[RPG] Alcatraz - Ten. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:44 ]

[Kunnen we niet doen dan er een lunchpauze is, of zoiets?
Want het begint irritant te worden dat ik steeds niks kan doen]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Volgens mij was het net lunchpauze geweest, en ook dat ze naar buiten mochten.
Ik denk dat het beter is als het straks de volgende dag al word o.i.d. Daarom vind ik die tijden ook zo fucked-up.]

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Volgende dag dan maar, maar dan moeten Nathalie en Rhett wel eerst hun gesprek afronden.

Wat mij betreft veranderen we de tijden gewoon. Maartje is toch twee week al niet meer online geweest]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Ik zit gewoon alleen opgesloten, dus niks te doen daar...]

Bowties were never Cooler

Ik zal 'morgen' een post met Rhett plaatsen, want straks ga ik naar mijn nest. :].

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Gamgee --> Jemima]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Eindelijk post met Rhett ^^.

Rhett Zane Colt

Toen mijn mond iets open was gegaan, terwijl ik iets verbaasd ben over haar, wrijft zij vermoeid over haar gezicht heen. Dit zou ze vast niet gewild hebben, dat ik het zou merken, maar daar kan ik ook niets aan doen hoor. Wanneer ik zeg dat zij liegt, trekt zij verbaasd haar wenkbrauw op. Dit keer is het dus haar beurt om dat te zijn, maar ik verwacht dan ook niet dat we opeens dikke maatjes van elkaar zijn. Er zijn nog heel veel dingen die we niet van elkaar weten, misschien maar goed ook, en zullen elkaar blijven verbazen. Dat idee heb ik in elk geval, ik weet niet hoe zij erover denkt.
Een grote stap zet ik richting haar, waarbij zij zwijgzaam blijft. Doe ik het wel goed zo? Straks is zij diegene die uit haar vel springt en het hele kantoor in elkaar mept. De gedachte doet me in mijn hoofd even grinniken, maar dat gedoe duw ik al snel weg, omdat het een uiterst serieuze situatie is. Ze lijkt zelfs even niet te weten hoe ze moet reageren op mij en mijn woorden. Er gaat een korte pauze voorbij, waarin ze me zowat ademloos aanstaart. Toch verlaat mijn blik niet die van haar. Voor het eerst kijk ik ook heel anders in haar lichte, blauwkleurige ogen. Uiteindelijk fluistert ze: ‘Ja,’ Het is een klein woordje, maar het laat me toch een rilling door mijn lichaam jagen. Ik heb gelijk gehad, ze was bang voor mij… dan restte de vraag nog: waarom? Ik weet dat ik een woede-bui had en haar bij haar keel had gegrepen…
Oh holy fuck, ik heb haar bij de keel gegrepen. Het begon nu nog eens goed bij mij door te dringen. Ik wilde haar niet eens iets aan doen! ‘Maar het is niet erg, ik kan er wel tegen,’ vervolgt ze snel, waarbij ze als zichzelf probeert te klinken. De oude Nathalie met de harde, koude aanblik, zonder enige emotie. Er moet haast wel iets gebeurd zijn waardoor dit kwam, waardoor ze dit wilde zijn. Ik wist dat ik het mezelf ook aandeed en stond nogal bekend om een driftkikker, maar toch, bij mannen was dat meer acceptabel. Die horen ook niet bekend te staan om hun emotie te uiten, dat is zwak, dus deed ik het ook niet. De laatste keer dat ik het deed, was het tegen iemand dierbaar en die overleed vervolgens. ‘Je hoeft jezelf dit niet aan te doen, Nathalie,’ sprak ik, terwijl ik nu dit keer diegene was die ademloos was. ‘Ik wilde je helemaal niets doen. Dat kan ik niet eens, dus het spijt me als het zo geleken heeft.’
Verward schud zij met haar hoofd hierna. ‘Je gaf geen antwoord op mijn vraag.’ Brengt zij beschuldigend uit, terwijl ze een stap naar achteren doet, weg van mij. Ik laat het haar doen, maar mijn blik blijft op haar, zoals ik de gehele tijd gedaan heb. Haar vraag was inderdaad nog onbeantwoord en ik wist ook niet eens zeker of ik die wel zou beantwoorden. “Waarom zou ik het niet moeten doen, Rhett?”, Dat had zij gevraagd. Moet ik het antwoord zeggen of liegen? Mijn gedachten werden onderschept door Nathalie, die tegen het bureau op botste, waarbij ze ook iets van het bureau afstoot. Haastig bukt zij zich om het op te pakken en het op het bureau te leggen. Ik frons iets, ze is dan ook nooit onhandig! Kort bijt ik op mijn onderlip, terwijl ik probeer om mijn ogen niet over haar heen te laten glijden toen ze het op moest pakken. Gelukt, dat wel, alhoewel het me wel laat afvragen hoe erg Nathalie nu nog bang of iets dergelijks voor me is.
Ik lik iets over mijn lippen, peil haar opnieuw en zet vervolgens een paar stappen naar voren. Met twee grote stappen sta ik al absurd dichtbij voor haar. Mijn hand haal ik iets op, laat het vervolgens aarzelend hangen in de lucht, desondanks laat ik het toch verder dwalen naar haar gezicht. Nogal voorzichtig leg ik deze op haar wang en strijk naar haar kaak en nek toe, waarna ik een losgelaten plukje achter haar oor strijk. ‘Weet je zeker dat je het antwoord daarop wil weten?’ Fluister ik zachtjes. Volgens mij is het halfuur allang voorbij.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

"Je hoeft jezelf dit niet aan te doen, Nathalie," zegt hij, alleen is hij nu degene die ademloos is. "Ik wilde je helemaal niets doen. Dat kan ik niet eens, dus het spijt me als het zo geleken heeft." Ik heb het idee dat hij veel te snel achter dingen aan het komen is zonder dat ik ook maar iets tegen hem zeg. Plotseling snap ik het, hij komt er alleen achter omdat hij het snapt, hij snapt er waarschijnlijk iets van omdat hij hetzelfde als ik ben. Bij mannen is het alleen een stuk normaler, bij vrouwen niet en daar heb ik een hekel aan. Ik kan er daarom al helemaal niet tegen dat hij het begint te snappen en begin dat ook snel ergens anders over om het onderwerp af te leiden en er niet over te hoeven praten. Ik vind niet dat ik mezelf iets aandoe. Ik wil er ook niet over praten dat hij me niets aan wilde doen, want dat wilde hij wel degelijk, dat heeft hij al gedaan, eerder vandaag.
Hij fronst iets en bijt op zijn lip als ik naar achteren ben gestapt en tegen het bureau op bots, waardoor er iets valt en ik het haastig oppak. Het blijft stil na mijn vraag terwijl hij over zijn lippen likt en me peilend aankijkt. Ik probeer zo neutraal mogelijk terug te kijken naar hem, maar als hij plots twee grote stappen neemt, waardoor hij wel heel erg dichtbij mij staat voor niets, schiet de paniek er bijna in. Ik wil niet dat hij dichtbij komt, al is het alleen maar lichamelijk. Het bureau staat achter me, waardoor ik niet verder achteruit kan. Zijn hand tilt hij plotseling op en ik vraag me af wat voor spelletje hij nu speelt. Eerst zeggen dat hij me niets aan wilt doen en daarna dit... Volgens mij trek ik het straks niet meer, hij zorgt ervoor dat ik helemaal gek wordt door de spanning, zijn woorden en zijn daden. Ik weet niet wanneer hij iets meent en wanneer niet, volgens mij weet hij precies hoe hij het moet spelen.
Ik houd mijn adem in als zijn hand in de lucht blijft zweven. Het liefst wil ik mijn ogen sluiten tegen de impact van de klap die gaat komen, maar ik wil niet zwak lijken en houd mijn ogen op, ik klem enkel mijn kaken stevig op elkaar. Zijn hand zakt dan uiteindelijk, maar niet met de kracht en snelheid die ik verwacht had. Zacht voel ik zijn hand op mijn wang terecht komen, waarna hij naar mijn kaak en mijn nek toe streelt en een plukje van mijn blonde haar achter mijn oor strijkt. Opnieuw wil ik mijn ogen sluiten, maar nu om een heel andere reden. De ingehouden adem ontsnapt opgelucht uit mijn mond, dit is niet half zo erg als ik had verwacht. "Weet je zeker dat je het antwoord daarop wil weten?" vraagt hij in een zachte fluistering. Ik was ondertussen allang weer vergeten waar het ook alweer over ging en wordt nu weer terug in het gesprek getrokken.
"Ja, dat wil ik weten," weet ik te antwoorden, totaal overdonderd door zijn handelingen. Nu weet ik wel zeker dat ik het niet meer op kan brengen om terug naar mijn eigen, kille ik te gaan. "Anders zou ik het toch niet vragen." probeer ik naar hem te katten, maar het lukt niet zoals ik wil. Ik vervloek mezelf inwendig, maar probeer niet te laten merken hoe dit alles me van mijn stuk brengt. Toch vraag ik me nog altijd af welk spelletje hij nu speelt, alle mannen spelen spelletjes. Verstijft blijf ik voor Rhett staan terwijl ik heb aan blijf staren, zo emotieloos als ik kan. Ik heb wel genoeg laten zien, volgens mij kan geen antwoord van hem mij van de wijs brengen. Waarom zou ik het niet willen weten? Hij is gewoon gek en probeert mij af te leiden zoals ik hem probeerde af te leiden, maar dat werkt niet bij mij.
Uiteindelijk weet ik mezelf te bevrijden van mijn eigen bevroren houding en durf ik weer te bewegen. Het is misschien wat paniekerig, maar ik probeer mezelf meer ruimte te geven en niet zo verdomd dichtbij hem te staan. Dit is allemaal veel te veel van het goede, of verkeerde, het is maar net hoe je het ziet. "Rhett, ga alsjeblieft aan de kant." mompel ik iets verslagen. Ik zit opnieuw in de val, in een hoekje gedrukt, als is het dit keer niet op een agressieve manier, hij is nu niet meer kwaad. Ik vraag me af wat hij dan wel is, maar ook of ik wel wil weten wat hij dan wel is. Het maakt me in ieder geval angstig, omdat ik niet weet wat eraan zit te komen en hij zo onvoorspelbaar lijkt te zijn. Wie weet waarom hij zo ineens doet?

Your make-up is terrible

Rhett Zane Colt.

De paniek is bijna in haar ogen te lezen wanneer ik dichterbij kwam, hoewel ze eerder nog een redelijk neutrale blik had. Verder naar achter kan zij echter niet, want het bureau houd Nathalie op haar plaats, terwijl ik me toch bedacht dat ze vast niet wil dat ik in haar personal space kom. Dan haal ik mijn hand omhoog en ik hoor hoe ze haar adem inhoud, afwachtende wat er gaat gebeuren, maar ik ben niets slechts van plan. Daar houd ik me ook aan, ik houd me aan mijn afspraken, alhoewel dat halfuur wel voorbij is. Daarom moet ik toch zo echt gaan, dat is waarschijnlijk ook beter voor Nathalie, die lijkt het elk moment wel te gaan begeven.
Ondertussen zijn haar kaken strak op elkaar geklemd, waarna mijn hand uiteindelijk zakt naar haar wang, waar ik even overheen streel en een pluk achter haar oor strijk. Eindelijk ontsnapt de ingehouden adem opgelucht uit haar mond, waar ik op mijn beurt dan weer opgelucht voor ben. Straks hield ze het zo lang in dat ze flauw ging vallen of iets dergelijks, zo gek zal ze misschien wel zijn, we verbazen elkaar telkens. Misschien is dat maar goed ook.
‘Ja, dat wil ik weten,’ bracht ze uit, al was het glashelder voor mij dat ze nogal overdonderd was door mijn handelingen. ‘Anders zou ik het toch niet vragen.’ Probeert ze te katten, maar het wil niet echt lukken. Het klinkt helemaal niet zoals haar kille, afstandelijke stem. Langzamerhand laat ik mijn arm naast me, waarbij ik mijn vrouwelijke collega nog altijd aankijk. Ze staat ietwat verstijft voor me, terwijl ze me aan blijft staren, zo emotieloos mogelijk. Ik moet wel toegeven dat ik verbaasd ben naar haar antwoord, aangezien het even leek alsof ze zwijgzaam zou blijven. Natuurlijk niet, ze moest altijd wel wat te zeggen hebben, zo leek het. Toch ben ik weer diegene die stil blijft. Wat moet ik erop zeggen? Ik ga haar echt niet melden dat ik niet wil dat ze vanwege mij ontslag neemt. Daarbij komt dat ook dat ik de schuld voor niets op me heb genomen. Als ze denkt dat ik dat voor Jan en alleman doe, is dat verkeerd, aangezien dit een uitzondering is. Zelfs op dit moment ben ik nog ongelovig erover dat ik het heb gedaan.
Abrupt begint ze weer te bewegen, al is het ietwat paniekerig, alsof ze me ook elk moment ruw aan de kant kan duwen voor een beetje ruimte. ‘Rhett, ga alsjeblieft aan de kant.’ Mompelt ze verslagen. ‘Nee,’ antwoord ik nu wel direct, een vastbesloten blik in mijn ogen die het nog eens bevestigt. ‘Nee, dat ga ik niet.’ Nu pas dringt het tot me door dat ze “alsjeblieft” had gezegd, maar dat laat ik niet merken aan mijn gezichtsuitdrukking. Zachtjes pak ik haar armen vast en wrijf er iets over, op een voorzichtige manier. ‘Neem geen ontslag. Neem de schuld niet op je,’ begin ik met een toon die nogal kortaf klinkt. ‘Wanneer je dat wel doet, sta ik niet garant voor je. Het is mijn schuld en het is beter als we dit hele gebeuren zelfs vergeten.’ Ik slik. ‘Beginnen we opnieuw?’ klinkt het ademloos bij mij vandaan, terwijl ik haar nog altijd niet loslaat en aankijk.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Zijn hand zakt langzaamaan naast zich, maar zijn blik blijft op mij gericht. Alsnog begin ik mezelf wat paniekerig te bewegen om langs hem heen te komen, waarbij ik vraag of hij aan de kant wilt gaan. Dit ook omdat hij toch geen antwoord zal geven, dat weet ik nu al. Het is beter als we gewoon heel ver van elkaar vandaan blijven, voor iedereen. "Nee," antwoord hij nu wel direct, een vastbesloten blik in zijn ogen die het nog eens bevestigt. "Nee, dat ga ik niet." Ik blijf verstijft stilstaan en kijk hem wat ongelovig, maar paniekerig aan. Ik ben bang voor wat hij nog meer in petto heeft, dat is wel echt zo. Zachtjes pakt hij mijn armen vast en wrijft er iets over, op een voorzichtige manier. Ik moet mijn best doen om niet te trillen en gewoon neutraal te blijven hierover. Het is zo moeilijk, ik weet niet wat hij van me wilt, waardoor mijn spieren toch verstijven door de aanraking.
"Neem geen ontslag. Neem de schuld niet op je," begint hij en hoewel zijn woorden smekend horen te klinken, brengt hij het toch behoorlijk kortaf. "Wanneer je dat wel doet, sta ik niet garant voor je. Het is mijn schuld en het is beter als we dit hele gebeuren zelfs vergeten. Beginnen we opnieuw?" klinkt het ademloos bij hem vandaan, terwijl hij me nog altijd niet loslaat en me aan blijft kijken. Zijn uitgesproken woorden verbazen me zo erg, dat ik niet weet wat ik moet antwoorden en hem aan blijf staren. Het klopt gewoon niet met wat hij eerder zei, ik snap niet wat hij nu aan het doen is. Hierdoor blijf ik ook zwijgend staan en kijk ik hem onderzoekend aan. Hij is gewoon een gesloten boek voor mij, zo onleesbaar. Aan zijn uiterlijk kan ik niet aflezen wat hij nou eigenlijk van me wilt en of hij het meent.
"Sinds wanneer maakt het jou wat uit?" vraag ik en ik begin weer kattig te worden. "Het was evengoed mijn schuld, dus ik doe lekker wat ik zelf wil. Ik ga niet mee in jouw spelletjes." Abrupt trek ik mijn arm los en duw ik hem dit keer wel aan de kant, er volledig van overtuigt dat hij gewoon een manipulatief spel aan het spelen is. Zo zijn mannen nou eenmaal, vooral dat soort mannen. Zijn soort. Ik ken ze maar al te goed en heb er meer dan genoeg van geleerd. Nadat ik hem een zet heb gegeven, wurm ik me langs hem heen zodat ik eindelijk weer ruimte heb, al is het maar weinig omdat het kamertje zo klein is. Kon hij geen grotere uitzoeken voor dit? Ik heb mijn ruimte echt nodig.
Als ik langs hem heen ben, draai ik me terug naar hem om. Op de één of andere manier ben ik alweer boos geworden, al is het nog niet eens zozeer op hem. Ik ben gewoon pissig dat dit allemaal gebeurd is, dat ik zoveel heb laten zien. Hij heeft gezien hoe zwak ik eigenlijk ben en daar maakt hij nu gebruik van, wat mijn eigen schuld is. "Weet je, je hebt waarschijnlijk gelijk. Ik moet me niet laten ontslaan omdat ik zo iemand als jou probeer te helpen. Dat is het niet eens waard." spuug ik uit. Ik hoop maar dat hij nu doorheeft dat ik er niet intrap en gewoon net zo fel als altijd terug reageer. Geen denken aan dat hij ooit opnieuw zo dichtbij mag komen.

Your make-up is terrible

[One. .]

Rhett Zane Colt.

Nu blijft ze gelukkig wel stilstaan, al kijkt ze me nogal ongelovig en paniekerig aan, wat ik zo goed mogelijk probeer te negeren. Toch kan ik dat niet zomaar en ik faal erin, want ik blijf even haperend stil, voordat ik verder ga met praten. Dat probeer ik echter zonder het te laten merken, al weet ik niet zeker of het gewerkt heeft. Hierop pakte ik zachtjes haar armen vast en wrijf er iets voorzichtig over, waardoor haar spieren opeens verstijven hierdoor. Is ze nog steeds bang voor me? Gaat er door mijn hoofd heen. Denkt ze dat ik haar nu iets aan ga doen en verstijven haar spieren daarom onder mijn aanraking? Ik onderdruk een diepe zucht en begin maar aan dat ze geen ontslag moet nemen, dat het beter is om opnieuw te beginnen.
Nathalie blijft me aankijken, en eerlijk gezegd word ik er nogal nerveus door, omdat ik niet weet wat ze nu denkt of überhaupt van vind. Ze is nog altijd gesloten en ik kan haar maar een enkele keer lezen, daarnet was gewoonweg geluk. Hoewel ik liever niet in al die dingen wil geloven. “Sinds wanneer maakt het jou wat uit?” vraagt ze, terwijl ze weer kattig begint te worden, het is in haar stem te horen. Die Nathalie van daarnet die ik meemaakte, zal nu niet meer tevoorschijn komen. Hier was ik dus al bang voor, dat ze terug in haar holletje kruipt en alles veranderd is. Mijn kans die verkeken is door dit geval. “Het was evengoed mijn schuld, dus ik doe lekker wat ik zelf wil. Ik ga niet mee in jouw spelletjes.”
Abrupt trekt ze mijn arm los en duwt me dit keer wel aan de kant, en door haar plotselinge kattige woorden weer laat ik haar gaan. Ik verzet me in elk geval niet als ze me aan de kant duwt, maar mijn lippen wijken wel iets van elkaar af. Spelletjes, waar heeft ze het over? Goed, prima, als zij zo koppig wilde zijn, dan moest ze dat maar lekker doen. Ik had haar gewaarschuwd, nu kon ze verwachten dat ik me daar ook aan hield. Wanneer ze echt de schuld op zich ging nemen, ging ik niet voor haar klaar staan. Ik kijk afwachtend toe als haar gestalte langs mij heen gewurmd is en vervolgens omdraait naar mij. Wauw, vrouwen en hun humeurtjes, ik zal er nooit wat van snappen. Misschien heeft ze wel last van ongesteldheid, dat ze daarom telkens wisselt. “Weet je, je hebt waarschijnlijk gelijk. Ik moet me niet laten ontslaan omdat ik zo iemand als jou probeer te helpen. Dat is het niet eens waard.” Spuugt ze uit.
Ik weet even niet hoe te reageren, waardoor ik haar enkel stom aan het aanstaren ben. Ongelovig knipper ik een aantal keer met mijn ogen en lik ik over mijn lippen, om vervolgens de brok in mijn keel weg te slikken. Dan pas krijg ik het voor elkaar om haar daadwerkelijk een antwoord erop te geven, aangezien het gewoon allemaal nogal vreemd is voor me, alsof het maar een nachtmerrie of droom is, terwijl ik slaap. “Pardon?” stel ik eerst beledigd, hoewel het theoretisch is en absoluut niet om op te antwoorden. Ik doe mijn mond direct weer open om mijn eigen tirade te houden over hoe ondankbaar ze wel niet is, maar vlak erna doe ik mijn mond weer dicht. Dat kan ik nu wel gaan doen, maar dan is ze daar waarschijnlijk alleen maar blij mee, en daarbij komt ook nog dat ik liever niet terug in die woedebui wil vallen. Mijn kaken klemmen zich dus ook strak op elkaar, terwijl ik ruw en nogal wild een hand door mijn warrige haar haal.
“Dat is het inderdaad niet waard,” zeg ik dus maar, mijn kaken nog iets op elkaar geklemd, al is het wel wat minder. Mijn ogen daarentegen stralen iets doods uit. “Laat mij het maar opknappen voor onze acties, laat mij – wanneer het gebeurd – de volgende keer maar ontslaan. Dat is inderdaad beter dan hier nog met een weerbarstige, ijzige vrouw zoals jou te zitten die niet eens een greintje dankbaarheid kan tonen.” Ondertussen had ik mijn vuisten gebald, omdat het me weer begint te ergeren. “Niet dat ik die nu nog wil. Ik wil niets van jou.” Daarna loop ik op de deur af om deze open te trekken, maar toen ik langs haar kwam, veegde mijn arm tegen die van haar aan. Ik wilde te snel weg zijn hier, dus toen ik de deur open en dicht trok, ging dat alles behalve zacht.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Nathalie Leyla Alix

Na mijn woorden over de spelletjes die hij speelt, kijkt hij me aan. Hij knippert een paar keer met zijn ogen om vervolgens over mijn lippen te likken. Hij voelt zich gewoon betrapt, ik weet het wel bijna zeker. Hierdoor komt er een iets triomfantelijke blik op mijn gezicht. Daar kan je hem krijgen van mij. "Pardon?" vraagt hij eerst beledigd, maar ik heb door dat het retorisch is en hou mijn triomfantelijke glimlachje op mijn lippen. Hij houd er vast niet van als mensen er zo snel achter komen. Hij opent zijn mond, maar doet hem dan gelijk weer dicht. Zijn kaken klemmen zich strak op elkaar, terwijl hij ruw en nogal wild een hand door zijn warrige haar haalt. Ik blijf afwachten tot hij iets te zeggen heeft, blij dat ik nu eens een stap voor kan zijn in plaats van overal in te trappen.
"Dat is het inderdaad niet waard," antwoord hij, zijn kaken nog iets op elkaar geklemd, al is het wel wat minder. Zijn ogen daarentegen stralen iets doods uit. "Laat mij het maar opknappen voor onze acties, laat mij – wanneer het gebeurd – de volgende keer maar ontslaan. Dat is inderdaad beter dan hier nog met een weerbarstige, ijzige vrouw zoals jou te zitten die niet eens een greintje dankbaarheid kan tonen." Ondertussen heeft hij zijn vuisten gebald. "Schuldgevoel werkt niet, niet meer." sis ik hem lichtelijk beledigd toe, alsof hij denkt dat zoiets stoms zou werken op mij. "Niet dat ik die nu nog wil. Ik wil niets van jou." Daarna loopt hij op de deur af om deze open te trekken, maar als hij langs me loopt, raakt zijn arm die van mij aan, waardoor ik mezelf haastig aan de kant trek. De deur sluit met een flinke klap achter hem en iets verbaasd kijk ik naar de deur. Dit is waarschijnlijk één van de raarste dingen die ik ooit met Rhett gehad heb.
"Nou, ik hoef anders ook helemaal niets van jou, hoor!" roep ik door de gesloten deur heen, waarna ik zucht en over mijn gezicht heen wrijf. Het is behoorlijk uitputtend, dat geruzie en alles wat erbij te kijken komt. Een vreemde ervaring en ik ben nu even nergens echt zeker van. Ik weet ook niet wat ik ervan moet denken, zou hij zoveel moeite doen om er eens spelletje van te maken, of niet? Door zijn eerdere reacties op mij ben ik geneigd om te denken van wel, maar waarom zou hij dat doen? Het is makkelijker voor hem om gewoon de fuck uit mij te slaan en dan ontslagen te worden dan de schuld op zich nemen en dan weg te moeten. Gefrustreerd door dit hele gedoe storm ik ook het kleine kamertje uit, om de deur iets zachter achter me dicht te doen. De gevangenen die vandaag nog tegen me aanlopen zullen niet erg blij zijn denk ik.

Your make-up is terrible

Iedereen kan nu toch gewoon weer reageren? Of is het beter om de volgende dag te doen?

†

Het is denk ik handiger om gewoon de volgende dag te doen :')

To the stars who listen — and the dreams that are answered