[RPG] Alcatraz - Ten. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 feb 2013 - 19:44 ]

Andrew Rayan Powell (Drew Foster).

Opeens vliegt ze me aan. Beiden vallen we op de grond. Ik probeer boven op haar te gaan zitten, maar Nicole is sneller.
Ze pakt mijn polsen vast in een sterke greep.
Ik besluit om even niet tegen te spartelen. Ik wil wel zien wat ze van plan is. Gewillig blijf ik op de grond liggen.
"Hoe durf je toe doen alsof het míjn schuld is!?' sis ik. 'Dat ik zwanger ben heb je helemaal aan jezelf te danken, vies varken dat je bent," schreeuwt ze in mijn gezicht.
Die woorden maken me woedend. Binnen de kortste keren is Nicole de gene die op de grond ligt.
Ik hou haar handen in een sterke greep vast. "Wil je dat ik je soms nog een keer verkracht? Ik doe het met alle plezier, bitch," snauw ik naar haar, voordat ik een hand naar haar keel verplaats. "Laten we dan maar naar het ziekenhuis gaan, hé? Hoe eerder het weg is, hoe beter. Dan ben ik tenminste niet de gene die aangekeken wordt als jij ineens met een zwangere buik rondloopt,"

@ Corallo, Kan je misschien ook terugreageren met Quinto?

Don't walk. Run, you sheep, run.

Quinto Thomas Reynolds.

"Mooi zo," zegt ze vervolgens. Haar ogen blijven me aanstaren, ook al wend ik mijn blik af. "Laten we het maar zo laten,"
Ik lik even over mijn lippen en kijk haar aan. Er gaan veel vraagtekens door me heen over wat ze nou precies wil.
"Dus ik krijg er eentje," merkt ze op.
Ik haal mijn schouders op. "Dan moet je het eerst vragen," zeg ik met een brede grijns. Ik weet dat ze dit antwoord misschien niet op prijs stelt, maar dat maakt me niet uit. Ik hou er van om mensen te plagen..
"Maar als je het gevraagd hebt, wat je natuurlijk wel lief moet doen, gaan we samen buiten roken, oké? Als je daar geen bezwaar tegen hebt, natuurlijk," vervolg ik.

Porcelaneous schreef:
@ Corallo, Kan je misschien ook terugreageren met Quinto?

[ bericht aangepast op 16 okt 2012 - 17:29 ]

Batty (Alicia Joan Beaton)
Hij haalt zijn schouders op, op wat ik net gezegd had en antwoordde met een brede grijns: 'Dan moet je het eerst vragen.' Ja, zoals ik al verwacht had vat hij dit op als een vraag. En wat heeft hij toch met breed grijnzen? Hopelijk was dit sadistisch bedoeld en niet van het vrolijke gebeuren, want dan moet ik kotsen. Niet echt natuurlijk, figuurlijk.
“Dat bedoelde ik niet als vraag.” Had ik nors tegen hem gemompeld. Vervolgens snoof ik spottend en keek naar Quinto toe zonder enkele emotie op mijn gezicht. Ik kan niet langer zonder sigaret, dus hij geeft me er maar eentje. Of ik moet hem ook neerschieten, dacht ik ironisch.
'Maar als je het gevraagd hebt, wat je natuurlijk wel lief moet doen, gaan we samen buiten roken, oké? Als je daar geen bezwaar tegen hebt, natuurlijk.' Vervolgde hij toen. Weer snoof ik honend. Ik moet het lief vragen? Ik vraag niks en dat wist hij. Waarschijnlijk hield hij er gewoon van om me te plagen, maar hier krijgt hij me niet mee.
Met sexy, maar toch zwoele bewegingen stapte ik zelfverzekerd op Quinto af. Mijn ogen lieten zich niet afleiden door wat anders – ze bleven uitdagend, maar toch gevaarlijk naar Quinto kijken. Steeds dichter kwam ik naar hem toe tot er maar een paar millimeter over was en mijn volle lippen in de buurt van zijn oor bracht. Mijn mond opende zich en fluisterde met zwoele stem: “Quinto,” mijn vingers streelde zachtjes de bovenarm van Quinto.
“Geef een sigaret aan me.”

Don't walk. Run, you sheep, run.

Ruby Maeve Valentina, Morbid
Ze schrikt lichtelijk als ik mijn armen om haar heen had geslagen en dan haar rug begin te strelen. Er komt een vaag gesnik bij haar vandaan, waardoor ik weer wil zuchten, maar het niet doe. Dat zou niets werken nu. Ze leek opgelucht toen ik weer wat afstand van haar nam, al leek ze wel iets verstijft. Iets dat ze steeds regelmatiger lijkt te doen. Ik had haar enkele kledingstukken van mij in haar armen geduwd, welke ze aan moest trekken.
Op mijn woorden knikt ze lichtjes. ‘Dan moet het maar…’ murmelt ze zacht. Met nog altijd haar trillende handen, trekt ze het shirt over haar hoofd heen. Dat was één, dacht ik, terwijl ik streng toekeek en mijn armen over elkaar sloeg, alsof ik één of andere cipier was of zo. Voorzichtig trekt ze hierna ook het korte broekje aan, hoewel deze iets te groot voor haar is en ze hierdoor ook wat mee begint te kloten. Ik grinnik heimelijk om hoe ze dat doet, omdat het er gewoonweg grappig uitziet. Ik vind dat het haar heel mooi staat, maar mijn missie is nu nog groter geworden, aangezien ze tenger is. Ze heeft alle kracht nodig hier en ik weet niet zeker hoe ze dat gaat flikken als iemand haar nog een keer te pakken krijgt, ik zal niet elk moment bij haar zijn…
Haar hulpeloze blik had ik nog gezien, maar ik ben al diep in gedachten verzonken. Ruya zou te allen tijde bij mij in de buurt moeten blijven, tenzij ik gevaar loop, dan moet zij wegrennen. Nu de kwestie van de broek, volgens mij had ik hier nog ergens een brede riep liggen. Met dit draaide ik me om en zocht met een bedachtzame blik naar de riem, welke onder mijn bed lag. Hierna liep ik naar haar toe, modelleerde het en deed de riem strak om. ‘Vanaf nu zal je geen seconde van mijn zijde wijken, got it?’ vertelde ik haar lichtelijk kil.

Rhett Zane Colt, Cipier
Bijna ben ik weer terug bij de kantine, als ik opeens Blythe naar me zie kijken. Ik zucht zacht en haal een hand door mijn korte, maar warrige haar. Wat hebben opeens al die meiden nu opeens? Eerst Ruby, dan Ruya, vervolgens ‘Batty’ en nu Blythe. Jezus zeg, het lijkt wel alsof ze samenspannen tegen mij.
‘Rhett, Rhett, Rhett toch,’ begint ze op een toon alsof ik iets fout gedaan heb, waardoor ik lichtelijk mijn wenkbrauw ophaal, maar toch weer normaal kijk hierna, aangezien het er nogal lui en verveelt uitzag. ‘Jullie moeten er echt beter op gaan letten dat hier geen kleine kleutertjes binnen komen die ontsnapt zijn uit het kinderdagverblijf,’ Met deze woorden hield ik stand bij haar, sloeg mijn armen sterk over elkaar en keek over haar hoofd even de kantine in.
‘Straks gebeuren er nog nare dingen met ze.’ Ik grinnikte kort, al had het meer iets weg van een spottend gesnuif. Hierbij keek ik haar ook weer aan, terwijl ik antwoord terug gaf, ‘Hm, is er iets met je gebeurd dan?’ vroeg ik haar nogal vlak en verveelt, doelend op de kleine kleuters die ontsnapt zouden kunnen zijn. ‘Moet ik je voor de zekerheid terug brengen naar je cel?’ vervolgde ik toen, haar naam achterwegen latende.

Tye Shade Steele
Hij kan amper antwoord geven op mijn vraag of opmerkingen, aangezien ik zijn keel nog steviger had dichtgeknepen. ‘Ga je gang.’ Zegt hij, ik kijk hem met een licht vragende blik in mijn ogen aan, eentje die al snel weggaat. Zijn stem heeft een piepende ondertoon gekregen door het zuurstof tekort, alsof hij een kettingroker op leeftijd is. ‘Vermoord die slet dan ook gelijk en laat mij nu godverdomme los.’ Het leek hem erg veel moeite te zijn om deze woorden uit te kramen, nog steeds door het weinige zuurstof.
Zijn geworstel onder mij wordt minder en minder, waardoor ik vies grijns en mijn ene hand langzaam naar zijn broekrand laat glijden. Expres heel langzaam, aangezien hij dit niet leek te willen en het mij een kick gaf. ‘Dat zal ik doen op jou naam, moet ik er nog wat bij zeggen?’ Antwoordde ik er zacht, hees fluisterend op, terwijl mijn lippen weer ruw over zijn kaak gingen. Vlak voordat mijn hand bij zijn broekrand raakte, gooide ik hem abrupt hardhandig op de vloer. Precies waar zijn plek op het moment is, nu hij zo tegen mij deed, kon hij deze reactie verwachten.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Ruby kijkt streng toe als ik me aankleed, met haar armen over elkaar geslagen, alsof ze één of andere cipier is of zo. Ik hoor haar heimelijk grinniken als ik dat doe, het zal er ook best grappig uitzien, maar ik word er alleen maar onzekerder door waardoor het nog minder snel lukt. Na mijn wanhopige blik over de broek, die ik vasthoud met mijn handen zodat hij niet afzakt, draait ze zich om en zoekt ze met een bedachtzame blik ergens naar onder haar bed. Als ik zie dat het een riem is en ze weer op mij afloopt, krimpt ik lichtelijk in elkaar, bang dat ze me ermee gaat slaan omdat ik het te langzaam doe.
Maar niets is minder waar. Ze modelleerd het alleen en doet de riem vervolgs strak bij mij om. "Vanaf nu zal je geen seconde van mijn zijde wijken, got it?" vertelt ze me lichtelijk kil. Het komt over als een eis op mij, niet als een vraag. Ik knik snel instemmend, ergens weet ik niet of ik wel van haar zijde af wil wijken. Ze lijkt me al niet veilig, maar zonder haar lijkt het nog veel minder veilig. "Blijven we dan wel gewoon hier?" vraag ik vervolgens zacht. Ik kijk even naar mijn oude kleren, ik heb er een hoop voor over om mijn broek gewoon weer aan te trekken maar doe dit toch niet. Lijkt me niet al te slim eigenlijk.
Hierna kruip ik terug op het bed en probeer ik mezelf weer zo klein mogelijk te maken. "Morbid..." begin ik zacht en ik richt mijn ogen weer op het mooie meisje, nou ja, jonge vrouw. Ze lijkt zoveel ouder en wijzer dan mij, zoveel sterker, iets waar ik jaloers op ben. "Waarom help je me?" vervolg ik zacht. Ik weet niet goed wat ik van haar antwoord verwacht, ik hoop alleen dat het eerlijk is. Mijn nog nattige zwarte haar veeg ik aan de kant, het plakt af en toe een beetje irritant tegen mijn gezicht aan.

Luca Jones

Tye grijnst vies doordat ik steeds minder tegen hem in beweeg en laat zijn ene hand langzaam naar mijn broekrand laat glijden. Expres heel langzaam, wat heb een kick lijkt te geven. Ik probeer hier niet op te reageren, ik gun hem die voldoening niet. "Dat zal ik doen op jou naam, moet ik er nog wat bij zeggen?" antwoord hij er zacht, hees fluisterend op, terwijl zijn lippen weer ruw over zijn kaak gaan. Ik wil het niet, maar mijn lichaam leid zijn eigen leven. Mijn ademhaling versnelt, al is het maar oppervlakkig en mijn spieren verstrakken wat, aan antwoorden denk ik allang niet meer. Vlak voordat zijn hand bij mijn broekrand raakt, gooit hij me abrupt hardhandig op de vloer.
Voor een moment word alle lucht uit mijn longen gedrukt en hap ik naar adem als een vis op het droge. Dit vooral omdat ik het niet had verwacht. Daarna kreun ik pijnlijk, de pijn waarvoor Ruby gister voor heeft gezorgd in min rug, keert terug. Alleen dan nog heel wat erger, ik heb het gevoel dat ik me even niet kan bewegen. Ik knijp mijn ogen dicht zodat hij de tranen niet kan zien die spontaan in mijn ogen verschenen zijn door de klap, niet door enige emotionele toedoen. Emoties heb ik toch amper. "Godver." piep ik schor terwijl ik overeind probeer te krabbelen. "Klootzak." Dat is pas het begin van de scheldtirade die uit mijn mond komt.

Your make-up is terrible

Blythe Durance
Rhett staat stil, slaat zijn armen over elkaar en kijkt langs me de kantine in. Na mijn opmerking grinnikt hij kort, alleen het klinkt meer als een spottend gesnuif. ‘Hm, is er iets met je gebeurd dan?’ vraagt hij verveeld. Ik rol met mijn ogen. Davy kan me zeker weten niks aan doen, hij kan waarschijnlijk net zijn dienblad optillen met die kippenkracht van hem. 'Moet ik je voor de zekerheid terug brengen naar je cel?’ vraagt hij vervolgens.
Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Ik bedoelde er meer op dat er dan iets met die kleutertjes gebeurd,' leg ik hem langzaam uit, alsof dat heel duidelijk zou moeten zijn. Ik sla net als hem mijn armen over elkaar. 'Maar het is dus handig als jullie dus wat beter op ze letten, dat lijkt me nou echt iets voor jou'.

Nicole Joy Eastwood
In een paar seconden zijn de rollen omgedraaid en ben ik degene die op de grond ligt. Ik probeer tegen te stribbelen maar dat gaat niet doordat hij mijn handen in een stevige greep heeft. 'Wil je dat ik je soms nog een keer verkracht? Ik doe het met alle plezier, bitch,' snauwt hij. 'Verkracht je teddybeer maar,' bijt ik hem toe. '
Laten we dan maar naar het ziekenhuis gaan, hé? Hoe eerder het weg is, hoe beter. Dan ben ik tenminste niet de gene die aangekeken wordt als jij ineens met een zwangere buik rondloopt,' zegt Drew. 'En wat als ik het niet weg wil hebben?' vraag ik. 'Het is mijn buik, ik bepaal zelf wel wat ik er mee doe. En ga van me af VERDOMME!'

[Inspiratielooooos ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

[Lol, ik klikte op pagina herladen en ik kwam ineens hier, hoe vreemd. D;]

Your make-up is terrible

(Dat betekend dat Alcatraz geliefd is en om een reactie vraagt, van moi! Haha, ik ga snel typen.)

Quiet the mind, and the soul will speak.

[Haha, dat zal het zijn!]

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid
Abrupt krimpt ze in elkaar als ik met de riem op haar afloop. Wat denkt zij nou weer dat ik ermee ga doen? God zeg, ik weet dat ik er intimiderend uitzie, maar ik ben geen fucking tiran. Op mijn vraag knikt ze snel instemmend, waardoor ik kort goedkeurend knik. ‘Blijven we dan wel gewoon hier?’ vraagt ze vervolgens zacht, waarna ze haar oude kleren een blik geeft. Oh, wat zal ze die graag weer aantrekken, maar helaas voor haar kan dat niet. Ten minste, tenzij ze graag nog een keer verkracht wil worden door een vieze perverseling hier. ‘We blijven alleen hier als de cellen op slot zitten en wij hier horen te zitten, anders niet.’ Ik werp een blik op haar als ze terug op het bed kruipt en zo klein mogelijk probeert te maken, waardoor ik weer afkeurend met mijn hoofd schud. Ze moet snel van dat schuwe afkomen, anders is ze straks nog een keer het slachtoffertje. Dat is dan ook precies de reden dat ik wil dat ze bij mij in de buurt blijft.
‘Wat gebeurd er denk je als de cellen open gaan?’ Voor een klein moment was ik stil, maar sprak verder. ‘Iedereen wilt naar buiten, maar als degene die een plan beraamd hebben, bijvoorbeeld een prooi te kiezen voor verkrachting,’ Ik kuchte kort, maar vervolgde, ‘Zullen ze binnen blijven en hun kans slaan. Dat zijn de juiste tijden om dingen zoals verkrachting, moord en geweld te plegen. Wil je dat?’ Streng keek ik haar aan, maar was toen stil. ‘Morbid…’ begint ze zacht en richt haar ogen weer op mij. ‘Hm?’ humde ik vragend, als teken dat ze door mocht gaan. ‘Waarom help je me?’ vervolgt ze zacht, waarna ze haar nattige zwarte haar aan de kant veegt. Na deze vraag kwam er een zeldzaam, zacht glimlachje op mijn lippen en zelfs mijn blik was voor enkele seconde verzacht. ‘Omdat ik jou ben, Ruya.’ Mijn stem klonk niet kil of streng, het klonk eigenlijk zoals mijn oude, lieflijke stem, maar vlak erna verhardde ik alles weer en draaide ik me om, om op mijn bed te gaan liggen met mijn rug naar haar toe. ‘Ga rusten, je hebt het nodig.’

Tye Shade Steele
Zijn ademhaling versnelt na mijn woorden, al is het maar oppervlakkig en zijn spieren verstrakken wat, antwoorden erop doet hij niet. Hierdoor grinnik ik hees en vals, terwijl ik niet eens meer moeite doe om hem aan te randen of ook maar iets in die richting, ik weet hem toch wel met enkele dingen te raken. Hierna gooi ik hem al snel genoeg op de grond, waardoor hij naar adem hapt als een vis op het droge en ik enkel grijns, terwijl ik toekijk hoe dat gebeurd. Het geeft me raar genoeg een nog ergere kick, Luca Jones jij bent vanaf nu mijn prooi geworden.
Nadat hij naar adem heeft gehapt, kreunt hij pijnlijk om vervolgens zijn ogen dicht te knijpen. ‘Godver.’ Piept hij schor, terwijl hij overeind probeert te krabbelen. Het ziet er grappig uit hoe hij het probeert, hij lijkt net een oude dame. ‘Klootzak.’ Dat was pas het begin van de scheldtirade die uit zijn mond komt, en waarop ik enkel vermakelijk een wenkbrauw omhoog trek en sluw grijns. ‘Lag de vloer lekker Luca?’ Zeg ik met diezelfde grijns. ‘Je komt er zo snel mogelijk weer te liggen,’ vertel ik hem dan, een mysterieuze toon in mijn stem verworven, al is het heel duidelijk dat ik het richt aan zijn verkrachting.

Rhett Zane Colt, Cipier
Blythe rolt haar ogen op wat ik zeg, velen gedachtes gaan er nu zeker door haar hoofd heen. Hierna trekt ze haar wenkbrauwen op. ‘Ik bedoelde er meer op dat er dan iets met die kleutertjes gebeurd,’ legt ze langzaam aan mij uit, alsof dat heel duidelijk zou moeten zijn. Ze slaat haar armen over elkaar, net hoe ik sta. ‘Maar het is dus handig als jullie dus wat beter op ze letten, dat lijkt me nou echt iets voor jou.’
Een vermakelijk grijnsje, dat er meer voor mij op moet dan dat ik me ook echt vermaak, komt er op mijn lippen terecht terwijl zij dit zegt. ‘Hmhm, er gebeurd zo vaak iets met jullie,’ zeg ik enkel, waarna ik mijn armen naast me doe en met ferme passen naar haar toe loop om vervolgens omlaag naar haar te kijken en grijnzen om het lengteverschil. Ik ben dan ook duidelijk veel langer en breder dan zij is, en ooit zal worden. ‘Ik breng je naar je cel, Blythe.’ Zeg ik dan, aangezien ik me verveel en iets te doen moet hebben. Sowieso had ik geen zin om gesprekjes te voeren, behalve dan met Nathalie, want die moest ik nodig wat vertellen.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

"We blijven alleen hier als de cellen op slot zitten en wij hier horen te zitten, anders niet." antwoord ze en werpt een blik op mij als ik op het bed kruip. Ik kijk wat teleurgesteld terug, dat is nou niet echt was ik zou willen of gehoopt had. "Wat gebeurd er denk je als de cellen open gaan?" Voor een klein moment is Ruby stil, maar spreekt verder, aangezien ik het antwoord toch niet weet. Ik weet niet eens of ik het wel wil weten. "Iedereen wilt naar buiten, maar als degene die een plan beraamd hebben, bijvoorbeeld een prooi te kiezen voor verkrachting." Ze kucht kort, maar vervolgt. "Zullen ze binnen blijven en hun kans slaan. Dat zijn de juiste tijden om dingen zoals verkrachting, moord en geweld te plegen. Wil je dat?" Ze kijkt me streng aan, maar is dan stil. Gehaast en angstig bij het idee alleen al schud ik mijn hoofd en bijt ik op mijn lip. Zou het hier er echt zo extreem aan toe gaan?
Na mijn vraag komt er een zeldzaam, zacht glimlachje op haar lippen en zelfs haar blik is voor enkele seconde verzacht. Hierdoor word ik iets nieuwsgieriger. "Omdat ik jou ben, Ruya." Haar stem klinkt niet kil of streng, maar vlak erna verhard ze alles weer en draait ze zich om, om op haar bed te gaan liggen met haar rug naar mij toe. "Ga rusten, je hebt het nodig." Ik zucht zachtjes. "Het spijt me voor je..." mompel ik zacht. "Bedankt dat je me helpt." Nu pas begrijp ik alles en snap ik waarom ze bepaalde dingen doet of zegt. Ik krijg medelijden met haar en weet niet zeker of ik hierdoor wel dezelfde vrouw wil worden als zij is geworden.
Ik trek de dekens open en ga op het bed liggen, waarna ik de dekens zover mogelijk over mij heen trek en mezelf eronder verschuil als het ware. Met mijn hoofd helemaal onder de dekens krul ik mezelf op. Ik hoop dat ik hierna wakker word in mijn eigen bed, of voor de tv, met mijn spelletje nog aan. Dat ik maar een nachtmerrie heb. Maar ik weet ook wel dat ik dat maar verzin op het moment om mezelf te troosten, waardoor ik zacht begin te huilen. Ik probeer het zo geluidloos mogelijk te doen zodat Ruby gewoon kan slapen.

Luca Jones

Tye reageert vooral door vermakelijk een wenbrauw op te halen en sluw te grijnzen. "Lag de vloer lekker Luca?" zegt hij met diezelfde grijns. "Je komt er zo snel mogelijk weer te liggen." vertelt hij me dan, een mysterieuze toon in zijn stem verworven, al is het heel duidelijk dat hij het richt aan mijn verkrachting. Ik grom. "In je dromen." is mijn ruwe antwoord, waarna ik mijn rug op een bepaalde manier buig, waardoor er een pijnlijk gekraak uit kom en ik pijnlijk kreun. Ik keur Tye geen blik meer waardig en begeef me naar mijn eigen bed, waar ik langzaam op ga liggen. Mijn rug voelt na het gekraak wel iets beter, maar niet veel. Ik heb hem veel te veel belast met Ruby, gisteren en vandaag. Niet goed, niet goed. Er staat een chagrijnige uitdrukking op mijn gezicht en ik hou hem scherp in de gaten, voor wat hij dan ook van plan is. Ik laat me verdomme niet verkrachten door een man, ik ben de verkrachter hier. Ik had hem nooit moeten helpen met Ruya.

Your make-up is terrible

Ruby Maeve Valentina, Morbid
Op mijn eerste woorden kijkt ze nogal teleurgesteld terug, het was zeker iets anders dan ze gehoopt had, maar het was nu eenmaal niet anders. Gehaast en lichtelijk angstig schud ze haar hoofd op mijn vraag, terwijl ze op haar lip bijt. Een zachte zucht komt er van haar lippen af toen ik alweer omgedraaid was om vervolgens op mijn bed te gaan liggen. ‘Het spijt me voor je…’ mompelt ze zacht. Ze moet geen spijt hebben, zij kan er niets aan doen. ‘Bedankt dat je me helpt.’ Hierop knik ik enkel grommend, als bevestiging dat ik het wel heb gehoord en dat zij niet hoeft te denken dat ik haar om welke reden dan ook negeer.
Ik ben uitgeput, bekaf en vooral erg woedend door het verdriet dat zich in mijn lichaam huist, wat er trouwens niet zo snel meer uitgaat. Ik vermoed dat het door die klootzak Luca komt, waardoor ik hem alle pijn toe wens die ik ook zeker bij hem zal aanrichten. Zelfs als hij op zich op zijn knieën laat vallen en mij zou smeken te stoppen, zal ik verder gaan met een sadistische grijns op mijn gezicht, eentje die alles goed maakt. Ergens beangstigd het mij lichtelijk dat mijn woede omslaat in krankzinnigheid, doordat ik verkracht was door die jonge man, als dat niet gebeurd was, zou ik deze persoon niet geworden zijn.
Vaag hoor ik hoe Ruya op het bed gaat liggen met de dekens over haar heen, waarna er een raar geluid bij haar vandaan komt. Ik ben echter al te ver heen om me überhaupt af te vragen wat ze aan het doen is, waardoor ik de mogelijkheid en kracht niet meer heb om erop te reageren. Na enkele tellen ben ik al vertrokken in een droomloze slaap, al heb ik zo het idee dat dit elk moment om kan slaan naar een nachtmerrie. Dat doen ze me graag aan, ze willen me gek hebben, krankzinnig totdat ik het niet meer aankan en mezelf van kant maak.

Tye Shade Steele
Het is nog steeds grappig hoe Luca op de grond terecht kwam, wat hij gemakkelijk aan mijn vermakelijke grijns kan zien, alhoewel ik het betwijfel dat hij het leuk vind. Hij heeft echter niets te maren, dat gezeik van hem gaat me toch op een gegeven moment irriteren. Ik kon hem ook gewoonweg hier en nu nemen, maar dan zou het leuke spelletje er niet zijn. Het spelletje waarvan hij zou denken dat ik elk moment toe zou slaan. Hij zou niet weten wanneer dat echt het geval was, waardoor dat precies de reden is dat ik hem nog even in de waan laat.
Hij gromt. ‘In je dromen.’ Is zijn ruwe antwoord nog, waarna hij zijn rug op een bepaalde manier buigt, waardoor er een pijnlijk gekraak uit komt en hij kreunt. De pijnlijke manier ervan bevalt me en slaat mijn ademhaling iets hoger, waardoor het hese ervan te horen is, terwijl ik mijn mond iets open. Luca toont me geen blik meer waardig en begaf zich naar zijn eigen bed, waar hij langzaam op gaat liggen.
Hoewel hij het vast en zeker niet wilt laten merken, zie ik toe hoe hij mij in de gaten houd, iets waardoor ik hem even half grijnzend aan kijk. ‘Are you scared?’ vroeg ik hem, plagend en honend. Hierna likte ik expres langzaam mijn tong over mijn lippen, waarbij ik mijn wenkbrauwen even wiebelde.

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ruya Aichi

Ruby gromt nog eens als teken dat ze me gehoord heeft. In mijn bed lukt het me niet echt om te gaan slapen, hoewel ik echt moe ben geworden van al dit gedoe. Mijn ogen voelen uiteindelijk droog aan, aangezien er geen geluid meer uit wilt komen. Ik vraag me af hoe Ruby het vol houd, of lukt het haar alleen maar omdat ze zo kil en dodelijk is geworden. Zou ze haar verkrachter vermoord hebben? Erg dat ze daarom hier zou zitten, dat heet het recht in je eigen handen nemen, klootzak. Niet dat ik ooit zoiets zou durven te doen of ook maar uit te spreken, natuurlijk.
Uiteindelijk rol ik dan toch in een onrustige slaap. Ik lig steeds op het randje van dromenland, ik geraak er steeds net niet of net wel. Vreselijke beelden schieten voor mijn ogen door, over wat Ruby allemaal zei en dingen die al gebeurd zijn. Luca en Tye, die me opnieuw te pakken krijgen en me martelen, mishandelen en verkrachten tot ik bijna niet meer leef. Op het moment dat ze me af willen maken, schiet ik omhoog in mijn bed met een klein gilletje, verwikkeld in mijn halfnatte dekens. Mijn haar plakt aan alle kanten aan mijn gezicht en mijn ademhaling gaat gejaagd. Mijn ogen schieten paniekerig om zich heen, maar de jongens zijn nergens te bekennen. Mijn handen zijn om de randen van de dekens geklemt met witte knokkels van het harde geknijp. Ik zucht zacht en probeer mijn benen uit mijn dekens te verwikkelen.

Luca Jones

De vermakelijke grijns op het gezich van Tye blijft gewoon, hij amuseerd zich blijkbaar prima als ik pijn heb. Ik merk op het moment dat ik pijnlijk kreun, zijn ademhaling iets omhoog slaat waardoor het hese ervan te horen is. Zijn mond houd hij iets open, vuile sadist dat het is, Als ik op mijn lig, blijft hij me half grijnzend aankijken. Hij heeft wel door hoe ik hem in de gaten houd. Ik zal hem ook in de gaten blijven houden, aangezien ik geen idee heb wanneer hij iets gaat flikken.
"Are you scared?" vraagt hij me, plagend en honend. Hierna likt hij expres langzaam met zijn tong over zijn lippen, waarbij hij zijn wenkbrauwen even wiebelde. Ik zucht geïrriteerd. "Voor jou? Nooit." antwoord ik spottend. Ik moet dan wel toegeven dat ik nu lichtelijk bang ben geworden omdat ik me zo slecht kan bewegen op het moment, maar dat ga ik dus nooit toegeven aan hem. Als ik weer normaal ben, zal ik hem eens een lesje leren. Hij zal hetzelfde lot ondergaan als Quinto.

Your make-up is terrible