[RPG] Hell hath no Fury O1 - Speeltopics

Hell hath no Fury

Na de dood kan de mens naar de hel of de hemel gaan, waar het aan ligt of je goed of slecht bent geweest. In de hel verblijven de mensen die grotendeels slecht zijn geweest, echter zullen ze nadat ze dood zijn gegaan in demonen veranderen. Als je echter goed bent geweest, zal je naar de hemel mogen en in een engel veranderen. Alle herinneringen zullen verloren gaan. Je zult geen mensen meer herkennen, je weet ook niet meer wie je familie was en je leeft alleen in de hel of hemel met de anderen. Het is een soort nieuw begin, echter zal je naar je gemene of goede daden gaan leven en niks meer herinneren van je vorige leven.
      Er bestaat echter al eeuwenlang vragen of er wel überhaupt een hemel en een hel bestaan, een God en een Satan. Ze geloven of geloven niet, echter is dat nu niet het probleem. De demonen houden ervan om mensenlevens te martelen, te verminderen desnoods. Zo stichten ze regelmatig herrie op aarde door ruzie uit te lokken, gevechten en oorlogen uit te laten breken en hierbij vallen natuurlijk gewonden en doden.
      Dit alles is in hun voordeel, maar wanneer er weer een groot gevecht uitgebroken is, heeft de Heer van de hemel er genoeg van. Hij meldt de Heer van de hel dat hij tien engelen stuurt en deze pas weg laat gaan op het moment dat ze er wat van geleerd hebben, want deze engelen zullen beneden toezicht houden en tot die tijd hebben de demonen last van hen.
      Zullen de engelen het wel uithouden beneden of willen ze zo snel mogelijk weer terug naar hun vredelievende plaats? De demonen staan niet bekend om hun liefdevolle gedrag en haten zelfs het woord, maar zullen ze liefde leren kennen of haten ze het zelfs nog meer na hun komst?

[ bericht aangepast op 25 nov 2012 - 13:33 ]

Quiet the mind, and the soul will speak.

(ik wil heel graag beginnen met posten op deze RPG, maar ik snap niet echt wat mijn situatie is op dit moment of wat ik kan beschrijven..)

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

[De demonen weten in elk geval dat de engelen vandaag komen. Ze kunnen zich bezighouden met dingen die ze graag doen of gewoonweg naar andere demonen gaan om erover te zeuren? Ghehe. Als je niets weet, hoeft het niet persé hoor. Je kunt wachten totdat ze er zijn.]

†

(heeft jouw demon anders zin in een klaag-gesprek over de Engelen? deze RPG is te goed om dood te laten lopen, dus ik wil iets proberen ^^ )

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

[Ghehe, sure. Hoewel ik nog geen post heb gemaakt, denk ik dat ze in haar eigen martelkamer zit. Gewoon, omdat het kan en zij daarvan houdt. ]

†

(oké, ik ga iets proberen. Don't bite if it's really bad :'D )

Jane Elisabeth Parker; angst (demon)

Mijn vingers krullen zich om mijn been en ik knijp er hard in als de gevoelens door mijn hoofd schieten. Dichtbij, iemand die een doodsangst doorstaat. Eén van mijn slachtoffers die haar pakketje heeft gevonden dat ik heb achter gelaten. Mijn lippen krullen tot een glimlach als ik de angst bijna kan aanraken, zo duidelijk als ik hem door me heen kan voelen gaan. Een wezen dat nu oog in oog staat met haar ergste angst en er zeker trauma's aan zal over houden. Heerlijk.
Langzaam aan verdwijnt het gevoel en ik blijf er zo lang mogelijk van genieten. Pas als het helemaal verdwenen is - wat betekend dat mijn slachtoffer bijna bekomen is van de eerste angst-golven - sta ik op, met mijn mondhoeken nog steeds omhoog gekruld. Meteen merk ik dat ik me onoverwinnelijk voel als ik de eerste stap zet naar gezelschap. Mijn ogen richten zich op iedere demon die ik tegenkom en iedere keer weer probeer ik te ontdekken waar ze op dit moment de meeste angst voor koesteren. Mijn drug, mijn geheim. Niet langer een geheim dat enkel zij kennen.
Heupwiegend loop ik naar links, waar de folterkamer van Phoebe zich bevindt. Eén van de weinige demonen waar ik het min of meer mee kan vinden. Ik duw de deur open en stap naar binnen.

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Phoebe Astarte Thorne, lust en verleiding.
Een groot, scherp mes blinkt in het vage licht van de vele kaarsen die er staan. Verschillende donkerkleurige kaarsen waarvan het kaarsvet al op de grond druppelt, omdat het al zo ver gebrand is. Ik draai het zilverkleurige mes rond en bekijk het van alle kanten, terwijl ik richting een grote, stenen tafel in het midden van de kamer loop.
De vorige keer was hier een man geweest, een mens natuurlijk, welke ik voor mijn eigen behoeftes gebruikte. Daarvoor ben ik natuurlijk de enige echte demon van lust en verleiding. The man had caught my eye, so he already couldn’t be saved. He was done the moment I met him. Hij heette Matthew, een naam die je nu wel vaker hoort op aarde. Bruin halflang haar, prachtig gave huid en donkergroene ogen.
Het glinsterende mes gebruikte ik voor rituelen en aangezien ongeveer een week geleden hier de man was geweest, was het eens tijd om wat beloning terug te krijgen. Een klein, boosaardig glimlachje met een speels tintje eraan, ontlokte zich er op mijn volle lippen, terwijl ik op de grote, stenen tafel ging liggen en het mes naar mijn buik bracht. Deze had ik ondertussen ontbloot door mijn shirt uit te doen, zodat mijn zwarte BH zichtbaar was geworden. De donkere haarlokken krulden zich om mijn gezicht, op de tafel en over mijn schouders heen.
Net op het moment dat ik het mes omhoog bracht om hiermee hard in mijn buik te steken, werd de deur van mijn folterkamer open geduwd. Degene die naar binnen stapte liet een grijnsje op mijn gezicht brengen. ‘Jane Parker,’ grijnsde ik ondeugend, waarbij ik haar even aankeek voordat ik haar wenkte dichterbij te komen. ‘Je vindt het vast niet erg als je me weer mee moet helpen met een klein ritueeltje.’ Spinde ik zachtjes, aanlokkelijk, aangezien zij de vorige keren mij ook mee moest helpen.

[Het was niet slecht, maar ik moest wel even verzinnen wat ik met Phoebe moest doen. Haha.]

†

Jane Elisabeth Parker; angst

Het licht van tientallen kaarsen overspoelt mijn gezicht als ik een stap naar binnen zet. Het eerste wat ik zie is Phoebe die op de stenen tafel ligt en een groot mes voor haar ontblote buik houdt. Ze draait haar hoofd naar me om als ze de deur hoort en meteen komt er een lichte grijns op haar gezicht.
'Jane Parker.' zegt ze met een ondeugende ondertoon. Ik knipoog, doe de deur achter me dicht en kom naast de tafel staan wanneer ze me wenkt.
'Je vindt het vast niet erg als je me weer moet helpen met een klein ritueeltje.' zegt ze en ik grinnik.
'Met plezier.' Phoebe is één van de weinigen die het laagste angstniveau heeft. Ik kan enkel een speur van angst bij haar bespeuren als het mes net te diep gaat en die moment zijn voor mij om te snoepen. Ik loop dus met een zelfgenoegzaam glimlachje naar de rand van de tafel en ga er met één bil op zitten, zodat mijn andere been nog langs de tafel bungelt. Ik neem het mes van Phoebe over en ga eerst uitdagend met de rand van het mes lichtjes over haar buik. Geen spoor van angst te bekennen. Ik grom zachtjes en duw het mes dieper haar vlees in.
'Geniet je al?'

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Phoebe Astarte Thorne, lust en verleiding.
Jane zet een stap naar binnen, waarna ze na mijn ondeugende ondertoon knipoogt, de deur achter zich dichtdoet en naast de tafel gaat staan. Nog altijd was er een mysterieus grijnsje op mijn volle lippen te zien, terwijl zij grinnikt. ‘Met plezier.’ Natuurlijk was daar geen twijfel over mogelijk, Jane is een angst demon, die voedt met je angst als eten. Hiermee voedt zij zich letterlijk, al zal ze dat van mij misschien niet zo snel krijgen. Al bij al was zij één van de weinige die ik ietwat mocht.
Met een zelfgenoegzaam glimlachje loopt ze naar de rand van de tafel en gaat hier met één bil op zitten, zodat haar andere been nog langs de tafel bungelt. Het ritueel mes neemt ze van mij over, waarbij ze eerst uitdagend met de rand van het mes lichtjes over mijn buik gaat. Het strelende kietelt en voelt aangenaam, dus word mijn grijnsje alleen maar groter als ik een zacht gegrinnik over mijn lippen laat rollen.
Een zacht gegrom komt er bij haar vandaan, waarna ze het mes dieper mijn vlees in duwt. ‘Geniet je al?’ Terwijl ze dit had gedaan, kneep ik even aangenaam mijn ogen dicht, terwijl ik zacht met mijn hand over mijn lichaam gaan, om vervolgens mijn slanke vingers door mijn haarlokken te gaan. Een zacht gespin kwam er uit mijn keel, mijn ogen dicht en mijn tong ging verleidelijk, sadistisch bijna, langs mijn tanden. Mijn ogen vlogen weer open, terwijl ik haar aankeek. ‘Je moet een pentagram op mijn buik tekenen.’ Gniffel ik speels donker.

†

Jane Elisabeth Parker : Angst

Phoebe doet haar ogen dicht en laat haar hand langs haar lichaam en haar glijden. Een zacht gebrom vult de kamer, als het spinnen van een kat en ik zie hoe haar tong langs haar tanden gaat. Ik weet dat ze de demon van verleiding is maar moet toch moeite doen om haar bewegingen niet na te doen. Het is soms erg gevaarlijk en vreemd opwindend om bij haar in de buurt te zijn. Ik sluit kort mijn ogen om mijn hoofd weer helder te krijgen en zoek langs de randen van mijn bewustzijn naar datgene waar ik constant naar hunker. Ik vind het als ik in de verte ergens bijna een klein meisje kan horen gillen, bij het zien van het toonbeeld haar grootste angst: arachnofobie.
'Je moet een pentagram op mijn buik tekenen.' meteen schieten mijn ogen open als ik Phoebe dat hoor zeggen. Ik haal mijn schouders op en begin langzaam aan het pentagram dat bijna over haar hele buik zit. Het scherpe mes laat iedere keer een diepere snee achter en ik vraag me maar weer eens af hoe het kan dat ik niets bij haar voel.
'Ben jij gevoelloos ofzo?' zeg ik mompelend.

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Phoebe Astarte Thorne, lust en verleideling.
Wanneer ik mijn ogen weer geopend had, zag ik tot mijn lichtelijke verbazing dat Jane die van haar dicht had gedaan. Het kon niet dat zij hier niet tegen zou kunnen, aangezien zij werkelijk met de angst voedt. Al had ik dit ritueel meerdere keren gedaan, een paar keer samen met Jane. Sowieso leer je dan wel ermee omgaan, al was ik de eerste keer wel ietwat angstig toen ze te ver ging. Ik had gedacht dat het, het ritueel zou verpesten, maar dat deed het niet.
Daarna kreeg ik enkel nog maar meer kracht. Daarom kon ze zich nu niet zo snel, op dit moment dat, met mij voeden. Nou ja, dat en de doodsimpele reden dat demonen nogal lastig dood gaan. Daarvoor moet je het op een speciale manier doen, net zoals bij die verdomde engelen. Over dat gesproken, hun komen vandaag met hun naïeve oogjes hier kijken, ons de les lezen.
Na mijn woorden schieten de ogen van Jane open. Ze haalt haar schouders op en begint langzaam aan het pentagram dat bijna over mijn hele buik zit. Het scherpe mes laat zij er iedere keer een diepere snee in achter en hierdoor grijns ik zachtjes, ondeugend. ‘Ben jij gevoelloos of zo?’ Zegt ze mompelend en weeral lik ik smakelijk over mijn lippen. Mijn blik boort zich in die van haar.
‘Niet helemaal, ik ben niet zomaar de demon van lust.’ Een speels glimlachje op mijn volle lippen, terwijl ik mijn hand omhoog haal en mijn wijsvinger op haar wang leg. Zonder het oogcontact te verbreken, begint mijn vinger af te dwalen over haar kaak, nek en vervolgens sleutelbeen. ‘Jij zou willen dat ik een greintje angst liet merken hé,’ sprak ik toen, nogal mysterieus, waarbij mijn wijsvinger al bij de bovenkant van haar shirtje was. Deze deed ik met mijn vinger iets naar beneden, zodat mijn slanke vinger toen strelend tussen de bovenkant van haar borsten kwam.

†

(Oke...ik had dit niet gezien )

The duty of youth, is to challenge corruption.

(Carmenta is btw Aeras. )

The duty of youth, is to challenge corruption.

Bump.
People, you alive?

Quiet the mind, and the soul will speak.

(woops, dacht dat ik al een post had geschreven...

Maar waar blijven de anderen?)

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien

Jane Elisabeth Parker; angst

Phoebe glimlacht om mijn stekende opmerking en likt traag over haar lippen, waarna ze me recht aan staart. ‘Niet helemaal, ik ben niet zomaar de demon van lust.’ Natuurlijk, zo'n antwoord had ik kunnen zien aankomen.
Ik duw het mes nog wat dieper maar krijg niet de reactie waarop ik gehoopt had, waardoor er een lichte grom tussen mijn lippen ontsnapt. Phoebe lacht speels en legt haar vinger op mijn wang. Meteen verstijf ik. Ook ik zou alles doen om me te kunnen voeden met angst, dus wat Phoebe nu doet is heel normaal. Ze lokt me uit, weet dat ze me zover kan krijgen dat ik niets liever wil dan haar. Zij moet zich ook voeden. Maar ik voel me zo verdomd machteloos als zij me in haar ban heeft.
Zonder ons oogcontact te verbreken, laat ze haar vinger lans mijn nek dwalen. 'Jij zou willen dat ik een greintje angst liet merken hé,’ zei ze traag. Ik reageerde niet, bleef haar handelingen nauwgezet volgen. Haar wijsvinger volgde de zoom van mijn shirtje en al snel voelde ik die op de bovenkant van mijn borsten, waar ze strelende bewegingen maakte. Ik slikte en wilde me absoluut niet opgewonden voelen. Ook al was dat al te laat.
'Alsjeblieft.' kreeg ik eruit. 'Eén klein spoortje van angst. Dan krijg je wat je wilt. Alles.' ik vervloekte mezelf vanbinnen omdat ik zo gepassioneerd en vol verlangen klonk. Ik boorde mijn blik in die van haar, liet zien dat ik me aan mijn woord zou houden. Want lust was het enige dat me nu nog overeind heid.

“Moonlight drowns out all but the brightest stars.” - Tolkien