[RPG] Hell hath no Fury O1 - Speeltopics

Hell hath no Fury

Na de dood kan de mens naar de hel of de hemel gaan, waar het aan ligt of je goed of slecht bent geweest. In de hel verblijven de mensen die grotendeels slecht zijn geweest, echter zullen ze nadat ze dood zijn gegaan in demonen veranderen. Als je echter goed bent geweest, zal je naar de hemel mogen en in een engel veranderen. Alle herinneringen zullen verloren gaan. Je zult geen mensen meer herkennen, je weet ook niet meer wie je familie was en je leeft alleen in de hel of hemel met de anderen. Het is een soort nieuw begin, echter zal je naar je gemene of goede daden gaan leven en niks meer herinneren van je vorige leven.
      Er bestaat echter al eeuwenlang vragen of er wel überhaupt een hemel en een hel bestaan, een God en een Satan. Ze geloven of geloven niet, echter is dat nu niet het probleem. De demonen houden ervan om mensenlevens te martelen, te verminderen desnoods. Zo stichten ze regelmatig herrie op aarde door ruzie uit te lokken, gevechten en oorlogen uit te laten breken en hierbij vallen natuurlijk gewonden en doden.
      Dit alles is in hun voordeel, maar wanneer er weer een groot gevecht uitgebroken is, heeft de Heer van de hemel er genoeg van. Hij meldt de Heer van de hel dat hij tien engelen stuurt en deze pas weg laat gaan op het moment dat ze er wat van geleerd hebben, want deze engelen zullen beneden toezicht houden en tot die tijd hebben de demonen last van hen.
      Zullen de engelen het wel uithouden beneden of willen ze zo snel mogelijk weer terug naar hun vredelievende plaats? De demonen staan niet bekend om hun liefdevolle gedrag en haten zelfs het woord, maar zullen ze liefde leren kennen of haten ze het zelfs nog meer na hun komst?

[ bericht aangepast op 25 nov 2012 - 13:33 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Yeah, ze weten wel allemaal dat het topic er is. Ik denk dat ik straks maar weer berichten ga sturen.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Ik volg alles. ]

Your make-up is terrible

[Hahaha, jij wel Nikki. /gayhand.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Phoebe Astarte Thorne, lust en verleiding.
Ze duwt het mes na mijn woorden nog wat dieper, maar ik reageer er niet op zoals zij wil. Hierdoor ontsnapt een lichte grom haar lippen. Ik ben niet gek, ik weet heus wel wat ze van mij verlangt. Angst, zodat zij zich kan voeden. Well, I can’t say I blame her, demons need to feed.
Wanneer ik mijn vinger op haar wang legde, verstijft zij. Het is grappig hoe zij reageert op wat ik doe, dat is misschien nog wel leuker dan de voeding die ervan krijg. Who am I kidding? Het voeden is net zo belangrijk als het uitdagen. Jane slikte toen ik strelende bewegingen maakte. ‘Alsjeblieft.’ Kreeg ze eruit. ‘Eén klein spoortje van angst. Dan krijg je wat je wilt. Alles.’ Een klein zwoel grijnsje liet ik op mijn volle lippen glijden toen ik dit hoorde, waarbij ik even met de strelingen stopte en vervolgens mijn hand liet zakken.
Het was me absoluut niet ontgaan dat haar stem zo gepassioneerd en vol verlangen klonk. Het deed me glimlachen van binnen als zowel van buiten. Haar blik boorde zich in die van mij, waardoor ze liet merken dat ze zich aan haar woord zou houden. Voor een klein moment zei ik niets, vernauwde mijn ogen zelfs om te peilen of ze de waarheid sprak, maar toen glimlachte ik sluw en verleidelijk. ‘As you wish.’ Spinde ik vervolgens zwoel, deels mysterieus.
Hierop maakte ik het pentagram af, likte kort over mijn tanden en ging vervolgens wat dieper. Ik probeerde de angst te voelen die ik vorige keer voelde toen ze dit deed, wat deels lukte, maar het was angst en ze kon het duidelijk merken aan mijn gezicht. Toen sprongen mijn ogen terug open, die ik ondertussen dicht had gedaan, pakte haar hand ruw vast om hier vervolgens een kleine snee in te maken. ‘Now you need to pay up.’ Mijn stem was een vervaarlijke fluistering in de folterkamer met vele kaarsjes. Rode druppels vielen op mijn buik in het pentagram, terwijl ik in haar hand kneep en tegelijkertijd mijn ogen dichtdeed om een Latijnse spreuk op te prevelen. Direct erna liet ik haar hand los. Ik had haar de angst gegeven die zij wilde en zij gaf mij mijn voeding.

[ bericht aangepast op 24 nov 2012 - 22:59 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

Seth Noah Eblis Vapula; wanhoop.
Met aan zijn zijde zijn grote zwarte wolf Raum liep Noah door de verlaten straten van de hel. Het stonk er verschrikkelijk en rook gleed de donkere nacht in. Noah wist dat er wat zat aan te komen, hij voelde het. In zijn kleine teen. Maar wat het was? Dat wist hij niet. Raum sprong op en af takken, kratten en ander afval op de betonnen weg. Noah volgde Raum met zijn ogen terwijl die laatste vaak verdween in het duister van de hel.

|Ik weet écht niet wat te posten. Deze werk ik verder af als ik weer wat inspiratie heb. (: |

kindness is never a burden.

(mijn topics. Ik reageer morgen ochend als ik wakker ben en waarschijnlijk ontbeten heb)

We've lived in the shadows for far too long.

[Zet me er maar uit, ik heb geen tijd meer, en ik wil me richten op school en een eigen verhaal.]

If we burn, you burn with us. <3

Saphire Ruby Justice - Rechtvaardigheid
Ik bestudeerde de plek waar ik mij begaf. Het was een gewoonte, een obesessie. Ik zou alles weten over waar ik mij begaf, zodat ik het eelrijk kon beoordelen. Ik liet mijn blik afdwalen naar vidor die ons bij elkaar gebracht had. Hij had ons persoonlijk gevraagd, hij had mij persoonlijk gevraagd en ik had geen moment getwijfeld. Het was is een keer wat anders, iets nieuws, iets waarvan ik niet zeker wist of ik het wel leuk vond. Ik luisterde aandachting naar zijn stem. Het was tijd. Ik keek nog een keer goed om me heen en sloot mijn ogen. Ja, ik kon deze plek nu dromen, dus kon ik ook gaan. Het was niet dat ik letterlijk niet weg kon, het was meer dat ik een herinnering van een mooiere plek nodig had om te koesteren. Ik keek toe hoe de eerste engelen richting ons voorlopige nieuwe thuis liepen. Ik zuchtte zacht en bereidde mij mentaal voor om ook te gaan. Ik vroeg mij af wat ons te wachten stond, waar we rekening mee moesten houden, hoe ze zouden reageren op onze aanwezigheid. Ergens wist ik het wel, of had in ieder geval mijn iedeën, maar was nogsteeds vrij nieuwsgierig. Ik begon met kleine stapjes, niet omdat ik niet wilde, maar omdat ik liever de tijd nam voor mijn vertrek. Daar gingen we dan.

We've lived in the shadows for far too long.

Als de leider reageert van de Demonen, dan kan iedereen gewoon met elkaar communiceren.
De Engelen gaan door een poort en komen aan in de Onderwereld, ergens in de kelder van het kasteel waar iedereen verblijft.

[ bericht aangepast op 27 nov 2012 - 1:04 ]

†

Daimon 'Cael' Turner; wraak, leider.
De laatste paar knopen knoopte ik dicht en met ferme stappen liep ik richting mijn bureau. Mijn werkkamer was simpel ingericht. Zwarter dan de muren kon niet en een simpele stenen vloer, waar hier en daar rode plekjes zaten die ik er maar niet vanaf kreeg. Ach, ik had er leuke herinneringen aan overgehouden.
Ik snoof kort glimlachend.
Even gleden mijn ogen naar de grote fles whisky die op mijn bureau stond, maar deze wende ik toen er snel vanaf als ik voel hoe mijn stemming zich veranderd. Ik voelde hoe dichterbij ze kwamen. De goede. Ugh, ik moest er zowat om kotsen. Hun waren ver achteruit gegaan.
Met deze gedachten in mijn hoofd greep ik toch naar de enorme fles alcohol en een grote slok verdween door mijn keel, in mijn maag.
“Kom maar, kleine engeltjes.” Grinnikte ik geniepig.

Don't walk. Run, you sheep, run.

(BlueHope went Seaver)

We've lived in the shadows for far too long.

[ bericht aangepast op 29 nov 2012 - 20:18 ]

†

Hidan schreef:

Nu kan iedereen aankomen daar, in de Onderwereld.

Don't walk. Run, you sheep, run.