die intrekken wanneer ze maar willen, vaak zijn die wel wat scherper als bij een gewoon mens. Wat ook niet echt meehelpt is dat de vampiers gewoon tegen zonlicht kunnen, gedeeltelijk tenminste, hoe zonniger het is, hoe meer en hoe sneller hoofdpijn ze krijgen. De vampiers zijn natuurlijk ook sneller en sterker als de mens.
    De vampiers hebben slechts een paar zwakke plekken; als je ze echt wil verzwakken zal je er voor moeten zorgen dat ze het bloed van een dode binnen krijgen en als je ze wil vermoorden zal je ze moeten onthoofden.
    De beet van een vampier voelt erg intens, sommigen zullen zelfs beweren dat het beter is als seks. De vampiers kunnen de beet echter ook erg pijnlijk maken.
    Een mens kan alleen een vampier worden als hij/zij doodgaat met het bloed van een vampier in zich.



    Regels
    -minimaal 10 regels, drie keer minder en je ligt eruit
    -16+ is toegestaan
    -Hou het realistisch.
    -Geen mensen die al na één dag of een paar topics stoppen.
    -Geen perfecte personages, daar heeft iedereen een hekel aan.
    -Niet de personages van andere mensen besturen.
    -Als het topic vol is, graag de link van het nieuwe topic in het laatste bericht neerzetten
    -Ga niet te snel, sommige mensen hebben namelijk ook nog iets als school en een sociaal leven buiten Q..
    -Niet te veel onzinnige berichten plaatsen in het speeltopic, dat doe je maar ergens anders


    Vampiers
    – Caleb Morrow - Assassin
    – Viktor Georgy Dobrovolsky - CyberLord
    – Eleanor “Elle” Grace Alvey - Winchesterr
    – Elizabeth Davies - Soubi


    Jagers
    – Aubrey Augustina Harper - Assassin
    – Emery Rhaelynn Hamilton - Winchesterr


    ©Winchester

    Begin: Het is rond half negen 's ochtends, het is herfst en de zon is nog niet zo heel lang op. Het is niet heel erg warm buiten, ongeveer 8 graden en het is bewolkt. De jagers hebben om tien uur een vergadering en de vampiers mogen doen wat ze willen.

    [ bericht aangepast op 1 nov 2012 - 20:30 ]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Viktor Georgy Dobrovolsky

    "Voor alle duidelijkheid. Ik ben geen klein kind!" zei ze en keek me aan. Hierna zuchtte ze, sloeg haar armen over elkaar heen en keek om zich heen. Ik grinnikte alleen maar, waarna ik zei dat ik lief zou zijn. Hierna richtte ik me tot haar speeltje en vroeg om zijn naam. "Tyson meneer." zei hij en ik keek hem knikkend aan. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat Lizz haar schouders op haalde, maar daar reageerde ik nu niet op. Tyson was een stuk interessanter. "Tyson dus." Ik liep naar hem toe en streelde met mijn vinger over zijn wang. "En Tyson, hoe oud ben je?" Leeftijd maakte voor mij veel uit. 'Hoe jonger, hoe strakker' dacht ik bij mezelf en ik grijnsde eventjes. Ik zou plezier met hem hebben. hoe dan ook.
    "Ik wou vragen of ik jullie soms alleen moest laten, maar ik ben veelte nieuwsgierig naar wat jij hem aan gaat doen en hoe. Dus, al enig idee wat je met hem gaat doen?" vroeg Lizz nieuwsgierig en met een glimlach. Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb nooit echt een plan. Ik doe gewoon waar ik zin in heb en dat zijn vaak niet leuke dingen voor mijn slachtoffers." Een grijns sierde mijn gezicht toen ik alle slachtoffers eens na liep. De ene was gruwelijker vermoord dan de ander. Ik had wel eens de film Saw gezien, maar vergeleken met dat was mijn spelletje 1000x zo erg.


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Caleb Morrow

    Ik hoor hoe haar hart sneller begint te kloppen, maar ik merk geen angst op bij haar, iets wat vreemd is maar waar ik geen aandacht aan besteed. Er gaat een rilling over haar rug heen als ik over haar nek lik en als ik mijn tanden zacht in haar huid zit, komt er een zachte kreun over haar lippen heen. Het word allemaal steeds vreemder, maar als ik haar bloed proef glipt dat naar de achtergrond. Het smaakt beter dan het ruikt, wat me veel plezier doet.
    Na mijn vraag lijkt ze niet te weten wat ze moet antwoorden, ze lijkt enigszins verward te zijn en na te denken. Ik wacht geduldig terwijl ik haar nog steeds zacht tegen de muur duw. "Ik eh, gewoon in het centrum." antwoord ze hees en ik grijns tevreden. Ze vond het lekker, dat is wel duidelijk. Met haar hand strijkt ze over haar nek. "Eh, is er niet iets waardoor je dit weg kan krijgen?" vraagt ze. "Anders moet ik eerst weer naar huis om een sjaal te halen." vervolgt ze mompelend, nog steeds hees. Er is duidelijk iets in haar ogen te zien, vind ze het jammer dat ik gestopt ben?
    Als ze meer wilt, kan ze dat best krijgen. Ik wil nog wel meer van haar, eerlijk gezegd. "Nee, maar ik kan het wel erger maken." verklaar ik en ik wacht niet op een reactie van haar. Ik zet mijn tanden opnieuw in haar nek, wat sneller en ruwer dan de vorige keer. Mijn handen omklemmen haar schouders strak en ik neem het er nu een beetje te veel van, zonder echt op te letten. Dit komt enkel door haar reactie, haar hese stem en haar zachte kreun. Uiteindelijk weet ik me dan toch weer los te rukken van haar en kijk ik haar iets afwezig aan. "Dit mag je helemaal niet onthouden." mompel ik tegen haar, hopend dat het nog werkt.


    Your make-up is terrible

    (Blegh. Totaal geen inspiratie voor deze roleplay. Schrijf mij maar uit ofso. Ik heb toch al teveel roleplay's..)

    [Nu hebben we helemaal geen mannelijke jagers meer maar goed...Dan maak ik die zelf maar aan]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    [Bump anders de rollen RPG? Of laat hem sluiten en maak een nieuwe aan, zodat mensen denken dat hij nieuw is en meedoen :Y)]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    [Ik bump eerst het rollentopic wel]


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Emery Rhaelynn Hamilton
    'Nee, maar ik kan het wel erger maken,' antwoordt Caleb waarna hij zonder op een reactie te wachten zijn tanden weer in mijn nek zet. Het gaat een stuk sneller en ruwer als vorige keer waardoor er een wat luidere kreun over mijn lippen komt. Zijn handen houden mijn schouders stevig vast. Onbewust glijd ik met mijn handen over zijn borstkas, met mijn ogen weer gesloten van genot. Na een tijdje begin ik echter wat duizeliger te worden, doordat hij te veel bloed neemt, en vervaagt het intense gevoel van de beet een beetje.
    Dan trekt hij zich weer los. 'Dit mag je helemaal niet onthouden,' hoor ik hem zeggen terwijl ik mijn ogen nog steeds gesloten heb. Na nog een paar seconden open ik die pas. 'Ik zal wel gek zijn als ik het tegen iemand vertel,' mompel ik. De andere jagers zullen me maar onnozel vinden dat ik niet gelijk door had dat hij een vampier is en als ik het tegen iemand anders zeg denken ze toch dat ik een grapje maak.
    Met mijn vingers glij ik over de wond, waar deze keer wat bloed aanblijft plakken. Ik zucht even en houd mijn hand dan voor Caleb's gezicht, als teken dat hij het weg moeten halen. 'Kan je me afzetten bij mijn huis?' vraag ik. 'Ik moet maar even een sjaal pakken,' mompel ik.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Caleb Morrow

    Er komt een wat luidere kreun over haar lippen heen als ik haar ruwer bijt en haar handen glijden over mijn borstkast. Ik weet wel dat er vrouwen zijn die er op kicken, maar meestal laat ik me niet met zulke mensen in. Ik vraag me dan ook af of Emery zou weten dat ze hier zo op reageert, waarschijnlijk niet. Ze houd haar ogen, die ze kennelijke gesloten had, nog even dicht, ze opent ze pas na enkele seconden. "Ik zal wel gek zijn als ik het tegen iemand vertel." mompelt ze, waarop ik knik. "Niemand zal je geloven." vertel ik haar en ik ben blij dat ze zo mee werkt, want het klinkt oprecht. Ik krijg een klein grijnsje op mijn lippen, misschien zoek ik haar wel vaker op, haar geur is nu ik het ken, gemakkelijk te vinden.
    Met haar vingers glijd ze over haar wond, waar wat bloed aan blijft plakken. Ze zucht even en houd haar hand dan voor mijn neus, als teken dat ik het weg moet halen. "Kan je me afzetten bij mijn huis?" vraagt ze. "Ik moet maar even een sjaal pakken." mompelt ze. In plaats van te reageren, lik ik traag het bloed van haar vingers af en verwijder ik het laatste restje uit haar nek ook. "Dat is niet nodig, je ziet het amper." antwoord ik. "Gewoon je mooie, blonde haar ervoor en het probleem is opgelost." Hierbij strijk ik voorzichtig haar blonde lokken weer terug haar nek in, waardoor ik haar een stuk losser laat. Ze lijkt niet te willen ontsnappen of zo. Niet dat het nu nog uit maakt want ik heb gekregen wat ik wil en zij heeft er weinig aan om nu als een gek weg te rennen. Ik glimlach tevreden over het resultaat.


    Your make-up is terrible

    Elizabeth 'Lizz' Davies

    'En Tyson, hoe oud ben je?' vroeg Viktor aan hem. Ik rolde eventjes met mijn ogen, maakte leeftijd zo veel uit? Ok, ze mochten niet te oud zijn.. Op de één of ander manier smaakte ze dan anders, viezer.. Maar hij smaakte lekker, juiste leeftijd dus.
    'Ik heb nooit echt een plan. Ik doe gewoon waar ik zin in heb en dat zijn vaak niet leuke dingen voor mijn slachtoffer,' vertelde Viktor en een grijns sierde zijn gezicht. Ik begon te lachen en hield mijn handen gauw even voor de oren van Tyson. Door de kou voelde hij niet meer zo lekker warm aan zoals net, maar hij voelde gelukkig nog wel iets warmer aan dan ik. Het scheelde niet veel, maar toch.
    'Nou, zeg dat nou niet in zijn bijzijn!' zei ik lachend tegen Viktor. 'Je weet hoe gevoelig zulke mensen zijn, ook al is zijn gevoeligheid ervoor een beetje gedaald met mijn hulp.' Ik haalde mijn handen weer weg bij zijn oren en nam weer een klein afstandje van hem. 'Maar ik ben wel eens nieuwsgierig geworden naar jouw improviserende handelingen op hem.' Een speelse grijns verscheen op mijn gezicht.
    'Ik ben trouwens 21 meneer,' antwoordde Tyson. De speelse grijns bleef op mijn gezicht. Nog een perfect leeftijd ook, jammer dat hij er vroeger niet was.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Viktor Georgy Dobrovolsky

    "Nou, zeg dat nou niet in zijn bijzijn!" zei Lizz lachend toen ze de oren van Viktor had afgedekt. Hij reageerde er niet eens op, ze had hem in een perfecte hypnose gebracht. 'Een echte slaaf' dacht ik een grijns. "Je weet hoe gevoelig zulke mensen zijn, ook al is zijn gevoeligheid ervoor een beetje gedaald met mijn hulp." Ik haalde mijn schouders op. "Alsof mij dat wat uit maakt. Ze komen hier toch niet meer weg." Lizz nam haar handen weg en nam een kleine afstand van hem.
    "Maar ik ben wel eens nieuwsgierig geworden naar jouw improviserend handelingen op hem." Ze glimlachte speels naar me en ik schudde mijn hoofd. "Lizz, ooit word je nog eens zo erg ik. Maar dat gaat nog lang, lang duren. Verder mag je wel mee kijken hoor."
    "Ik ben trouwens 21 meneer" antwoordde Tyson op mijn vraag. Ik knikte goedkeurend en keek naar hem. "Kom maar mee." zei ik waarna ik me omdraaide en terug liep naar mijn huis. Het was niet eens een huis, het was een klein kasteel als je het mij vroeg. Het was luxe en deftig ingericht, precies waar ik van hield. Ik hield niet van kleine huizen. Grote huizen waren mysterieus en vaak eng voor mensen. Iets wat mij alleen maar een kick gaf.

    [ bericht aangepast op 4 nov 2012 - 15:46 ]


    I hope you drown in all the cum you fucking swallow, to get yourself to the top.

    Elizabeth 'Lizz' Davies

    'Lizz, ooit word je nog eens zo erg ik. Maar dat gaat nog lang, lang duren. Verder mag je wel mee kijken hoor,' vertelde Viktor aan mij, waardoor ik begon te lachen en Tyson zijn leeftijd opnoemde. Ik wist alleen niet of ik het op moest vatten als een compliment, voor Viktor misschien wel, maar voor mij? Ik vond mijn speeltjes veelte leuk. Hmm, maar misschien kon ik het combineren. Een kleine twinkeling verscheen in mijn ogen.
    'Kom maar mee,' zei Viktor, waarna hij zich omdraaide en terug liep, naar... Ik zag het niet zo in één, twee, maar het zal waarschijnlijk zijn huis wezen, waar anders zou hij met hem heen moeten gaan?
    'Ha, zie ik eindelijk je huis weer eens,' zei ik met een klein lachje en ik volgde al gauw Viktor en die ander jongen.. 'Nog steeds hetzelfde ingericht als vroeger? Of ga je al een beetje met de tijd mee? Ik hoop eerlijk gezegd op niet... De mensen hier zijn eerlijk gezegd sterk achteruit gegaan qua smaak.. Ik ben verbaasd dat meneer hier er goed uit ziet, vind je ook niet Viktor? Dat is trouwens ook een reden waarom het lastig is om een leuk meisje te vinden. De meeste zien er tegenwoordig uit met het stappen als ordinaire hoeren.. Echt lekker smaken doen ze niet.. Misschien dat ik overdag op zoek kan gaan naar een leuk meisje, maar je weet hoe goed wij kunnen tegen zon..' Ik haalde mijn schouders lichtjes op en pakte vervolgens een blaadje van de grond. 'De herfst is prachtig, vind je ook niet?' vroeg ik daarna rustig. Één van de mooiste seizoenen. Bladeren die verkleurden en van de bomen vielen op de grond. Bomen die kaal werden. De zon die meestal verscholen zat achter de wolken, heerlijk! 'Kijk, voor jou,' zei ik vervolgens en ik hield het prachtig half verkleurde blaadje voor Viktor.


    Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

    Emery Rhaelynn Hamilton
    'Niemand zal je geloven,' zegt Caleb en er verschijnt een klein grijnsje op zijn lippen. Ik knik maar gewoon instemmend, hoewel ik het er niet mee eens ben. Als ik het tegen Audrey zou zeggen zou die me zo geloven.
    Caleb reageert niet op mijn vraag en trekt traag het bloed van mijn vingers en nek waardoor er een rilling over mijn rug gaat. 'Dat is niet nodig, je ziet het amper,' zegt hij. 'Gewoon je mooie, blonde haar ervoor en het probleem is opgelost,' vervolgt hij terwijl hij mijn blonde lokken terug in mijn nek strijkt. Ik schud mijn hoofd. 'De persoon waarmee ik een afspraak heb merkt zoiets gelijk op,' zeg ik. 'En ik wil niet dat ze denkt dat ik een wilde nacht heb gehad met een één of andere wildvreemde kerel dus ik moet eerst naar mijn huis,' zeg ik koppig waarna ik me langzaam langs hem wurm. Als hij me niet brengt dan loop ik er wel gewoon heen. Dat zal even duur maar dat maakt niet uit, als ik maar een sjaal krijg.


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Caleb Morrow

    Ze schud met haar hoofd. "De persoon waarmee ik een afspraak heb merkt zoiets gelijk op." zegt ze en ik bedenk me plotseling dat het wel eens een vriendje of zo kan zijn, wie zou zoiets anders opmerken? "En ik wil niet dat ze denkt dat ik een wilde nacht heb gehad met één of andere wildvreemde kerel dus ik moet eerst naar mijn huis." zegt ze koppig waarna ze zich langzaam langst me heen wurmt. Ik laat het wat verbaasd toe, 'ze'? Gelijk slaan mijn gedachtes van een vriendje een hele andere kant op, naar een vriendinnetje. Er verschijnt een lichte grijns op mijn gezicht, die misschien iets pervers aan doet, maar zo bedoel ik het over het algemeen niet. Over het algemeen, misschien wel een beetje dus.
    "Ik breng je overal heen, als die opmerkzame vrouw mag ontmoeten." vertel ik Emery vervolgens. "Van mij part haal je een sjaal, breng ik je naar Parijs en weer terug, maar ik sta er op." Mijn stem klinkt standvastig, alsof er geen enkele discussie mogelijk is. Ik probeer haar weer doordringend aan te kijken en haar te hypnotiseren om dit gedaan te krijgen. Als ik het net al kan, kan ik het nu al helemaal omdat ik me alweer veel sterker voel, in tegenstelling tot eerder. Ik wil weten hoe ze gerelateerd tot elkaar zijn, het wekt mijn nieuwsgierigheid. Vooral omdat dat soort dingen zo van de laatste tijd zijn en ik moet toegeven dat zulk soort dingen toch wel opwindend zijn voor een man.


    Your make-up is terrible

    Emery Rhaelynn Hamilton
    'Ze?' vraagt Caleb verbaasd en er komt een lichte grijns op zijn gezicht, die er wat pervers uitziet. Ik denk terug over wat ik gezegd heb, rol dan met mijn ogen en kijk weer de andere kant op. Perverse kleuter.
    'Ik breng je overal heen, als die opmerkzame vrouw mag ontmoeten,' zegt Caleb. 'Van mij part haal je een sjaal, breng ik je naar Parijs en weer terug, maar ik sta er op,' zegt hij vastbesloten, alsof ik ook niet eens moet proberen om er tegen in te gaan omdat dat toch geen zin heeft. Ik zucht even en blijf de andere kant op kijken. De toon van zijn stem zegt genoeg, het zou me niks verbazen als hij me nu probeert te hypnotiseren. 'Nee, je mag haar niet ontmoeten,' antwoord ik kortaf. 'Ze houdt van mannen zoals jou'.
    Ik pak mijn mobiel uit mijn tas om een sms'je naar Audrey te sturen. Ik kom wat later, Sophie's kamer was nogal een zooitje dus het duurde even voordat de sleutels gevonden halen, en aangezien het nogal koud is haal ik nog even een sjaal van huis x E. Hierna laat ik mijn mobiel mijn tas weer in glijden. 'Ga je me nog brengen of niet?'


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    Caleb Morrow

    Ze zucht even en blijft de andere kant op kijken. "Nee, je mag haar niet ontmoeten." antwoord ze kortaf, wat me lichtelijk verbaasd. "Ze houdt van mannen zoals jou." Nu moet ik zachtjes lachen, wie houd er nou van mannen zoals ik? Het maakt me wel duidelijk dat het helaas niet allemaal zo is als ik had gedacht. Ach, volgende keer beter toch? "Vreemde vrouw dan." zeg ik tegen haar. Ondertussen pakt ze haar telefoon uit haar tas, waarschijnlijk om diegene te smsen da ze later komt. Hierna laat ze haar telefoon weer in haar tas glijden.
    "Ga je me nog brengen of niet?" Ik grinnik kort als ze me dit vraagt. "Natuurlijk mevrouw." zeg ik dan tegen haar. "Je hebt me alleen geen adres of richting gegeven. Ik kan niet ruiken waar je vandaan komt hoor." Ondertussen loop ik langs haar heen het steegje uit. Het is nou niet bepaald de prettigste plek om me te bevinden met slachtoffers. Mijn haar laat ik weer voor mijn gezicht vallen om mezelf tegen het weinige zonlicht te beschermen dat er is en ik wacht totdat Emery ook uit het steegje is en me antwoord geeft.


    Your make-up is terrible